Erica Spindler - Pętla

Oby to był Whit, pomyślała.

– Tak, słucham?

– Jane? Tu Dave. Chciałem sprawdzić, co u ciebie, zanim zabiorę się do pracy. Miałaś jakieś wiadomości?

Potrzebowała chwili, żeby móc odpowiedzieć.

– Nie, Whit jeszcze nie dzwonił. Myślałam właśnie, że to on.

– Mam się rozłączyć?

– Nie, będę miała sygnał, gdyby ktoś jeszcze do mnie dzwonił.

– Nic ci nie jest? Przespałaś się choć trochę?

– Tak, spałam dosyć długo. Stacy została na noc i to mi bardzo pomogło.

– Stacy?

Wyglądało na to, że jest bardzo zdziwiony. Wiele wydarzyło się od jego wyjazdu, a on nic o tym nie wiedział.

Opowiedziała, jak znalazła kopertę i co w niej było.

– Cholera jasna – zaklął Dave. – Tylko tego ci brakowało. Jakiegoś maniaka, który chce cię nastraszyć.

– Nie, Dave, to na pewno ten sam człowiek. Czuję to.

– Nie sądzisz chyba, że to on kierował tamtą motorówką szesnaście lat temu?

– Tak właśnie sądzę.

– To nielogiczne.

– Całe moje życie jest nielogiczne. A w każdym razie od tamtego momentu w osiemdziesiątym siódmym.

Nie odzywał się przez chwilę, jakby zastanawiał się, co jej powiedzieć.

– Myślisz tak z powodu swoich koszmarów. Gdybyś spojrzała na to obiektywnie…

– Nie, myślę tak, bo to prawda – przerwała mu. – Ten człowiek wrócił. I chce skończyć to, co zaczął.

– Ależ to szaleństwo!

– Nie moje.

– Uważaj, Jane – powiedział pełnym niepokoju tonem. – Nie rób z siebie ofiary. Fatalizm może być naprawdę groźny.

Ciche terkotanie na linii wskazywało, że ktoś próbuje się do niej dodzwonić.

– To może być Whit – powiedziała. – Musimy kończyć.

– Jasne. Tylko uważaj na siebie. Nie chciałbym, żeby coś ci się stało.

Odebrała drugi telefon. Tym razem rzeczywiście był to prawnik.

– Whit? Dzięki Bogu! Co się dzieje?

– Właśnie podjeżdżam pod twój dom. Możesz mnie wpuścić?

Pobiegła na dół, czując, że aż ciarki jej chodzą po plecach ze zdenerwowania.

– I co? – spytała na progu.

– Rozmawiałem z prokuratorem okręgowym. – Whit wszedł do środka. – Uważa, że powinien wygrać ten proces.

Jane struchlała.

– Wygrać? Przecież nic…

Whit uniósł dłoń, a potem wziął ją pod rękę i zaprowadził do mieszkania.

– Oczywiście mają słabsze i mocniejsze argumenty – zaczął wyjaśniać. – Ale policja uważa, że Ian miał romans z Elle Vanmeer, a potem ją zabił, kiedy zagroziła, że ci o tym powie.

Oparła się o ścianę, z trudem łapiąc oddech.

– To żałosne! I… i z gruntu fałszywe.

– Mają dowody, że cię zdradzał.

Jane patrzyła na niego niewidzącymi oczami. Czuła się tak, jakby jej życie należało do snu jakiegoś wariata. Potrząsnęła głową, chcąc wszystkiemu zaprzeczyć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu.

Whit spojrzał na nią z niepokojem. Objął ją i posadził na kanapie w salonie.

– To niemożliwe – wydusiła z siebie w końcu. – Nie mogą mieć żadnych dowodów.

Adwokat pozostawił te słowa bez komentarza. Powrócił do tego, czego się dowiedział.

– Zabił Marshę, kiedy policja zwróciła się do niej, żeby ustalić, czy miał jakieś związki z panią Vanmeer. Rewizja ujawniła, że ma poważne kłopoty finansowe. Klinika nie jest w stanie zarabiać na siebie, o zyskach już nie wspominając. Wiedziałaś o tym?

– Oczywiście, przecież zaczynał od zera. Miał tylko udziały z poprzedniej firmy.

– Za które niewiele zdołałby kupić. To ty sfinansowałaś prawie całe przedsięwzięcie, prawda?

– Tak. Sama go do tego namówiłam. Chciałam mu pomóc.

Whit znowu tego nie skomentował.

– Naprawdę jesteś pewna, że Ian cię nie zdradzał?

– Tak. – Zacisnęła dłonie. – Całkowicie.

– To dobrze, bo oskarżenie ma zamiar przedstawić go jako złego, niewiernego męża. Człowieka, który jest utrzymankiem żony. Twoje zeznania mogą być ważne dla obrony.

Jane starała się zebrać siły. Wiedziała, że nie jest to sen szaleńca i że sama musi stawić czoło temu wszystkiemu, co się wokół niej dzieje.

Jeśli chcą, żeby walczyła o Iana, to będzie walczyć. Przecież udało jej się przeżyć ten okropny wypadek, a potem przetrwała osamotnienie i serię bolesnych operacji. Nie pozwoli zniszczyć tego, co udało jej się osiągnąć.

– Więc co mam teraz robić? – spytała.

– Przygotowałem już listę najlepszych adwokatów w naszym regionie. Dwóch z nich mieszka w Dallas. Są na początku listy i powinnaś od nich zacząć. – Podał jej kopertę, którą wyjął z kieszeni na piersi.

– Dzięki, Whit. Jestem ci naprawdę wdzięczna.

– Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. Ty albo Ian. Prawdę mówiąc, zadzwoniłem już do pierwszego z tych adwokatów. Nazywa się Elton Crane. Jesteście umówieni po lunchu. Pojadę z tobą, jeśli chcesz.

– Tak – powiedziała z wdzięcznością. – Dziękuję.

Z tego co widziała w telewizji, najlepszy adwokat w mieście powinien być wygadany, przystojny i otoczony aurą siły i władzy, spodziewała się więc kogoś w rodzaju Richarda Gere. Jednak Elton Crane wyglądał trochę jak skrzyżowanie Świętego Mikołaja z szalonym naukowcem. Mimo konserwatywnego, stonowanego garnituru miał nastroszoną, siwą czuprynę, okulary w złotych oprawkach i rumianą twarz podstarzałego cherubina.

– Bardzo mi miło panią poznać, pani Westbrook.

– Uścisnął jej dłoń. – Przykro mi z powodu tego, co się stało.

– Mnie tym bardziej. Zapewniam pana, że mój mąż jest niewinny.

– Proszę mi mówić po imieniu. – Zaprosił ją szerokim gestem dalej, do miejsca, gdzie stała skórzana kanapa. Z okna rozciągał się wspaniały widok na Dallas.

– Czy mogę też się tak do pani zwracać?

Uśmiechnęła się.

– Bardzo proszę.

Podeszła do kanapy. Zanim usiadła, wyjrzała przez okno. Biuro Eltona Crane’a znajdowało się w Fountain Place, jednej z najbardziej prestiżowych części miasta. Widać stąd było wieże Bank One Center.

Sekretarka przyniosła czekoladowe ciasteczka i kawę wraz z filiżankami i śmietanką.

– Czy mam nalać?

– Nie, dziękujemy, Susan. – Elton usiadł w fotelu naprzeciwko Jane i zaproponował kawę, ale odmówiła. Była tak bardzo zdenerwowana, że nie mogłaby pić czy jeść. – Znałem twoją babkę – powiedział. – Byliśmy członkami kilku towarzystw dobroczynnych. Lauren Killian miała silny charakter.

– Niektórzy mówili, że jest zadufana w sobie i uparta jak osioł.

Adwokat roześmiał się.

– To też prawda.

Jane była zbyt poruszona, żeby prowadzić towarzyską konwersację. Zaraz też przeszła do rzeczy.

– Czy Whit powiedział ci wszystko o aresztowaniu Iana?

– Tak. – Crane spoważniał. – Jak wiesz, twój mąż ma poważne kłopoty. Oskarżają go o przestępstwo karane śmiercią, co w Teksasie oznacza co najmniej dwukrotne morderstwo pierwszego stopnia, Ian nie będzie mógł wyjść za kaucją, a oskarżenie zażąda pewnie najwyższego wymiaru kary.

Dopiero po chwili dotarło do niej znaczenie jego słów. A potem świat wokół zakołysał się. Chwyciła oparcie kanapy, żeby jakoś utrzymać się w miejscu.

– Nie chcesz chyba… To niemożliwe… Kary śmierci? Nigdy tak naprawdę nie zastanawiała się nad karą śmierci. Nie myślała, co może znaczyć pozbawienie kogoś życia w świetle prawa. Nie zastanawiała się nawet, czy jest za, czy też przeciw tej najsurowszej z kar.

– Niestety. – Spojrzał na nią ze współczuciem. – Bardzo mi przykro.