Albert Baantjer: De Cock en de dansende dood

'En nu?'

Een glans van vertedering gleed over zijn gezicht. 'Hij kletst me de oren van het hoofd. Als ik thuiskom heeft hij altijd een hele hoop te vertellen.'

'Ook van vroeger?'

De jonge rechercheur keek hem niet-begrijpend aan. 'Vroeger?'

De Cock knikte. 'Vertelt hij wel eens iets over vroeger, over gebeurtenissen, die plaatsvonden in de tijd dat hij nog niet kon spreken?'

'Uit zijn herinneringen?'

"Precies, Robert. Herinneringen uit een tijd dat hij al wel kon zien, waarnemen, maar nog niet in staat was zijn ge-dachten en gevoelens te formuleren, in woorden uit te drukken.'

'Waarom wil je dat weten?'

De Cock kauwde op zijn onderlip. 'Je kent de zaak… het vermoorde meisje… het kind?'

'Ik heb het gelezen.'

De Cock gebaarde in zijn richting. 'Stel,' zei hij nadenkend, 'dat het kind, Bonny, niet in de kast was op het moment dat Colette Maesen werd vermoord, dan is hij een getuige, begrijp je, als hij ons later kon zeggen wat hij toen zag.'

De jonge rechercheur trok weifelend zijn schouders op. 'Ik weet niet,' zei hij onzeker, 'of het wel kan, of een kind het later zal kunnen vertellen. Ik heb er bij mijn eigen jongen nooit zo op gelet.' Hij schudde het hoofd. 'Ik denk ook niet…'

De Cock wuifde het weg.

'Als ze bij de opiumploeg niets van Fred Doornekamp weten, loop dan nog even door naar de herkenningsdienst.'

Robert Antoine knikte traag. Langzaam slofte hij de recherchekamer uit. In zijn helblauwe ogen lag een peinzende blik.

Zuster Angelica tilde het ventje omhoog en toonde het met trots. 'Kijk eens,' riep ze enthousiast. 'Hoe ziet hij eruit?' De Cock lachte. 'Prachtig.'

Ze verschoof iets aan het truitje van het kind. 'We hebben voor Bonny een nieuw pakje gevonden, nieuwe sokken en schoentjes.'

De Cock knikte bewonderend. 'Het is al een volmaakte heer,' grapte hij.

Zuster Angelica streek langs het wangetje van het kind. 'Hij is alleen nog zo bleek, zo witjes,' zei ze bezorgd. 'Het kind heeft blijkbaar maandenlang geen buitenlucht gezien. We zullen flink met hem gaan wandelen.' Ze wipte het ventje op de arm. 'Hij moet een grote kerel worden.'

De Cock bekeek het jochie aandachtig, bezag het blonde haar, de grote blauwe ogen, het wat bolle gezichtje en zocht naar een gelijkenis. 'Zijn de ouders van Colette geweest?'

Zuster Angelica knikte. 'Ze willen het kind wel hebben. Ook de zuster en zwager van Colette hadden wel belangstelling. Ze hebben zelf geen kinderen. Het wordt uiteraard een zaak voor de voogdijraad.' Ze veranderde van toon. 'Maar voorlopig blijft Bonny bij ons.'

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus. 'Zuster Angelica,' zei hij aarzelend, 'u… eh, u trekt regelmatig met Bonny op?'

'Ik verzorg hem, ja.'

'U praat met hem?'

Ze lachte. 'Een wat eenzijdige conversatie. Bonny zegt nog niet veel.'

De Cock knikte begrijpend. 'Zuster Angelica,' ging hij voorzichtig verder, 'zou u iets voor mij willen doen… ongedwongen, beslist niet geforceerd, praten met Bonny over vroeger? Misschien zegt hij iets. Een enkel woord kan voor mij al belangrijk zijn.'

Ze trok een bedenkelijk gezicht. 'Het zou voor Bonny beter zijn als hij het verleden zo gauw mogelijk vergat.'

De Cock knikte. Over zijn breed gezicht gleed een glimlach. Hij boog zich wat naar voren en streek met een grove knuist onhandig over het blonde hoofdje van het kind. 'U hebt gelijk, zuster,' zei hij mat. 'Vergeet het maar. Het is misschien ook niet zo belangrijk.' Hij liep van haar weg en zette zijn oude hoedje op. Wat schoorvoetend kwam hij een paar passen terug.

'Bonny…,' sprak hij weifelend, 'hij had vroeger een koalabeertje.'

Caféhouder Lowietje, wegens zijn geringe borstomvang in de rosse buurt meestal Smalle Lowietje genoemd, streek langs zijn morsig vest en stak De Cock hartelijk de hand toe. 'Ik heb u een paar dagen niet gezien,' kirde hij opgewekt.

De grijze speurder hees zich op een kruk. 'De dienst gaat voor het meisje.'

De caféhouder keek hem olijk aan. 'Ook voor de cognac?' Hij dook aalglad onder de tapkast, pakte de fles cognac Napoleon, die hij speciaal voor De Cock hield gereserveerd, en stak die omhoog. 'Hetzelfde recept?'

Zonder op antwoord te wachten, bedekte hij de bodem van twee diepbolle glazen, want Lowietje dronk er altijd eentje mee. Ze namen de glazen op, warmden de cognac in de hand, snoven en proefden met kleine teugjes. Het was een ceremonie, die zij bijna dagelijks opvoerden, ingetogen, ernstig, devoot, als gold het een religieuze gebeurtenis.

Hoewel Smalle Lowietje in zijn bewogen leven bijna alles had gedaan wat God en het Wetboek van Strafrecht hadden verboden, beschouwde de speurder hem als een vriend. En dat was wederkerig. Het feit dat De Cock uitdrukkelijk het recht vertegenwoordigde, deed daar geen afbreuk aan. Smalle Lowietje zette zijn glas neer.

'Ik hoorde, dat je twee hippies een kind hebt afgenomen. Zwarte Jossie en Schele Riek vertelden het mij. Ze zijn bij je aan de Kit geweest.'

De Cock schudde het hoofd. 'Ik heb het kind niet afgenomen. Ik vond een van de meisjes vermoord in dat oude kraakpand aan de Keizersstraat. Ik vond daar ook een jongetje, in een kast.'

De tengere caféhouder maakte afkeurende tutgeluidjes. 'Arm schaap. De vrouwen in de buurt spraken er schande van. Je weet hoe ze zijn. Ze wilden twee weken geleden al naar de Kit om het te vertellen.'

'Wat?'

De Smalle gebaarde met het hoofd. 'Van dat kind… en dat ze probeerden het te verkopen.'

De grijze rechercheur nipte aan zijn cognac. 'Hadden ze het maar gedaan.' Hij staarde voor zich uit. 'Misschien was het meisje dan nu nog in leven.'

'Waarom werd ze vermoord?'

De Cock grinnikte. Hij schoof zijn mouw op en keek op zijn horloge. 'Dat is een vraag, die mij al bijna vierentwintig uur bezighoudt.'

Lowietje boog zich iets naar hem toe. 'Zou het kind er iets mee te maken hebben?'

'Waarmee?'

'Met die moord.'

De Cock hield het hoofd wat schuin en keek de caféhouder onderzoekend aan. 'Hoezo?'

Smalle Lowietje antwoordde niet direct. Hij likte aan zijn lippen en blikte wat schichtig om zich heen. Hij stond bij de penoze niet graag als 'politieverklikker' te boek. 'Ze hebben het kereltje niet alleen aan vrouwen in de buurt aangeboden.' Hij sprak fluisterend. 'Er was hier in het café ook een man die interesse voor het kind had.'

'Wanneer?'

'Een dag of drie geleden.'

'Wat voor een man?'

De caféhouder haalde zijn smalle schouders op. 'Een gewone man. Ik bedoel… niets bijzonders. Hij was goed gekleed. Een keurig grijs kostuum… compleet met sjaal en hoed. Een hele nette verschijning, zo op het oog. Hij sprak ook een beetje deftig. Je weet wel… met zo'n aardappel in zijn strot.'

'Hoe oud schat je hem?'

'Een jaar of veertig… vijfenveertig. Hij was al een beetje grijs aan de slapen.'

'Waar kwam hij vandaan?'

'Weet ik veel. Ik heb het hem niet gevraagd.'

'Vroeg hij naar Bonny?'

Smalle Lowietje schudde het hoofd. 'Hij vroeg naar een jonge vrouw met een kindje.'

De grijze speurder grinnikte vrolijk. 'Een wat vage beschrijving, vind je niet?'

De caféhouder boog zich nog wat verder naar voren. Zijn miezerig muizengezichtje was vlakbij. 'Ik wist, dat hij zou komen,' sprak hij hees.

'Jij wist het?'

De Smalle knikte. 'Een paar dagen tevoren was een van die meiden hier geweest en had mij gevraagd of ik zo vriendelijk wilde zijn om een man, die naar een jonge vrouw met een kindje zou vragen, naar het oude kraakpand aan de Keizersstraat te sturen.'

De Cock verschoof iets op zijn kruk. 'De man werd dus verwacht.'

'Zeker. Ze hadden hem kennelijk gezegd dat hij naar dit café moest komen om te informeren.'

'En wat zou jij er voor krijgen?'

'Ik… waarvoor?'

De Cock maakte een nonchalant gebaartje. 'Voor je bemiddeling?'