Albert Baantjer - Rechercheur Versteegh en de dertien katten

De volgende morgen nam ik afscheid. Dick was wat somber. Hij zei niet veel. Het leek alsof hij zich nu tegenover mij schaamde over zijn vertrouwelijke ontboezemingen van de avond tevoren.

Ook Truus drukte mij slechts zwijgend de hand.

De startte mijn wagentje en reed weg. In het spiegeltje zag ik de twee wuivende figuurtjes steeds kleiner worden. Ik peinsde over hun moeilijkheden en vroeg mij af wat daaraan te doen was. Ik begreep het niet. Hoe lang waren ze getrouwd? Twee, drie jaar.

Hoe lang volhardde Truus al in haar afwijzende houding? Ik had het Dick niet durven vragen. Rillingen van afschuw en zwijgend verzet. Was het altijd zo geweest? Waarom was Dick er zo plotseling over begonnen? Rozen. Hadden de rozen er iets mee te maken? Ik schudde mijn hoofd. Er moest een andere oorzaak zijn.

Via een omweg reed ik naar het oude huis. Over de open hei kon ik er met mijn wagentje niet komen. Ik had het geprobeerd, maar moest halverwege terugkeren. Na lang zoeken vond ik ten slotte de weg met de karrensporen en hobbelde langzaam naar het smalle pad.

Daar parkeerde ik tussen de bomen.

Ik keek rond, maar er was geen levende ziel te bekennen. Gewapend met een glassnijder en vier plastic zuigdoppen verliet ik de auto en betrad het smalle pad. Ik was vastbesloten een ordinaire inbraak te plegen. Ik wist nog wel niet waarnaar ik zoeken moest, maar op een of andere manier geloofde ik dat de oplossing van het raadsel van de oude man en zijn katten in de geheimzinnige villa te vinden was.

Toen ik aan het einde van het pad was gekomen, onderging De opnieuw de betovering die van het oude huis afstraalde. Een bleek zonnetje belichtte de open plek in het bos en kaatste tegen de witte muren. De populieren wuifden en een losgeslagen luik knarste in een verroest scharnier.

Ik liep een paar maal om de villa heen, vond de plek vanwaar twintig jaar geleden het fotootje was genomen en ontdekte dat er geen andere toegangswegen waren dan het smalle pad. Huize Gods was moeilijk bereikbaar. Ook onderzocht De de grond rondom de rozenstruiken. Ik vond afdrukken van herenschoenen en realiseerde mij dat Dick daar de avond tevoren had gestaan. Verder waren er nog vage afdrukken van grote klompen. Meer niet.

De trok een paar handschoenen aan en liep naar de achterkant.

Opnieuw bestudeerde ik de wijze waarop de achterdeur was afgesloten. Er waren twee grendels, die vanaf de binnenzijde konden worden teruggeschoven.

De bevochtigde de plastic zuigdoppen en drukte ze stevig op het glas van een van de kleine ruitjes. Daarna kraste ik met de glassnijder langs de sponningen.

Ik had dit kunstje geleerd van een oude inbreker. Toen hij voor lange tijd met staatspensioen werd gezonden, had hij mij zijn uitrusting welwillend afgestaan. Het voordeel was dat je de ruit kon verwijderen zonder gerucht te maken. Je tikte het glas los en hield het aan de doppen vast.

Terwijl ik zachtjes tegen het glas klopte en met kleine wrikkende bewegingen de ruit trachtte te verwijderen, overdacht ik dat ik bezig was op een slinkse manier, via een achterdeurtje, Huize Gods binnen te gaan. Ik vond het een akelige gedachte en het duurde geruime tijd voordat ik mijzelf in een lange monoloog ervan overtuigd had dat het slechts een oud huis was, meer niet, en dat God er, ondanks de naam, niets mee te maken had. Je kon er slechts een symbolische betekenis aan hechten. Let op de symbolen, had Dick gezegd. Maar wat is symboliek? Een wat vreemde dominee had zijn villa Huize Gods genoemd. Dat was zijn zaak.

Voor mij gold dat symbool niet. Met hernieuwde kracht werkte ik verder.

De wilde juist mijn hand door het gat steken om de grendels terug te schuiven, toen ik iets hoorde. Het leek op het kraken van een tak.

Ik hield mijn adem in en luisterde intens. Het geluid kwam vanuit de richting van het smalle pad. Dt realiseerde mij onmiddellijk dat ik de auto bij het begin van het pad had achtergelaten. De trok mijn handschoenen uit en borg ze in mijn zakken. Het had geen zin mij te verschuilen. Het nummer van mijn wagentje was een te duidelijk spoor.

Ik hoorde nu duidelijk geritsel en het zwiepen van terugbuigende takken. Kalm liep ik naar de voorkant van het huis. Voor de grote eiken deur bleef ik staan en wachtte gelaten af.

Met een rustige, wat slepende tred, naderde vanaf het pad een oude man. Ik hoorde de overgang, toen hij het grint van het tuinpad bereikte. Hij droeg een blauwe kiel en een donkere manchester broek, die bij de knieën was versleten. Telkens wanneer hij zijn gewicht van de ene voet op de andere bracht, wiegde zijn lichaam en knerpten zijn klompen in het grint.

De overdacht hoe ik mijn aanwezigheid bij de villa zou verklaren.

Hoewel ik in dergelijke omstandigheden doorgaans zeer vindingrijk ben, kon ik toch geen redelijk excuus bedenken. Bovendien was er nog die uitgesneden ruit in de achterdeur. Zelfs een leek zou kunnen zien dat het van vakwerk getuigde.

De oude man naderde slechts langzaam. Hij haastte zich niet. Ik schatte zijn postuur. Bij iedere stap leek hij groter te worden. Toen hij dichtbij was, tikte hij aan zijn pet. Ik keek in een grote eeltige hand.

“Goeiemorgen,” zei hij.

Ik mompelde een begroeting.

Tot mijn verwondering toonde hij geen schrik of verbazing. Hij scheen mijn aanwezigheid bij de villa niet ongewoon te vinden.

Het leek zelfs alsof hij op mijn komst was voorbereid. Ik keek naar zijn gebruind gelaat vol rimpels. Zijn ogen kon ik niet goed zien.

Ze lagen verborgen in de schaduw van de klep van zijn pet.

Ik vroeg me af of hij iets had gemerkt, of hij mij van verre had bespied. Van zijn gezicht kon ik het antwoord niet lezen. Het was een masker, effen, strak, zonder uitdrukking.

“Een mooi oud huis,” zei ik met een vaag handgebaar. Het was een poging tot een gesprek.

“Wel een…een beetje somber, vindt u niet?”

Het masker veranderde niet. Hij knikte langzaam, maar gaf geen commentaar.

“Woont, eh, woont u hier in de buurt?”

Hij antwoordde niet.

We stonden enige tijd zwijgend tegenover elkaar. Het was een pijnlijke stilte. Ik hoorde het knarsen van het luik en het schuren van het grint toen hij zijn klompen even bewoog.

“Bent u meneer Versteegh?”

Het noemen van mijn naam bezorgde mij een rilling, die zich over heel mijn huid voortplantte. Ik was de eerste ogenblikken niet in staat om te antwoorden.

“Bent u meneer Versteegh?” herhaalde hij.

De herstelde mij langzaam.

“Ja, ja,” stamelde ik, “dat ben ik.”

Hij richtte zijn hoofd iets op. Zijn ogen kwamen uit de schaduw.

Ze waren helblauw en namen mij scherp op. Ik zag dat hij mij beoordeelde. Zijn blik gleed langs iedere lijn van mijn gezicht. Om hem te misleiden stak ik mijn kin vooruit. Het had een uiting van wilskracht moeten zijn, maar het mislukte.

“Ik had u eigenlijk eerder verwacht,” zei hij.

“Mij?” vroeg ik verbaasd. “Verwacht?”

“Jazeker, al een paar maanden.”

Ik wreef met mijn hand langs mijn ogen en keek toen opnieuw in dat rimpelige gelaat. Ik zag geen spoortje van een lach, geen tinteling in de ogen. De oude man scheen volkomen ernstig. Hij wees naar de eiken deur.

“U wilt het zeker eens van binnen bekijken?”

“Ja,” zuchtte ik, “dat was wel mijn plan.”

Zijn hand tastte in zijn zak naar sleutels.

Achterdochtig observeerde ik al zijn bewegingen. Ik begreep nog niet wat de oude man in zijn schild voerde, maar ik was vastbesloten mij niet te laten misleiden. Ik zou het spel spelen zoals het hoorde, koel berekenend, op alles voorbereid.

Bij de deur bleef de oude staan.

“Die auto,” zei hij, “aan het begin van het pad, is die van u?”

“Ja,” antwoordde ik, “die is van mij.”

Hij wees in de richting van een paar jonge dennen. “U had beter de andere weg kunnen nemen,” zei hij, “dan had u met uw wagen dichterbij kunnen komen.”