Catherine Coulter: Na krawędzi

– Niestety, pani bratanica zaginęła – dodała Sherlock.

– Mój brat bardzo kochał swoją córkę – wyznała Elaine, stając przy boku męża. – Naprawdę nie był do gruntu złym człowiekiem…

– Ale ja chciałbym, żebyście już sobie poszli! – przerwał Alyssum Tarcher. – Zostałem oczyszczony z wszelkich zarzutów, zarówno handlu narkotykami, jak tych ohydnych morderstw, które sprowadziliście na nas, pańska siostra i pan, panie MacDougal. Ani myślę się panu spowiadać, bo nie mam z czego. Wynoście się, ale już! Byliśmy blisko wyjścia, gdy jeszcze zawołał za nami:

– Wyślę wam rachunek za prace remontowe, które musiałem przeprowadzić w „Chatce pod Mewami”. Zostawiliście tam potworny bałagan.

Ten to miał tupet!

– To było mistrzowskie pociągnięcie – rzekł Savich, kiedy opuszczaliśmy dom Tarcherów. – Ten facet ma coś w sobie!

Jeszcze raz obróciłem się za siebie i zauważyłem, że Cotter śledził nas z okna na piętrze. Kiedy dostrzegł, że patrzę w jego kierunku, od razu zapuścił zasłony. Wiedziałem dokładnie, jak mógł działać na niego narkotyk, bo sam to odczułem na własnej skórze, ale jemu prawdopodobnie się to podobało. Ciekawe, czy jego ojciec lub matka też to brali? Nie przypuszczałem, natomiast co do Cal trudno byłoby stwierdzić coś pewnego.

Czułem się wypalony wewnętrznie i miałem świadomość, że przyjazd tu był stratą czasu. Jilly zniknęła, a ja nie zyskałem nawet żądnego punktu orientacyjnego co do kierunku poszukiwań.

– Przenocujmy w moim mieszkaniu w Salem – zaproponowała Laura. – Chciałabym zobaczyć, co porabiają Grubster i Nolan. Z San Jose dzwoniłam do administratora, powiedział mi, że mają apetyt, ale nie wyglądają na szczęśliwe. Dobrze, że Maggie była taka miła i przywiozła je do domu.

– I co, mają spać z nami?

– Moje łóżko jest takie ogromne, że wszyscy się świetnie zmieścimy, a dla Sherlock i Savicha mam wygodny pokój gościnny.

Zadzwoniłem do Maggie Sheffield i poinformowałem ją, gdzie będziemy uchwytni, w razie gdyby coś nowego wyszło na jaw. W to ostatnie szczerze wątpiłem i ona chyba też, ale była tak uprzejma, że nie powiedziała tego głośno.

Ułożyłem się do snu w przestronnym łożu Laury, ale na odległość wyciągniętej ręki od niej, bo Grubster zwinął się w kłębek przy jej boku i przez całą noc mruczał z ukontentowaniem.

Przyśniły mi się przednie światła samochodu, tak ostre, że widoczne nawet w gęstej mgle, która spowijała wszystko jak biały welon. Mimo tej mgły wyraźnie widziałem szosę przed sobą, która aż nazbyt szybko umykała spod kół. Chciałem krzyczeć i nacisnąć hamulec, ale nie mogłem go znaleźć. Nie mogłem też wyskoczyć z samochodu, bo byłem w nim uwięziony jak w pułapce.

W tym śnie byłem tak sparaliżowany strachem, że nie mogłem zaczerpnąć powietrza. Nagle tuż obok mnie dał się słyszeć cichy jęk, jakby żałosne zawodzenie. To kobieta szlochała tak, jakby nic już jej w życiu nie pozostało i godziła się z losem.

Chciałem zatrzymać samochód, ale szosa umykała spod kół. Próbowałem powiedzieć tej kobiecie, że jestem przy niej i będę starał się jej pomóc, ale nie słyszała, co do niej mówię.

Ja natomiast słyszałem, jak cichym głosem odmawia modlitwę. Modliła się o darowanie win, a ja w pełni się z nią utożsamiałem. Zdawałem sobie przy tym sprawę, że śnię. Chciałem się obudzić, ale nie mogłem.

Tymczasem szosa znikła, rzuciło mną do przodu, a wszystko wokół mnie zdawało się rozpływać w powietrzu. Razem z tą kobietą unosiliśmy się we mgle, zanim wpadliśmy do wody.

Poczułem najpierw przenikliwy ból, potem ucisk w klatce piersiowej, ale i to szybko ustąpiło. Miejsce tych nieprzyjemnych doznań zajął dziwny spokój, jakby wszystko się dla nas skończyło. Nawet się dziwiłem, że to poszło tak spokojnie i łatwo, dopóki nie otoczyła mnie ciemność, w której już nic nie czułem.

Następnego ranka wszyscy czworo staliśmy na klifie, patrząc w dół na lustro wody. Nie trwało to długo, bo po chwili na powierzchnię wynurzył się mężczyzna w ekwipunku nurka i zawołał:

– Ona tam jest!

Przypuszczałem, że Jilly tam będzie, bo we śnie poszedłem pod wodę razem z nią.

Następny nurek wypłynął i zameldował:

– Na dnie stoją obok siebie dwa samochody. Jeden to biały porsche, który wygląda, jakby znajdował się tu już od dłuższego czasu, a ten, w którym leżą zwłoki, musiał być wynajęty.

Waszyngton, trzy miesiące później

– Skuaak!

– Spokojnie, Nolan! – Wysypałem na dłoń nasiona słonecznika i wsadziłem rękę do klatki.

– Skuaak!

– Masz, wsuwaj. Grubster otarł się o moją łydkę.

– Dobra, stary, teraz ty.

Patrząc na niego, można by pomyśleć, że zżera wszystko, co się rusza, taki był potężny i wypasiony. Tymczasem Grubster, odkąd wprowadziliśmy się do nowego domu w Georgetown, zaczął jadać tylko konserwy dla kotów w najlepszym gatunku.

– Pewnie mu się wydaje, że awansował w hierarchii społecznej – żartowała Laura. – To wzmacnia jego poczucie własnej wartości.

Wstawiłem do tostera kromkę chleba i poszukałem otwieracza do konserw. Otworzyłem puszkę łososia z ryżem i całą jej zawartość wygarnąłem do dużej, białej miski Grubstera, z namalowanym na dnie uśmiechniętym, kocim pyszczkiem. Pogłaskałem kota, podrapałem za uszami i słuchałem jego radosnego mruczenia, kiedy pałaszował konserwę.

– Skuaak! Pomachałem w powietrzu grzanką, dopóki nie ostygła.

Pokruszyłem ją na małe kawałki i wrzuciłem do klatki Nolana.

– Wszyscy zadowoleni? Odpowiedziała mi błoga cisza. Ciepły, sobotni poranek był zapowiedzią upalnego dnia. Laura jeszcze spała, więc już chciałem wracać do łóżka, aby obudzić ją pocałunkiem na dzień dobry, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi.

– Chwileczkę! – zawołałem i skoczyłem do sypialni, aby wciągnąć przynajmniej spodnie.

– Pan MacDougal? Polecony dla pana.

– Dla mnie? Ciekawe, skąd?

– Wiem tylko, że z Oregonu. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałem, ale z pewnością nie tego. Do listu było dołączone krótkie pisemko od adwokata z Salem, zawiadamiające, że zgodnie z ostatnią wolą mojej siostry, list ten został wysłany w trzy miesiące od oficjalnego stwierdzenia jej zgonu. Drżącą ręką rozprostowałem kartki.

Najdroższy Fordzie!.

Nie wiem, czy dziś wieczorem znów połączysz się ze mną, ale jeśli tak, to będziesz wiedział, co zrobiłam. Przykro mi, że sprawiam Ci taki ból, ale byłabym wdzięczna, gdybyś mi towarzyszył przynajmniej duchowo.

Od czego tu zacząć? Najlepiej od początku. Paul i ja wiązaliśmy wielkie nadzieje z naszym wynalazkiem. Udało mi się dokonać syntezy jednego z opiatów z neurotransmiterem odpowiedzialnym za proces pamięci i otrzymany związek okazał się trwały. Kiedy jeszcze badania laboratoryjne dowiodły, że jest nietoksyczny i powoduje głębokie zmiany u zwierząt doświadczalnych – sądziliśmy, że odnaleźliśmy klucz do mechanizmu działania pamięci i popędu płciowego. Nie przewidzieliśmy jednak wszystkiego lub niektóre skutki wymknęły się nam spod kontroli, więc ci dranie z VioTechu zmusili nas do zaprzestania dalszych badań.

Tak naprawdę zakręcili nam kurek dlatego, że Paul i ja wypróbowaliśmy ten lek na sobie i ktoś doniósł o tym kierownictwu. Palnęłam ogromne głupstwo, ale na początku wydawało mi się to cudowne, szczególnie seks dostarczał niezapomnianych wrażeń. Kiedy zwolniliśmy się z VioTech-u, byłam już mocno uzależniona. Paul bał się ryzykować, chociaż lubił, jak go to pobudzało, ale zawsze się pilnował, żeby nie wziąć za dużo, i to go uratowało.