Tess Gerritsen: Czarna loteria

– Myślisz, że z nami będzie inaczej? Jeśli nie napiszesz wspaniałej książki albo nie zbudujesz imponującego gmachu, kto będzie o tobie pamiętał? Nikt.

– Z wyjątkiem dzieci. Długo milczał.

– O ile zdarzy ci się to szczęście, by je mieć – zauważył z goryczą.

– Przynajmniej dowiedzieliśmy się jednego o Deckerze – dodała na pocieszenie. – Bardzo ją kochał. Tę swoją Jenny.

Ciekawe, jakie to uczucie, być tak kochaną? – przebiegło jej przez myśl. I co takiego miała w sobie ta kobieta, że zasłużyła na tak wielką miłość?

– Fajnie wrócić wreszcie do domu – stwierdziła bez przekonania.

– Naprawdę?

– Tak. Przywykłam do tego, że jestem sama.

– Podobnie jak ja.

Wycofali się do swych emocjonalnych narożników. Zostało im już tak niewiele czasu, a oni cedzili słowa jak nieznajomi. Rano, zanim pojechali do hotelu, rozmawiali o wszystkim z wyjątkiem tego, co najbardziej leżało jej na sercu. Pakując walizki, w napięciu czekała, aż David poprosi, by została. Nie wahałaby się ani chwili.

Nawet się na ten temat nie zająknął.

Dziękowała Bogu, że obdarzył ją silnym charakterem. W trudnych chwilach nigdy nie zalewała się łzami ani nie próbowała emocjonalnego szantażu. Nawet Eric, jej były partner, to doceniał. Zawsze jesteś taka rozsądna, powiedział, gdy się rozstawali.

Teraz też zachowała rozsądek. Całą drogę do domu udało jej się utrzymać minę rasowego pokerzysty.

David zaniósł jej walizkę pod drzwi. Poruszał się przy tym jak człowiek, któremu bardzo się spieszy.

– Może wstąpisz na kawę? – zaproponowała, wiedząc, że odmówi.

– Teraz nie mogę. Ale zadzwonię do ciebie. Słynne ostatnie zdanie. Oczywiście w mig pojęła jego ukryty sens. Było żywcem wyjęte z kanonu rozstań.

David ostentacyjnie spojrzał na zegarek. Pora ruszać w drogę. Tyle że każde z nas w swoją, pomyślała.

Przekręciła klucz w zamku i lekko pchnęła drzwi. Otwierały się powoli, stopniowo odsłaniając znajome wnętrze. Znieruchomiała. Nie wierzyła własnym oczom. Miała wrażenie, że ogląda scenę z sennego koszmaru.

Boże, dlaczego mnie to spotyka? I dlaczego teraz?

Poczuła na ramieniu rękę Davida. Podtrzymał ją, gdy cofając się, zaplątała się we własne nogi. Zdawało jej się, że pokój faluje. Chcąc skupić na czymś wzrok, spojrzała na przeciwległą ścianę. I po raz drugi ugięły się pod nią kolana. Na jasnej tapecie w delikatny roślinny wzór ktoś napisał krwistoczerwonym sprejem: „NIE WTYKAJ NOSA W NIE SWOJE SPRAWY". A pod spodem narysował trupią czaszkę.

– Davy, przestań mi wiercić dziurę w brzuchu! Ile razy mam ci powtarzać, że wznowienie śledztwa nie wchodzi w grę?

Pokie Ah Ching sunął przez zatłoczony posterunek, wychlapując kawę z plastikowego kubka. Niewzruszony i majestatyczny niczym fregata prująca wzburzone fale, mijał kolejno: sierżanta wykłócającego się z kimś przez telefon, asystentki biegające tam i z powrotem z segregatorami, śmierdzącego pijaka ubliżającego dwóm wyraźnie zmęczonym policjantom.

– Czy ty nie rozumiesz, że to było ostrzeżenie?

– Nawet jeśli, to pewnie zostawił je Decker.

– Sąsiadka Kate podlewała kwiatki we wtorek i wszystko było w porządku. Więc to się musiało stać później, kiedy Decker już nie żył.

– Może jakieś małolaty zrobiły jej głupi dowcip.

– Naprawdę uważasz, że jakiś małolat pisałby: „Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy"?

– Słuchaj, Davy. Ty rozumiesz dzisiejsze dzieciaki? Bo ja nie! Ze swoimi nie mogę się dogadać, a co dopiero z jakąś patologią, którą chowa ulica. – Pokie wszedł do pokoju i ciężko opadł na fotel. – Stary, wybacz, ale ja naprawdę nie wiem, w co najpierw ręce włożyć.

David oparł się o biurko.

– Wczoraj mówiłem ci, że ktoś nas śledził. Stwierdziłeś, że sobie to wymyśliłem.

– Nadal tak uważam.

– Potem okazało się, że Decker nie żyje. Naprawdę uważasz, że to był nieszczęśliwy wypadek?

– Coś mi tu pachnie teorią spiskową.

– Pogratulować węchu!

– Okej! – westchnął. – Masz minutę, żeby przedstawić mi swoją teorię. Czas start. Uprzedzam, że za sześćdziesiąt sekund wywalę cię za drzwi.

David gwałtownie przysunął sobie krzesło.

– Dobra. Mamy cztery trupy. Tanaka, Richter, Decker. I Ellen O'Brien…

– O, przepraszam. Zgony podczas operacji to nie moja działka.

– Ale morderstwa tak! Pokie, w tej grze jest jeden cholernie sprytny rozgrywający. W ciągu dwóch tygodni udało mu się wyeliminować cztery osoby. To ktoś cholernie inteligentny, nierzucający się w oczy i posiadający wykształcenie medyczne. I śmiertelnie wystraszony, a przez to nieobliczalny.

– I niby czego tak się boi?

– Nie czego, tylko kogo? Kate Chesne, Może Kate zadaje za dużo pytań. Może wie o czymś, ale nie zdaje sobie z tego sprawy. Jedno jest pewne. Musiała zrobić coś, co bardzo zdenerwowało mordercę.

– Mówisz, niewidzialny gracz? Domyślam się, że masz dla mnie listę podejrzanych.

– Otwiera ją szef anestezjologów. Sprawdziliście już tę historię z jego żoną?

– Tak. Zmarła we wtorek w nocy. Śmierć z przyczyn naturalnych.

– Jasne. Kopnęła w kalendarz równą dobę po tym, jak jej stary wyniósł ze szpitala leki, za pomocą których można zabić człowieka.

– Przypadek.

– Słuchaj, facet mieszka sam. Nikt tak naprawdę nie wie, co robi po godzinach.

– Weź ty mnie nie rozśmieszaj! – prychnął Pokie.

– Już widzę tego starego capa, jak lata ze skalpelem. Geriatryczny Kuba Rozpruwacz! – szydził. – Niby dlaczego miałby podrzynać gardła kolegom z pracy?

– zapytał, poważniejąc.

– Nie wiem – przyznał David. – Ale to musi mieć jakiś związek z przypadkiem Jenny Brook.

Odkąd ujrzał tę kobietę na zdjęciu, nie mógł o niej zapomnieć. Bez przerwy myślał o tym, jak umarła, przypominał sobie fragmenty dokumentacji medycznej, w której opisano jej zgon. „Gwałtowne pogorszenie się stanu pacjentki. Noworodek płci żeńskiej, żywy".

Matka i dziecko, dwa żywe płomyki zdmuchnięte za jednym zamachem w sali operacyjnej. Dlaczego po pięciu latach tamta śmierć zagraża Kate?

– Panie poruczniku? – Sierżant Brophy, wycierając załzawione oczy, położył na biurku Pokiego plik dokumentów. – Przyszedł wreszcie ten raport, na który pan czeka.

– Dzięki, sierżancie. Sam widzisz, Davy. Wybacz, ale muszę brać się do roboty.

– Wznowisz śledztwo?

– Zastanowię się nad tym.

– A co z Averym? Na twoim miejscu…

– Powiedziałem, że się zastanowię! – przerwał mu grubiańsko i otworzył raport.

David zrozumiał, że równie dobrze mógłby walić głową w mur. Zacisnął więc zęby i bez słowa wstał.

– Czekaj, Davy!

– Co znowu? – Zdziwił go nienaturalnie ostry ton kolegi.

– Gdzie jest ta twoja Kate?

– U mojej matki. A co?

– Znaczy się, jest bezpieczna?

– Jeśli towarzystwo mojej matki można uznać za bezpieczne, to owszem – stwierdził z przekąsem.

Pokie machnął w jego stronę raportem.

– M.J. przysłała wyniki sekcji. Decker nie utonął.

– Co?! – David w ułamku sekundy znalazł się przy biurku i wyrwał mu papiery.

„Zdjęcie rentgenowskie wykazało uszkodzenie czaszki, do którego doszło na skutek silnego ciosu zadanego twardym narzędziem. Przyczyna śmierci: krwiak zewnątrzoponowy mózgu".

Pokie ze znużeniem osunął się w fotelu i wypluł z siebie wyjątkowo ordynarne przekleństwo.