Boris Akunin - Diamentowa karoca 1 - Łowca ważek

– Trzeba mu wyjaśnić, że rysunki ukradli! Będę świadkiem, opowiem o tym typie z pociągu! Pojęcia pan nie ma, co to za człowiek – Fandorin. Nie ma z nim żartów, oczy jak lód! Niech szuka nie pana, tylko tamtego, czarniawego! Proszę pozwolić, a sama mu wytłumaczę!

Rybnikow słuchał jej splątanej relacji w milczeniu i jedną po drugiej zapalał świece w kandelabrze. W skaczącym świetle jego twarz zdała się Glikerii Romanownie tak zmęczona, nieszczęsna i udręczona, że aż zachłysnęła się żalem.

– Ja wszystko dla pana zrobię! Nie zostawię pana! – wykrzyknęła Lidina, w porywie chwytając go za ręce.

Drgnął i w jego oczach rozbłysły dziwne skry, przeobrażające bez reszty dotychczasową powierzchowność. Twarz ta już nie wydała się Glikerii Romanownie żałosna – o, nie! Rysy Rybnikowa przebiegały czarno-czerwone cienie, był teraz podobny do Wrublowskiego Demona *.

– Boże! Mój drogi, mój drogi, przecież ja pana kocham! – wyszeptała wstrząśnięta tym odkryciem Lidina. – Pan jest najdroższym, co posiadam!

Wyciągnęła doń ręce, twarz, całe ciało, drżąc w oczekiwaniu podobnego gestu.

Lecz były sztabskapitan wydał odgłos podobny do warknięcia i zrobił krok w tył.

– Proszę wyjść! – powiedział ochryple. – Natychmiast wyjść!

Lidina nie pamiętała, jak wybiegła na ulicę.

Czas jakiś Rybnikow stał w przedpokoju bez ruchu, wpatrzony w płomyki świec zastygłym, zmartwiałym wzrokiem.

Potem do drzwi cichutko zastukano.

Rzucił się jednym skokiem, szarpnął klamkę.

Na ganku stała hrabina.

– Proszę wybaczyć, że niepokoję – rzekła, wpatrując się w półmrok. – U mnie dziś hałaśliwie, więc przyszłam się dowiedzieć, czy nie dokuczają panu goście. Mogę powiedzieć, że w fortepianie pękła struna i puścić patefon w małym salonie. Wtedy byłoby ciszej.

Czując w zachowaniu lokatora jakąś niezwykłość, hrabina Beauvaudois zamilkła w pół słowa.

– Czemu pan tak na mnie patrzy?

Wasyl Aleksandrowicz, milcząc, wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie.

Hrabina była kobietą oziębłą i wielce doświadczoną, lecz z zaskoczenia straciła kontenans.

– Chodźmy – szarpnął ją za sobą przeobrażony Rybnikow. Szła za nim, uśmiechając się z niedowierzaniem.

Lecz gdy Wasyl Aleksandrowicz z głuchym jękiem wpił się w nią wargami i ścisnął w silnych rękach, uśmiech urodziwego, pełnego oblicza wdowy po hiszpańskim grandzie zmienił się naprzód w zdumienie, a potem w grymas namiętności.

Pół godziny później odmieniła się i Beatrix. Łkała na ramieniu kochanka, szepcząc słowa niewymawiane od lat, od wczesnego panieństwa.

– Żebyś ty wiedział… żebyś wiedział… – wciąż powtarzała, ocierając łzy, lecz co właściwie miał wiedzieć, nie umiała wyjaśnić.

Rybnikow niemal ją wyprosił.

Zostawszy wreszcie sam, siadł na podłodze w niewygodnej, sztucznej pozie. Spędził w niej ściśle osiem minut. Potem wstał, otrząsnął się jak pies i zatelefonował – punktualnie o wpół do dwunastej, jak było umówione.

A w tymże czasie po przeciwległej stronie kręgu bulwarów Lidina, nie zdjąwszy nawet narzutki i kapelusza, stała w swym przedpokoju przed lustrem i gorzko płakała.

– Skończone. Życie skończone – szeptała. – Nikomu nie jestem potrzebna…

Zachwiała się, zaczepiła nogą o coś szeleszczącego i krzyknęła. Całą podłogę przedpokoju pokrywał żywy kobierzec szkarłatnych róż. Gdyby nos biednej Glikerii Romanowny nie zapuchł od szlochów, poczułaby oszałamiający aromat już na schodach.

Z ciemnych głębin mieszkania, najpierw ukradkiem, potem coraz głośniej i głośniej polały się czarowne dźwięki. Niebiański głos śpiewał serenadę hrabiego Almavivy: – Wkrótce wschód jasno złotą błyśnie zorzą… *Łzy z cudnych oczu Glikerii Romanowny trysnęły jeszcze obficiej.

Ledwie doczytawszy pilny raport starszego brygady, przybyłej z Petersburga w miejsce porażonych stalowymi gwiazdami filerów, Eustracjusz Pawłowicz wyskoczył zza biurka i rzucił się ku drzwiom – zapomniał nawet melonika.

Dyżurne bryczki stały w pogotowiu pod bramą Ochrany, a jazda z Gniezdnikowskiego na Czystoprudny trwała, jeśli z wiatrem, najwyżej dziesięć minut.

– Oż ty, oż ty! – dogadywał radca dworu, usiłując raz jeszcze przeczytać notatkę – co nie było łatwe: bryczka skakała na kocich łbach, światło latarń migało, a Smurow bazgrał jak kura pazurem. Widać było, że najdoświadczeńszy z agentów, jakim nakazano śledzić poczynania Fandorina, poruszony jest nie na żarty: litery skakały, krzyżowały się linijki.

Przejąłem dyżur o 8 od starszego filera Żuczenki pod domem generała Szarma. Czarnobury wyszedł z bramy kwadrans po 8 w towarzystwie damulki, której nadano pseudo Fifa. Pojechali dorożką na Ostożenkę, dom Bomsego. O 937 Czarnobury wyszedł, a po pięciu minutach wybiegła Fifa. Dwóch wyprawiłem za Czarnoburym, my z Kroszkinem podążyliśmy za Fifą – wyglądała na tak roztrzęsioną, że uznałem to za intrygujące. Dojechała do bulwaru Czystoprudnego, zwolniła dorożkę przed pensjonatem Saint-Saëns. Weszła na ganek oficyny. Dzwoniła, stukała, długo nie otwierano. Z zajętej przeze mnie pozycji widać było, jak z okna wyjrzał mężczyzna, popatrzył na nią i się schował. Tam naprzeciw jest jasna latarnia i dobrze przyjrzałem się jego twarzy. Wydała mi się znajoma. Nie od razu, ale przypomniałem sobie, gdzie go widziałem: w Pitrze, na Nadieżdińskiej (pseudo Kałmuk). Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że z wyglądu podobny, jest do Akrobaty zgodnie z opisem w cyrkularzu. To on, Eustracjuszu Pawłowiczu! Na Boga, on!

St. filer Smurow.

Raport sporządzony był z naruszeniem instrukcji, a kończył się w najzupełniej już niedopuszczalny sposób, lecz radca dworu nie miał do Smurowa pretensji.

– No i jak on, wciąż tam? – rzucił się Mylnikow do starszego filera, wyskoczywszy z bryczki. Smurow siedział w krzakach za parkanem skwerku, skąd świetnie widoczny był podwórzec Saint-Saënsa, zalany jasnym światłem barwnych latarni.

– Tak jest. Proszę być pewnym, Eustracjuszu Pawłowiczu. Kroszkina postawiłem na oku z tamtej strony. Gdyby Kałmuk wylazł przez okno, Kroszkin by gwizdnął.

– No, opowiadaj!

– Znaczy się tak. – Smurow podniósł do oczu notesik. – Fifa była u Kałmuka niedługo, raptem pięć minut. Wybiegła o dziesiątej trzydzieści osiem, wycierając łzy chusteczką. O dziesiątej czterdzieści dwie z głównych drzwi wyszła kobieta, dałem jej pseudo Pawica. Weszła na ganek i do środka. Pawica była do jedenastej dwadzieścia. Wyszła, chlipiąc i trochę chwiejnie. Więcej nic.

– Czym to on, pokurcz skośnooki, tak baby rozstraja? – zdumiał się Mylnikow. – No dobra, teraz my jego odrobinę rozstroimy. A więc tak, Smurow. Ja wziąłem ze sobą sześciu. Jednego ci zostawiam. Wy trzej pilnować okien. No, a z resztą pójdę Japońca brać. Łebski jest, ale i my mamy łby nie od parady. Znowu ciemno u niego. Pewno spać poszedł. Umordowały go baby.

Schylony przebiegł podwórzec. Nim wszedł na ganek, zdjął buty. Tupot byłby całkiem nie na miejscu.

Ludzi radca dworu miał wybornych. Złoto, nie ludzie. Tłumaczyć takim niczego nie trzeba, starczą gesty.

Strzelił palcami do Saplukina, a ten w mig schylił się nad zamkiem. Pogmerał wytrychem, kapnął, gdzie trzeba, oliwą. Nie minęła minuta, a drzwi bezgłośnie się otwarły.