Catherine Coulter - Ulica Cykuty

– Zrobię to, panno Powell, ale pani Ella mówi co innego. Ona też myśli, że to Ann McBride.

– Uwierz mi, Jeff. Przecież ja tam byłam, ja widziałam szkielet, a nie pani Ella. Och, przepraszam za ten bałagan. Dzięki, że wyczyściłeś mi tenisówkę. Mężczyzna wyciągnął rękę i pomógł jej przejść przez rozbite szkło.

– Młody Jeff jest nastolatkiem z szalejącymi hormonami -powiedział. Nie uszło jego uwagi, że ona znów się odsunęła. -Obawiam się, że teraz pani stała się obiektem jego uczucia.

– Nie. – Wzdrygnęła się nagle. – Ja tylko jestem obiektem ogólnej ciekawości, również Młodego Jeffa. – Zamilkła na chwilę. Ten mężczyzna wciąż napawał ją strachem, ale wzięła głęboki oddech i miło się uśmiechnęła. – Mam jeszcze kilka zakupów do zrobienia, panie…?

– Carruthers. Adam Carruthers.

Wyciągnął do niej rękę, a ona automatycznie nią potrząsnęła.

Miał dużą, twardą dłoń, wydawało się, że cały jest taki twardy. Założyłaby się o ostatniego centa, że nawet podeszwy jego butów były twarde. Nikt nie musiał jej mówić, że był zdyscyplinowanym facetem, skupionym na swoich celach, jak żołnierz albo bandyta… i to ją tak przeraziło, że omal nie uciekła w popłochu. To, oczywiście, byłoby głupie. Ale jednej rzeczy była pewna – nie chciałaby wdać się z nim w walkę. Jeśli go już nigdy więcej nie zobaczy, to tym lepiej.

– Nigdy jeszcze pana nie widziałam, panie Carruthers.

– Dopiero wczoraj przyjechałem. Pierwsza rzecz, o jakiej się dowiedziałem, to że znalazła pani szkielet. A druga – że to jest zaginiona żona pani sąsiada, Tylera McBride'a i że pani się z nim spotyka. Czy to nie jest ciekawe?

Reporter, pomyślała. Och, Boże, to mógł być reporter albo paparazzi – znaleźli ją. To był koniec jej ledwie odnalezionego nowego wspaniałego świata, jej cichej przystani. To nie było w porządku. Zaczęła się cofać.

– Nic pani nie jest?

– Nie, oczywiście, że nic. Jestem bardzo zajęta. Miło mi było pana poznać. Do widzenia.

Prawie biegła pomiędzy półkami z różnymi gatunkami chleba, bułkami do hamburgerów i angielskimi mufinkami.

Patrzył za nią. Była wyższa, niż się spodziewał, i zbyt chuda. On też by zmarniał, gdyby był pod taką presją. Najważniejsze, że ją odnalazł. Amatorzy, pomyślał, nawet jeśli są bardzo sprytni, nie potrafią zatrzeć za sobą śladów. Przypomniał sobie, jak mu się udało wprowadzić w błąd FBI, i uśmiechnął się do słoików dżemów i galaretek z niską zawartością cukru. Ograniczały ich różnorodne procedury, wymagania i okresy oczekiwania, wbudowane w system, który nie inaczej opracowałby kryminalista, żeby mieć szansę ucieczki. Poza tym nic mieli jego kontaktów. Niosąc do kasy puszkę francuskiej kawy, wesoło pogwizdywał. Obserwował Becky, kiedy wsiadała do ciemnozielonej toyoty i wyjeżdżała z parkingu.

Wrócił do swojego narożnego pokoju na piętrze w pensjonacie Hamak Errola Flynna, włączył laptop i wysłał e-mail:

Zawarłem z nią znajomość nad stłuczonym stoikiem masła orzechowego w Twierdzy Artykułów Spożywczych. Ma się dobrze, jest tylko cholernie nerwowa.

To zrozumiałe. Nie uwierzysz, Że do tego wpakowała się w kłopoty tutaj, w Riptide. Ze ściany jej sutereny wypadł szkielet. Wszyscy w miasteczku uważają, że to żona jej sąsiada, która zaginęła przeszło rok temu. Kto to, u czorta, wie? Będę Cię informował na bieżąco.

Adam odchylił się na krześle, wdychając zapach kawy, która bulgotała w ekspresie kupionym w Sklepie Artykułów Żelaznych Goose'a, jak tylko przyjechał do miasta.

Ona mu nie ufała, może się go nawet bała. Nic dziwnego -jakiś wielki facet próbuje ją poderwać w Twierdzy Artykułów Spożywczych po tym, jak znalazła szkielet w swojej suterenie, a oprócz tego ucieka przed FBI, nowojorską policją i maniakalnym mordercą. Nie ubawiły ją żarciki na temat masła z orzeszków ziemnych, była na to zbyt bystra.

Nalał sobie kawy i westchnął z zadowoleniem. Krzesło było zadziwiająco wygodne, w kącie pokoju cicho grał telewizor. Przymknął oczy, przywołując obraz Becky Matlock.

Nie, teraz ona była Becky Powell. Pod tym nazwiskiem wynajęła dom Jacoba Marleya, z którego ściany wypadł szkielet po gwałtownej burzy, która spustoszyła wybrzeże Maine.

Ta dziewczyna miała prawdziwego pecha.

Teraz musi doprowadzić do tego, żeby mu zaufała. Wtedy będzie miał dla niej wielką niespodziankę.

Najpierw jednak musiał dokonać rozpoznania terenu. Pośpiech nigdy nie popłaca.

Następnego dnia Adam trzymał się od Becky z daleka. Rano obserwował dom i widział Tylera McBride'a i jego małego synka, Sama, kiedy złożyli jej wizytę około jedenastej. Dzieciak był świetny, naprawdę udany, ale nie krzyczał i nie skakał jak inne w tym wieku. Może ludzie mieli rację? Czy on widział, jak McBride zabija jego matkę, czy to tylko plotka?

Adam był ciekaw, co łączy Tylera McBride'a z Becky Matlock. Widział, że odwiedził ją również szeryf Gaffney, nawet słyszał prowadzoną na ganku rozmowę.

– Nie ma jeszcze żadnej wiadomości z laboratorium patologa, szeryfie?

– Podobno ma być jutro. Chcę jeszcze raz sprawdzić suterenę, może coś wyniucham. Moi chłopcy nie znaleźli żadnych odcisków palców, ale może jest tam coś, na co nikt z nas nie zwrócił uwagi. Aha, jeszcze coś: Rachel Ryan prosiła, bym pani powtórzył, że przyjadą ludzie do usunięcia drzewa i naprawienia okna.

Adam po lunchu wysłał e-mail i już po dwóch godzinach wiedział, że Becky Matlock poznała Tylera McBride'a w Dartmouth College. Czy byli wtedy parą? Kochankami? To możliwe. Interesująca sprawa. A teraz wszyscy uważają, że ten szkielet to zaginiona żona McBride'a, Ann. Postanowił, że dowie się na jego temat wszystkiego, co możliwe. Ta sytuacja mogła mieć specyficznie ironiczny wydźwięk. Może udało się jej uciec przed jednym prześladowcą, żeby zaraz wpaść na faceta, który załatwił swoją żonę.

Tak, miała wyjątkowego pecha.

Postanowił się jeszcze do niej nie zbliżać, widząc, że jest na to zbyt przerażona. Nadal ją obserwował. Nie wychodziła z domu. W lecie w Maine było widno do późna, więc wieczorem pojawiło się pięciu facetów, uzbrojonych w piły mechaniczne, żeby zająć się starym świerkiem, leżącym przy zachodniej ścianie domu. Wyciągnęli konar z okna na piętrze i przepiłowali go. Obcięli gałęzie z drzewa, po czym obwiązali pień grubym łańcuchem i wyciągnęli go z ogrodu.

Przez cały ten czas Becky siedziała z książką na werandzie, kołysząc się w starym, bujanym fotelu, a jemu robiło się już niedobrze, kiedy patrzył na ten powolny ruch w tył i w przód, na to niekończące się bujanie. Denerwowało go też skrzypienie fotela połączone z hałasem piły mechanicznej. Wcześnie poszedł spać.

Następnego dnia, około południa, Becky dziękowała człowiekowi, który wstawił szyby w jej sypialni. Nie minęło pół godziny, a był już tam Tyler z Samem – zasiedli przy kuchennym stole i jedli kanapki z tuńczykiem.

– Tyler, niedługo będziemy mieli wiadomość od szeryfa Gaffneya. Powinniśmy otrzymać ją dzisiaj. Oni sprawdzają wszystko dokładnie i powoli. Wreszcie będzie koniec tych niedorzecznych plotek.

Milczał bardzo długo, jedząc kanapkę, a kiedy się wreszcie odezwał, zdumiał ją brzmiący w jego głosie gniew.

– Becky, jesteś optymistką.

Ale ona nie myślała już o szkielecie. Zastanawiała się, dlaczego Adam Carruthers obserwuje jej dom. Stał bez ruchu, po prawej stronie pomiędzy świerkami, niecały metr od kuchni. To nie był jej prześladowca, była tego pewna. Tamten miał zupełnie inny głos. Głos prześladowcy nie był ani stary, ani młody, tylko irytująco gładki. Wszędzie by go rozpoznała. Carruthers mówił inaczej. Ale kim on był? Dlaczego się nią interesował?