Steven Saylor - Ostatnio Widziany W Massilii

– A ona polowała na mnie. I po jakimś czasie… nasze spotkania przestały być przypadkowe. Znaleźliśmy sobie miejsce, gdzie mogliśmy się widywać. Gniazdko miłości. Zapomniałem, jaka ona jest piękna. Powiedziałeś: Artemida? Co tam Artemida! Ona jest jak wcielona Afrodyta! Kochać się z nią… Jak mam ci to wytłumaczyć, żebyś choć trochę zaczął rozumieć?

Westchnąłem. Jak wszyscy młodzi ludzie, Zeno uważał, że ekstaza jest jego własnym wynalazkiem.

– Po raz ostatni się spotkaliśmy… w taki sposób… w dniu, kiedy Rzymianie podtoczyli pod mur swój taran. Przez całe to zamieszanie spóźniłem się, ale ona na mnie czekała. Było jak nigdy przedtem. Podekscytowanie na murach, poczucie grozy, jaka nad nami zawisła, nieustanne dudnienie tarana… Nie umiem tego opisać. Zupełnie, jakbyśmy oboje mieli nowe ciała, nowe zmysły. Była niewypowiedzianie piękna. Chciałem tak leżeć w jej ramionach do końca świata. I wtedy…

– Znalazła was Cydimacha.

– Tak. Podejrzewała mnie. Śledziła mnie i zastała nas…

– I co dalej?

– Histeria. Dla mnie zobaczyć je obie, w tym samym pokoju, jedną przy drugiej… nagą Rindel i Cydimachę szczelnie okrytą, ale przecież wiedziałem, co kryje ten woal… Wydawało się niemożliwe, że te dwa tak odmienne stworzenia są z takiego samego ciała. Moja żona musiała dostrzec moją minę. Wydała z siebie krzyk, który zmroził mi krew w żyłach. Wybiegła z pokoju.

– Myślałem, że jest kulawa.

– Nigdy nie sądziłem, że potrafi tak szybko biec! Zwłaszcza że… – Chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. – Narzuciłem ubranie i zbroję… Nie mogłem się inaczej pokazać na ulicy… Ruszyłem za nią. Myślałem, że ucieknie tutaj, do ojca, ale wtem zobaczyłem ją w oddali, jak biegnie w stronę morza. Rzuciłem się w pogoń. Dogoniłem ją u stóp Skały Ofiarnej. Co stało się potem, sam widziałeś.

– A więc było tak, jak twierdził Hieronimus… – Powoli skinąłem głową. – Cydimacha chciała rzucić się ze skały, a ty ścigałeś ją, żeby do tego nie dopuścić. – Czekałem, żeby coś odpowiedział, on jednak milczał, nie odrywając oczu od okna. – A potem Rindel zajęła miejsce twojej żony. Maskarada. Szaleństwo…

– Ale się udało! W całym zamieszaniu tego dnia bez trudu przemyciłem ją do willi. Kiedy już znaleźliśmy się bezpiecznie w pokoju Cydimachy, przebrałem ją w jej rzeczy, zakryłem woalem, pokazałem, jak ma się zgarbić, jak poruszać. Kazałem jej mówić ochryple i w ogóle jak najrzadziej się odzywać.

– A Apollonides?

– Od rozpoczęcia oblężenia nie miał czasu dla Cydimachy. Dla niego sprawa była prosta: dziewczyna ma męża, on już za nią nie odpowiada, za to ma na głowie prowadzenie wojny. Wczoraj przy kolacji Rindel znalazła się po raz pierwszy blisko niego. Siedziała cicho tuż przy mnie i Apollonides niczego nie podejrzewał.

– Nie pomyśleliście o jej rodzicach?

– Rindel chciała posłać im wiadomość, że żyje i ma się dobrze, ale uznałem, że to zbyt niebezpieczne.

– Pozwoliliście zatem, żeby uznali ją za zmarłą.

Gdyby tylko Arausio znał prawdę, nigdy by do mnie nie przyszedł, a ja nie zajmowałbym się tą sprawą, nigdy bym nie usłyszał o Rindel i nie pokazałbym Zenonowi znalezionego na skale pierścienia. Ich tajemnica sprowadziła na nich klęskę.

– Nie mogliście przecież wiecznie udawać. Chyba zdawałeś sobie z tego sprawę?

– W oblężonym mieście człowiek szybko się uczy żyć z dnia na dzień. Zresztą czas działał na naszą korzyść. Gdyby Cezar zdobył Massilię, wszystko uległoby zmianie. Kto wie, jak potoczyłyby się nasze losy? Jedno jest pewne: Apollonides nie byłby już pierwszym timouchosem. Być może nawet zostałby zabity. Massilia już na zawsze straciłaby niepodległość. W tym cała nadzieja, że Cezar rozwiązałby Wielką Radę i oddałby rządy jakiemuś rzymskiemu wodzowi. Potrzebowałby jednak kogoś, kto zna miasto i tutejsze stosunki, byłby wobec niego lojalny i mógłby prowadzić administrację, tłumił opór…

– Jednym słowem, massylskiego służalca. I w tej roli widziałbyś siebie?

Tak jak Zeno ożenił się dla kariery, gotów był nazywać Cezara swym panem.

– Czemu nie? Od początku argumentowałem za otwarciem przed nim bram miasta. Nie powinniśmy mu się opierać.

Skinąłem głową w zamyśleniu.

– A mój syn Meto? Jak i kiedy go poznałeś?

– Och, już wtedy, kiedy tylko przybył do Massilii. – Zeno się uśmiechnął. – Tuż przed oblężeniem. Przedstawiał się jako dezerter z bliskiego kręgu Cezara. Od początku musiał wyczuć, że jestem sympatykiem jego byłego wodza. Nie czyniłem z tego tajemnicy. Głośno protestowałem, kiedy Rada głosowała za opowiedzeniem się po stronie Pompejusza. Właściwie to nawet gardziłem Metonem. Miałem go za jeszcze głupszego niż mój teść. Oto młody Rzymianin, który wyrósł z niczego na towarzysza samego Cezara i z jakiegoś powodu odrzucił wszystko, wybierając służbę takim typom jak Milo i Domicjusz, czy nawet Pompejusz. Cóż za głupiec! Oczywiście to on śmiał się ostatni. Meto od początku był agentem Cezara.

– I zwrócił się do ciebie, żeby cię zwerbować do jego służby?

– Jeszcze nie wtedy. Nie miałem pojęcia, kim jest naprawdę, dopóki Milo go nie zdemaskował jako szpiega. Ludzie Domicjusza ścigali go aż do muru, on zaś skoczył w morze i rzekomo utonął. Więcej o nim nie myślałem. Oblężenie trwało dalej, aż tu następnego dnia po ataku taranem… w dzień po śmierci Cydimachy… Meto znów się zjawił w mieście. A raczej nie Meto, ale obszarpany wieszczek, za którego się czasami przebierał. Odszukał mnie i zaryzykował, odsłaniając się przede mną. Chciał, żebym pomógł mu przeniknąć do tego domu. W zamian obiecał łaskę Cezara. I tak byłem już w śmiertelnym niebezpieczeństwie, skoro Cydimacha nie żyła i Rindel się pod nią podszywała. Pomoc udzielona rzymskiemu szpiegowi naraziłaby mnie jeszcze bardziej, ale zarazem zdawało mi się, że to sami bogowie zsyłają mi Metona. Na dłuższą metę mogłem liczyć tylko na zdobycie przychylności Cezara i oto otwierała się przede mną na to szansa. Kiedy już zdecydowałem się zaufać Metonowi, opowiedziałem mu wszystko, nawet o Cydimasze i o tym, jak Rindel zajęła jej miejsce. Meto sam czasami po mistrzowsku wchodził w tę rolę. Uznał, że skoro Rindel to potrafi, to dlaczego nie on? W przebraniu mógł swobodnie poruszać się po całym domostwie, a nawet wychodzić do miasta, pod warunkiem że mogłem mu, czyli Cydimasze, towarzyszyć. Twój syn jest urodzonym aktorem, Gordianusie. Grał moją żonę nawet bardziej przekonująco niż Rindel, która zawsze przesadnie akcentowała jej utykanie. Meto był doskonały, ale też wykorzystywał to maksymalnie. Jeżeli córka pierwszego timouchosa miała kaprys przesiadywać pod drzwiami pokoju, gdzie akurat odbywała się narada wojenna, któż śmiałby jej tego zabronić? Wręcz przeciwnie; dzielni żołnierze przemykali obok niej niczym myszy przed kotem. Nikt nie chciał mieć do czynienia z zawoalowanym potworem!

– Ależ to szalone ryzyko! – wtrąciłem, kręcąc z zadziwienia głową.

– Tak, ale zarazem genialne posunięcie. Nigdy nie spotkałem odważniejszego człowieka niż twój syn.

– Meto zrobił z ciebie szpiega, Zenonie.

– Szpiega? Być może. Ale nie zdrajcę! Przekonasz się, że w ostatecznym rachunku to ja zawsze chciałem jak najlepiej dla Massilii, a nie Apollonides.

– Stanąłeś po stronie Cezara, ale jednak wypłynąłeś w morze walczyć z jego flotą.

– Nie miałem wyboru. Musiałem dowodzić tym okrętem. Nie jestem tchórzem i nigdy nie zdradziłem mych towarzyszy. Tamtego dnia walczyłem tak długo i zażarcie jak każdy inny Massylczyk.