Agatha Christie: 16.50 Treni

“Tabi ki öğreneceğiz, canım” dedi Miss Marple heyecanla. “Bu noktada hiçbir şeyi bırakacak değiliz. Katillere ilişkin kesin olarak bildiğim tek şey varsa, o da onların yaptıklarından hiçbir zaman huzur duymadıklarıdır. Tam aksine giderek daha tedirgin olurlar. Özellikle de ikinci bir cinayetten sonra” diye ekledi kararlılıkla. “Karamsar olma, Lucy, gün doğmadan neler doğar. Polis elinden geleni yapıyor, herkesi her olasılığı soruşturuyor… ve en iyisi de Elspeth McGillicuddy’nin çok yakında burada olacak olması!”

“Senden ne yapmanı istediğimi tam olarak anladın, değil mi Elspeth?”

“Anladım” dedi Bayan McGillicuddy. “Ama yine de bunu çok tuhaf bulduğumu söylemeliyim, sevgili Jane.”

“Hiç de tuhaf değil” dedi Miss Marple.

“Bence öyle. Bir eve gideceksin ve hemen… şey… üst kata çıkmak isteyeceksin!”

“Hava çok soğuk” diye belirtti Miss Marple. “Ayrıca sana dokunan bir şey yemiş olabilirsin… bu nedenle de lavaboya gitmek isteyebilirsin. Böyle şeyler olur. Hatırlıyorum da zavallı Louisa Felby bir defasında bana geldiğinde, yarım saat içinde tam beş kez lavaboya gitmek için izin istemek zorunda kalmıştı. Bunun nedeni de” diye açıkladı Miss Marple kısaca. “Bayat bir pasta yemiş olmasıydı.”

“Jane, bana açıkça neyi hedeflediğini söylemez misin?” diye sordu Bayan McGillicuddy.

“Hayır, özellikle de bunu söyleyemem.”

“Sen insanı gerçekten çıldırtırsın, Jane. Önce bana mümkün olan en kısa sürede dünya kadar yolu tepip İngiltere’ye dönmemi söylüyorsun, sonra…”

“Çok üzgünüm” dedi Miss Marple. “Ama inan başka çarem yoktu. Bak canım, her an için biri öldürülebilir. Onların gözetim altında olduklarını ve polisin gerekli tüm tedbirleri aldığını biliyorum ama katilin onlardan daha akıllı olma şansı her zaman daha fazla. İşte bu nedenle Elspeth, gelmen gerekliydi, bu senin görevindi. Ne de olsa ikimiz de üstümüze düşen görevi yerine getirmek üzere yetiştirildik, değil mi?”

“Öyle olduğumuz kesin” dedi Bayan McGillicuddy. “Bizim gençliğimizde ihmalcilik bağışlanmazdı.”

“Bu çok doğru” diyen Miss Marple, dışarıda bir motor homurtusu duyunca ekledi. “İşte taksi de geldi.”

Bayan McGillicuddy kalın siyah-beyaz paltosunu giydi, Miss Marple şallar ve başörtülerine büründü. Ve iki yaşlı bayan taksiye binerek, Rutherford Hall’a doğru yola koyuldular.

“Bu gelen de kim?” diye soran Emma, eve yaklaşan taksiye bakıyordu. “Galiba bu Lucy’nin yaşlı teyzesi.”

“Yine mi o baş belası!” dedi Cedric.

Kanepeye uzanmış, ayaklarını şöminenin kenarına uzatmış, Taşra Yaşamı dergisini karıştırıyordu.

“Ona evde olmadığımızı söyle.”

“Bunu nasıl yapacağımı düşünüyorsun? Dışarı çıkıp evde olmadığımızı mı söyleyeyim? Yoksa Lucy’yi çağırıp, teyzesine böyle söylemesini mi isteyeyim?”

“Bunu düşünmemiştim” dedi Cedric. “Sanırım uşaklarımız, hizmetçilerimiz olduğu günlere gitti aklım, tabi eğer vardıysalar.

“Savaştan önce bir uşağımız olduğunu anımsıyorum. Mutfakta çalışan hizmetçi kızla bir ilişkisi olmuştu; sonra da bu yüzden büyük bir skandal çıkmıştı. Temizliğe gelen gündelikçilerinden hiçbiri burada değil mi?”

Tam o sırada öğleden sonra gümüşleri temizlemeye gelmiş olan Bayan Hart kapıyı açtı ve Miss Marple şallara bürünmüş bir halde arkasında göze batmayan bir kadınla birlikte odaya girdi.

“Uygunsuz bir zamanda gelmediğimizi umarım” dedi Miss Marple elini Emma’ya uzatırken. “Öbür gün evime dönüyorum ve gitmeden önce size uğrayarak, hem bir veda etmek, hem de Lucy’ye gösterdiğiniz yakınlıktan dolayı teşekkür etmek istedim. Ah, nasıl da unuttum. Size benimle kalan arkadaşım Bayan McGillicuddy’yi tanıştırabilir miyim?”

“Memnun oldum. Nasılsınız?” diyen Bayan McGillicuddy tüm dikkatiyle Emma’yı inceledikten sonra, ayaklarını şöminenin kenarından çekmiş olan Cedric’e baktı. O sırada Lucy odaya girdi.

“Jane Teyze, geleceğinizden haberim…”

“Buraya gelip Miss Crackenthorpe’a veda etmek istedim” dedi Miss Marple ona dönerek. “Sana karşı o kadar ama o kadar yakınlık gösterdi ki.”

“Asıl bize karşı çok iyi olan Lucy” dedi Emma.

“Evet, doğru” diye söze karıştı Cedric. “Onu kürek mahkumu gibi çalıştırdık. Hastaların başını bekle, merdiven in, merdiven çık, yataktaki hastalara yemek pişir…”

Miss Marple söze karıştı. “Hastalandığınızı duyunca çok, çok üzüldüm. Umarım şimdi daha iyisinizdir, Miss Crackenthorpe.”

“Oh evet, hepimiz çok daha iyiyiz” dedi Emma.

“Lucy bana çok ağır hastalandığınızı söyledi. Çok tehlikeli bu gıda zehirlenmesi. Sanırım mantardan, değil mi?”

“Neden halen tam olarak bulunamadı” dedi Emma.

“Onun söylediklerine inanmayın” söze karıştı Cedric. “Etrafta dolaşan söylentileri duymuş olduğunuzdan eminim. Miss… er…”

“Marple” dedi, Miss Marple.

“Neyse, dediğim gibi etrafta dolaşan dedikoduları hiç kuşkusuz siz de duymuşsunuzdur. Komşularımızın konuşacak bir şeyler bulmaları için biraz arsenikten iyisi yok.”

“Cedric” diye söze karıştı Emma. “Lütfen kes şunu. Müfettiş Craddock’un ne söylediğini…”

“Aman” dedi Cedric umursamaz bir tavırla. “Zaten herkes biliyor. Sizler de her şeyi duydunuz değil mi?” diye sordu Miss Marple ve Bayan McGillicuddy’ye dönerek.

“Ben yurtdışından yeni döndüm” dedi Bayan McGillicuddy. “İki gün önce geldim.”

“Ah, demek dilden dile dolaşan yerel dedikodudan haberdar değilsiniz” dedi Cedric. “Köriye arsenik karışmış, hepsi bu: Sanırım Lucy’nin teyzesinin her şeyden haberi var.”

“Evet, öyle” dedi Miss Marple. “Bazı söylentiler benim de kulağıma geldi. Ama yalnızca üstü kapalı olarak. Tabi ki bu konuyu dile getirerek sizi herhangi bir şekilde sıkmak istemedim, Miss Crackenthorpe.”

“Ağabeyime aldırış etmeyin” dedi Emma. “İnsanları kızdırmaktan zevk alır o!” Bu arada ağabeyine dönerek sevgiyle gülümsedi.

O anda kapı açıldı ve Bay Crackenthorpe bastonunu sinirli bir şekilde yere vurarak içeri girdi.

“Çay nerede kaldı?” diye sordu. “Çay niçin hâlâ hazır değil? Sen! Kızım!” Lucy’ye döndü. “Niçin hâlâ çayımı getirmediniz?”

“Çoktan hazır, Bay Crackenthorpe. Hemen getiriyorum. Masayı hazırladım.”

Lucy odadan çıktı. Bay Crackenthorpe Miss Marple ve Bayan McGillicuddy’ye tanıştırıldı.

“Yemeklerimizin tam zamanında getirilmesini isterim” dedi Bay Crackenthorpe. “Dakiklik ve ekonomi. Benim yaşam anlayışım bunlar üzerine kurulu!”

“Bu çok takdir edilecek bir şey” dedi Miss Marple. “Özellikle de bugünkü vergi sistemi ve yaşam koşullarında…”

Bay Crackenthorpe homurdandı. “Vergi. Bana o haydutları anımsatmayın. Beni neredeyse sadakaya muhtaç duruma getirmek istiyorlar, soyguncular! Bu gün geçtikçe de daha kötüye gidiyor. Bak göreceksin sen oğlum” dedi Cedric’e dönerek. “Bu ev sana kaldığı zaman, şimdiden bire on bahse girerim ki, sosyalistler burayı elinden alacaklar. Burayı bakımevi ya da bu türden bir şey yapabilirler. Ve burayı çevirmek için tüm gelirlerini elinden alacaklar, emin ol!”

Lucy elinde çay tepsisiyle yeniden odaya girdi. Hemen arkasında da sandviç, kek, tereyağı, kızarmış ekmek ve pastanın bulunduğu tepsiyi taşıyan Bryan vardı.