Tess Gerritsen: Żniwo

Josh uśmiechnął się.

– Pani sobie ze mnie żartuje.

Abby podeszła do łóżka. Josh już podciągnął piżamę. Miał białą i gładką klatkę piersiową. Wydawało się, że powinna należeć do chłopca, a nie do nastolatka. Abby położyła dłoń na jego sercu i poczuła, jak trzepocze się niczym ptak w klatce. Wzięła stetoskop i przez chwilę słuchała bicia serca. Zauważyła, że chłopiec przygląda się jej z obawą i nieufnością. Takie spojrzenie zawsze miały dzieci, które długo przebywały w szpitalu i zdążyły nauczyć się, że każdy nowy lekarz może być powodem nowego bólu. Kiedy Abby wyprostowała się i wsunęła stetoskop z powrotem do kieszeni, zauważyła wyraz ulgi na twarzy chłopca.

– To wszystko? – zapytał.

– Wszystko – potwierdziła Abby, wygładzając swój szpitalny fartuch. – Jaka jest twoja ulubiona drużyna, Josh?

– A jaka miałaby być?

– Aha, „Red Sox”.

– Mój tata nagrał mi ich wszystkie mecze. Kiedyś chodziliśmy razem do parku, mój tata i ja. Kiedy wrócę do domu, to obejrzę wszystkie te taśmy. Trzy pełne dni baseballa… – wziął głębszy oddech, spojrzał w sufit i cicho powiedział. – Chcę wrócić do domu, doktor Chao.

– Wiem – powiedziała Vivian.

– Chcę znów zobaczyć swój pokój. Tęsknię za moim pokojem. – Przełknął ślinę, ale nie zdołał powstrzymać szlochu. – Chcę zobaczyć mój pokój. Tylko tyle. Chcę tylko zobaczyć mój pokój.

Hannah już była przy nim. Objęła chłopca i zaczęła go lekko kołysać. Starał się nie płakać, zacisnął pięści, twarz wtulił w jej włosy.

– Wszystko w porządku – mruczała Hannah. – Płacz dziecinko, nie wstydź się łez. Jestem tu z tobą. Zostanę przy tobie, Josh. Tak długo, jak będziesz potrzebował. Wszystko będzie dobrze – oczy Hannah i Abby spotkały się. Łzy na twarzy pielęgniarki nie były łzami Josha, tylko jej własnymi. Abby i Vivian cicho wyszły z pokoju. W dyżurce pielęgniarek Abby patrzyła, jak Vivian podpisuje dwa egzemplarze zlecenia krzyżowej próby limfocytów pomiędzy krwią Karen Terrio i Josha O’Daya.

– Kiedy można go poddać operacji? – spytała Abby.

– Możemy być gotowi na jutro rano. Im wcześniej tym lepiej. Chłopak miał trzy przypadki częstoskurczu komorowego w przeciągu wczorajszego dnia. Przy tak niestabilnym rytmie serca, nie ma zbyt wiele czasu. – Vivian odwróciła się do Abby. – Naprawdę chciałabym, żeby chłopak zobaczył jeszcze niejeden mecz tych swoich „Red Soxów”. A ty? – Mimo tych słów, twarz Vivian była spokojna i nieprzenikniona. W środku może jest miękka – pomyślała Abby – ale na zewnątrz nigdy tego nie okaże.

– Doktor Chao? – zwrócił się do Vivian strażnik oddziału.

– Tak?

– Właśnie dzwoniłem na chirurgię w sprawie tej krzyżowej próby limfocytów. Oni już przeprowadzają taką próbę z krwią Karen Terrio.

– Wspaniale. Choć raz nie trzeba czekać.

– Ale, doktor Chao, oni nie porównują tego z próbką krwi Josha O’Daya. Vivian odwróciła się i spojrzała na strażnika.

– Co takiego?

– Poinformowano mnie, że próba jest między Karen Terrio a jakąś prywatną pacjentką, Niną Voss.

– Ale Josh jest przecież w stanie krytycznym! Jest pierwszy na liście.

– Powiedzieli mi tylko tyle, że serce idzie do kogo innego.

Vivian zerwała się na nogi. W trzy sekundy była przy telefonie i wybierała numer. Chwilę później Abby usłyszała, jak mówi:

– Tu doktor Chao. Chciałabym wiedzieć, kto zarządził próbę limfocytów Karen Terrio. – Przez moment słuchała, a potem marszcząc brwi, odłożyła słuchawkę.

– Wiesz, kto to był? – spytała Abby.

– Tak.

– Kto?

– Mark Hodell.

Abby i Mark zarezerwowali na ten wieczór stolik w „Casablance”, restauracji znajdującej się niedaleko ich domu w Cambridge. Mieli w ten sposób uczcić szczególną rocznicę – sześć miesięcy, odkąd razem zamieszkali. Jednak towarzyszący im nastrój trudno było nazwać wesołym.

– Chcę tylko wiedzieć, kim jest ta Nina Voss? – spytała Abby.

– Już ci mówiłem, że nie wiem – powiedział Mark. – Czy moglibyśmy już zakończyć temat?

– Ten chłopiec jest w krytycznym stanie. Trzeba go reanimować dwa razy dziennie. Na liście biorców jest już od roku. Kiedy wreszcie pojawia się odpowiednie serce, wy omijacie, cały system rejestracji? Oddajecie serce jakiejś prywatnej pacjentce, która ciągle jeszcze jest w domu?

– Nie oddajemy tego serca. To decyzja kliniki.

– Kto podjął taką decyzję?

– Aaron Levi. Zadzwonił do mnie dziś po południu. Powiedział, że Nina Voss ma zostać przyjęta do szpitala jutro. Prosił, żebym zarządził ogólne badania dawcy.

– To wszystko, co ci powiedział?

– Tak to można streścić. – Mark sięgnął po butelkę wina i napełnił swój kieliszek, rozlewając trochę płynu na serwetę. – Czy moglibyśmy już zmienić temat?

Przyglądała mu się, jak powoli sączy wino, nie patrząc na nią, nie mogąc spojrzeć jej w oczy.

– Kim ona jest? Ile ma lat?

– Nie chcę o tym rozmawiać.

– To ty będziesz ją operował. Musisz wiedzieć, ile ma lat.

– Czterdzieści sześć.

– Jest z naszego stanu?

– Z Bostonu.

– Słyszałam, że przyleci z Rhode Island. Pielęgniarki mi powiedziały.

– Ona i jej mąż mieszkają latem w Newport.

– Kim jest jej mąż?

– Nazywa się Wiktor Voss. Tyle o nim wiem.

– Skąd Voss wziął pieniądze?

– Czy mówiłem coś o pieniądzach? – Ciągle jeszcze na nią nie patrzył, nie podnosił wzroku znad kieliszka.

– Letni dom w Newport? Oszczędź sobie, Mark.

Dawniej spojrzałaby na niego z rozczuleniem. Kochała jego szczere spojrzenie, drobne zmarszczki wokół oczu i ust, ujmujący uśmiech. Ale dziś jest inaczej.

– Nie wiedziałam, że tak łatwo można sobie kupić serce – powiedziała Abby.

– Za szybko wyciągasz wnioski.

– Dwoje pacjentów czeka na serce. Jeden, to biedny, dzieciak bez ubezpieczenia, dlatego trafił pod opiekę stażystki. Druga ma letni dom w Newport. Kto zostanie nagrodzony? Nietrudno zgadnąć.

Po raz trzeci sięgnął po butelkę wina i napełnił swój kieliszek. Jak na kogoś, kto zachowywał umiar we wszystkim, tego wieczoru pił jak nałogowiec.

– Posłuchaj – zaczął – cały dzień spędziłem w szpitalu. Ostatnią rzeczą, na jaką mam teraz ochotę, jest rozmawianie o tym. Zostawmy w spokoju ten temat.

Oboje umilkli. Spór o serce Karen Terrio potrafił skutecznie zdusić rozmowę na jakikolwiek inny temat. Może powiedzieliśmy już sobie wszystko, co mieliśmy do powiedzenia – myślała Abby. Może zaczęła się właśnie następna faza ich związku. Opowiedzieli już sobie historie swego życia i teraz musieliby znaleźć nowe tematy do rozmowy. Byli ze sobą zaledwie od sześciu miesięcy, a już zaczynają się dłuższe chwile ciszy i przemilczeń.

– Ten chłopiec przypomina mi Pete’a – powiedziała. – Pete też był fanem „Red Soxów”.

– Kto taki?

– Mój brat.

Mark nie odezwał się. Siedział przygarbiony, widać było, że czuł się nieswojo. Nigdy nie czuł się swobodnie, kiedy w rozmowie pojawiało się imię Pete’a. W końcu śmierć nigdy nie była przyjemnym tematem do rozmowy. Codziennie staramy się unikać tego słowa. Mówi się „zgasł” lub „nie udało się przywrócić go do życia”, lub „to był trudny przypadek”, ale rzadko używa się słowa zmarł.

– Szalał na punkcie „Red Soxów” – powiedziała. – Miał wszystkie karty z baseballem. Kupował je za pieniądze, które dostawał na lunch. Wydawał fortunę na małe plastikowe okładki, żeby jego karty się nie niszczyły. Pięć centów za okładkę na kartę za centa. Taka widocznie jest logika dziesięciolatka.