Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

De Cock streek over het grijze haar. 'Wie geeft zijn kind aan een verslaafde hippie?'

'Een andere verslaafde?'

De grijze speurder beet op zijn onderlip en schudde daarna het hoofd. 'Colette Maesen handelde alsof Bonny haar eigen kind was. Denk maar eens aan de publieke vrouwen uit de buurt en aan de man die zij naar het cafeetje van…' Plotseling stokte hij. Wat wild kwam hij uit zijn stoel overeind en beende naar de kapstok.

Vledder volgde zijn bewegingen. 'Waar ga je heen?' vroeg hij verbaasd.

De Cock zette zijn oude hoedje achter op het hoofd en liep de kamer af. Nog voor de deur draaide hij zich half om. 'Naar Marianne,' riep hij in het voortgaan, 'vragen wat zij van de afspraak wist.'

Vledder volgde in galop.

'Alles.' Marianne van Buuren zwaaide het lange haar uit haar gezicht. 'Ik wist er alles van. Ik heb het haar aangeraden. Het was in feite mijn plan om die vent te laten komen.'

'Bij Smalle Lowietje?'

Ze knikte langzaam voor zich uit. 'Dat leek ons het beste. Het leek ons in ieder geval beter dan hem ons adres in de Keizersstraat te geven. We wilden hem niet de kans geven om informaties in te winnen.'

'Waarom niet?'

Ze trok wat onwillig haar schouders op. 'Een kraakpand… feitelijk onbewoonbaar. We waren bang dat hij dan niet zou komen.'

'Hij kwam?'

Ze gebaarde met beide handen. 'Dat neem ik aan. Anders was Colette niet gestorven.'

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. 'Niet gestorven?' herhaalde hij verbaasd.

Ze keek wat vertoornd naar hem op. 'Ik zei het u al eerder… hij is de moordenaar. Hij nam Bonny's koalabeertje mee.'

'Jij hebt hem gezien?'

Ze kneep haar lippen op elkaar en schudde het hoofd. 'Colette wilde niet dat ik er bij was. Ze wilde hem alleen ontvangen. Het waren haar privé-zaken, zei ze. Daarom stuurde ze mij weg om boodschappen te doen. Daarom had ik ook de brief niet mogen zien die ze hem zond.'

'Je hebt hem dus nooit ontmoet?'

'Nee.'

'Je weet niet wie hij is… waar hij woont?'

Ze zuchtte omstandig. 'Nee.' Het klonk geërgerd. 'Ik weet alleen dat de man bestaat. Meer niet.' Ze keek De Cock aan, lief, het hoofd een beetje schuin. 'Als ik meer van hem wist, dan had ik het u toch allang verteld. Ik wil toch net zo graag dat de moordenaar van Colette gepakt wordt, als u.'

De rechercheur blikte naar het meisje terug en weer overviel hem dat gevoel van verwarring. 'Waarom liet Colette hem komen?'

Ze gebaarde voor zich uit, een vreugdeloze lach rond de mond. 'Om het geld. Het was toch te gek, dat wij met het kind in een ellendig krot woonden, terwijl die vent bulkte van het geld.'

De Cock grinnikte wat verdwaasd. 'Maar waarom zou die man geld moeten afstaan?'

Ze streek het haar uit haar gezicht en wierp het hoofd in de nek. 'Hij was de vader van Bonny.'

De Cock keek haar secondelang aan. De vriendelijke accolades om zijn mond bewogen speels. 'Bonny heeft geen vader,' imiteerde hij spottend haar stem. 'Bonny heeft alleen een verwekker.'

Ze leek even verward door het sarcasme. 'Dat was ook zo,' reageerde ze ineens fel.

'Die man?'

Ze sloot de ogen, verbaasd over zoveel onbegrip. 'Dat liet ze hem denken, ja,' sprak ze geduldig. 'Ze was een paar maal met hem uit geweest. Dat vertelde ze mij. Een rijke kerel met onnoemlijk veel geld, volgens Colette dan.' Ze pauzeerde even en speelde met haar vingers door het lange haar. 'Ik vroeg of ze ook met hem had geslapen.'

De Cock grijnsde breed. 'En toen Colette dat bevestigde, had jij direct een mooi plannetje klaar.'

Marianne van Buuren boog het hoofd. Het haar viel als een gordijn voor haar gezicht. Nerveus plukten haar vingers aan de veelkleurige rok. 'Ik zei… eh, ik zei: stuur hem een foto van Bonny en vraag of hij wat te missen heeft.'

De Cock boog zich naar haar toe. 'Terwijl jullie wisten dat de man getrouwd was?'

'Ja.'

'Chantage.'

Ze sprong van haar stoel op. Haar ogen flikkerden. 'Ja,' schreeuwde ze fel en verbeten, 'chantage. En waarom niet? De hele wereld is vol chantage, intrige, bedrog. Hoe denkt u dat die rijke vent aan zijn geld is gekomen. Met eerlijke arbeid?'

De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus. 'Je bent verbitterd,' stelde hij somber. 'Je moet het leven wat positiever benaderen. Als je in een spiegel kijkt, moet je niet zoeken naar een negatief.' Hij pakte haar zachtjes bij de arm vast en drukte haar op de stoel terug. 'Colette Maesen stuurde de rijke man dus een foto van Bonny?'

'Dat zal wel. Ik heb het niet gezien.'

'Waar heeft Colette die foto laten maken?'

Ze tilde wat nonchalant haar schouders op. 'Die had ze al, dacht ik.'

'En het koalabeertje?'

'Ook.' Er gleed een glans van vertedering over haar lief gezicht. 'Bonny speelde er altijd mee. Het was zijn kameraad. Hij was stapel op zijn beertje. Hij ging ermee slapen in zijn doos.'

'Heeft Colette jou nooit iets verteld van vroeger? Ik bedoel… of het een moeilijke bevalling was… of ze Bonny als baby zelf had gevoed?'

Marianne van Buuren schudde het hoofd. Onderwijl keek ze hem aan, onderzoekend, waakzaam. 'Daar… eh, daar heeft ze het nooit over gehad.'

De Cock glimlachte beminnelijk. Hij bracht zijn gezicht dichterbij. 'Dat kon ook niet, Marianne,' zei hij hoofdschuddend. 'Want Bonny was haar kind niet. Colette heeft nooit een kind gebaard.'

De uitdrukking op haar ovale gezichtje veranderde. 'Nooit gebaard?' stamelde ze verschrikt. Haar onderlip trilde.

De Cock keek haar aan. 'De sectie op haar lichaam heeft het bewezen.'

Ze zag ineens bleek. Intens bleek. Alle kleur was uit haar gezicht getrokken. De blik in haar blauwe ogen vervaagde, staarde ver weg, in het niets. Langzaam gleed ze opzij.

Vledder schoot haastig toe. Hij kwam te laat. Voor hij haar had bereikt, zakte ze bewusteloos op de vloer.

Vledder keek zijn oude leermeester wat verbolgen aan. 'Moest het zo? Kon het niet anders?'

De Cock staarde somber door het raam naar buiten. Hij voelde zich wat bedrukt, verdrietig. De zaak zinde hem niet, verliep niet zoals hij zich dat wenste. Zijn zorgen golden niet alleen de moord op Colette Maesen, maar veel meer nog het meisje Marianne. Hij vroeg zich af of hij zich niet beter uit de zaak kon terugtrekken, het onderzoek aan een ander overdragen. In hoeverre was hij nog objectief? Het donkere meisje beïnvloedde zijn denken, maakte gevoelens in hem wakker die hij moeilijk kon onderdrukken. Het maakte hem onzeker.

'Moest het zo?' herhaalde Vledder luid.

De Cock draaide zich wat verstrooid naar hem om. 'Je hebt gelijk,' zei hij loom. 'Het had anders gekund. Veel vriendelijker, minder schokkend.' Hij zweeg even, wreef over zijn brede gezicht. 'Hoe is het nu met haar?'

Vledder gebaarde. 'Majoor Bosschaert heeft zich er persoonlijk mee bemoeid. Ze heeft Marianne onder haar hoede genomen en naar bed gebracht.'

'Zei de majoor nog wat?'

Vledder grijnsde wat wrang. 'Ze zei dat wij wat meer begrip voor het meisje moesten opbrengen. Dat we vooral niet mochten vergeten dat Marianne de laatste tijd veel had meegemaakt. De dood van Colette had het meisje diep geschokt. Ze had nu niemand meer… geen vriendin, geen Bonny.'

De Cock kneep zijn dikke lippen op elkaar. 'Ik heb begrip,' zei hij wat hard, 'geloof me. Ik weet wel zo ongeveer wat er in dat meisje omgaat. Maar met begrip uitsluitend naar één kant, los je geen moord op.' Hij stak gebarend een vinger omhoog. 'Laten we de zaak duidelijk stellen, als de beide dames een man chanteerden en een van hen krijgt de rekening gepresenteerd, dan is dat weliswaar verdrietig, maar ook volkomen begrijpelijk.'

De jonge rechercheur schoof een stoel bij en ging daarop zitten, de leuning voor zijn borst. 'Hoe vinden we die man?'

De Cock keek op hem neer. 'Je hebt het zelf gezegd, volg de rode draad. Het belangrijkste in de hele affaire is, vind ik, dat de man op de uitnodiging inging. Hij legde haar niet naast zich neer. Hij kwam naar het café van Smalle Lowietje. Er moet dus inderdaad sprake zijn geweest van een verhouding… let wel, een verhouding, waaruit een kind geboren had kunnen worden. De man is zich dat bewust. Als we in het verleden van Colette gaan graven, moeten we hem tegenkomen.'