Tess Gerritsen: Żniwo

Cztery dni po rozpoczęciu stażu przez kolejną grupę lekarz, z którym Vivian pracowała na zmianę, tym razem na chirurgii naczyniowej, został potrącony przez autobus komunikacji miejskiej i trafił do szpitala ze złamaniem miednicy. I znowu ktoś musiał wziąć za niego zastępstwo. Vivian Chao, niewiele myśląc, wprowadziła się z powrotem do dyżurki szpitalnej.

W oczach pozostałych lekarzy-stażystów Vivian zyskała wtedy honorowy tytuł „uosobienie humanitaryzmu”, co zostało dodatkowo potwierdzone podczas uroczystości rozdania nagród. Połączono to z kolacją i Vivian dostała w prezencie parę stalowych kulek, co było uznaniem jej za kobietę o silnym męskim charakterze.

Kiedy Abby usłyszała te historie o Vivian Chao, trudno jej było uwierzyć, że to ta sama osoba, którą przed sobą teraz widzi: małomówna Chinka tak drobna, że podczas operacji musi stawać na stołku. Chociaż Vivian rzadko zabierała głos podczas obchodu, to jednak zawsze stała na przedzie grupy stażystów z obojętnym wyrazem twarzy. Z taką miną Vivian podeszła tamtego popołudnia do Abby na oddziale intensywnej terapii. Abby umierała już wtedy ze zmęczenia, każdy kolejny krok był dla niej wysiłkiem, każda następna decyzja podejmowana była już tylko dzięki silnej woli. Dziewczyna nawet nie zauważyła stojącej obok niej Vivian, dopóki tamta nie odezwała się.

– Słyszałam, że przyjęliście osobę z grupą AB RH+ z urazem czaszki. Abby spojrzała znad karty, w której zapisywała właśnie wyniki pacjenta.

– Tak, zeszłej nocy.

– Czy pacjentka jeszcze żyje?

Abby popatrzyła w kierunku przeszklonej ściany sali z łóżkiem numer 11.

– To zależy, co rozumiesz pod pojęciem żyje.

– Serce i płuca w dobrym stanie?

– Funkcjonują prawidłowo.

– Ile ma lat?

– Trzydzieści cztery. Dlaczego pytasz?

– Prowadzę pacjenta. Końcowe stadium, zastoinowa niewydolność serca. Grupa krwi AB RH+. Już od dawna czeka na nowe serce. – Vivian podeszła do półki z kartami. – Które łóżko?

– Jedenaste.

Vivian wyciągnęła odpowiednią kartę z półki i podniosła metalową osłonę. Przeglądała papiery z poważnym wyrazem twarzy.

– Ona już nie jest moją pacjentką – powiedziała Abby – przenieśli ją na neurochirurgię. Usunęli jej krwiak podtwardówkowy.

Vivian nie przestała studiować karty.

– Jest dopiero dziesięć godzin po operacji – poinformowała Abby. – Chyba trochę za wcześnie, żeby decydować o rezultatach.

– Dotąd nie ma żadnych zmian neurologicznych, jak widzę.

– Nie, ale jest szansa…

– Z trzema punktami według skali Glasgow? Nie sądzę. – Vivian wsunęła kartę na miejsce i poszła w kierunku łóżka numer 11. Abby podążyła za nią. Stojąc w drzwiach sali, obserwowała, jak Vivian szybko bada pacjentkę. W podobny sposób zachowywała się na sali operacyjnej, nie marnowała czasu ani sił. Podczas pierwszego roku stażowania w szpitalu Abby często obserwowała Vivian w czasie operacji. Podziwiała jej małe zwinne dłonie, patrzyła zafascynowana na delikatne palce, spod których wychodziły idealne węzły. Abby w porównaniu z Vivian czuła się niezdarnie. Poświęcała godziny ćwiczeń i kilometry nici, zakładając węzły chirurgiczne na uchwytach szuflad swego biurka. Wychodziło jej to nawet całkiem sprawnie, ale wiedziała, że nigdy nie osiągnie maestrii magicznych rąk Vivian Chao. Teraz, kiedy patrzyła na Vivian badającą Karen Terrio, sprawność rąk Chinki wydała jej się niesamowita.

– Brak reakcji na ból – zauważyła Vivian.

– Jeszcze jest za wcześnie.

– Może tak, może nie. – Vivian wyjęła z kieszeni młoteczek do badania odruchów i zaczęła opukiwać ścięgna pacjentki. – To naprawdę szczęście.

– Nie pojmuję, jak możesz mówić o tym w ten sposób.

– Mój pacjent z oddziału intensywnej opieki też ma grupę krwi AB RH+. Od roku już czeka na serce. To, jak dotąd, najlepiej odpowiada.

Abby spojrzała na Karen Terrio. Raz jeszcze przypomniała jej się błękitno-biała bluzka. Zastanawiała się, o czym ta kobieta mogła myśleć, kiedy zapinała ją po raz ostatni. Może o zwyczajnych rzeczach. Na pewno nie o śmierci. Nie o szpitalnym łóżku, kroplówkach czy maszynach pompujących powietrze do jej płuc.

– Chciałabym przeprowadzić krzyżową próbę limfocytów. Trzeba upewnić się, że to właściwy dawca – powiedziała Vivian. – Można również zaczynać typowanie innych organów. Zrobiono elektroencefalogram, prawda?

– Ona nie jest moją pacjentką – powiedziała Abby. – Zresztą uważam, że na to wszystko jest jeszcze za wcześnie. Nikt jeszcze nie rozmawiał o tym z jej mężem.

– Ktoś będzie musiał to zrobić.

– Ona ma dzieci. Będą potrzebowały czasu na przemyślenie tego.

– Organy nie mają zbyt wiele czasu.

– Wiem. Wiem, że trzeba to będzie zrobić. Ale, tak jak mówiłam, ona jest dopiero dziesięć godzin po operacji.

Vivian podeszła do zlewu i umyła ręce.

– Chyba nie spodziewasz się, że nastąpi cud? W drzwiach sali pojawiła się pielęgniarka.

– Wrócił mąż z dziećmi. Czekają, żeby wejść. Czy długo potrwa badanie?

– Już skończyłam – stwierdziła Vivian. Wrzuciła zmięty papierowy ręcznik do pojemnika na śmieci i wyszła z sali.

– Czy mogą wejść? – spytała pielęgniarka.

Abby spojrzała na Karen Terrio. W tej chwili dostrzegła parę szczegółów, których lepiej żeby nie zobaczyło dziecko patrząc na matkę.

– Jeszcze chwilę – powiedziała. – Zaraz. – Podeszła do łóżka i szybko wygładziła koce. Zmoczyła papierowy ręcznik pod kranem i wytarła ślady śluzu z policzka kobiety. Torbę z moczem przesunęła na drugą stronę łóżka, gdzie była mniej widoczna. Potem cofnęła się i raz jeszcze przyjrzała Karen Terrio. Zdawała sobie sprawę z tego, że ani ona, ani nikt inny nie był w stanie zrobić czegokolwiek, co zmniejszyłoby ból i cierpienie, przez jakie musiała przejść rodzina tej kobiety. Westchnęła i skinęła głową w kierunku pielęgniarki.

– Mogą teraz wejść.

O czwartej trzydzieści po południu, Abby ledwo była w stanie skoncentrować się na tym, co pisała. Nie mogła dłużej patrzeć w to samo miejsce. Była na dyżurze od ponad trzydziestu trzech godzin. Popołudniowy obchód już się zakończył. Wreszcie mogła iść do domu. Kiedy jednak zamknęła ostatnią kartę, jej wzrok raz jeszcze powędrował w kierunku łóżka numer 11. Weszła do sali. Stała tam przez jakiś czas bez ruchu, wpatrując się w Karen Terrio. Chciała bardzo zrobić coś, co jeszcze mogłoby pomóc, ale nic nie wymyśliła. Nie usłyszała zbliżających się kroków. Dopiero kiedy ktoś powiedział:

– Witaj ślicznotko – Abby odwróciła się i zobaczyła, że niebieskooki brunet, doktor Mark Hodell, uśmiecha się do niej. Ten uśmiech był przeznaczony tylko dla niej. Abby tęskniła za tym uśmiechem przez cały dzień. Zwykle Abby i Mark znajdowali chwilę na wspólny lunch czy chociaż na wymianę kilku słów. Tego dnia jednak nie spotkali się przez cały dzień i teraz na widok ukochanego mężczyzny Abby poczuła, jak ogarnia ją radość. Schylił się, żeby ją pocałować. Potem cofnął i przyjrzał się jej rozczochranym włosom i wymiętemu fartuchowi.

– Musiałaś mieć ciężką noc – powiedział ze współczuciem. – Spałaś trochę?

– Może z pół godziny.

– Doszły mnie pogłoski, że dzisiaj rano wyszłaś zwycięsko ze starcia z generałem.

Wzruszyła ramionami.

– Powiedzmy, że nie udało mu się całkiem mnie pogrążyć.

– To już sukces.

Uśmiechnęła się. Potem raz jeszcze spojrzała w kierunku łóżka numer 11 i uśmiech zniknął z jej twarzy. Karen Terrio niemal ginęła wśród całego sprzętu otaczającego jej łóżko. Respirator, kroplówki, rurki odprowadzające i monitory przedstawiające wykresy pracy serca, ciśnienia krwi i ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Instrumenty do mierzenia każdej funkcji życiowej. Po co więc w nowej erze techniki szukać pulsu czy kłaść dłonie na piersi chorego? Po co w ogóle są lekarze, skoro maszyny wykonują całą skomplikowaną pracę.