Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

Wtedy przemówił Kenneth Foley, dyrektor naczelny Brant Hill.

– Dziś z rana znowu dzwoniła do mnie doktor Harper. Po raz kolejny przypomniała mi, że Brant Hill nie spełnia swojego zadania. Że chorować może znacznie więcej mieszkańców. Okazuje się, że to problem o wiele poważniejszy, niż myślałem. – Potoczył wzrokiem po twarzach zebranych i wpatrzył się w Wallenberga. – Carl, zapewniał mnie pan, że sprawa jest rozwiązana.

– Bo jest – odparł Wallenberg. – Rozmawiałem z doktorem Dvorakiem. Rozmawiałem z przedstawicielami wydziału zdrowia publicznego. Wszyscy zgodnie uważamy, że nie ma powodu do niepokoju. Nasz kompleks restauracyjny odpowiada wszelkim wymogom. Wodę czerpiemy z wodociągu komunalnego. A co do kuracji hormonalnej, o którą jest tyle krzyku, dysponujemy dokumentacją, potwierdzającą fakt, że hormony te pochodzą z absolutnie pewnego źródła i że są całkowicie bezpieczne. Doktor Dvorak jest przekonany, że to zwykły zbieg okoliczności. W żargonie naukowym jest na to określenie: „zbitka statystyczna”.

– A więc ma pan pewność, że pańskie wyjaśnienia zadowoliły anatomopatologa stanowego i przedstawicieli wydziału zdrowia?

– Tak. Ponieważ nie ma najmniejszego powodu do niepokoju, zgodzili się sprawy nie upubliczniać.

– A jednak doktor Harper o tym wie. Musimy się zastanowić, co jej odpowiedzieć, bo jeśli ona wie, wkrótce mówić będą o tym wszyscy.

– Czy zainteresowały się tym media? – spytał Hardaway.

– Jak dotąd, nie. Ale nie można wykluczyć, że niebawem się zainteresują, że grozi nam wielce niepożądana reklama. – Foley przeszył wzrokiem Wallenberga. – Dlatego niech pan powtórzy jeszcze raz, Carl, niech pan powtórzy, że nie ma powodów do niepokoju.

– Nie ma żadnych powodów do niepokoju – powiedział Wallenberg. – Te dwa przypadki są zupełnie od siebie niezależne. To zwykły zbieg okoliczności.

– Jeśli pojawi się ich więcej, nikt nie uwierzy w przypadek – spekulował Hardaway. – Dojdzie do publicznego skandalu, ponieważ wyjdzie na to, że zlekceważyliśmy poważny problem.

– Właśnie dlatego bardzo martwi mnie telefon od doktor Harper – odrzekł Foley. – W gruncie rzeczy dała nam do zrozumienia, że o tym wie. I że nas obserwuje.

– To brzmi jak groźba – zauważył Hardaway.

– To jest groźba – podkreśliła z naciskiem rudowłosa księgowa. – Dziś rano nasze akcje podskoczyły o kolejne trzy punkty, ale co by się stało, gdyby inwestorzy dowiedzieli się, że nasi mieszkańcy umierają, a my nie robimy nic, by temu zapobiec?

– Tu nie ma czemu zapobiegać – odparował Wallenberg. – To zwykła histeria, histeria nie umotywowana racjonalnymi przesłankami.

– Odniosłem wrażenie, że doktor Harper jest osobą myślącą bardzo racjonalnie – zauważył Foley.

– W tym problem – prychnął Wallenberg. – Doktor Harper potrafi wszystkich zmylić.

– O co jej właściwie chodzi? – spytała główna księgowa. – O pieniądze? O reklamę? Przecież musi kierować się jakimiś motywami. Nie domyślił się pan tego z porannej rozmowy?

– Moim zdaniem chodzi o doktora Brace’a – odrzekł cicho Foley. – O to, że zginął w tak niefortunnym momencie.

Na wspomnienie tego nazwiska wszyscy na chwilę umilkli i wbili wzrok w stół. Nikt nie chciał rozmawiać o zmarłym.

– Doktor Brace był jej znajomym – dodał Foley.

– Może więcej niż znajomym – wtrącił Wallenberg z nutką odrazy w głosie.

– Bez względu na to, co ich łączyło – kontynuował Foley – śmierć doktora Brace’a wytrąciła ją z równowagi na tyle, że zaczęła stawiać pytania. Poza tym wydaje się, iż ma ona dostęp do informacji na temat przebiegu śledztwa. Dowiedziała się, na co chorował Mackie. Dowiedziała się, że mieszkał w Brant Hill. Tych faktów do wiadomości publicznej nie podano.

– Wiem, jak na to wpadła – odrzekł Wallenberg. – Zaczęła węszyć w urzędzie anatomopatologa stanowego. Jadła lunch z doktorem Dvorakiem.

– Gdzie pan to słyszał?

– Tu i tam.

– Cholera jasna – mruknęła księgowa. Była jedyną kobietą w tym towarzystwie, a zaklęła jako pierwsza. – W takim razie zna nazwiska i fakty, które może podać do prasy. Panowie, pożegnajmy się z trzypunktowym wzrostem kursu.

Foley pochylił się, świdrując wzrokiem Wallenberga.

– Carl, jest pan naszym dyrektorem naukowym. Jak dotąd polegaliśmy ślepo na pańskim osądzie. Ale jeśli pan się myli, jeśli umrze na tę chorobę choćby jeszcze jeden pacjent, jego śmierć pokrzyżuje nam dalsze plany ekspansji. Mało tego, diabli wezmą to, co już zdobyliśmy.

Wallenberg zdławił ogarniającą go irytację. Przemówił głosem w pełni opanowanym i spokojnym, głosem człowieka pewnego siebie.

– Powtórzę to po raz trzeci. Jeśli będę musiał, powtórzę to jeszcze sto razy. To nie jest epidemia. Choroba już nie zaatakuje. Jeśli zaatakuje, zwrócę swój pakiet akcji.

– Jest pan aż tak pewny swego?

– Aż tak.

Foley odchylił się na krześle z wyrazem ulgi na twarzy.

– W takim razie naszym jedynym problemem jest gadatliwość doktor Harper – podsumowała księgowa. – Niestety, jeśli nawet niczego nam nie udowodni, może poważnie zaszkodzić interesom spółki.

Rozważali to chwilę w milczeniu.

– Moim zdaniem – rzekł Wallenberg – powinniśmy ją zignorować. Nie reagujmy na jej telefony, nie dajmy podstaw do wzmocnienia jej argumentów. Prędzej czy później sama podważy swoją wiarygodność.

– Tymczasem jednak ona podważa naszą – zauważyła księgowa. – Nie moglibyśmy wywrzeć na niej jakiejś… presji? Ot, na przykład sprawa jej pracy. Myślałam, że szpital chce ją zwolnić.

– Próbowaliśmy – odrzekł Wallenberg – ale szef izby przyjęć się zaparł i zarząd postanowił odczekać. Przynajmniej jakiś czas.

– A pański przyjaciel, ten chirurg? Ponoć miał się tym zająć. Wallenberg pokręcił głową.

– Doktor Carey jest zbyt pewny siebie, jak każdy chirurg. Księgowa niecierpliwie westchnęła.

– No dobrze. Co w takim razie z nią robimy? Foley spojrzał na Wallenberga.

– Może Carl ma rację – powiedział. – Nie róbmy nic. Pani Harper walczy o pracę i chyba tę walkę przegrywa. Niechaj zniszczy sama siebie.

– Może jej w tym dopomóc? – zaproponowała księgowa.

– Nie trzeba – odparł Wallenberg. – Proszę mi wierzyć, największym wrogiem Toby Harper jest sama Toby Harper.

Zauważyła go po drugiej stronie świeżo wykopanego grobu. Głowa lekko pochylona, wzrok utkwiony w trumnie. W trumnie Robbiego… Bez swojej białej opończy wyglądał jak pobożny, pełen współczucia i pogrążony w smutku lekarz. Jakież to myśli snuje nasz świątobliwy mąż? – pomyślała Toby. Na pewno grzeszne. Niewielka grupa lekarzy i urzędników z Brant Hill miała identyczny wyraz twarzy – jakby wszyscy nałożyli żałobne gumowe maski, zakupione w tym samym sklepie. Który z nich był prawdziwym przyjacielem Robbiego? Nie wiedziała. Ich twarze tego nie zdradzały.

Wallenberg wyczuł, że ktoś na niego patrzy. Podniósł głowę. Chwilę mierzyli się wzrokiem, po czym Wallenberg uciekł oczami w bok.

Dmuchnął zimny wiatr, zwiewając do grobu pożółkłe liście. Córeczka Robbiego rozpłakała się w ramionach Grety. Płakała nie ze smutku, lecz z frustracji, że musi tak długo przebywać wśród dorosłych. Greta postawiła ją na ziemi. Dziewczynka zachichotała i puściła się biegiem, zygzakując między żałobnikami.

Ksiądz nie potrafił konkurować ze śmiejącym się dzieckiem. Z wyrazem rezygnacji na twarzy skrócił swoją mowę i zamknął Biblię. Kiedy zebrani zaczęli podchodzić do wdowy, by złożyć jej kondolencje, Toby straciła Wallenberga z oczu. Dostrzegła go dopiero wówczas, gdy obeszła grób: zmierzał w stronę parkujących nieopodal samochodów.