«Μα τι είναι αυτό το “φάντασμα της Όπερας”;» αποφάσισε επιτέλους να ρωτήσει, μουγκρίζοντας πάντα.
Όμως, τώρα πια, ο επιθεωρητής ήταν εντελώς ανίκανος να πει το οτιδήποτε. Με μια απελπισμένη μιμική του 'δωσε να καταλάβει πως δεν είχε την παραμικρή ιδέα ή μάλλον πως δεν ήθελε να ξέρει τίποτα.
«Εσείς, έχετε δει ποτέ αυτό το φάντασμα της Όπερας;»
Μ' ένα δυναμικό κούνημα του κεφαλιού, ο επιθεωρητής απάντησε αρνητικά.
«Τόσο το χειρότερο!» δήλωσε ψυχρά ο κύριος Ρισάρ.
Ο επιθεωρητής άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. Ήταν σχεδόν έτοιμα να βγουν απ' τις κόγχες τους, όταν κατάφερε να ρωτήσει γιατί, ο κύριος διευθυντής είπε αυτό το περίεργο: «Τόσο το χειρότερο!»
«Γιατί θέλω να κανονίσω τους λογαριασμούς μου μ' όλους αυτούς που δεν το 'χουν δει!» εξήγησε ο κύριος διευθυντής. «Αφού βρίσκεται παντού, δεν είναι δυνατόν να μην το βλέπουν πουθενά. Θα 'θελα να εκτελούν την υπηρεσία τους όπως πρέπει».
5
ΣΥΝΕΧΕΙΑ TOΥ «ΘΕΩΡΕΙΟΥ No 5»
ΜΕΤΑ απ' αυτά, ο κύριος Ρισάρ δεν ξανασχολήθηκε με τον επιθεωρητή. Συνέχισε να τακτοποιεί διάφορα ζητήματα με το διαχειριστή του που μόλις είχε μπει. Ο επιθεωρητής θεώρησε πως μπορούσε να φύγει κι εντελώς αθόρυβα, εντελώς αθόρυβα, ω Θεέ μου! ω! Θεέ μου! τόσο αθόρυβα… σχεδόν σερνάμενος, οπισθοχωρώντας, πλησίαζε την πόρτα, όταν ο κύριος Ρισάρ, αντιλαμβανόμενος την κίνηση του, τον κάρφωσε επιτόπου μ' ένα βροντερό: «Ακίνητος!»
Με τις φροντίδες του κυρίου Ρεμί βρήκαν την ταξιθέτρια, που ήταν θυρωρός στην οδό ντε Προβένς, δυο βήματα απ' την Όπερα. Δεν άργησε να έρθει.
«Πώς ονομάζεστε;»
«Κυρία Ζιρί. Με γνωρίζετε καλά κύριε διευθυντά. Είμαι η μητέρα της μικρής Ζιρί, της μικρής Μεγκ, τέλος πάντων!»
Αυτά ειπώθηκαν μ' ένα ύφος αυστηρό και επίσημο που αμέσως εντυπωσίασε τον κύριο Ρισάρ. Κοίταξε τη μαντάμ Ζιρί: ξεθωριασμένο σάλι, παλιά παπούτσια, παλιό φόρεμα από ταφτά, καπέλο στο χρώμα της στάχτης. Από τη στάση του κυρίου διευθυντή ήταν ολοφάνερο πως δε θυμόταν καθόλου την κυρία Ζιρί, ούτε τη μικρή Ζιρί, ούτε καν τη μικρή Μεγκ! Όμως, η μαντάμ Ζιρί ήταν τόσο περήφανη, που πίστευε πως δεν ήταν δυνατόν να μη γνωρίζει κανείς μια τόσο διάσημη ταξιθέτρια! (Νομίζω πως απ' τ' όνομα της βγήκε η έκφραση της αργκό των παρασκηνίων «ζιρίς». Παράδειγμα: κάποιος καλλιτέχνης κάνει παρατήρηση σ' έναν άλλον ότι φλυαρεί και περιαυτολογεί, τότε ο άλλος θα του πει «όλ' αυτά είναι ζιρίς»). Αυτή η ταξιθέτρια λοιπόν, φανταζόταν πως την ήξερε όλος ο κόσμος.
«Δε σας γνωρίζω!» είπε ο κύριος διευθυντής… «Αλλά, αυτό, μαντάμ Ζιρί, δεν μ' εμποδίζει να θέλω να μάθω τι ακριβώς σας συνέβη χτες το βράδυ κι αναγκαστήκατε, εσείς και ο κύριος επιθεωρητής, να φωνάξετε την αστυνομία…»
«Και γω ήθελα να σας δω, για να σας πω για τα χτεσινά, μόνο και μόνο για να μην τραβήξετε και εσείς αυτά που τράβηξαν οι κύριοι Ντεμπιέν και Πολινιύ… Κι αυτοί στην αρχή δεν ήθελαν να μ' ακούσουν…»
«Δε σας ζητώ τίποτ' απ' όλ' αυτά. Θέλω μόνο να μάθω τι σας συνέβη χτες βράδυ!»
Η μαντάμ έγινε κατακόκκινη από αγανάκτηση. Κανείς ποτέ δεν της είχε μιλήσει με τέτοιο ύφος. Σηκώθηκε να φύγει, μαζεύοντας τη φούστα της και κουνώντας με αξιοπρέπεια τα φτερά του καπέλου της που είχε το χρώμα της στάχτης. Όμως, αλλάζοντας γνώμη, ξανακάθησε και είπε με τραχιά φωνή:
«Αυτό που συνέβη ήταν ότι ενοχλήσατε το φάντασμα!»
Σ' αυτό το σημείο, καθώς ο κύριος Ρισάρ ήταν έτοιμος να βγει εκτός εαυτού, επενέβη ο κύριος Μονσαρμέν και συνέχισε αυτός τις ερωτήσεις. Το συμπέρασμα ήταν ότι η μαντάμ Ζιρί έβρισκε απόλυτα φυσικό το γεγονός πως μέσα από ένα άδειο θεωρείο ακούστηκε μια φωνή που έλεγε ότι το θεωρείο ήταν κατειλημμένο. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο, που δεν ήταν καθόλου καινούριο γι' αυτήν, παρά μόνο με την παρουσία του φαντάσματος. Τούτο το φάντασμα κανείς δεν μπορούσε να το δει μέσα στο θεωρείο, όμως όλοι μπορούσαν να τ' ακούσουν. Η ίδια, το είχε ακούσει πολλές φορές, και μπορούσαν να την πιστέψουν, γιατί δεν έλεγε ποτέ ψέματα. Θα μπορούσαν να ρωτήσουν πάνω σ' αυτό, τους κυρίους Ντεμπιέν και Πολινιύ και όλους όσους τη γνώριζαν, κι ακόμη τον κύριο Ισίδωρο Σάακ, που το φάντασμα του έχει σπάσει το πόδι!
«Τι είπατε;» τη διέκοψε ο κύριος Μονσαρμέν. «Το φάντασμα έσπασε το πόδι αυτού του δυστυχισμένου του Ισίδωρου Σάακ;»
Η μαντάμ Ζιρί άνοιξε τα μάτια της διάπλατα. Είχε μείνει κατάπληκτη μπρος σε τέτοια άγνοια. Τελικά, αποφάσισε να πληροφορήσει αυτούς τους δυο δυστυχισμένους άσχετους. Αυτό συνέβη την εποχή των κυρίων Ντεμπιέν και Πολινιύ, πάντα στο θεωρείο No 5, στη διάρκεια μιας παράστασης του Φάουστ.
Читать дальше
