Margery Allingham - Jak najwięcej grobów

Campion ucałował ją wylewnie.

_ Cieszę cię, że cię widzę, cioteczko.- powiedział, a ona zaczerwieniła się jak dziewczynka.

Mężczyzna w pulowerze śliwkowego koloru jadł właśnie chleb z serem i marynowaną cebulą, oparłszy nogi w skarpetkach o poprzeczkę krzesła. Teraz wstał i pochylił się nad stołem.

– Miło mi poznać pana – mruknął wyciągając starannie wymanikiurowaną dłoń. Jego paznokcie wprowadzały w błąd. Jak również błysk złota w uśmiechu i gęste, jasne włosy, wyraźnie cofające się z czoła w starannie ułożonych falach. Mimo pospolitego wyglądu jego głęboko pobrużdżona twarz była miła i malował się na niej zdrowy rozsądek. W trójkątnym wycięciu. pulowera widać było koszulę w różowo-brązowe paski, -która miała cery w miejscach, gdzie usztywniacze kołnierzyka zrobiły dziury.

– Nazywam się Grace – ciągnął, – Clarence Grace. Nie przypuszczam, żeby pan.o mnie słyszał. – Mówił tonem rzeczowym. – Kiedyś przez jeden sezon występowałem w Bury.

_ Ale to było w Bury w Lancashire, mój kochany – przerwała mu szybko Renee. – A nam chodzi o Bury St. Edmunds, prawda Albercie?

– Tak, ciociu, istotnie… – Campion starał.się, by w jego głosie zabrzmiał zarówno żal, jak i przeprosiny. – Bardzo tam u nas spokojnie..

– W każdym razie prawo szanuje się tam tak samo, jak gdzie indziej. Usiądź, mój kochany – poleciła mu energicznie. – Pewno jesteś głodny. Zaraz coś ci przygotuję. Jak zwykle się śpieszymy. Dziwna rzecz, ale ja zawsze mam wrażenie, że czegoś nie zrobiłam. P a n i L o v e!

To ostatnie wezwanie, brzmiące jak melodyjny krzyk, nie przyniosło żadnej odpowiedzi i Campion zdążył zaprotestować, że nie jest głodny.

Renee znowu klepnęła go po ramieniu, jak gdyby chciała mu się przypochlebić.

– Siadaj i napij się porteru z Cłarriem, a ja tymczasem załatwię sprawę twego spania. Pani L o v e! Inni lokatorzy wkrótce przyjdą; a przynajmniej kapitan. Je chyba dzisiaj obiad na mieście ze swoją dawną flamą.

I pójdzie od razu do swego pokoju. Nie bardzo lubi siedzieć w kuchni. Jeśli usłyszysz trzask frontowych drzwi, to z pewnością będzie on. Potem obal pomożecie mi w roznoszeniu tac. P a n i L o v e!

Clarrie nieznacznie spuścił nogi na.podłogę.

– Zaraz ją sprowadzę – powiedział. – A co z małą? O. tej porze nie powinna być poza domem.

– Kłytia? – Renee spojrzała na zegar. – Piętnaście po 'jedenastej, – Coś się spóźnia. Gdyby była moją córką, nie martwiłabym się tym, ale tak naprawdę to ja nie lubię niewinności, a ty, Albercie? Człowiek nigdy nie czuje się z nią bezpieczny. Ale ty, Clarrie, siedź cicho, tylko żadnych plotek, proszę.

Mężczyzna zatrzymał się z ręką na klamce.

– Gdybym, moja kochana, miał cokolwiek opowiadać temu słoikowi po solach trzeźwiących, to z pewnością nie o jej siostrzenicy – oświadczył wesoło, ale twarz mu się wykrzywiła w brzydkim grymasie i w ułamku sekundy, zanim wyszedł, zauważyli nieprzyjemny błysk w jego dużych, nieokreślonego koloru oczach.

Renee czekała aż zamknął drzwi.

– Wszystkiemu winne nerwy, jednak z pewnością on wkrótce dostanie engagement. – Powiedziała to zaczepnie, jak' gdyby Campion miał jakieś wątpliwości. – Na prowincji widywałam o wiele gorszych aktorów niż Clarrie, słowo daję. – I natychmiast, na tym samym oddechu, ale zdumiewająco zmieniając natężenie głosu dodała: – Niech mi pan powie, panie Campion, czy to drugie ciało też wykopią?

Spojrzał na nią serdecznie.

– Niech się pani nie martwi. To nie pani pogrzeb. Ale poważnie mówiąc, nie wiem.

W tym momencie wyglądała bardzo staro i krucho. Pod warstwą pudru na kościach policzkowych i na nosie można było dostrzec siateczkę czerwonych żyłek.

. – Bardzo mi się to wszystko nie podoba – mówiła cicho. – Boję się trucizny. Wie pan, całą żywność trzymam zamkniętą na klucz. Staram się nie spuszczać, jej z oczu, dopóki nie zostanie zjedzona. Porter może pan pić spokojnie. Moja stara służąca przyniosła go przed chwilą l razem z Clarrie'em otworzyliśmy butelkę.

Nagle – jak gdyby ktoś uniósł pokrywę kotła – ujrzał, całą grozę, jaką ukrywała pod poborami tej wesołej, nic nie znaczącej rozmowy. Groza to rozprzestrzeniała się po jasno oświetlonej kuchni jak ciemna, zła chmura, tłumiąc wszystkie inne reakcje: podniecenie, zainteresowanie, nienasyconą ciekawość policji, publiczności, prasy.

– Bardzo się cieszę, że pan przyszedł. Spodziewałam się tego. Równy z pana chłop. Nigdy panu tego nie zapomnę. No, chyba pościel się wywietrzyła. Pani L o v e!

– Pani mnie wołała? – Od drzwi dał się słyszeć głos starej kobiety, poparty mocnym siąknięciem,nosa i do kuchni, szurając nogami, weszła niskiego wzrostu kobieta w różowym fartuchu. Miała rumiane policzki, ciemnoniebieskie oczy, które mimo pewnego zamglenia patrzyły bystro, i skąpe włosy związane różową wstążką. Zatrzymała się w progu patrząc z zaciekawieniem na Campiona.

– Panin siostrzeniec? -spytała głośno. – Ale podobny, jak dwie krople wody. Powiadam, że podobny, jak dwie, krople wody.

– Bardzo się z tego cieszę – przerwała jej głośno panna Koper. – A teraz trzeba mu posłać łóżko..

– Posłać mu łóżko? -W głosie pani Love zabrzmiała taka nuta, jakby to jej ten wspaniały pomysł przyszedł do głowy. Nagle coś sobie przypomniała: – Ugotowałam owsiankę. Powiadam, że ugotowałam paniną owsiankę. Wsadziłam do dogrzewacza i zamknęłam na kłódkę. Klucze na zwykłym miejscu. – Uderzyła się w chudą pierś.

Clarrie, który wszedł za nią, zaczął się śmiać niepowstrzymanie a ona odwróciła się w jego stronę; wyglądała – myśl ta uderzyła nagle Campiona – jak kot przebrany za lalkę

– Panu do śmichu. – Donośny głos z wyraźnym londyńskim akcentem mógł dobiegać ze szczytu domu. – Ale nigdy nie dosyć ostrożności. Powiadam, że nigdy nie dosyć ostrożności..

Odwróciła się do Campiona i spojrzała na niego z błyskiem w oczach.

– On nic nie rozumie – stwierdziła, wzruszając ramionami pod adresem aktora. – Niektórzy mężczyźni to nic nie potrafią zrozumieć. Ale trzeba mieć trochę oleju w głowie, jak człowiek chce się utrzymać na powierzchni. Jestem tutaj tylko dlatego, że moi przyjaciele myślą, że jestem w pubie. Mój Stary powiada, że nie chce, żeby mnie ludzie wzięli na języki i żebym miała-do czynienia z policją, i tak dalej. Ale ja nie mogę pozwolić, żeby mojej paniuni działa się krzywda, więc przychodzę późnym wieczorem, powiadam, że przychodzę późnym wieczorem.

– Tak, to racja, ta poczciwina przychodzi zawsze wieczorem – zachichotała Renee, ale w jej głosie zabrzmiało wzruszenie.

– Z moją panią przyszłam z tamtego domu – oświadczyła tubalnym głosem pani Love. – Inaczej bym tu nie była. Z całą pewnością nie! Zanadto tu niebezpiecznie. – Osiągnąwszy jeden efekt, sięgnęła po drugi. – A mam co robić. – Machnęła wstążką w kierunku Clarrie'ego, który sięgnął do ronda wyimaginowa-nego kapelusza, co sprawiło, że roześmiała się głośno jak psotne dziecko.- Pan Clarrie to potrafi mnie zabawić – powiedziała do Campiona. – Powiadam, że pan Cłarrie potrafi mnie zabawić. Czy te koce mam wziąć? A gdzie powłoczki na poduszki? Zapastowałam podłogę. Powiadam, że zapastowałam podłogę.

Człapiąc wyszła z kocami. Za nią Renee niosąc naręcze bielizny.

Clarrie Grace usiadł znowu i pchnął w stronę przybysza szklankę i butelkę.

– Nie uwierzyliby komikowi, który by naśladował ją w music-hallu – zauważył. – Osiemdziesiątka na karku, a wciąż pełna energii. Pracuje jak wół. Przestanie dopiero, kiedy padnie trupem. Razem z Renee wykonują całą pracę domową. Ona wprost kocha tę robotę.