Joanna Chmielewska: Mnie Zabić

– Pani w tej wodzie zostanie. Zaraz będę.

Wiedziałam, że bursztyn go zwabi, bo co do sprawcy zbrodni mogłam żywić wątpliwości. W wodzie zostałam bardzo chętnie, od morza to mleko odrobinę się rozeszło, brzeg nadal stanowił śmietanę, ale brzeg mnie chwilowo przestał interesować. Pomacałam stopą dno, twarde, no dobrze, jeszcze odrobinę, przedmioty delikatne miałam w górnej kieszeni, w dolnej pieniądze, a, niech szlag trafi pieniądze, bilon wytrzyma, a papierowe wyschną…

Zanim w upojeniu zdążyłam napchać siatkę do granic moich możliwości, Waldemar nadleciał…

Po dwóch dobach Soames Unger sytuację miał w pełni rozpracowaną, ale zarazem wiedział, że jest to ostatnia chwila. Jan Kowalik jeszcze się trzymał, nie miał jednakże złudzeń, wisiał na pajęczej nici. Całkowicie już machnął ręką na dyplomatyczne sposoby działania, nakichał na przypadki, nieostrożności i mafijnych bandziorów, kraksa albo celny strzał. I już przed sobą ma radosne życie.

Kraksy spróbował. Każdy krok zmory był mu znany od początku drugiej doby. Jego wynajęty samochód nie rzucał się w oczy, takich toyot jeździło tu więcej niż gdziekolwiek na świecie, Japończycy powinni chyba na to jakoś zareagować, potraktować jak reklamę, bodaj parę sztuk co roku dostarczać za darmo. Gdańską rejestrację widać było na każdym metrze. Szosa z Krynicy do Piasków w dni powszednie prawie pusta, dzików rzeczywiście pełno, dlaczego ona jeszcze na żadnego nie wpadła…? Inni wpadają. Fart miała jakiś przeraźliwy. Już ją miał, miejsce świetne, w trzy minuty mógł sprawę zakończyć, to nie, musiał się autobus napatoczyć. Skąd, do cholery, rozkład jazdy znał, nauczył się go na pamięć, autobus miał obowiązek przejechać przed kwadransem! Z jakiej racji pojawił się akurat w tym momencie?!

Na kolejną okazję nie miał czasu czekać. Zaczaił się z bronią, wybrał miejsce, codziennie wychodziła karmić koty, maniactwo jakieś, u siebie też karmiła koty, wariatka chyba…? A nie była przecież starą panną! Wyszła, czemu nie, ale wcześniej wyszła ta upiorna mgła, a oświetlenie to oni tam mieli oszczędnościowe, na mgłę nie było siły, kot, pies, człowiek, dwie osoby… Ruchoma zmaza i tyle.

Nazajutrz nie był pewien, jak do tej mgły powinien się odnosić, błogosławić ją czy przeklinać. Z jednej strony uniemożliwiała strzał, chyba że z przystawienia, ale, mimo przeraźliwej głupoty, jaką ta wstrętna stara prukwa prezentowała, podejść do siebie bezszmerowo chyba nie pozwoli. Zorientował się w tym prawie od pierwszej chwili, już w Warszawie, tryb życia prowadziła pozornie beztroski, a jednak… Wciąż działo się coś obok niej, ktoś się pojawiał, jacyś ludzie wchodzili w drogę, ona sama gdzieś znikała, nie miała psa, ale z obu stron jej domu ludzie mieli cholernie czujne psy, które szczekały na wszystkich. Czemuż, do tysiąca piorunów, nie szczekały na koty, tylko na ludzi…?

Soames Unger nie mógł tego wiedzieć.

– Zdemoralizowała pani kompletnie mojego psa – powiedział do mnie jeden mój sąsiad. – Ona, bo to suka, kompletnie zgłupiała, przedtem szczekała i goniła koty, jak się zaczęło pojawiać pani dziesięć kotów…

– W porywach do czternastu – skorygowałam.

– …teraz siedzi, patrzy, koty łażą bezczelnie, a ona nic.

– Wszystkie wyjałowione, odrobaczone, szczepione i łapią myszy. Pies ma więcej rozumu niż człowiek, wie, co szkodliwe, a co nie.

Psa z drugiej strony postarałam się przekupić kośćmi od pieczonych żeberek. I kotkiem dla córek sąsiada. Pełna symbioza nastąpiła, a ten pacan chciał, żeby na siebie wzajemnie szczekały…!

Mgła zatem wykluczała strzał.

Z drugiej jednakże strony ta idiotka pojechała na plażę. Wiedział przecież, dokąd jedzie, jeśli skręciła na górną drogę, do portu, jak każdy, tam schodziła ku wodzie. Po dwóch pełnych dobach, ta była trzecia, trochę o jej zwyczajach wiedział, nie wszystko, wciąż jeszcze mogła go zaskoczyć jakimś nowym pomysłem, ale orientował się już, że tam polezie, gdzie nie ma ludzi. Jeśli przy tej pogodzie pojechała do portu, musiała znaleźć się w ściśle określonej sytuacji, z lewej strony tłum, bo ryby mgłę mają w nosie, z prawej pustka, bo szkoła swoich uczniów na plażę w takich warunkach nie wyprowadzi. Zaryzykował i zgadł.

Mgła. Gęsta, cudowna mgła. Na pięćdziesiąt metrów nic nie widać. Żywego ducha dookoła nie ma. Jego też nie ma, jeśli występuje tu jako normalny człowiek, delegat europejskiej ekologii, zachowuje się i porusza też jak normalny człowiek. O jego sprawności fizycznej nikt nie ma zielonego pojęcia, nikt nie wie, że dystans trzech kilometrów potrafi przebiec w ciągu ośmiu i pół minuty bez względu na warunki, nikomu nie przyjdzie do głowy, że gdzieś tam, na tej plaży, mógłby się znaleźć wcześniej niż zmora…

Znaleźć się, znalazł. Ruszył w chwili, kiedy zaparkowała. Co pół kilometra przeskakiwał wydmy i wyglądał. Mgła przeszkadzała zobaczyć cokolwiek i zabierała czas. A jednak, mimo wszystko, trafił.

Za którymś razem dostrzegł ją. Szczęście, że wiedział, jak dziś wygląda, bo bez tej wiedzy w życiu by jej nie poznał. Miała na sobie coś tak dziwnego… Spodnie…? Nigdy nie chodziła w spodniach! Buty? Długie buty do bioder? Kurtka kryła górę tego stroju, diabli wiedzą, co to było, ponadto na głowie miała nakrycie, którego nie umiał określić, zapewne miało pełnić obowiązki czapki. Szkoda, że jeszcze nie przyczepiła sobie długiej, czarnej brody…

Dreszcz szczęścia przeleciał mu po plecach, kiedy uświadomił sobie, na jak znakomite warunki wreszcie trafił. O połowie bursztynu pojęcia nie miał, ale z miejsca połapał się, że ona w tej wodzie coś ujrzała i tylko to ją interesuje. Owszem, rozejrzała się, z pewnością go dostrzegła, ale nic jej zapewne nie przyszło do głowy, bo nie zaczęła uciekać. Przeciwnie, wlazła do wody, jak na zamówienie, cóż za uprzejmość mu robi, prawie ją w tym momencie polubił i w następnym stracił z oczu. Mgła wróciła.

Brnął w bladej, gęstej szarości, kierując się wyłącznie spadkiem terenu. Niewielki to był spadek, ale dawał się wyczuć. Jeśli pod nogami zobaczy wodę… Zaraz, ona powinna być na lewo. W wodzie…? A może wróciła na ląd?

Cieniutki paseczek piany pojawił mu się na czubkach butów. Dobrnął do morza, rozejrzał się. Przed nim mgła była rzadsza, widział tego morza kawałek, za nim, z boku, na prawo i na lewo, trzymała jak zamówiona, mimo że o mgle miał jakieś pojęcie, okazywało się ono teraz do kitu, zachowanie się mgły nad morskim wybrzeżem było nieprzewidywalne. Dlaczego ta suka trwała tu, a nie tam…?

Myśl ludzka działa w czasie niewyobrażalnym nawet dla matematyków. W niepojętym dla mnie osobiście ułamku sekundy Soames Unger zdążył pożałować, że nigdy nie studiował wnikliwie meteorologii, nigdy nie spędzał wakacji na najmglistszych terenach Anglii, nigdy nie badał mgły londyńskiej i w ogóle nigdy nie interesował się mgłą maniacko i wprost nad życie. Robiła ta obrzydliwa małpa co jej się podobało, a on nie nadążał się do tego przystosowywać.

Nagle rozwiała się odrobinę i dostrzegł zmorę w wodzie. Gimnastykowała się, jego zdaniem, musiała chyba zwariować, ruszył ku niej, nie bacząc na to, że do pasa będzie mokry, no, może trochę mniej, ale to była jedyna okazja. W morzu do bioder, pchnąć, jakże łatwo utopić się w takiej sytuacji…

Już był w wodzie do kolan, już mu się nalało do butów, już miał do niej tak blisko…