Πολύν καιρό μετά το κλείσιμο της υπόθεσης, κάτω από τις κάθε άλλο παρά έξυπνες φροντίδες του ανακριτή κυρίου Φορ, ο Τύπος, κάθε τόσο, προσπαθούσε ακόμη να διεισδύσει στο μυστήριο… και συνέχιζε ν' αναρωτιέται ποιο να ήταν άραγε το τερατώδες χέρι που είχε προετοιμάσει και εκτελέσει τόσες φοβερές καταστροφές! (Έγκλημα και εξαφάνιση).
Μια λαϊκή εφημερίδα, που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά των παρασκηνίων, ήταν η μόνη που έγραψε:
«Αυτό το χέρι είναι το χέρι του Φαντάσματος της Όπερας». Το έγραψε φυσικά σε τόνο ειρωνικό. Μόνον ο Πέρσης, που δεν είχαν θελήσει ν' ακούσουν, και που μετά την επίσκεψη του Ερίκ δεν επιχείρησε φυσικά να πάει ξανά να μιλήσει στην αστυνομία, μόνον αυτός ήξερε όλη την αλήθεια.
Είχε μάλιστα και τις βασικές αποδείξεις που του προμήθεψε το ίδιο το φάντασμα, στέλνοντάς του τα ιερά του κειμήλια, όπως του είχε πει…
Τις αποδείξεις εκείνες έπεσε σε μένα να τις συμπληρώσω, με τη βοήθεια του ίδιου του νταρόγκα.
Τον κρατούσα καθημερινά ενήμερο για την πορεία των ερευνών μου κι αυτός τις καθοδηγούσε. Είχε να πάει στην Όπερα πάρα πολλά χρόνια· ωστόσο, θυμόταν το μνημείο πάρα πολύ καλά, με κάθε λεπτομέρεια και πραγματικά, δε θα μπορούσα να βρω καλύτερον οδηγό για ν' ανακαλύψω διάφορες κρυφές γωνιές. Ο Πέρσης ήταν αυτός επίσης, που μου υποδείκνυε τις πηγές για τις έρευνές μου. Αυτός με ώθησε να πάω να χτυπήσω την πόρτα του κυρίου Πολινιύ, σε μια εποχή μάλιστα που ο καημένος ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος. Δεν τον ήξερα καθόλου και δε θα ξεχάσω ποτέ την επίδραση που είχαν πάνω του οι ερωτήσεις μου, οι σχετικές με το φάντασμα. Με κοίταξε λες κι έβλεπε τον ίδιο το διάβολο και δε μου απάντησε· ξεστόμισε μόνο μερικές ασυνάρτητες φράσεις που όμως επιβεβαίωσαν (κι αυτό είναι το βασικό) το πόσο πολύ, στον καιρό του, το Φ.τ.Ο. είχε ταράξει την ήδη ανήσυχη ζωή του. (Ο κύριος Πολινιύ ήταν αυτό που συνηθίζουμε να λέμε viv eur.
Οταν μετέφερα στον Πέρση τα πενιχρά αποτελέσματα της επίσκεψης μου στον κύριο Πολινιύ, ο νταρόγκα χαμογέλασε αόριστα και μου είπε: «Ο Πολινιύ ποτέ του δεν κατάλαβε μέχρι ποιο σημείο αυτό το κάθαρμα ο Ερίκ (ο Πέρσης μιλούσε για τον Ερίκ άλλοτε σαν νάταν Θεός κι άλλοτε σαν νάταν σκουπίδι) τον δούλευε. Ο Πολινιύ ήταν προληπτικός κι ο Ερίκ το ήξερε. Ήξερε πολλά πράγματα για την Όπερα… πάρα πολλά, δημόσια και προσωπικά.
Σ.μτφ.: αυτός που κάνει έντονη ζωή.
«Όταν ο κύριος Πολινιύ άκουσε μια μυστηριώδη φωνή στο θεωρείο No 5, να του μιλά για το τι έκανε και για το αν ο συνεταίρος του ήταν άξιος εμπιστοσύνης είχε ήδη πέσει στην παγίδα. Λες και κεραυνοβολήθηκε από μια φωνή εξ ουρανού, νόμισε πως ήταν δαιμονισμένος. Αργότερα όμως, όταν η φωνή άρχισε να του ζητά χρήματα, κατάλαβε πως είχε πέσει θύμα κάποιου επιδέξιου, όπως άλλωστε και ο συνεταίρος του, Ντεμπιέν. Και οι δυο τους, ήδη κουρασμένοι, για διάφορους λόγους, από τα διευθυντικά τους καθήκοντα, παραιτήθηκαν κι έφυγαν δίχως να προσπαθήσουν να γνωρίσουν βαθύτερα την προσωπικότητα του Φ.τ.Ο. που τους είχε κάνει να δεσμευτούν μ' ένα τόσο ιδιόμορφο καταστατικό.
«Κληροδότησαν όλο το μυστήριο στην επόμενη διοίκηση, αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, νιώθοντας ξαλαφρωμένοι από το βάρος μιας ιστορίας που τους είχε υπεραπασχολήσει δίχως να τους κάνει να γελάσουν, ούτε τον έναν ούτε τον άλλο».
Αυτά είπε ο Πέρσης για τους κυρίους Ντεμπιέν και Πολινιύ. Επί τη ευκαιρία, του μίλησα για τους διαδόχους τους, τους κυρίους Ρισάρ και Μονσαρμέν. Του είπα πως μου 'χε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στις Αναμνήσεις ενός διευθυντή, ο κύριος Μονσαρμέν, ενώ στο πρώτο μέρος είχε μιλήσει τόσο ολοκληρωμένα για τα γεγονότα και τις κινήσεις του Φ.τ.Ο., στο δεύτερο μέρος δεν ανάφερε τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Σε τούτη μου την παρατήρηση, ο Πέρσης, που ήξερε αυτά τα απομνημονεύματα σαν να τα 'χε γράψει ο ίδιος, μου είπε πως θα έβρισκα την εξήγηση πάνω σ' αυτό, αν έκανα τον κόπο να σκεφτώ γύρω από μερικές γραμμές που, ακριβώς, στο δεύτερο μέρος του έργου, ο Μονσαρμέν θέλησε ν' αφιερώσει στο Φάντασμα. Να οι γραμμές που μας ενδιαφέρουν: όχι ιδιαίτερα βέβαια, γιατί αναφέρονται στο τέλος της ιστορίας των είκοσι χιλιάδων φράγκων:
«Όσο για το Φ.τ.Ο. (είναι ο κύριος Μονσαρμέν που μιλάει), για το οποίο σας έχω ήδη μιλήσει στην αρχή των απομνημονευμάτων μου, δεν έχω πια τίποτε άλλο να πω εκτός από ένα πράγμα: με μια σωστή κίνηση εξαγόρασε όλα τα δεινά που είχε προκαλέσει στον αγαπητό μου συνεργάτη, και, οφείλω να το παραδεχτώ, και σε μένα. Χωρίς αμφιβολία θα έκρινε πως υπάρχουν κάποια όρια, ακόμα και στις φάρσες· ιδιαίτερα αν κοστίζουν τόσο ακριβά και αν ο αστυνόμος είναι ανήμπορος να παρέμβει, γιατί, όταν μερικές μέρες μετά την απαγωγή της Κριστίν Ντααέ πήγαμε να συναντήσουμε τον Μιφρουά στο γραφείο μας, για να του πούμε όλη την ιστορία, βρήκαμε πάνω στο γραφείο του Ρισάρ μέσα σ' έναν ωραίο φάκελο, όπου με κόκκινο μελάνι ήταν γραμμένο: «Εκ μέρους του φαντάσματος της Όπερας», όλα τα αρκετά σημαντικά χρηματικά ποσά που είχε καταφέρει να πάρει προσωρινά, παίζοντας, από το διευθυντικό ταμείο. Ο Ρισάρ, είπε αμέσως πως θα 'πρεπε να μη δώσουμε συνέχεια στην ιστορία. Συμφώνησα μαζί του. Τέλος καλό, όλα καλά. Έτσι δεν είναι αγαπητό μου Φ.τ.Ο.;»
Читать дальше
