Όσο για τον Ερίκ, είχε καταφέρει να περάσει στη Μικρά Ασία. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου μπήκε στην υπηρεσία του σουλτάνου. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι είδους υπηρεσίες μπορεί να πρόσφερε ο Ερίκ σ' έναν άρχοντα που καταδιωκόταν από χιλιάδες εχθρούς, αρκεί να σας πω πως όλες αυτές οι περίφημες καταπακτές, τα μυστικά δωμάτια και τα μυστηριώδη θησαυροφυλάκια που βρέθηκαν στο Γιλντίζ-Κιοσκ, μετά την τελευταία τούρκικη επανάσταση, ήταν έργα δικά του. Αυτός ήταν [15] Συνέντευξη του Μοχάμεντ-Άλι μπέη, την επομένη της εισόδου των συμμοριών της Σαλονίκης στην Κωνσταντινούπολη, από τον ειδικό απεσταλμένο της Ματέν.
επίσης που είχε την έμπνευση να κατασκευάσει αυτόματα ντυμένα σαν τον πρίγκιπα, έτσι που ο κόσμος νόμιζε πως ο πρίγκιπας βρισκόταν κάπου, ενώ στην πραγματικότητα, ξεκουραζόταν κάπου αλλού.
Όπως ήταν επόμενο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το παλάτι για τους ίδιους λόγους που είχε φύγει κι από την Περσία. Ήξερε πάρα πολλά. Τότε, κουρασμένος πια απ' αυτήν την εκπληκτική και τερατώδη περιπετειώδη του ζωή, ευχήθηκε να ζήσει κι αυτός σαν όλο τον κόσμο. Έτσι έγινε εργολάβος, ένας κανονικός εργολάβος που έχτιζε για όλο τον κόσμο, κανονικά σπίτια, με κανονικά τούβλα. Ανάλαβε κάποιες εργολαβίες για την κατασκευή της Όπερας. Όταν όμως βρέθηκε μέσα στα υπόγεια αυτού του τεράστιου θεάτρου, ο καλλιτέχνης, ο θαυματοποιός και ο μάγος, που βρίσκονταν πάντα μέσα του, βγήκαν στην επιφάνεια. Καημένε, δυστυχισμένε Ερίκ! Μα πρέπει να τον λυπόμαστε; Μήπως πρέπει να τον καταριόμαστε; Κατά βάθος, το μόνο που ζητούσε, αυτό που ήθελε, ήταν να ζήσει κι αυτός σαν όλο τον κόσμο! Όμως, ήταν πολύ άσχημος! Έτσι είχε μπρος του δυο επιλογές: είτε να κρύψει την ιδιοφυία του είτε να την περιφέρει, ενώ αν είχε ένα κανονικό πρόσωπο θα ήταν ένας από τους καλύτερους ανθρώπους! Είχε μια μεγάλη καρδιά που μπορούσε να χωρέσει τον κόσμο όλο κι όμως, αυτός τελικά αναγκάστηκε να αρκεστεί σ' ένα υπόγειο. Νομίζω πως το Φάντασμα της Όπερας πρέπει να το λυπηθούμε!
Εγώ, παρ' όλα τα εγκλήματα του, προσευχήθηκα για τη σωτηρία της ψυχής του, παρακάλεσα το Θεό να τον λυπηθεί! Μα, γιατί ο Θεός δημιούργησε έναν τόσο άσχημο άνθρωπο;
Προσευχήθηκα πάνω στο πτώμα του, τις προάλλες, όταν τον ξέθαψαν από τη γη. Εκεί στο ίδιο μέρος που έθαβαν τις ζωντανές φωνές, βρήκαν το σκελετό του. Δεν τον αναγνώρισα βέβαια από την ασχήμια του, γιατί όταν για τόσον πολύ καιρό βρισκόμαστε νεκροί στο χώμα, όλοι είμαστε άσχημοι· τον αναγνώρισα από τη χρυσή βέρα που φορούσε και που δίχως αμφιβολία ήταν η Κριστίν που είχε έρθει και είχε φορέσει στο δάχτυλό του, προτού τον θάψει, όπως του το 'χε υποσχεθεί.
Ο σκελετός βρισκόταν πολύ κοντά στη μικρή πηγή, εκεί όπου, για πρώτη φορά, ο Άγγελος της μουσικής είχε κρατήσει μέσα στα τρεμάμενα χέρια του την Κριστίν Ντααέ.
Και τώρα τι θα κάνουν το σκελετό; Δε φαντάζομαι να τον πετάξουν σε κάποιον κοινό τάφο… Εγώ, το λέω: η θέση του σκελετού του Φαντάσματος της Όπερας, είναι στα αρχεία της εθνικής Ακαδημίας της μουσικής: Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο σκελετό.
Θα ήμουν αχάριστος αν, πριν αρχίσω αυτήν την τρομαχτική και πραγματική ιστορία, δεν ευχαριστούσα και τη σημερινή διοίκηση της Όπερας, που με τόση ευγένεια με βοήθησε σε όλες τις «ανακρίσεις» και ιδιαίτερα τον κύριο Μεσαζέ. Ακόμη, θέλω να ευχαριστήσω το συμπαθή διαχειριστή κύριο Γκαμπιόν και τον αγαπητό αρχιτέκτονα που έχει αναλάβει τη διατήρηση του μνημείου και που δε δίστασε να μου δανείσει τις εργασίες του Σαρλ Γκαρνιέ, ενώ ήταν σχεδόν σίγουρος πως δεν επρόκειτο να τους τις επιστρέψω. Τέλος, απομένει ν' αναγνωρίσω δημόσια τη γενναιοδωρία του φίλου και παλιού συνεργάτη μου κυρίου Ζ. Λ. Κρόζε, που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω τη θαυμάσια θεατρική βιβλιοθήκη του και να δανειστώ μοναδικές εκδόσεις που η αξία τους ήταν ανεκτίμητη γι' αυτόν.
Γκ. Λ.
Υπάρχει η μαρτυρία του κ. Πέντρο Γκαϊλάρ, παλιού διευθυντή της Όπερας.
Σμτφ: Μια καλλιτέχνιδα της εποχής.
Σμτφ: Χουντίνι, διάσημος ταχυδακτυλουργός της εποχής.
Ο κύριος Πέντρο Γκαϊλάρ, μου διηγήθηκε ο ίδιος πως είχε δημιουργήσει και θέσεις «θυρωρών πορτών» για τους παλιούς τεχνικούς που δεν ήθελε να διώξει.
Εκείνη την εποχή, οι πυροσβέστες είχαν ακόμη ως αποστολή τους, πέρα από το να συμμετέχουν στις παρελάσεις, να φροντίζουν για την ασφάλεια της Όπερας. Όμως, από τότε αυτή η υπηρεσία καταργήθηκε. Όταν ρώτησα τον κύριο Πέντρο Γκαϊλάρ για το λόγο, μου απάντησε «επειδή φοβηθήκαμε μήπως, εξαιτίας της πλήρους άγνοιας που είχαν για τα υπόγεια της Όπερας, βάλουν φωτιά.
Читать дальше
