Boris Akunin - Kochanek Śmierci

Sieńce ze strachu zlodowaciały ręce i nogi, mróz mu chodził po grzbiecie, a temu kart się zachciało!

– Nie mam forsy.

– Może być na szczypy. Tylko zwykłe, bez zakręcania, bo nie bardzo jestem wytrzymały.

Ledwie Kilka rozdał karty, usłyszeli głosy. Ktoś szedł od strony kolejki.

Kilka wyjrzał przez szparę w deskach i szepnął:

– Ej, Skorik, zobacz no!

Popatrzył i Sieńka.

Szopę okrążało trzech mężczyzn, wyglądających na członków szajki, ale nieznanych Sieńce. Jeden był wysoki, barczysty, o małej, krótko ostrzyżonej głowie; drugi – w czapce nasuniętej na oczy, ale Sieńka i tak widział z góry jego zapadnięty nos; trzeci – mały, o długich rękach, w marynarce zapiętej na wszystkie guziki.

– A, bydlę jedno – szepnął Kilka Sieńce prosto w ucho. – Nieźle to sobie wymyślił. Bezczelny łajdak!

Mężczyźni weszli do szopy, tak że Kilka i Sieńka musieli ich teraz podglądać przez szpary w podłodze przygórka. Trzej przybyli położyli się na ziemi i przykryli sianem.

– Kto jest bezczelny? – cicho spytał Sieńka. – Co to za typki?

– Wampir, ta menda. To jego ludzie z talii. Ten wysoki to Drągal, szóstka. Drugi, bez nosa – Dziób, ósemka. Mały – to Joszka, walet. Oj, niedobrze. Wykończą naszych.

– Joszka nie potrafi się bić, nie ma siły, za to z liwolweru umie wypalić bez pudła. Dawniej pracował w cyrku, gasił świece strzałami. Jeśli go wzięli, to znaczy, że będzie strzelanina. A nasi przyjdą nieuzbrojeni. I nie ma jak ich uprzedzić…

Na tę wieść Sieńka zaczął niemal szczękać zębami.

– To co robić?

Kilka także aż zbladł.

– Cholera wie…

Siedzieli, trzęsąc się ze strachu. Czas płynął powoli, zdawało się, że w ogóle stanął w miejscu.

Na dole było cicho. Tylko raz trzasnęła zapałka, rozszedł się zapach dymu tytoniowego i zaraz ktoś upomniał palacza: „Co ty, Drągal, chcesz nas tu sfajczyć? Zabiję cię!”

I znowu cisza.

Potem, kiedy już do siódmej zostało niewiele czasu, usłyszeli szczęknięcie żelaza.

Kilka pokazał Sieńce palcami: któryś z bandytów odciągnął spust.

Oj, niedobrze!

Dwie dorożki podjechały do placyku jednocześnie z dwóch stron.

W jednej, szykownej, lakierowanej na czerwono, siedział na koźle Oczko – w piaskowym garniturze z kamizelką, w kapeluszu i z trzcinową laseczką w ręku. Książę, rozwalony na skórzanym siedzeniu, palił papierosa. Też był wyelegantowany – błękitną koszulę miał przewiązaną szarfą.

W drugiej dorożce, nieco mniej wykwintnej, ale również solidnej, siedziała na koźle kobieta. Ręce miała jak szynki, głowę ciasno obwiązaną kwiecistą chustką, widać było tylko tłuste czerwone policzki. Bluzkę wypierały z przodu jakby dwie dynie – Sieńka nigdy nie widział tak obfitego przedsięwzięcia. Wampir, podobnie jak Książę, siedział z tyłu; żylasty, łysawy, wąskooki, przypominał żmiję. Tłuste włosy zwisały mu w strąkach. Na oko nieciekawy, gdzie mu tam do Księcia!

Spotkali się pośrodku udeptanego placyku, ale nie podali sobie rąk. Obaj zapalili, obserwując się nawzajem. Oczko i piersiasta baba trzymali się z tyłu – widocznie tak należało.

– Damy głos? Jak myślisz, Sieńka? – zapytał Kilka szeptem.

– A jeżeli Wampir kazał swoim czekać w szopie tylko tak, na wszelki wypadek? Może się bał, że Książę szykuje jakiś podstęp? Wtedy koniec z nami.

Sieńka uważał, że nie powinni zdradzać swej obecności. A nuż Joszka zacznie strzelać w sufit.

Kilka odszepnął:

– Kto ich tam wie… No dobra, poczekajmy, zobaczymy.

Hersztowie dopalili papierosy, niedopałki rzucili na ziemię. Pierwszy przemówił Książę:

– Czemuś nie przyszedł z waletem?

– Joszkę zęby bolą, cała gęba mu spuchła. Zresztą na kiego mi walet? Nie boję się ciebie, Książę. To ty trzęsiesz przede mną portkami, dlatego wziąłeś ze sobą Oczkę. A ja zabrałem Mańkę. Baba na ciebie wystarczy.

Książę i Oczko wymienili spojrzenia. Sieńka widział, jak walet zabębnil palcami po trzcinowej laseczce. Może się domyślili, że coś jest nie w porządku?

Nie, nie domyślili się.

– Wziąłeś babę, dobra, twoja sprawa. – Książę ujął się pod boki. – To dla ciebie w sam raz, babom przewodzić. Jak zostanę asem, będziesz rządził mamzelkami na Chitrowce. Lepszego zajęcia nie znajdziesz.

Chciał obrazić rywala, Wampir jednak nie dał się sprowokować, uśmiechnął się tylko i strzelił długimi palcami.

– Jesteś, Książę, znanym bandytą, pniesz się w górę, to prawda, aleś jeszcze młody. Za wcześnie pchać się na asa. Ledwo co skompletowałeś swoją talię. I za bardzo lubisz ryzyko. Wszystkie psy cię szukają, a ja z nimi nie zadzieram, mam układ. Ustąp po dobremu.

Słowa niby ugodowe, ale ton szyderczy – widać, że to tylko gra. Wampir chce, żeby Książę pierwszy stracił panowanie nad sobą. Ale on na to:

– Ze mnie prawdziwy orzeł, a ty jak szakal żywisz się padliną. Mocnyś w gębie, ale dla nas dwóch Moskwa za mała! Albo uznasz moją władzę, albo… – I przeciągnął palcem po gardle.

Wampir oblizał wargi, przechylił głowę na bok i powiedział powoli, łagodnie:

– Co „albo”, Księciulku? Albo twoja władza, albo śmierć? A co powiesz na to, że twoja Śmierć sama mi się podłożyła? Ładna z niej kobitka, uległa. Miękka, wygodna niczym piernat z gęsiego puchu…

Mańka zarżała, a Książę spurpurowiał – zrozumiał, o kim mowa. Chytry Wampir osiągnął swój cel – rozjuszył przeciwnika.

Książę pochylił głowę, zawył jak wilk i ruszył na potwarcę.

Ale tamta dwójka widać miała między sobą umowę. Wampir odskoczył w lewo, a baba w prawo – i jak nie świśnie na palcach!

Na dole zaszeleściło siano, trzasnęły drzwi i z szopy wyskoczył Joszka – na razie sam. W ręku trzymał czarną spluwę z długą lufą.

– Stać! – wrzasnął. – Patrzeć na mnie! Wiecie, że nigdy nie chybiam!

Książę zastygł w miejscu.

– Ach, Wampir, to ty tak? – odezwał się. – Na chama?

– Tak, Księciulku, tak. Kto ma rozum, tego kodeksy nie obowiązują. No już, kładźcie się obaj na ziemię. Kładźcie się, mówię, bo was Joszka zastrzeli.

Książę, rozbawiony, odsłonił zęby w uśmiechu.

– Wcale nie masz rozumu, Wampir. Dureń z ciebie. Chcesz się sprzeciwiać dintojrze? No i dobra. Ja już nic nie muszę robić, starsi wszystko za mnie załatwią. Chodź, Oczko, położymy się, odpoczniemy. Wampir sam wydał na siebie wyrok.

I legł na wznak w trawie. Nogę założył na nogę, wyjął papierosa.

Oczko popatrzył na niego, czubkiem sztybleta przejechał po ziemi – widać szkoda mu było garnituru – ale też położył się na boku i oparł głowę na ręce. Trzcinkę umieścił obok.

– No i co dalej? – zapytał. Po czym zwrócił się do Joszki. – Strzelaj, mój mały żuawie. Wiesz, co porządni bandyci robią z takimi jak wy? Za ten samowolny wybryk znajdą cię nawet pod ziemią, a potem sprawią, że znów ją będziesz gryzł.

Dziwnie jakoś przebiegało to spotkanie. Dwóch leży i uśmiecha się, troje stoi i patrzy na nich. Kilka szepnął:

– Nie odważą się strzelać. Pójdą za to żywcem do ziemi, takie prawo.

Nagle mana Wampira znów gwizdnęła. Z szopy wyskoczyli dwaj pozostali i rzucili się na leżących – Drągal zwalił się całym ciężarem na Księcia, a Dziób przydusił Oczko twarzą do ziemi i zręcznie wykręcił mu ręce do tyłu.

– No proszę, Księciulku – rzucił szyderczo Wampir. – Zaraz ci Drągal pięścią mózg wybije. A Dziób połamie twojemu waletowi żebra. I o broni nikt się nie dowie. Tak, tak. A dintojrze powiemy, że was załatwiliśmy, jak Pan Bóg przykazał. Nie daliście rady Wampirowi i jego babie. Ano, chłopy, do roboty!