Stephen King - Strefa Śmierci

Tata

29 września 1977

Drogi Johnny.

Dostałem Twój adres od taty. Jak tam na wielkiej amerykańskiej pustyni? Widziałeś jakichś czerwonoskórych (cha-cha)? No, więc jestem już w szkole w Stovington. Nie jest tu wcale tak źle. Mam szesnaście godzin zajęć. Najbardziej lubię chemię, chociaż jest trochę drętwa po zajęciach w szkole w Durham. Zawsze miałem wrażenie, że nasz nauczyciel, Nieustraszony Farnham, byłby znacznie szczęśliwszy, wymyślając straszne bronie mogące rozwalić świat. Przez pierwsze cztery tygodnie na lekcjach angielskiego czytaliśmy trzy książki J.D. Salingera: Buszującego w zbożu, Franny i Zooey i Wyżej podnieście strop, cieśle… Salinger bardzo mi się podoba. Nasz nauczyciel powiedział, że on nadal mieszka w New Hampshire, ale przestał pisać. Zamieszał mi tym w głowie. Czemu ktoś miałby z czegoś rezygnować, kiedy robi taką wspaniałą robotę? O, rany! Drużyna futbolowa tutaj jest do niczego, ale uczę się trochę piłki nożnej. Trener mówi, że piłka nożna to futbol dla inteligentnych, a futbol to futbol dla kretynów. Jeszcze nie wiem, czy ma rację, czy tylko jest zazdrosny.

Zastanawiam się, czy byłoby w porządku dać Twój adres niektórym ludziom, którzy byli u nas tego wieczoru. Chcą napisać i podziękować Ci. Jest wśród nich matka Patty Strachan, pew-nie ją pamiętasz – to ta, która zrobiła z siebie idiotkę, kiedy jej „kochana córeczka" zemdlała podczas garden party. Teraz doszła do wniosku, że jesteś fajnym facetem. Przy okazji, nie chodzę już z Patty. Nie nadaję się do długotrwałych zalotów, jestem w końcu w szczególnym wieku (cha-cha!), a Patty wyjeżdża do

Vassar, jak się pewnie spodziewałeś. Poznałem tu pewną śliczną małą łasiczkę.

No, to napisz, kiedy będziesz mógł, mój dobry człowieku. Tata sprawiał takie wrażenie, jakbyś rzeczywiście był „straszliwie przygnębiony"; nie rozumiem z jakiego powodu, skoro, moim zdaniem, zrobiłeś wszystko, co mogłeś, żeby sprawy skończyły się pomyślnie. Nie ma racji, prawda, Johnny? Nie jesteś aż tak straszliwie zgnębiony? Proszę, napisz do mnie, że u Ciebie w porządku, martwię się o Ciebie. Śmieszne, nie? Prawdziwy twardy facet martwi się o Ciebie, ale to prawda.

Kiedy napiszesz, wyjaśnij mi, dlaczego Holden Caufield musi ciągle odgrywać takiego bluesa, kiedy nawet nie jest czarny.

Chuck

P.S. Śliczna mata łasiczka nazywa się Stephanie Wyman i już zdążyłem ją napuścić na Something Wicked This Way Comes. Lubi także punkrockową grupę The Ramones, powinieneś ich posłuchać, są prześmieszni.

C.

17 października 1977

Drogi Johnny

No dobrze, jest lepiej, list byt w porządku. Uśmiałem się do rozpuku z opisu, jak to pracowałeś w Departamencie Robót Publicznych w Phoenix. Po czterech meczach w barwach Tygrysów ze Stovington wcale nie zazdroszczę Ci opalenizny. Trener ma chyba rację, futbol to gra dla kretynów, przynajmniej tutaj. Przegrywamy trzy do jednego i w meczu, który wygraliśmy, miałem trzy przyłożenia, hyperwentylowałem i jak głupi straciłem przytomność. Wystraszyłem Stejf, aż padła (cha-cha).

Czekałem z tym listem, aż będę mógł odpowiedziedzieć Ci, co „ miejscowi" sądzą o Gregu Stillsonie teraz, kiedy już „ wziął się za robotę". Ten weekend spędziłem w domu, toteż napiszę Ci, czego się dowiedziałem. Najpierw zapytałem tatę, a on powiedział: „to Johnny nadal interesuje się tym facetem?" Ja mu na to, że „ zdradza wyjątkowy brak gustu zasięgając twojej opinii". Na to tata poszedł do mamy i powiedział: „ Widzisz, szkoła przygotowawcza już zrobiła z niego spryciarza. Tego się obawiałem ".

No, żeby za bardzo się nie rozwodzić, większość ludzi jest całkiem zaskoczona tym, że Stillson radzi sobie tak dobrze. Tata ujął to tak: „gdyby ludzie z jego okręgu wyborczego musieli wystawiać mu świadectwo po dziesięciu miesiącach, Stillson dostałby głównie czwórki – i piątki za pracę nad ustawą o energii Cartera i swą własną ustawą o cenach maksymalnych na olej opałowy. A także piątkę za to, jak się stara". Tata kazał mi powiedzieć Ci, że może mylił się, nazywając go „wiejskim głupkiem".

Kiedy byłem w domu, rozmawiałem także z innymi ludźmi. Przeważnie podobało im się, że Stillson nie nosi garniturów. Pani Jarvis, która prowadzi „Zjedz szybciutko" (przepraszam Cię, ale to naprawdę tak się nazywa), twierdzi, że Stillson nie boi się „ wielkich bogaczy ". Henry Burkę, właściciel „ The Buc-ket" – ekskluzywnej gospody w śródmieściu – uważa, że zrobił „ cholernie dobrą robotę ". Ludzie porównują to, co zrobił Stillson, z tym, czego nie zrobił Carter; większość jest strasznie rozczarowana i rwie sobie włosy z głowy, że na niego głosowała. Pytałem, czy nie boją się tych motocyklistów, którzy ciągle kręcą się w pobliżu, i tego, że Sonny Elliman służy Stillsonowi za doradcę. Nikt nie wydawał się szczególnie zaniepokojony. Facet, który prowadzi „Record Rock", ujął to tak: „jeśli Tom Hayden mógł zostać przyzwoitym człowiekiem, a Eldridge Cleave nawrócić się na Chrystusa, to czemu motocykliści nie mogą się poprawić? " Przebacz i zapomnij.

No więc tak sprawy się mają. Napisałbym więcej, ale zbliża się trening. W ten weekend będą nas krzywdzić Żbiki z Barre. Mam nadzieję, że przetrwam sezon. Trzymaj się, mój dobry człowieku.

Chuck

Z New York Timesa, 4 marca 1978 roku.

AGENT FBI ZAMORDOWANY W OKLAHOMIE…

Od naszego korespondenta.

Edgar Lancte, lat trzydzieści siedem, weteran FBI z dziesięcioletnim stażem, został prawdopodobnie zamordowany wczoraj w nocy na parkingu publicznym w Oklahoma City. Policja twierdzi, że podłączona do zapłonu jego samochodu wiązka dynamitu wybuchła, kiedy Lancte przekręcił kluczyk w stacyjce. Morderstwo to, wskazujące na porachunki gangsterskie, zdradza podobieństwo do sposobu, w jaki dwa lata temu zginął dziennikarz z Arizony, Don Bolles, ale szef FBI William Webster nie chce w tej chwili wyrażać swej opinii na temat możliwych związków. Pan Webster wstrzymał się także z odpowiedzią na pytanie, czy Lancte prowadził dochodzenie w sprawie nielegalnych transakcji w obrocie nieruchomościami i ich związku z miejscowymi politykami.

Wydaje się, że sprawę, którą badał ostatnio zamordowany, otacza tajemnica. Nasze źródło w Departamencie Sprawiedliwości twierdzi, że nie chodziło o obrót nieruchomościami, lecz o sprawy bezpieczeństwa narodowego.

Pan Lancte podjął pracę w Federalnym Biurze Śledczym w 1968 roku…

Liczba notatników Johnny'ego wzrosła z czterech do pięciu, a pod koniec 1978 roku do siedmiu. Na jesieni tego roku, po śmierci pierwszego papieża, a przed zgonem drugiego, który zmarł zaraz potem, Greg Stillson trafił do ogólnokrajowych środków przekazu.

Bez żadnych kłopotów wybrano go po raz drugi do Izby Reprezentantów i w kraju skłaniającym się ku konserwatyzmowi założył partię Ameryka Dziś. Co najdziwniejsze, kilku członków Kongresu wystąpiło ze swych partii i „dobiło do niego", jak lubił to określać Greg. Większość łączyły podobne poglądy, które Johnny definiował jako powierzchowny liberalizm w polityce wewnętrznej i skrajny konserwatyzm w polityce zagranicznej. Nie było wśród nich żadnego, który głosował po stronie Cartera w układach dotyczących Kanału Panamskiego. A jeśli zerwałoby się liberalną woalkę z zasad ich polityki wewnętrznej, to i ona okazałaby się całkiem konserwatywna. Partia Ameryka Dziś zamierzała rozprawić się z szefami gangów narkotykowych, chciała, by miasta stały się samowystarczalne („Nie ma powodu, aby walczący o przeżycie hodowca bydła wspomagał swymi podatkami szaleńcze nowojorskie projekty" – oznajmił Greg), żądała odebrania przywilejów socjalnych prostytutkom, alfonsom, włóczęgom i tym, którzy popełnili poważne przestępstwo, domagała się, by wielka reforma podatków opłacona została wielkimi cięciami w polityce socjalnej. Odgrywała starą melodię, ale w całkiem przyjemnym i nowym wykonaniu.