Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– Gdyby ktoś skrzywdził mojego psa, chybabym go zabił. Nie znaleźliśmy żadnych odcisków palców. Pewno miał rękawiczki. We krwi znaleźliśmy częściowe odciski butów. Duże, przypuszczalnie męskie i tylko jedna para stóp. Założę się, że działał w pojedynkę. Czy coś zginęło?

– Chyba nie. Wszystko jest zniszczone.

– To mi się nie podoba – rzekł Joe, spoglądając za siebie. – Ktoś spędził tu dużo czasu. Nie wygląda mi to na przypadek.

– Mnie też nie. Ktoś to zrobił celowo.

– Mieszkają tu jakieś dzieciaki?

– Nikt, kogo mogłabym podejrzewać. To zostało wykonane z zimną krwią.

– Dzwoniłaś do ubezpieczenia?

– Jeszcze nie.

– Lepiej zadzwoń.

Eve kiwnęła głową. Dopiero wczoraj mówiła Loganowi, że nie boi się zostawiać otwartego laboratorium. Nie wyobrażała sobie, że coś takiego może się zdarzyć.

– Niedobrze mi, Joe.

– Wiem. Przykro mi. Może przeniesiecie się z mamą na parę dni do nas?

Eve pokręciła przecząco głową.

– Wobec tego każę chłopakom się tu kręcić. Teraz muszę wracać na komendę. Chcę zajrzeć do papierów, sprawdzić, czy coś podobnego już się w tych okolicach wydarzyło. Nic ci nie będzie?

– Nie. Dziękuję, Joe.

– Żałuję, że nic więcej nie mogę zrobić. Przepytamy jeszcze sąsiadów, może ktoś coś widział.

– Nie posyłaj nikogo do pani Dobbins, dobrze?

– Dobrze. Dzwoń, jeśli coś się będzie działo. Spoglądała za nim przez chwilę, a potem zawróciła w kierunku laboratorium. Nie chciała tam wchodzić, ale musiała sprawdzić, czy nic nie zginęło, i zawiadomić towarzystwo ubezpieczeniowe. Kiedy weszła do środka, znów uderzył ją przede wszystkim widok krwi. Boże, ależ się bała, że to może być krew matki.

Martwy kot, rozpłatany szczur i krew. Tyle krwi.

Nie.

Wybiegła i usiadła na schodach. Zimno. Strasznie jej było zimno. Objęła się rękami, ale to nic nie pomogło.

– Przed domem stoi samochód policyjny. Nic się pani nie stało?

Eve podniosła głowę i zobaczyła przed sobą Logana. Teraz nie była w stanie z nim rozmawiać.

– Niech pan stąd idzie.

– Co się stało?

– Niech pan idzie.

Zajrzał jej przez ramię do środka.

– Coś się stało?

– Tak.

– Zaraz wracam.

Wszedł do laboratorium i po kilku minutach wrócił.

– Co za świństwo!

– Zabili kota sąsiadki. Roztrzaskali Mandy.

– Widziałem kości na biurku – powiedział i zawahał się na moment. – Tam je pani znalazła?

– Nie, na podłodze.

– Ale pani i pani matce nic się nie stało? Eve nie mogła opanować dreszczy.

– Niech pan stąd idzie, nie chcę z panem rozmawiać.

– Gdzie jest pani matka?

– U pani Dobbins. Jej kot… Niech pan sobie idzie.

– Dopiero wtedy, kiedy ktoś się panią zajmie – odparł i pomógł jej wstać. – Idziemy do domu.

– Nikt się nie musi mną zajmować…

Logan niemal ciągnął ją po ścieżce prowadzącej do domu.

– Niech mnie pan puści. Proszę mnie nie dotykać.

– Puszczę panią, jak tylko wejdziemy do domu i dam pani coś gorącego.

Eve szarpnęła się i odsunęła.

– Nie mam czasu, żeby siedzieć i pić kawę. Muszę zadzwonić do ubezpieczenia.

– Ja to zrobię – powiedział Logan, łagodnie prowadząc ją po schodach. – Wszystkim się zajmę.

– Nie chcę, żeby się pan czymkolwiek zajmował. Niech pan stąd idzie.

– Proszę się uspokoić i pozwolić, żebym zrobił pani coś do picia.

Logan popchnął ją na krzesło przy kuchennym stole.

– W ten sposób szybko się mnie pani pozbędzie.

– Nie chcę siadać… – zaczęła Eve i przerwała. Nie miała siły do walki. – Niech się pan pospieszy.

– Tak jest, proszę pani. Gdzie jest kawa?

– W niebieskiej puszce na blacie.

– Kiedy to się stało?

– W nocy. Po dwunastej.

– Zamknęła pani laboratorium?

– Oczywiście.

Logan nalał wody do pojemnika i wsypał kawę do ekspresu.

– Niczego pani nie słyszała?

– Nie.

– To dziwne, biorąc pod uwagę te wszystkie zniszczenia.

– Joe powiedział, że ten człowiek dobrze wiedział, co robi.

– Kto to mógł być?

– Nie ma odcisków palców. Nosił rękawiczki. Logan zdjął sweter z wieszaka na drzwiach do pralni.

– Rękawiczki. Czyli to nie jest robota amatorów.

– Już to panu mówiłam. Nałożył jej sweter na ramiona.

– To jest sweter mojej matki. Chyba nie będzie protestować. Jest pani zimno.

Logan podniósł słuchawkę.

– Co pan robi?

– Dzwonię do mojej asystentki, Margaret Wilson. Gdzie pani jest ubezpieczona?

– W Security America, ale pan nie…

– Halo, Margaret, tu John – powiedział do słuchawki. – Musisz… Tak, wiem, że jest sobota. Tak, Margaret. Za dużo od ciebie wymagam. I jestem niewymownie wdzięczny, że to znosisz. A teraz się zamknij i posłuchaj, co masz zrobić.

Eve wpatrywała się w niego ze zdumieniem. Nie spodziewała się, że ktoś taki jak on wysłuchuje wymówek i pretensji od podwładnych. Logan uśmiechnął się do niej.

– Teraz? – spytał. – Dobrze. Zawiadom Security America w imieniu Eve Duncan. De-U-En-Ce-A-En. Włamanie, wandalizm i możliwy rabunek. Szczegóły zna Joe Quinn z policji miejskiej. Niech agent ubezpieczeniowy zaraz tu przyjedzie. Załatw też ekipę do sprzątania. Laboratorium ma błyszczeć przed północą. Nie, nie żądam, żebyś przyleciała i sama sprzątała, Margaret – powiedział Logan z westchnieniem. – Twój sarkazm jest nie na miejscu. Po prostu się tym zajmij. Eve Duncan ma się tylko podpisać na oświadczeniu ubezpieczeniowym. Załatw także ochronę domu oraz Eve i Sandry Duncan. Zadzwoń, jeśli będziesz miała jakieś problemy. Nie, nie wątpię w twoje zdolności organizacyjne, tylko…

Logan słuchał jeszcze przez chwilę, po czym powiedział stanowczo:

– Do widzenia, Margaret. – Odłożył słuchawkę i sięgnął do szafki po filiżankę. – Margaret się wszystkim zajmie.

– Nie ma na to ochoty.

– Daje jedynie do zrozumienia, że nie powinienem tego, co robi, uważać za coś oczywistego. Gdybym sam to zrobił, miałaby pretensje, iż jej nie dość ufam.

Nalał kawy do filiżanki.

– Mleko czy cukier?

– Bez mleka. Od dawna dla pana pracuje?

– Dziewięć lat. Musimy teraz wrócić do laboratorium i zabrać stamtąd wszystko, czego nie powinien oglądać agent ubezpieczeniowy – powiedział Logan, stawiając przed Eve filiżankę z kawą.

– Nie ma pośpiechu. Agenci ubezpieczeniowi działają powoli.

– Proszę zaufać Margaret. Ktoś tu się zjawi bardzo szybko. To dla Margaret wyzwanie.

Logan nalał sobie kawy i usiadł naprzeciwko Eve.

– Nie znam Margaret, a zatem nie mogę jej ufać. Tak samo, jak nie mogę ufać panu – powiedziała, patrząc mu w oczy. – I nie chcę tu żadnej prywatnej ochrony. Joe przyśle patrol policyjny.

– Bardzo dobrze, ale dodatkowe środki ostrożności jeszcze nikomu nie zaszkodziły. Nie będą tu pani przeszkadzać – dodał, przyglądając się jej i pijąc powoli kawę. – Lepiej pani wygląda. Myślałem, że pani zemdleje.

Eve rzeczywiście poczuła się lepiej. Dreszcze prawie ustały.

– Niech pan nie gada głupstw. Nie miałam zamiaru zemdleć. Takie okropne historie są częścią mojego codziennego życia. Trochę się zdenerwowałam.

– Nic dziwnego, ta historia dotyczy pani bezpośrednio. To jednak jest pewna różnica.

Tak, od tamtej nocy w więzieniu prywatne życie Eve było spokojne i wolne od przemocy. Okrucieństwo i wandalizm ją zaskoczyły.