Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– I tak bym nie… No, może zadałabym mu kilka pytań – powiedziała ze śmiechem Eve.

– Widzisz?

Eve wzięła teczkę.

– Uważaj na siebie. Będę się starała dzwonić jak najczęściej.

– Miło mi było panią poznać. – Logan podał rękę Sandrze, po czym wziął walizkę Eve. – Zaopiekuję się pani córką i odwiozę ją tak szybko, jak tylko będę mógł.

– Jestem tego pewna. Do widzenia panu.

– John – poprawił z uśmiechem.

– John – powtórzyła Sandra.

Stała w progu, dopóki nie doszli do samochodu, a potem pomachała im i zamknęła drzwi.

– Po co się pan tak popisywał? – spytała Eve.

– Popisywał? – powtórzył, otwierając drzwi samochodu.

– Oblepił pan matkę swoją słodyczą.

– Byłem po prostu uprzejmy.

– Był pan czarujący.

– To zawsze pomaga. Nie podoba się to pani?

– Same kłamstwa. To ohydne.

– Dlaczego pani… – przerwał. – Fraser. Podobno był w typie Teda Bundy’ego. Do cholery, Eve, nie jestem Fraserem.

Jasne, nikt nie był taki jak Fraser, oprócz samego diabła.

– Nic na to nie poradzę. Przypomina mi… Złości mnie to.

– Ponieważ mamy razem pracować, złość tylko nam przeszkodzi. Obiecuję, że postaram się nie być czarujący.

– Dobrze.

– Bo ja wiem, czy to tak znów dobrze, czasami potrafię być szalenie nieuprzejmy. Niech pani spyta Margaret.

– Sądząc z tego, co pan o niej mówił, wątpię, żeby panu na to pozwoliła.

– To prawda. Ona bywa jeszcze gorsza. Ale i ja się staram.

– Dokąd jedziemy?

– Co powiedziała pani matce?

– Nic. Poinformowałam ją, że ma pan swoją siedzibę na Zachodnim Wybrzeżu, i pomyślała, że tam jedziemy. Na wszelki wypadek ona i Joe Quinn mają numer mojego telefonu cyfrowego. Dokąd jedziemy? – powtórzyła.

– Teraz? Na lotnisko. Polecimy moim samolotem do domu w Wirginii.

– Potrzebny mi jest sprzęt. Większość z tego, co miałam, zniszczono. Zostało zaledwie kilka rzeczy.

– Nie ma problemu. Laboratorium już na panią czeka.

– Co?

– Wiedziałem, że musi pani mieć miejsce do pracy.

– A gdybym się nie zgodziła?

– Poszukałbym kogoś gorszego – powiedział z uśmiechem i dodał teatralnym tonem: – Albo bym panią porwał i zamknął w laboratorium, dopóki nie spełniłaby pani moich życzeń.

Żartował. Czy aby na pewno?

– Przepraszam. Byłem zbyt frywolny? Sprawdzałem, czy ma pani poczucie humoru. Okazało się, że nie. Czy jestem dość niegrzeczny?

– Tak. I mam poczucie humoru.

– Nie zauważyłem – odparł, zjeżdżając na autostradę. – Niech się pani nie przejmuje, pani praca tego nie wymaga.

– Wcale się nie przejęłam. Nie obchodzi mnie, co pan o mnie myśli. Chcę wykonać swoją pracę. I mam dość błądzenia po omacku. Kiedy…

– Porozmawiamy, gdy dojedziemy na miejsce.

– Chcę rozmawiać teraz.

– Później – mruknął i spojrzał we wsteczne lusterko. – To jest wynajęty samochód, a przez to niepewny.

Początkowo nie zrozumiała, o czym Logan mówi.

– To znaczy, że jest tu podsłuch?

– Nie wiem. Nie chcę ryzykować.

– Czy wszystkie pana samochody są… pewne? – spytała po chwili.

– Tak, ponieważ często załatwiam interesy, przenosząc się z miejsca na miejsce. Przecieki bywają kosztowne.

– Wyobrażam sobie. Zwłaszcza kiedy człowiek ma do czynienia ze szkieletem.

– To nie jest śmieszne – zaprotestował, znów spoglądając w lusterko. – Niech mi pani wierzy.

Po raz drugi w ciągu kilku sekund sprawdzał drogę za sobą, choć nie było dużego ruchu. Eve obejrzała się przez ramię.

– Ktoś nas śledzi?

– Może. Na razie niczego nie zauważyłem.

– Powiedziałby mi pan?

– To zależy. Wystraszyłbym panią?

– Nie. Podałam panu moje warunki i jestem związana umową. Wycofałabym się jedynie wtedy, gdybym sądziła, że mnie pan oszukuje. Tego nie zniosę, Logan.

– Rozumiem.

– Ja nie rzucam słów na wiatr. Przyjaźni się pan z politykami, którzy łżą na potęgę. Ja taka nie jestem.

– Proszę, proszę, co za świętoszkowatość.

– Niech pan sobie myśli, co chce. Jestem z panem szczera. Nie chcę, żeby miał pan mylne wrażenie.

– Rozumiem. Zapewniam, że nikt by pani nie wziął za dyplomatę czy polityka.

– To dla mnie komplement.

– Nie lubi pani polityków, co?

– A kto lubi? Ostatnio stale wybieramy mniejsze zło.

– Są w polityce ludzie, którzy chcą zrobić coś dobrego.

– Chce mnie pan przekabacić? Nie ma mowy. Nie lubię ani republikanów, ani demokratów.

– Na kogo pani głosowała w ostatnich wyborach?

– Na Chadbourne’a. Ale nie dlatego, że jest demokratą. Przekonał mnie, że będzie porządnym prezydentem.

– I jest?

Eve wzruszyła ramionami.

– Udało mu się przeprowadzić ustawę o pomocy dla małoletnich, chociaż Kongres starał się do tego nie dopuścić.

– Czasami trzeba rzucić bombę, żeby rozwalić zaporę.

– Te przyjęcia, na których pan zbiera pieniądze, nie są szczególnie wybuchowe.

– To zależy od punktu widzenia. Robię, co mogę. Zawsze wierzyłem, że każdy człowiek musi się jakoś określić. Jeśli chce się wprowadzać zmiany, trzeba działać w ramach istniejącego systemu.

– Mnie to nie dotyczy. Nie muszę niczego robić oprócz głosowania w określonym dniu.

– To prawda, pani zamyka się w laboratorium ze swoimi szkieletami.

– I co w tym złego? – spytała z cwaniackim uśmiechem. – Są lepszym towarzystwem niż większość polityków.

Ku jej zdumieniu nie dał się sprowokować.

– Może jednak ma pani poczucie humoru. Zgódźmy się, że się nie zgadzamy. Mój ojciec zawsze mówił, iż z kobietami nie należy dyskutować o polityce i o religii.

– Co za szowinizm.

– Był wspaniałym facetem, ale żył w innym świecie. Nie umiałby sobie radzić z takimi kobietami jak pani czy Margaret.

– Żyje?

– Nie, umarł, kiedy byłem w szkole.

– Czy poznam Margaret?

– Zadzwoniłem do niej po południu i powiedziałem, żeby była w domu.

– Czy to nie przesada? Musi przylecieć z Kalifornii, prawda?

– Jest mi potrzebna.

Stwierdzenie mówiło samo za siebie. Mógł udawać, że liczy się z Margaret, ale spodziewał się, iż będzie wykonywać jego polecenia.

– Grzecznie ją poprosiłem. Bez żadnych gróźb.

– Czasami groźby są utajone.

– Obiecuję, że nie będę pani do niczego zmuszał. Spojrzała na niego chłodno.

– Nie wątpię. Nawet niech pan nie próbuje, Logan.

– Wchodzą do samolotu – powiedział Fiske. – Co mam robić? Dowiedzieć się, dokąd lecą, i polecieć za nimi?

– Nie, sekretarka Logana powiedziała ojcu, że jedzie do jego domu w Wirginii. To miejsce jest lepiej strzeżone niż Fort Knox. Na zewnątrz mamy ekipę obserwacyjną, ale nic nie możemy zrobić, gdy wejdą do środka.

– To znaczy, że powinienem działać, nim znajdzie się w środku.

– Już ci mówiłem, że wówczas jest za bardzo na widoku. Nie chcemy zrobić mu krzywdy, dopóki nie będzie to absolutnie konieczne.

– To wracam do domu. Matka ciągle…

– Nie, ona nigdzie nie wyjeżdża. Możesz wrócić do tego później, jeśli, oczywiście, postanowimy narobić trochę zamieszania. Jest dla ciebie coś pilniejszego. Wracaj.

Odrzutowiec wylądował na małym prywatnym lotnisku koło Arlington, w stanie Wirginia. Bagaż został natychmiast przeniesiony do limuzyny zaparkowanej przy hangarze.