Iris Johansen - Śmiertelna Gra

Jane spojrzała na dwunastopiętrowy budynek.

– Twoja matka? – spytała powątpiewająco.

– Mnie jakoś wychowała. Wiem, że mogę jej zaufać, jeśli chodzi o Mike’a.

– Może.

Eve westchnęła z irytacją. Nie tylko musiała namówić Sandrę, aby zajęła się chłopcem, lecz jej matka musiała w dodatku uzyskać aprobatę Jane.

– Mikę będzie tu bezpieczny, Jane. Budynek jest strzeżony, a mój przyjaciel Joe załatwił matce dodatkową ochronę. Mikę będzie bezpieczny i najedzony. Czego chcesz więcej?

Jane nic nie powiedziała, idąc do wejścia. Mikę deptał jej po piętach. Eve spojrzała na Marka.

– Idziesz?

– Chyba nie. Jest już po pierwszej. Wolę stanąć twarzą w twarz z naszym wielokrotnym mordercą niż z twoją matką i jej narzeczonym obudzonymi z głębokiego snu w środku nocy po to, aby zostali natychmiastowymi rodzicami. Zaczekam.

– Tchórz.

– Aha – przyznał z uśmiechem.

Eve ruszyła za dziećmi. Sama też nie szła na spotkanie z wielką ochotą. Rona prawie w ogóle nie znała. Spotkała go tylko raz przed wyjazdem na Tahiti. Był sympatyczny, niegłupi i autentycznie zakochany w jej matce. Nie było powodu, aby pomagał Eve.

A zatem musiała sobie poradzić najpierw z nim. Nie znosiła narzucać niczego matce, ale wiedziała, że Sandra jej pomoże. Nie chciała tylko zrobić niczego, co miałoby negatywny wpływ na jej stosunki z Ronem, na którym matce zależało. Poprosi matkę, żeby wzięła dzieci do kuchni i przygotowała im coś do jedzenia, a potem wyjaśni sytuację Ronowi i poprosi go o pomoc.

– Nie – powiedział kategorycznie Ron. – Nie zgadzam się, aby Sandra angażowała się w jakieś nielegalne akcje. Zabierz dzieciaki na policję.

– Nie mogę. Mówiłam ci… – Eve urwała i odetchnęła głęboko. – Nie proszę, żebyście wzięli Jane. To mogłoby być niebezpieczne. Ale Don nie jest zainteresowany chłopcem. Już dawno mógł go zabić. Ktoś musi się nim zająć, dopóki nie poradzę sobie z tym wszystkim.

– Ten chłopak uciekł z domu. Jeśli nie oddamy go rodzicom, grożą nam poważne konsekwencje.

– Na litość boską, Ronie, Jane mówi, że Mikę mieszka na ulicy od wielu dni i nikt nie zgłosił jego zaginięcia. Myślisz, że jego rodzicom na nim zależy?

– To wbrew prawu.

Oczywiście, prawnik wszystko wie najlepiej – pomyślała zgryźliwie Eve.

– Potrzebuję pomocy, Ronie.

– Zdaję sobie z tego sprawę, ale mnie obchodzi przede wszystkim Sandra. Chciałbym ci pomóc, jednak nie mogę pozwolić…

– Zrobimy to – powiedziała matka od drzwi. – Przestań mnie tak głupio chronić, Ronie.

– Ile czasu już tu stoisz? – spytał Ron, odwracając się do niej.

– Dostatecznie długo – powiedziała, podchodząc bliżej. – Czy myślisz, że Eve by tu przyjechała, gdyby miała jakiś wybór?

– Pozwól, że się tym zajmę, Sandro.

Potrząsnęła głową.

– Ten chłopak się boi. Nie oddamy go rodzicom i nie odmówię pomocy Eve, kiedy jej potrzebuje. Za często to robiłam, gdy była dzieckiem. – Urwała. – To nie jest twoja córka. Mogę zabrać Mike’a do mojego domu.

– Akurat!

– Uwierz mi, Ronie. – Sandra mówiła spokojnym, ale stanowczym głosem. – Jesteśmy ze sobą szczęśliwi, ale w moim życiu są, oprócz ciebie, jeszcze inni ludzie.

– Ukrywanie nieletnich uciekinierów jest nielegalne i nie zgadzam się…

– Czy mówiłam ci, ile razy Eve uciekała z domu, kiedy brałam kokainę? – Sandra spojrzała na córkę. – On nie jest taki, naprawdę, nie ma tylko naszych doświadczeń.

– Nie chciałabym ci niczego popsuć, mamo.

– Jeśli zabranie głodnego i przemarzniętego dzieciaka z ulicy miałoby popsuć coś między mną a Ronem, to znaczy, że nie ma to większej wartości. Prawda? – zwróciła się wprost do Rona.

Spoglądał na nią przez chwilę, a potem uśmiechnął się słabo.

– Czort z tobą, Sandro. – Wzruszył ramionami. – Wygrałaś. Powiemy sąsiadom, że to dzieciak mojego brata z Charlotte.

Eve odetchnęła z ulgą.

– Dziękuję.

Sandra potrząsnęła głową.

– Zawsze jesteś taka uparta i nie pozwalasz, żeby ci pomóc, dla odmiany więc miło jest móc coś dla ciebie zrobić.

Eve spojrzała znużonym wzrokiem na Rona.

– Niech będzie – powiedział. – Nie podoba mi się to, ale się zgadzam. – Objął Sandrę w pasie. – A na razie, dopóki nie złapią tego mordercy, trzymaj się od niej z daleka, słyszysz? Nie pozwolę Sandrze się narażać…

– Taki właśnie miałam zamiar. Miej włączony swój telefon, mamo. Zadzwonię od czasu do czasu, aby się upewnić, czy wszystko jest w porządku. – Eve wstała. – Zabieram Jane i wyjeżdżamy.

– Jestem już gotowa – powiedziała Jane, stając w drzwiach. – Mikę zjadł jeszcze jednego naleśnika, proszę pani. Lepiej niech go pani powstrzyma, bo inaczej rozboli go brzuch w nocy.

– Jeszcze jednego? Mój Boże, zjadł już sześć. – Sandra pospiesznie wróciła do kuchni.

Jane podeszła bliżej.

– Powinniśmy teraz pojechać. Wytłumaczyłam wszystko Mike’owi, ale jak zacznie myśleć o tym, że go tu zostawiam, to będzie marudził. – Spojrzała na Rona. – Zaopiekuj się nim. Na początku może się ciebie bać. Jego ojciec też jest taki duży jak ty.

– Zaopiekuję się nim.

Przyglądała mu się przez chwilę.

– Nie chcesz tego robić. – Odwróciła się do Eve. – Może nie powinnyśmy…

– Powiedziałem, że się nim zajmę – rzucił ostro Ron. – Nie musi mi się to podobać. Obiecałem i dotrzymam słowa.

Jane nadal przyglądała mu się skrzywiona. Należało ją stąd zabrać.

– Chodź, Jane. – Eve popchnęła ją do wyjścia. – Lepiej, jak zostaną sami.

– Nie jestem pewna, czy…

Eve wyciągnęła ją na korytarz i zamknęła drzwi do mieszkania.

– Nic mu nie będzie. Mama się nim zajmie.

– Nie umie zbytnio gotować. Naleśniki były niedosmażone.

– Ale ma inne zalety i jest dobrym człowiekiem. Polubiłabyś ją, gdybyś ją dobrze poznała.

– Lubię ją. Jest trochę taka jak… Fay.

– Fay była szalenie opiekuńcza, prawda?

– Tak. – Cisza. – Ten mężczyzna.

– To fajny facet. Nie skrzywdzi Mike’a.

– Nie podoba mi się specjalnie.

Eve też podobał się bardziej, kiedy go poznała. Jednakże nikt nie był doskonały i powinna być mu wdzięczna, że troszczył się o Sandrę.

– Martwi się o moją matkę. Myślisz, że bym go tu zostawiła, gdybym nie była pewna?

Jane przyglądała jej się przez chwilę, marszcząc brwi, a potem potrząsnęła głową.

– Chyba nie. Dokąd jedziemy?

– Gdzieś za miasto. Znajdziemy jakiś motel i się prześpimy. Jestem zmęczona, a ty?

– Też.

Eve widziała, że Jane jest zupełnie wykończona. Miała skurczoną, bladą twarzyczkę, a jednak trzymała się dzielnie, dopóki nie zadbała o bezpieczeństwo Mike’a.

Nie odzywała się, póki nie wsiadły do windy.

– Dlaczego? – szepnęła. – Dlaczego tak się dzieje?

– Powiem ci, ale nie teraz. Zaufaj mi.

– Dlaczego?

Co jej miała odpowiedzieć? Po tym wszystkim, co dziewczynka przeszła w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, dlaczego miałaby ufać komukolwiek?

– Nie wiem. Nie jestem pewna, czy ja na twoim miejscu bym komuś ufała. Ale chyba nie masz wyboru.

– To niewiele.

– Tyle możesz ode mnie dostać – ostro odparła zmęczona Eve. – Tyle mogę ci dać.

– Nie musisz się wściekać.

– Muszę. Tak się właśnie czuję. Jestem wściekła i nie potrzebuję… – Urwała i przygryzła dolną wargę. – Przepraszam. Za dużo mam na głowie.