Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Gaat u maar mee,’ sprak ze opnieuw fluisterend. ‘Justus staat even onder de douche. Hij komt zo.’

Ze ging de rechercheurs voor via een kleine hal naar een ruim vertrek met een hoogpolig berbertapijt op de vloer, witte wanden en een vijftal diepe witlederen fauteuils, gegroepeerd om een lage ronde tafel met een centimeters dikke glasplaat. ‘Neemt u plaats.’

De Cock aarzelde even. Hij hield niet van die diepe fauteuils, waaruit een man met zijn figuur vaak zo moeilijk overeind kwam. Zacht kreunend liet hij zich in het leer zakken en legde zijn oude hoedje naast zich op het tapijt.

De aanwezigheid van Camilla Verduin had hem een weinig verrast. Hij vroeg zich bezorgd af of hij in haar nabijheid de affaire Jeanette van Zelhem wel ter sprake kon brengen. Hij kende de verhouding niet en wilde per se geen relaties verstoren. Na enige minuten kwam Justus van Haemstede in een blauwe badjas en op blote voeten de kamer binnen. Zijn haar was nog nat. Hij schudde De Cock, die niet overeind kwam, de hand en ging tegenover hem zitten.

‘Al vorderingen gemaakt?’ vroeg hij opgewekt.

De oude rechercheur schudde met een droevig gezicht zijn hoofd. ‘Om heel eerlijk te zijn… we tasten nog volkomen in het duister. Wij hopen dat u in die duisternis wat licht kunt brengen.’

‘Licht… inzake de dood van mijn zuster?’

‘Inderdaad.’

‘Ik heb u alles verteld wat ik weet.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Ik wil nog even terugkomen op onze onverwachte ontmoeting op de Christoffel aan de Amstel.’

Op het gezicht van Justus van Haemstede kwam een harde trek. ‘Ik heb u toch verteld waarom ik daar was… op die oude schuit… ik wilde voor Annelies postuum nog een rekening vereffenen.’ ‘Met Harry Devoorde?’

Justus van Haemstede knikte heftig.

‘Ik heb begrepen dat mijn zus Annelies haar aandeel in de buit van de bankoverval aan de Pieter Calandlaan nooit heeft gekregen.’ Hij ademde diep en liet de lucht langzaam uit zijn longen glippen. ‘Ik treed op als executeur-testamentair. Met andere woorden: ik regel haar nalatenschap.’

De Cock grijnsde.

‘Vreemd,’ sprak hij met een licht sarcasme, ‘dat u nu plotseling namens haar wilt optreden, terwijl u twee jaar lang niet naar haar hebt omgekeken. En ze leefde toch in bittere ellende.’ Justus van Haemstede spreidde zijn handen in een verontschuldigend gebaar. ‘Dat is niet mijn… dat is niet onze schuld. Annelies hield zich voor de familie verborgen. Wij wisten niet waar zij was. Na mijn bezoek aan haar in het huis van bewaring is er geen enkel contact meer geweest. Wij waren van mening dat zij zich met die Harry Devoorde ergens in het buitenland voor de politie schuilhield.’

‘U… eh, u kent de reputatie van Harry Devoorde?’

Justus van Haemstede keek verbitterd.

‘Een absolute schurk.’

‘U bent niet bang voor een confrontatie?’

Justus van Haemstede schudde zijn hoofd.

‘Ik ga die niet uit de weg. Begrijpt u mij goed… het gaat mij niet om het geld. Daar is vermoedelijk toch niet veel meer van over. Het gaat mij om de schofterige manier waarop hij Annelies heeft behandeld.’

‘U eist genoegdoening?’

‘Zoiets.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Hoe wist u van de Christoffel … en dat Harry Devoorde op die schuit verbleef?’

‘Iemand belde mij en gaf mij wat informatie.’

‘A non iem?’

Justus van Haemstede knikte.

‘Dezelfde heldere mannenstem, die mij zei dat Annelies vermoord in een kraakpand lag.’

De Cock keek verrast op. Camilla Verduin kwam de kamer binnen. Ze droeg korte zeegroene laarsjes en een modieuze regenmantel in dezelfde tint groen met brede schouderflappen en een capuchon.

Voor zijn leeftijd opmerkelijk kwiek kwam de grijze speurder uit zijn lage zetel omhoog en drukte de hem toegestoken hand. Ze gaf ook Vledder minzaam een handje, drukte vluchtig een kus op het voorhoofd van Justus van Haemstede en liep licht heupwiegend de kamer uit.

Met een zucht van verlichting liet De Cock zich weer in zijn diepe fauteuil zakken. Het vertrek van Camilla Verduin gaf hem, zo vond hij, de vrijheid om de gewelddadige dood van Jeanette van Zelhem aan de orde te stellen. De oude rechercheur bepeinsde op welke wijze hij dat onderwerp zou inleiden. Met een zoete glimlach om zijn lippen gebaarde hij naar de deur, waardoor Camilla Verduin was vertrokken.

‘Een mooie jonge vrouw,’ stelde hij.

Justus van Haemstede nam zijn glimlach over.

‘Dat is ze zeker… bijzonder mooi. En we kunnen het heel goed met elkaar vinden.’

‘Duurt de relatie al lang?’

Justus van Haemstede glimlachte.

‘Ik neem aan dat u er anders over denkt, maar naar moderne maatstaven duurt onze relatie al vrij lang… ruim anderhalf jaar. We hebben ieder nog onze eigen appartementen en dat willen we voorlopig ook wel zo houden.’

De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd.

‘Ik ben een voorzichtig man. Ik heb met deze vraag gewacht tot Camilla was vertrokken.’

‘Welke vraag?’

De Cock keek naar hem op.

‘Kent u Jeanette van Zelhem?’

Justus van Haemstede reageerde niet direct. In zijn ogen kwam een waakzame blik.

‘Jeanette van Zelhem?’

De Cock knikte met een stalen gezicht.

‘Ze woont in een souterrain aan de Keizersgracht.’

Justus van Haemstede keek hem peilend aan.

‘Wat is er met Jeanette van Zelhem?’

In zijn stem vibreerde angst.

De Cock keek hem strak aan.

‘Ze is dood.’

De mond van Justus van Haemstede zakte half open. ‘Dood?’ herhaalde hij toonloos.

De Cock knikte.

‘Ze werd gisteravond laat in haar woning gevonden… een mes tussen haar schouderbladen.’

Het gezicht van Justus van Haemstede zag ineens asgrauw. ‘Net als Annelies,’ prevelde hij.

De Cock pauzeerde even om de jongeman de gelegenheid te geven het bericht te verwerken, weer wat tot zichzelf te komen. ‘U hield van Jeanette?’

Justus van Haemstede kauwde nerveus op zijn onderlip. ‘Ik heb het twee jaar met haar uitgehouden.’

‘Hoe hebt u haar leren kennen?’

‘Door… eh, door Jean-Paul.’

‘Jean-Paul van Capelle?’

Justus van Haemstede knikte.

‘Ik was destijds met Jean-Paul bevriend. Hij kwam ook regelmatig bij ons thuis aan de Prins Hendrikkade. Zo heeft hij Annelies leren kennen. Op een dag stelde Jean-Paul Jeanette van Zelhem aan mij voor. Ik vond haar direct al erg aantrekkelijk. Jean-Paul had enige tijd een verhouding met haar gehad, maar had die verbroken.’

‘Waarom?’

Justus van Haemstede zuchtte.

‘Ik vermoed om dezelfde reden als waarom ik later mijn verhouding met haar verbrak. Ze was continu ontrouw.’ ‘Continu?’

Op het gezicht van Justus van Haemstede kwam een wrange grijns. ‘Dikwijls.’ Hij friemelde aan de zoom van zijn badjas. ‘Ik ben geen man die een vrouw, met wie hij omgaat, als een particulier bezit beschouwt. Mensen zijn geen eigendom van elkaar. Maar Jeanette stelde je voortdurend voor verrassingen… openlijk, onbeschaamd, vaak pijnlijk. Op het laatst kon ik daar niet meer tegen.’

‘Toch had u nog regelmatig contact met haar.’

Justus van Haemstede keek naar hem op.

‘Heeft Maria u dat verteld… de vrouw van de conciërge?’ Hij wachtte het antwoord van de oude rechercheur niet af. ‘Ja,’ ging hij zuchtend verder, ‘ik kwam nog wel eens bij haar. Wij zijn bevriend gebleven. Jeanette van Zelhem is… was een sprankelende vrouw, een uiterst plezierig gezelschap.’

‘Kent u Robert Maasveld?’

Justus van Haemstede schonk hem een matte glimlach. ‘Dat is die blonde jongeman van het kantoor aan de Keizersgracht. Net en onberispelijk. Hij adoreert Jeanette en is beslist toleranter ten opzichte van haar gedrag dan ik destijds.’ ‘Misschien.’