Joanna Chmielewska - 2/3 Sukcesu

– Zamknąłeś z powrotem porządnie?

– A jak? Te wytrychy działają w obie strony. W rezultacie słusznie nie chciałaś, żeby od razu wiercić. Na działkach co?

– Na działkach beznadziejnie. Byłam przy Odyńca i akurat zastałam kawałek zarządu. Wszystko się zgadza.

– Co się zgadza?

– To co mówili obaj, pan Lewandowski i Stefek. Zarządy w niedzielę i tak dalej. Tym sposobem możemy tak szukać jeszcze przez dziesięć lat.

Pawełek zakłopotał się i zdenerwował.

– Rany, nie mamy tyle czasu! Co zrobimy! Janeczka wydawała się dziwnie mało zmartwiona. Usiadła po turecku na swoim tapczanie i wsparła plecy o ścianę.

– Wymyśliłam coś – oznajmiła. – Myślałam i myślałam, bo nie możemy tego zostawić odłogiem. I uważam, że nie ma innego wyjścia. Trzeba zapytać panią Nachowską.

– Iiiiii…

– Nie iii, nie iii, wiem co mówię! Nie tylko zapytać. Trzeba jej o tym w ogóle powiedzieć.

– O czym?! – krzyknął Pawełek niemal ze zgrozą.

– O tej całej robocie, o włamaniach i tak dalej. Pawełek opadł z impetem na fotel i zagapił się na siostrę.

– Kota masz, czy co? – spytał, zgorszony.

– Sam masz kota. Najpierw słuchaj, a potem się zastanów. Nie my jej o tym powinniśmy powiedzieć, tylko pan Lewandowski. My o tym nic nie wiemy, a pan Lewandowski zna młodego Nachowskiego i już dawno miał z nim do czynienia. Powinien jej powiedzieć, że wie o tych złodziejskich machinacjach, wie, że ten jej syn jest niewinny i znalazł sposób, żeby to ukrócić. Nie musi dokładnie opowiadać, w jaki sposób, powie, że to jego sprawa, a ona się może szczegółami nie interesować. Pozbędzie się po cichu kradzionych rzeczy i do widzenia, przecież złodzieje nie polecą ogłaszać, że coś tam było i nie ma. Usunie się porządnie wszelkie ślady. O szantażu pan Lewandowski nie powie ani słowa, o nas też, będzie to niby załatwiał od siebie, żeby pomóc jej synowi, bo go zna. I tak dalej. Co do piwnicy, to już umie się tam dostać, tylko nie wie, gdzie działka, więc niech ona mu powie, to i tam załatwi.

W połowie przemówienia Janeczki Pawełek przestał się krzywić, a pod koniec zaczął kiwać głową.

– No, owszem – przyznał Pawełek. – Może to i niezłe. Tylko czekaj… Trzeba by jednak urwać kłódkę.

– Bo co?

– Bo złodzieje muszą myśleć, że zrobił to złodziej. Inaczej padnie na panią Nachowską, posądzają, że zabrała im ten towar i sama sprzedała. O wyrywanie kłódki, ja uważam, że jej posądzać nie będą.

– No więc dobrze, wyrwij tę kłódkę. To nawet dobry pomysł. Pani Nachowską narobi szumu, że ktoś jej wyrwał kłódkę… Albo nie! Pan Lewandowski narobi szumu, poszedł i zobaczył, że u sąsiada jest urwana kłódka, poleci do ciecia…

Pawełek zaczął się zapalać do projektu.

– Może nawet udawać, że nie wie, czyja to piwnica! A potem się założy nowe zamki. I cała heca odbędzie się zanim jej syn wróci, z hukiem trzeba, im więcej zamieszania, tym lepiej! Potem mogą sobie na niego donosić, ile im się podoba, śladu żadnego nie będzie, a pan Lewandowski zaświadczy, że urwaną kłódkę widział na własne oczy. Już ja się postaram, żeby ją dokładnie zobaczył!

Janeczka rozplatała skrzyżowane nogi i zerwała się z tapczanu.

– To już! Dzwonimy do pana Lewandowskiego! I od razu do niego jedziemy, może się dzisiaj załatwi!

Pawełek również zerwał się z fotela i natychmiast opadł nań z powrotem.

– Dzisiaj chała. Pana Lewandowskiego nie ma, wróci dopiero wieczorem. Zadzwonimy i umówimy się na jutro. Dzisiejszy dzień zmarnowany, nic na to nie poradzę.

Ze zmarnowanym dniem Janeczka nie mogła się pogodzić. Milczała przez chwilę, stojąc obok tapczanu i porządkując myśli.

– Okularnik – powiedziała wreszcie. – Fajksat. Barański. Pani Piekarska…

– I co te wszystkie osoby? – spytał niecierpliwie Pawełek, nie mogąc się doczekać dalszego ciągu.

– Nic. Do załatwienia. Panią Piekarską trzeba zawiadomić… Jeszcze jej nie mówiłam, że znaczki zostały zamienione, powinna o tym wiedzieć. Zaraz, ostatnio zamieniał przedwczoraj…

– Musiała tam być niezła polka, jak im pokazał, co przyniósł – zauważył Pawełek z uciechą. – Co pani Piekarska do swoich klaserów włożyła?

– Masówkę absolutną. Mogą coś podejrzewać.

– I uważasz, że co?

Janeczka opanowała zdenerwowanie i usiadła na krześle przy biurku.

– I któryś z nich może się do niej przyczepić. Zaskoczy ją. Czekaj, muszę się zastanowić, co oni myśleli… I co zrobili, jak się okazało, że zamiast pierwszej Polski Okularnik przyniósł dęby rogalińskie. Ty też możesz pomyśleć.

Pawełek nie miał wielkiej ochoty myśleć, co złoczyńcy myśleli. Od razu przyszło mu do głowy tylko jedno.

– Na wszelki wypadek, ja uważam, że powinna tam donieść czwarty klaser – oznajmił stanowczo. – Niech im się chociaż ilość zgadza. Dzwonimy…?

Telefon pani Piekarskiej był zajęty. W oczekiwaniu na możliwość połączenia zadzwonili do Stefka, przyjęli raport o dotychczasowych poczynaniach Czesia i zawiadomili go, że działki może zostawić w spokoju. Następnie Pawełek zadzwonił do pana Lewandowskiego i poprosił jego matkę o przekazanie informacji, że zadzwoni wieczorem w szalenie ważnej sprawie. Telefon pani Piekarskiej ciągle był zajęty. Do holu wyjrzała pani Krystyna.

– Czy mogłabym się jeden raz posłużyć telefonem? – spytała żałośnie. – Krótko będzie.

– Dobra, posłuż się – przyzwolił Pawełek. – Nasze i tak zajęte.

– Wymyśliłam, że Okularnik postanowi porozumieć się z panią Piekarską – rzekła Janeczka w zadumie. – Tylko ona jedna ma pojęcie o znaczkach.

– I ona je dziedziczy.

– No właśnie. Może do niej przyjść niby to w sprawach spadkowych. Trzeba ją natychmiast uprzedzić!

– Zaraz, matka się teraz posługuje…

Ciche brzęknięcie wskazało, że pani Krystyna u siebie odłożyła słuchawkę. Zanim Pawełek zdążył wyciągnąć rękę, telefon zadzwonił.

– Boże drogi, dzwonię do was i dzwonię, już chyba od dwóch godzin, a u was ciągle zajęte! – wykrzyknęła rozpaczliwie pani Piekarska. – Co za szczęście, że wreszcie się dodzwoniłam!

– Pani Piekarska! – wrzasnął szeptem Pawełek i Janeczka w pierwszym momencie spróbowała wyrwać mu słuchawkę, zreflektowała się jednak natychmiast.

– Nic nie mów! Idę do drugiego telefonu!

– Chwileczkę – powiedział Pawełek. – My właśnie dzwonimy do pani i ciągle jest zajęte. Niech pani zaczeka, moja siostra poleciała do drugiego telefonu, bo my mamy dwa aparaty. Niech ona weźmie słuchawkę, żeby nie trzeba było ciągle wszystkiego powtarzać.

– Już jestem – powiedziała Janeczka. – Jak to dobrze, że pani dzwoni!

– Jestem szalenie zdenerwowana – zakomunikowała pani Piekarska. – To rzeczywiście jest cała afera, okropne. Zadzwonił do mnie jakiś pan Fiksat…

– Fajksat – poprawił Pawełek.

– Nie przeszkadzaj! – syknęła Janeczka w drugą słuchawkę.

– Tak, rzeczywiście, Fajksat – przyznała pani Piekarska. – Koniecznie chciał ze mną nawiązać kontakt w sprawie znaczków pana Spayera, to znaczy teraz już pani Spayerowej. Powiedziałam, że ich wcale nie mam i przecież powiedziałam prawdę?

– No oczywiście, że ich pani nie ma – przyświadczyła Janeczka. – Sama je od pani wyniosłam.

– I co? – spytał Pawełek.

– Chyba udawałam przed nim starą wariatkę – wyznała żałośnie pani Piekarska. – Powiedział, że jeszcze zadzwoni. Ale to nie koniec, bo był u mnie także adwokat…