Janet Evanovich: Przybić Piątkę

– Nie wszyscy goście ze skarbówki pracują w Waszyngtonie. Tak się składa, że pracuję w New Jersey. – Rozejrzał się po sali. – Myślałem, że spotkam gdzieś tu Lulę, skoro z was takie przyjaciółki.

Uniosłam brwi.

– Lulę?

– Zgadza się. No wiesz, robiła wrażenie sympatycznej osoby.

– Posłuchaj, tylko dlatego, że kiedyś była dziwką… Podniósł ręce.

– Hej, to nie tak. Po prostu ją lubię, to wszystko. Myślę, że jest w porządku.

– Więc zadzwoń do niej.

– Myślisz, że mogę? Nie wiem, czy będzie chciała ze mną gadać po tej historii z kołami.

Wyjęłam z torby długopis i napisałam numer na wierzchu jego dłoni.

– Spróbuj.

– A ja? – spytał Morelli, kiedy Mokry odszedł. – Dostanę numer na rękę?

– Masz ich tyle, że starczy ci na całe życie.

– Jesteś mi coś winna – przypomniał. Poczułam łaskotanie w żołądku.

– Owszem, ale nie mówiłam, kiedy cię spłacę.

– Kolej na twój ruch – powiedział.

Już to kiedyś słyszałam!

Z drugiego końca sali machała do mnie babka.

Bzdura, szepnął mi w głowie jakiś głos. Odstawiłaś lipę. Podglądałaś przy losowaniu.

No dobra, oszukiwałam. Wielka rzecz. Najważniejsze, że wybrałam odpowiedniego mężczyznę. Może nie jest odpowiedni na całe życie, ale z pewnością odpowiedni na ten wieczór.

Otworzyłam drzwi dopiero po drugim pukaniu. Nie chciałam, by wyglądało, że jestem za bardzo napalona. Cofnęłam się o krok i nasze spojrzenia spotkały się, on zaś, w przeciwieństwie do mnie, nie okazał cienia zdenerwowania. Może ciekawość. I pożądanie. I coś jeszcze -pragnienie pewności, że tego właśnie chcę.

– Siemanko – powiedziałam.

Rozbawiło go to, ale nie na tyle, by wywołać uśmiech na jego ustach. Wszedł do przedpokoju, zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku. Oddech miał powolny i głęboki, oczy ciemne, a twarz poważną, kiedy przyglądał mi się badawczo.

– Ładna sukienka – zauważył. – Zdejmij ją.