Albert Baantjer - De Cock en de dood in antiek

‘Dat klinkt onvriendelijk.’

David knikte.

‘Dat begrijp ik. Maar het is wel de realiteit. Hij had toch gewoon met haar samen kunnen leven?’

‘U bedoelt: dat huwelijk was niet nodig geweest?’

‘Precies. Het was dom. Het getuigde van een slecht inzicht.’

‘Liefde maakt blind.’

David zuchtte.

‘Als hij met alle geweld een huwelijk wilde, om wat voor reden dan ook, dan had hij voordien met ons een financiële regeling moeten treffen.’

‘Dat is niet gebeurd?’

‘Nee.’

‘Had u voor haar komst, voor de interventie van Helen van Haaksbergen, wel een goed contact met uw vader?’

‘Redelijk.’

‘Besprak hij met u wel eens zakelijke aangelegenheden?’ David schudde zijn hoofd. ‘Daarvoor had hij het vierspan.’

‘Het vierspan?’

‘Zo noemden zij zich… het vierspan. Vier antiquairs die tezamen een soort verbond vormden.’

‘Zakelijk?’

‘Niet alleen puur zakelijk. Ze waren in wezen ook vrienden van elkaar.’

‘Kent Helen van Haaksbergen het vierspan?’

‘Zeker. Ze trad als gastvrouw op als vader in Amstelveen een feestje voor hen organiseerde.’

‘Kent u de namen van de drie anderen van het verbond… hun woon- of verblijfplaats?’

David knikte.

‘Ik ben wel eens met vader bij hen op bezoek geweest.’

‘Bent u bereid om mij die namen en adressen te geven?’

‘Als u erop staat,’ antwoordde David onverschillig. ‘Ik begrijp niet hoe zij iets met de dood van mijn vader van doen kunnen hebben?’

De Cock negeerde de vraag.

‘Weet u hoe uw vader stierf?’ David staarde somber voor zich uit. ‘Helen van Haaksbergen heeft mij uitvoerig verslag gedaan. Het was in de kelder van de winkel. Er stak een groot model stiletto tot aan het heft in zijn rug.’ De Cock knikte. ‘Voor zo’n steek is veel kracht nodig.’ De oude rechercheur zweeg even voor het effect.

‘Dat sluit Helen van Haaksbergen als mogelijke moordenares vrijwel uit.’

David keek hem gespannen aan. Langzaam schudde hij zijn hoofd.

‘Ik ben het niet met u eens. Helen van Haaksbergen speelt uitstekend tennis. Haar grootste wapen is een krachtige eerste opslag.’

De Cock kroop op de parkeerplaats van Westgaarde met een diepe zucht van verlichting achter het stuur van de Golf vandaan. De oude speurder hield niet van autorijden. Versnellingen waren hem een gruwel. Bovendien was in de loop der jaren het verkeer hem te hectisch geworden met al die egoïsten en piraten. De rit door het drukke verkeer vanaf de sportschool had hem vermoeid. Toch hield hij met een hoofse buiging het portier van de Golf voor zijn jonge collega open.

Vledder negeerde het gebaar. Hij liep speurend om de wagen heen.

‘Geen schrammetje,’ stelde hij met voldoening vast. ‘Geen schrammetje.’

De Cock keek hem verwijtend aan.

‘Had je dat verwacht?’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Min of meer. De keren dat ik jou auto heb zien rijden, hield ik mijn hart vast.’

De Cock stapte grommend in.

‘Ik heb nog nooit een aanrijding veroorzaakt.’

Vledder snoof.

‘Mazzel. Sommige mensen gaan ervan uit dat alle andere mensen in het verkeer rekening met hen houden.’

‘Zo’n vent ben ik?’

Vledder lachte.

‘Wil je een antwoord?’

De Cock liet het onderwerp rusten.

‘Heb je Ben Kreuger nog gesproken?’

Vledder nam achter het stuur plaats en knikte.

‘Ik ontmoette hem op Westgaarde nog voordat dokter Rusteloos met zijn sectie begon. Volgens de dactyloscoop waren op het heft van de stiletto geen vingerafdrukken te vinden.’

‘Handschoenen?’

‘Zeker.’

‘Hoe was de sectie?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Niets bijzonders. De stiletto heeft een hartslagader geraakt. Antiquair Van Wateringen is inwendig doodgebloed.’

‘Zei dokter Rusteloos nog iets?’

‘Je moet de groeten hebben.’

‘Ik bedoel over de kracht waarmee het wapen is gebruikt?’ Vledder schudde zijn hoofd.

‘Hij zei alleen dat een steekwond in de rug vaak afketst op een schouderblad of de ruggenwervels.’

‘De steek was dus een toevalstreffer?’

‘Of de dader weet iets van anatomie.’

De Cock liet zich wat onderuitzakken.

‘Helen van Haaksbergen,’ sprak hij achteloos, ‘speelt heel goed tennis en heeft een keiharde eerste service.’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Hoe kom je aan die wijsheid?’

‘David van Wateringen.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Denkt hij dat zijn vader door zijn jonge vrouw is vermoord?’

‘Dat heb ik hem niet rechtstreeks gevraagd.’

‘Kreeg je de indruk?’

‘Hij zei het niet openlijk, maar liet het min of meer doorschemeren. En net als Iwan Terborch meent David van Wateringen dat Helen van Haaksbergen de antiquair om zijn geld heeft getrouwd. Zij is de enige die van zijn dood profiteert.’

Vledder trok een bedenkelijk gezicht.

‘Vat je alles samen… dat vreemde telefoontje… haar kennis van de situatie in de zaak van haar man aan de Oude Vensterstraat… dan is zij een redelijke verdachte, met een motief.’

Hij blikte even opzij.

‘Durf jij haar arrestatie aan?’

‘Met wat wij nu weten?’

‘Ja.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dan zul je haar na een simpel verhoor moeten heenzenden. Zij lijkt mij geen vrouw die je zonder een deugdelijke bewijsvoering tot een bekentenis brengt.’ Hij zweeg even. ‘Als ze schuldig is.’

‘En daar twijfel je aan?’

‘Ik vind het nog te vroeg om daar een oordeel over te hebben. We weten nog zo weinig.’

Ze reden verder zwijgend naar de binnenstad.

Vledder parkeerde de Golf op de houten steiger achter het bureau. Het was loom, warm weer en het water van het Damrak stonk. De rechercheurs stapten uit en slenterden traag via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. Een jongeman, van wie De Cock meende dat hij nog steeds in de bajes thuishoorde, liep hem minzaam glimlachend voorbij.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters De Cock vanachter de balie.

De oude rechercheur liep naar de wachtcommandant toe en maakte met zijn handen een afwerend gebaar.

‘Ik wil alleen naar je luisteren als je mij echt iets prettigs te vertellen hebt,’ sprak hij jolig.

Jan Kusters bromde.

‘Daar word ik niet voor betaald. En ik heb er ook geen behoefte aan om jou prettige dingen te vertellen.’ Hij wees omhoog. ‘Er zit boven een man op je te wachten.’

‘Wat voor een man?’

De wachtcommandant zwaaide geïrriteerd.

‘Weet ik veel. Ik heb niet naar zijn naam gevraagd. Ik dacht dat jij binnen was. Toen hij naar jou vroeg, heb ik hem naar boven gestuurd.’

‘Lang geleden?’

‘Een halfuurtje… misschien wel langer.’

De Cock grinnikte.

‘Ga vanavond eens vroeg naar bed.’

Hij liep bij hem weg en besteeg opmerkelijk kwiek de stenen trappen naar de tweede etage.

Vledder volgde.

Op de bank voor de toegangsdeur naar de grote recherchekamer zat een slanke man in een grijsflanellen kostuum. De Cock schatte hem op achter in de veertig. Hij had een lang, tanig gelaat, donker haar en was grijzend aan de slapen. Toen hij de oude rechercheur in het oog kreeg, stond hij op en liep op hem toe.

‘U behandelt de moord op antiquair Van Wateringen?’ vroeg hij op een autoritaire toon.

De Cock keek de man even aan, slofte zonder te antwoorden aan hem voorbij en liep de grote recherchekamer binnen. De man kwam hem na.

‘Ik vroeg of u de moord aan antiquair Van Wateringen behandelde.’

De Cock ging achter zijn bureau zitten en blikte omhoog. Om zijn mond dartelde een zoete glimlach.