Janet Evanovich - Przybić Piątkę

– Nigdy człowieka nie zawiedziesz – pochwalił.

Komandos zaparkował mercedesa pod barem. Wsiadłam do wozu i odjechaliśmy, zanim Perin zdążył wyjść z lokalu na ulicę.

Komandos zerknął na mnie.

– Wszystko okay?

– Nigdy nie czułam się lepiej. Przyjrzał mi się uważnie.

– No dobra, może jestem trochę oszołomiona – przyznałam. – Chyba nie powinnam wypijać tego drinka.

Przysunęłam się bliżej Komandosa, gdyż wyglądał jak trzeba, a ja dostrzegałam jego wyższość nad tym zdradzieckim szczurem Morellim.

Zwolnił przed światłami.

– Chcesz mi opowiedzieć o strzelaninie?

– Perin wypalił tylko raz, ale nikogo nie trafił – poinformowałam z uśmiechem. Komandos nie wyglądał już tak groźnie, kiedy wychyliło się Szafir z Bombaju.

– Perin strzelał do ciebie?

– Nie. Był tam jeszcze jeden facet, któremu chyba się nie spodobało, że Perin ze mną gada. Doszło do awantury – wyjaśniłam i dotknęłam diamentowego kolczyka w jego uchu. – Ładny – pochwaliłam.

Komandos uśmiechnął się szeroko.

– Ile wypiłaś drinków?

– Jednego. Ale był spory. Poza tym nie mam mocnej głowy.

– Warto zapamiętać – zauważył.

Nie bardzo wiedziałam, co przez to rozumie, ale spodziewałam się, że wiąże się to z seksem i wykorzystaniem mojej osoby.

Zatrzymał się pod drzwiami mego domu. Przeżyłam rozczarowanie, bo oznaczało to, że mnie tylko podwiózł, zamiast zaparkować i wpaść na górę, na drinka przed snem… albo na coś innego.

– Masz gościa – zauważył.

– Czyżby?

– To motor Morellego.

Odwróciłam się, żeby spojrzeć. Rzeczywiście, ducati Morellego stało obok cadillaca pani Feinstein. Cholera. Wepchnęłam dłoń do torby i zaczęłam w niej grzebać.

– Czego szukasz? – spytał Komandos.

– Broni.

– Chcesz strzelać do Morellego? To nie jest chyba dobry pomysł – zauważył. – Gliniarze są na tym punkcie przewrażliwieni.

Wykaraskałam się jakoś z mercedesa, poprawiłam spódnicę i poczłapałam do siebie.

Morelli siedział na korytarzu, kiedy dotarłam na górę. Był w czarnych dżinsach, czarnych butach motocyklowych, czarnym T-shircie i czarnej motocyklowej kurtce ze skóry. Miał na twarzy dwudniowy zarost i długie włosy, nawet jak na siebie. Gdybym nie była na niego wściekła, nie czekałabym, tylko od razu zrzuciła z siebie ubranie. Uświadomiłam sobie, że identyczne myśli wywołał we mnie Komandos, ale w tym właśnie tkwił problem. Co tu mówić? Czułam, że niedługo Mokry i Briggs też zaczną mi się podobać.

– O rany, masz tupet, że tu przyłazisz – zwróciłam się do niego, szukając kluczy.

Wyjął z kieszeni swoje i otworzył drzwi.

– Odkąd to masz klucz do mojego mieszkania? – spytałam.

– Odkąd mi go oddałaś, kiedy byliśmy w lepszych stosunkach. – Spojrzał na mnie, a linię jego ust złagodziło rozbawienie. – Piłaś?

– Taka praca. Musiałam odwalić robotę dla Komandosa, a picie wydało się przy niej najbardziej odpowiednią rzeczą.

– Chcesz kawy?

– Nic z tego, popsułaby cały efekt. Poza tym nie wypiłabym zaparzonej przez ciebie kawy. Możesz już iść, dzięki.

– Nie sądzę – odparł Morelli. Otworzył lodówkę, zajrzał do środka i odkrył paczkę Mocha Javy, którą kupiłam w Grand Union. Odmierzył wodę i kawę, po czym włączył ekspres. – Niech zgadnę. Jesteś na mnie wściekła?

Przewróciłam oczami, które cofnęły się w gjąb mojej głowy tak bardzo, że zobaczyłam samą siebie, zagłębioną w myślach. I podczas gdy oczy wciąż tam tkwiły, rozglądałam się za Briggsem. Gdzie ten mały diabeł siedzi?

– Zechcesz udzielić mi jakiejś wskazówki? – spytał Morelli.

– Nie zasługujesz na to.

– Pewnie masz rację, ale może jednak zechcesz mi powiedzieć, o co masz żal.

– O Terry Gilman.

– Tak?

– Tak. To cała wskazówka, ty padalcu. Morelli wyjął z wiszącej szafki dwa kubki i napełnił je kawą. Dolał mleka i podał mi jeden.

– Imię to trochę za mało, żebym zrozumiał.

– Wystarczy. Wiesz doskonale, o czym mówię. Odezwał się jego pager i Morelli zaklął siarczyście. Spojrzał na wyświetlacz i zadzwonił z mojego telefonu.

– Muszę iść – powiedział. – Chętnie bym został i wyjaśnił sprawę, ale coś mi wypadło. Ruszył do drzwi, jednak zawrócił.

– Zapomniałbym. Widziałaś Ramireza?

– Tak. I chcę, żeby sąd wydał mu zakaz zbliżania się do mnie i cofnął zwolnienie warunkowe.

– Już mu cofnął. Ramirez poderwał w nocy prostytutkę na Stark i niemal ją zamordował. Zmasakrował biedaczkę i wrzucił do kontenera na śmieci. Zdołała się jakoś z niego wydostać. Rano znalazły ją dwa dzieciaki.

– Wyjdzie z tego?

– Chyba tak. Wciąż z nią kiepsko, ale trzyma się twardo. Kiedy go widziałaś ostatnim razem?

– Jakieś pół godziny temu.

Opowiedziałam mu o jaguarze i incydencie z Perinem.

Widziałam, jak Morellim targa burza uczuć. Głównie frustracja. I gniew.

– Może się jednak do mnie przeniesiesz? – spytał. -Dopóki nie znajdą Ramireza.

Byłoby nam trochę ciasno z Terry.

– Raczej nie – odparłam.

– A gdybym się z tobą ożenił?

– Teraz chcesz się żenić? A jak już złapią Ramireza? Weźmiemy rozwód?

– W mojej rodzinie nie ma rozwodów. Babka Bella nigdy by się na to nie zgodziła. Trzeba umrzeć, żeby uwolnić się z małżeńskich więzów.

– Jezu, to ekstra.

I prawda. Rozumiem nastawienie Morellego do małżeństwa. Mężczyźni w tej rodzinie nigdy nie mieli specjalnych osiągnięć. Pili za dużo. Zdradzali żony. Bili dzieci. I ten żałosnjŁ stan trwał nieprzerwanie, dopóki śmierć ich nie rozłączyła. Na szczęście dla wielu żon Morellich śmierć nawiedzała ich mężów dość wcześnie. Ginęli w knajpianych bójkach, zabijali się, prowadząc samochody po pijanemu, i rozwalali sobie wątroby alkoholem.

– Pogadamy innym razem – oświadczyłam. – Lepiej się pośpiesz. I nie martw się, będę uważać. Zamykam drzwi i okna, z bronią też się nie rozstaję.

– Masz pozwolenie?

– Dostałam wczoraj.

– Nic mi o tym nie wiadomo – zauważył Morelli. Pochylił gjowę i pocałował mnie leciutko w usta. – Upewnij się, że jest naładowana.

Był w gruncie rzeczy miłym facetem. Mniej chlubne geny Morellich jakoś go ominęły. Odznaczał się atrakcyjnym wyglądem i urokiem, przy braku antypatycznych cech. Wątpliwości budziła tylko kwestia kobiet.

Uśmiechnęłam się i podziękowałam. Choć nie bardzo wiedziałam za co. Chyba za to, że przymknął oko na to pozwolenie. Albo że martwił się o moje bezpieczeństwo. W każdym razie zarówno uśmiech, jak i podziękowanie stanowiły wystarczającą zachętę dla Morellego. Przyciągnął mnie do siebie i znów pocałował, tym razem gorąco i na serio. Nie był to pocałunek, który się łatwo zapomina. Ani też taki, który chciałoby się szybko przerwać.

Kiedy oderwał usta od moich, nie wypuszczając mnie z objęć, na jego wargi powrócił szeroki uśmiech.

– Tak lepiej – uznał. – Zadzwonię, jak tylko będę mógł.

I tyle go widziałam.

Do diabła! Zamknęłam za nim drzwi i walnęłam się otwartą dłonią w czoło. Ale ze mnie idiotka. Pocałowałam Morellego, jakby nic innego się nie liczyło. Nie to chciałam dać mu do zrozumienia. A Terry? A Mokry? A Komandos? Mniejsza o niego, pomyślałam. Komandos nie stanowił w tym kontekście problemu. Stanowił odrębny problem.

Z łazienki wyjrzał Briggs.