Erica Spindler - Tylko Chłód

Kto to robi? I dlaczego?

Jęknął i zasłonił oczy dłonią. A poza tym jak ta osoba zdołała dostać się do jego mieszkania?! Przecież drzwi wejściowe były zamknięte na klucz! Może boczne zostawił otwarte? – pomyślał. Albo któreś z okien? Musiał to sprawdzić, chociaż był przekonany, że nie popełnił takiej nieostrożności. Życie w Atlancie nauczyło go dbania o bezpieczeństwo.

Klucze! Te, które zginęły na cały dzień! Tego dnia zamknął mieszkanie i poszedł do gabinetu, gdzie rzucił je na biurko. Jednak później nie mógł ich znaleźć. Dopiero wieczorem potknął się o nie, gdyż leżały na podłodze. Uznał, że ktoś musiał je zrzucić. Jednak teraz wiedział, że ukradł je któryś z pacjentów. Ten sam, który zostawił książkę Anny! Ten sam, który ją prześladował!

Przez moment widział przed sobą tylko rozmyte kształty, ale potem wzrok mu się znacznie wyostrzył. To był znak, że za chwilę ból głowy stanie się nieznośny. Zaczął krążyć po domu, sprawdzając drzwi i okna. Nie chciał się poddać. Pragnął do końca zbadać tę sprawę.

Jak przypuszczał, wszystko było pozamykane. Po drodze wziął tabletki przeciwbólowe i powlókł się do telefonu. Znalazł w książce całodobowy zakład ślusarski i zadzwonił po ślusarza. Kiedy już ślusarz wymieni mu wszystkie zamki, on weźmie książkę z wpisami i sprawdzi, kogo przyjmował tamtego dnia, kiedy zginęły mu klucze.

Tym razem jego sprytny pacjent z pewnością mu się nie wymknie. Musi się dowiedzieć, kto gra z nimi w kotka i myszkę. Po prostu musi!

Wtorek, 23 stycznia, godz. 1.00

Tym razem obudziło ją lekkie stukanie do drzwi. Cisza i ciemność panująca wokół powiedziały jej, że jest środek nocy. Ponownie usłyszała stukanie, a potem miauknięcie kota.

– Cicho, Tabby. Ona śpi.

Jaye natychmiast wyskoczyła z łóżka i podbiegła do drzwi.

– Nie – szepnęła, przywierając do nich. – Wcale nie śpię. Nie odchodź.

Ku jej rozpaczy, odpowiedziała jej cisza. Boże, bądź tam, moja mała słodka przyjaciółko, zawołała w duchu i powtórzyła:

– Nie śpię, jestem tu.

– Przyszłam sprawdzić, czy nic ci nie jest.

– Nic. Ale nie odchodź, proszę, zostań choć przez chwilę. – Przylgnęła jeszcze mocniej do drzwi. – Porozmawiaj ze mną.

– Sama nie wiem. – Głos dziewczynki drżał ze strachu. – Nie wolno mi tego robić. On będzie bardzo zły, jak się dowie.

– Na pewno się nie dowie – uspokoiła ją Jaye. – Będę bardzo cicho.

Dziewczynka długą chwilę się wahała, ale w końcu się zgodziła.

– Ale naprawdę cicho? – upewniła się jeszcze.

Jaye potwierdziła i klęknęła przy klapce dla kotów.

– Jak się nazywasz?

– Minnie. A moja kotka nazywa się Tabitha. Jest moją najlepszą przyjaciółką.

Jaye zdołała nie krzyknąć.

– To ładne imię. Jak wygląda?

– Jest bura. Ma zielone oczy i miękką sierść.

Jaye uśmiechnęła się.

– Ile masz lat, Minnie?

– Jedenaście. Tak jak Tabitha.

Jaye przycisnęła się jeszcze bliżej klapki. Teraz słyszała nawet mruczenie kota.

– A ja jestem Jaye. Mam piętnaście lat.

– Wiem. On mi powiedział.

Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach.

– To znaczy, kto? Twój ojciec czy…?

– Adam. Nie wiem, jak ma na nazwisko.

– Jak długo z nim jesteś?

– Bardzo długo – odparła zmieszana dziewczynka. – Chyba od zawsze.

Jaye wiedziała, że nie od zawsze. Adam porwał Minnie, tak jak ją!

– Musisz mi pomóc, Minnie. Mam przyjaciół, którzy mieszkają w pobliżu. Jeśli się stąd wydostaniemy, będziemy wolne.

– Nie mogę. On by się bardzo złościł. Skrzywdziłby Tabithę, jak wcześniej moich przyjaciół…

Jaye zacisnęła mocno powieki.

– Mogłabyś wrócić do domu, Minnie. – Głos zaczął jej drżeć, ale starała się nad nim zapanować. Czuła, że dziewczynka będzie jej bardziej ufać, jeśli nie okaże strachu. – Zadbałabym o to.

– Do domu? – szepnęła. – Nie pamiętam domu.

Jaye ogarnęła wściekłość i nienawiść. Kim jest ten potwór, który porwał tak małe dziecko? Nieważne, zrobi wszystko, żeby za to zapłacił! Nie chciała jednak o tym mówić, żeby nie wystraszyć dziewczynki.

– Opowiedz mi więcej o sobie, Minnie. Chodzisz do szkoły?

Nie chodziła, ale umiała czytać i pisać. Zaczęła zadawać małej kolejne pytania i wkrótce miała już gotowy obraz Minnie. Była zahukana i niska. Miała jasne włosy. Adam, jeśli to było jego prawdziwe imię, trzymał ją w zamknięciu, od kiedy skończyła pięć albo sześć lat.

Jaye również opowiedziała Minnie o sobie, o swoim życiu i przyjaciołach, za którymi tak tęskniła. Wspomniała też Annę. W tym momencie Minnie zaczęła płakać.

– Nie płacz – prosiła Jaye. – Przecież nic nie powiedziałam. Nie chciałam, żebyś…

– To on kazał mi napisać te listy. To on! Dlatego tu jesteś! To moja wina!

Jej głos narastał i Jaye próbowała ją uciszyć. Nie chciała, żeby Minnie obudziła Adama. Nie chciała znowu zostać sama.

– O czym ty mówisz? Jakie listy?

– Listy do Anny! To przez niego! Powiedział, że skrzywdzi Tabithę, jeśli ich nie napiszę!

Jaye zamarła z przerażenia.

– Do Anny? Nie rozumiem.

Ależ tak, listy od wielbicielki, które bardzo zaniepokoiły Annę. Listy od Minnie! O Boże, tylko nie to!

Z drugiej strony drzwi dobiegły do niej jakieś odgłosy. Wyglądało na to, że Minnie też uklękła i pochyliła się do klapki.

– Anna jest w niebezpieczeństwie. Adam cały czas o niej mówi. Ma taki… plan…

Minnie mówiła coraz ciszej i Jaye mocniej przywarła do drzwi.

– Dlatego cię porwał. Żeby dostać Annę.

Jaye pomyślała o kłótni z Anną i okropnych rzeczach, które jej powiedziała. Poczuła się winna. Więc okazuje się, że Anna miała rację, ukrywając swoją prawdziwą tożsamość. Jej koszmar wcale się nie skończył i jako przyjaciółka powinna była ją zrozumieć. Ale nawet tego nie próbowała. A teraz znalazła się na jej miejscu.

Musi ją ostrzec! Musi jakoś jej pomóc!

– Minnie, co on chce jej zrobić? – szepnęła. – Musisz mi powiedzieć! Musimy ratować Annę!

Odpowiedziała jej cisza. Znów została sama.

Wtorek, 23 stycznia, godz. 19.00

Anna wróciła do domu po pracowitym dniu. Zwykle wtorki w „Perfect Rose“ należały do spokojnych, ale ten był wyjątkowy. Cały dzień albo przyjmowała zamówienia, albo pomagała Daltonowi w zdobieniu wiązanek, dmuchała balony i bez przerwy cięła wstążki. Wyczerpany Dalton, którego zaczęły boleć palce, wyszedł wcześniej. Przekonana, że na godzinę przed zamknięciem nie będzie miała zbyt wielu klientów, zapewniła go, że sobie poradzi. Chciała posprzątać i przygotować wszystko na następny dzień. Niestety, gdy tylko Dalton zniknął, w kwiaciarni pojawiło się dwóch zaaferowanych mężów. Jeden potrzebował kwiatów na urodziny żony, a drugi na rocznicę ślubu. Na szczęście poprosili o róże, z którymi radziła sobie najlepiej, ale to zamówienie zajęło jej prawie całą godzinę. Została więc dłużej, wiedząc, że jeśli jutrzejszy ranek okaże się równie pracowity, będą musieli mieć z Daltonem wszystko pod ręką.

W końcu dotarła do mieszkania. Była zmęczona i głodna. Czuła się podle. W ciągu dnia odebrała telefon od agenta, który poinformował ją o ostatecznej propozycji Cheshire House. Warunki były nawet nieco lepsze niż poprzednio, tylko musiała się na nie natychmiast zdecydować. Odmówiła.