Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

'Wat doen we nu?'

De Cock bromde. Diepe rimpels lagen op zijn voorhoofd.

'Het is stom dat we niet onmiddellijk een foto van het kind hebben laten maken. Dan hadden we nu veel gemakkelijker gewerkt.'

Vledder keek hem verwonderd aan. 'Waarom stom? We konden toch niet vermoeden dat het kind gestolen zou worden?'

De Cock sloeg met zijn vuist op zijn bureau. Het verdwijnen van het kind kwelde hem, bezorgde hem een gevoel van onbehagen, schuld. 'Dit had niet mogen gebeuren!' riep hij bitter. 'Ik had eraan moeten denken. Bonny had beter bewaakt moeten worden, van het begin af. Niet heroïne, maar het kind vormt de inzet van de hele affaire. Colette Maesen werd omwille van het kind vermoord.'

Vledder spreidde beide armen. 'Maar waarom?' riep hij theatraal. 'Wie heeft er zoveel belang bij het kind, dat hij er een moord voor over heeft?' Hij schudde vertwijfeld het hoofd. 'Waar moet je ermee naar toe? Je kunt met een kind toch nergens heen? Je kunt het ook niet eeuwig verbergen. Op een keer zal je ermee tevoorschijn moeten komen.'

De Cock wreef langs zijn nek. 'Maar dat kan maanden, en misschien wel jaren duren. Het is zaak Bonny zo snel mogelijk te vinden. Dat is in het belang van het kind en van ons. Heb je al een telex weg?'

Vledder knikte. 'Landelijk en aan alle grensposten. Ik heb ook Interpol ingelicht.'

De Cock staarde voor zich uit. 'Maak een vriendelijk berichtje voor de pers. Ik bedoel, geen woord over de achtergronden van Bonny. Dat lijkt mij niet gewenst. Gewoon: kind in het Westerpark verdwenen… een zo duidelijk mogelijk signalement, en dan… eenieder, die inlichtingen kan verschaffen… enzovoort.' Hij keek naar de grote klok van de recherchekamer. Het was bijna vijf uur. 'Voor de avondeditie is het al te laat,' mompelde hij hardop. 'En voor oproepen via radio en teevee krijg ik nooit toestemming, althans nu nog niet. De zaak is nog te vers.'

Vledder ging achter zijn bureau zitten en maakte aantekeningen. Er werd geklopt. Op het 'binnen' van de jonge rechercheur stapte zuster Angelica de recherchekamer binnen. Achter haar, lief, wat bedeesd, liep een andere zuster.

De Cock had haar nooit eerder ontmoet. Hij stond op om hen te begroeten.

Zuster Angelica zag nog bleek. 'Dat is zuster Maria,' beduidde ze. 'Ik heb haar even meegenomen. We zijn bij ons allen erg verdrietig over het verdwijnen van Bonny. We praten over niets anders. Ik heb vanmiddag wel zo uitdrukkelijk gezegd dat Bonny is gestolen, maar dat weet ik natuurlijk niet. Er kan ook een ongeluk zijn gebeurd. Er is water vlak bij het Westerpark, de Haarlemmertrekvaart. Misschien is hij er wel ingelopen. Het is zo gemakkelijk om te zeggen, het kind is gestolen, anderen te beschuldigen.'

De Cock glimlachte haar toe. 'Je moet je niet kwellen,' zei hij vriendelijk.

Ze drong duidelijk opkomende tranen weg. 'We willen alles doen om u te helpen Bonny terug te vinden.' Ze wees schuin opzij. 'Zuster Maria heeft een foto van Bonny genomen… gisteren bij het feestje van zuster Francisca. Met flitslicht. Hij zit nog in het toestel. We hopen dat hij goed gelukt is.'

Zuster Maria overhandigde De Cock een eenvoudige camera. 'Er zitten er nog een paar op,' legde ze uit. 'Drie, geloof ik. Maar dat geeft niet.'

De Cock gaf de camera aan Vledder door. 'Ik ben er erg blij mee,' zei hij hartelijk. 'We zullen de film onmiddellijk laten ontwikkelen en afdrukken.'

De beide zusters stonden op en liepen de kamer uit. Zuster Angelica aarzelde. Nog voor ze bij de deur was, draaide ze zich om en deed enkele passen terug. 'U… eh, u hebt mij laatst gevraagd om met Bonny te praten, over dingen van vroeger.'

'Ja?'

Ze blikte over haar schouder wat schuchter in de richting van zuster Maria. 'Bonny… eh, Bonny heeft heel vaak hetzelfde woord gezegd.'

De Cock fronste zijn stoppelige wenkbrauwen. 'Wat voor een woord?'

Ze boog zich iets naar hem toe. 'Bobo.'

Smalle Lowietje trok zijn vriendelijk muizensmoeltje in een olijke plooi. 'De vrouwen zijn er vol van. Het gonst in de buurt van de geruchten.'

'Waarover?'

'Dat kind.' De smalle caféhouder leunde voorover op de bar. 'Ze zeggen dat het van een Italiaanse gastarbeider is, die het had willen meenemen naar zijn familie in Italië. De Hollandse moeder zou het toen in radeloosheid aan een paar hippies hebben meegegeven.'

'Onzin.'

Lowietje gebaarde heftig. 'Het wordt in de buurt verteld,' reageerde hij wat verontwaardigd.

De Cock nipte met een nors gezicht aan zijn cognac. 'Sensatie, alleen maar sensatie.'

De Smalle trok zijn schouders op. 'Het kan toch?' riep hij verongelijkt. 'Je leest het wel eens in de krant.'

De Cock zette zijn glas neer. 'Alles kan,' zei hij geprikkeld.

De caféhouder keek hem schuins, onderzoekend aan. 'Is er wat?' vroeg hij bezorgd. 'Wat ben je narrig.'

De Cock wreef over zijn gezicht. 'Ze hebben het kind gestolen,' zei hij bruut, onverschillig. 'In het Westerpark. Ik had het zolang bij de zusters ondergebracht. Vanmiddag liet een van hen hem in het park spelen en plotseling was het weg.'

De kleine frettenoogjes van Lowietje werden groot. 'Dat heeft die vent gedaan,' riep hij plotseling. 'Subiet, die vent. Samen met een vrouw.'

De grijze speurder keek verrast naar de caféhouder op. 'Welke vent? Welke vrouw?'

Lowietje gebaarde heftig. 'Die vent, van wie ik je vertelde… met dat grijs aan de slapen. Vanmiddag was hij hier weer. Met een vrouw.'

'In het café?'

Smalle Lowietje schudde het hoofd. 'Niet in het café. In de buurt.'

'Heb jij hem gezien?'

'Ik niet… Ouwe Kareltje.'

De Cock kneep zijn ogen halfdicht. 'Kent Ouwe Kareltje hem?' vroeg hij achterdochtig.

De smalle caféhouder knikte. 'Ouwe Kareltje was hier, die dag, toen die man kwam en om het kind vroeg. Hij zat daar, verderop, aan de bar. Zijn vaste stekkie. Toen die man betaalde en wilde opstappen, zei Kareltje nog dat-ie er wel eens eentje had kunnen weggeven.' Lowietje glimlachte vertederd. 'Je weet hoe Ouwe Kareltje is… altijd tuk op een gratis borreltje.'

'En toen?'

De tengere man klapte met een vlakke hand op de houten bar. 'Hij legde hier een geeltje neer.'

'Die man?'

'Ja, ouwe Kareltje drinkt er nog van.'

De Cock wreef grijnzend langs zijn nek. 'Zo'n gezicht vergeet Kareltje nooit.'

Smalle Lowietje lachte hartelijk. 'Daarom, toen Ouwe Kareltje mij vanmiddag vertelde dat hij die man in de Lange Niezel had zien lopen, geloofde ik hem direct.'

'Met een vrouw?'

'Dat zei Kareltje… een dame.'

'Heeft hij hen nog aangesproken?'

De caféhouder schudde het hoofd. 'Dat denk ik niet. Hij heeft er niets van gezegd.'

De Cock dronk zijn glas leeg en liet zich van zijn kruk glijden.' Als je Kareltje ziet… stuur hem even naar de Kit.' Lowietje trok een bedenkelijk gezicht. 'Als hij wil. Kareltje is niet zo erg op de Kit gesteld.'

De Cock knikte met een knipoog. 'Hij wel,' sprak hij overtuigend. 'Zeg hem maar, dat ik graag zag dat we goede vrienden bleven.'

Vledder legde een reeks foto's voor De Cock neer. 'Van Wielingen is gisterenavond direct voor ons aan het werk gegaan,' legde hij uit. 'Ik vind ze wel goed. Het was een eenvoudig toestel, moet je bedenken. Hij heeft ze wel mooi uitvergroot.'

De Cock knikte instemmend. 'Waar is de rest?'

'Die heb ik al naar de zusters gebracht.'

De rechercheur spreidde de foto's van Bonny over zijn bureau uit. Opnieuw zocht hij naar gelijkenissen. Er waren trekken in het gezichtje die hem vertrouwd voorkwamen. Hij had het vage onbestemde gevoel, dat hij het gezichtje meer had gezien… ergens, langgeleden. Hij krabde op het hoofd, bepeinsde, dat het toch niet zo langgeleden kon zijn geweest. Gezichtjes van kinderen veranderen snel.

Een klein mannetje stapte, zonder te kloppen, parmantig de recherchekamer binnen. Hij stevende met korte pasjes recht op het bureau van De Cock af, trok de pijpen van zijn pantalon iets op en ging uitgebreid zitten. 'Ik moest hier komen… zei Lowietje.'