Albert Baantjer: De Cock en de wortel van het kwaad

De Cock glimlachte.

“U bedoelt dat hij veel geld voor de stichting vergaarde?”

Spencer knikte overtuigend.

“Een absolute topper.”

De Cock gebaarde opnieuw naar het lijk op de vloer.

“Volgens mijn overtuiging ligt het slachtoffer al enige dagen hier in het kantoor en niemand van uw club heeft deze moord nog bij ons gemeld. Volgens zijn zuster, die bij ons aangifte deed, wordt Jean-Baptiste de Boyer al vier dagen vermist.”

Spencer keek van De Cock naar Vledder en terug voordat hij onwillig begon te praten.

“Eenmaal per week houden wij een bijeenkomst van alle leden. De volgende bijeenkomst is morgenmiddag om twee uur. Ik ben hier vandaag gekomen om die bijeenkomst van morgen voor te bereiden.”

“En tussen die wekelijkse bijeenkomsten in heeft niemand hier toegang?” vroeg De Cock streng. Julius Spencer maakte een hulpeloos gebaar.

“Wat heeft iemand hier in die tussentijd te zoeken?”

“U bent hoofd van de organisatie,” riep De Cock met enige verwondering.

“U moet toch weten of er hier tussen de bijeenkomsten in mensen op bezoek komen, en wie dat zijn!”

Spencer zuchtte.

“We doen bij ons helemaal niet geheimzinnig. Elke lid van onze organisatie heeft een sleutel en kan hier op bezoek komen wanneer hij dat wil. Ook dit kantoor hier is voor eenieder toegankelijk.”

“Waarom?”

“Om moeilijkheden tussen onze leden te voorkomen.”

“Hoezo?”

“Wanneer er een nieuwe sponsor of donor wordt bewerkt, dan moet ieder lid van de club dat kunnen weten. Het is in onze administratie terug te vinden. Uit voorzorg. Twee mensen op hetzelfde project, dat werkt niet.”

De Cock keek de man strak aan.

“Hebt u de moord op Jean-Baptiste de Boyer voorzien?”

Spencer schudde zijn hoofd.

“Absoluut niet. Zeker niet op iemand uit onze kring. Wanneer ik had geweten dat er onder de leden iets speelde, dan had ik maatregelen genomen.”

De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Hebt u geen enkel idee waarom Jean-Baptiste de Boyer hier in het kantoor van de Stichting Gouden Harten op zo’n brute wijze van het leven is beroofd? Het doet bepaald niet denken aan een daad uit een gouden hart.”

Spencer boog zijn hoofd.

“Mijn vader was een Engelsman en mijn moeder een Hollandse. Daardoor beheers ik zowel het Nederlands als het Engels. In Londen heb ik enige tijd bij een soortgelijke organisatie als de Gouden Harten gewerkt. Fondsen werven voor goede doelen. Die organisatie heb ik met succes geleid en daar hebben we ook eens met een moord te maken gehad.”

“Die moord is opgelost?”

Er klonk achterdocht in de stem van De Cock.

Julius Spencer knikte.

“Wat was het motief?” vroeg De Cock, terwijl hij langs de man heen keek naar de dode op de grond. Spencer grijnsde.

“Rivaliteit.”

Bram van Wielingen kwam met dreunende tred het kantoor binnen.

De Cock wenkte Vledder.

“Neem jij de heer Spencer zolang mee naar de zaal en vraag hem verder naar bijzonderheden over die moord uit rivaliteit in Londen.”

Toen Vledder met Spencer het kantoor had verlaten, keek Bram van Wielingen De Cock lachend aan.

“Dat heb ik volgens mij nog niet eerder meegemaakt met jou,” sprak hij jolig.

“Wat?”

De fotograaf grijnsde breed.

“Een moord vóór lunchtijd. Meestal laat je mij midden in de nacht opdraven.”

Hij zette zijn aluminium koffertje in een bureaustoel.

“Wat zijn hier de problemen?” vroeg hij opgewekt. De Cock wees naar het lijk op de vloer.

“Morsdood, en volgens mij al enkele dagen,” zei hij stuurs. Van Wielingen blikte om zich heen.

“Hebben Vledder en jij hem hier ontdekt?”

De Cock knikte.

“Zijn zuster deed aangifte van vermissing. Ze vertelde dat haar broer, Jean-Baptiste de Boyer, lid was van de club. Toen zijn we gaan kijken.”

“Wat is dat voor een club?”

De Cock grijnsde.

“Stichting Gouden Harten. De mensen van deze club pretenderen een gouden hart te hebben en zijn ook steeds op zoek naar andere mensen met een gouden hart om hen te bewegen giften af te staan voor goede doelen.”

Van Wielingen gromde. Hij wees naar het slachtoffer op de vloer.

“De man die deze stiletto hanteerde had zeker een kleine hartafwijking,” sprak hij spottend.

Ondertussen pakte de fotograaf zijn fraaie Hasselblad uit het aluminium koffertje en monteerde een flitslicht.

“Heb je nog bijzonder wensen?”

De Cock knikte.

“Let op dat plastic hartje in de rechterhand van het slachtoffer, dat wil ik graag haarscherp in beeld. Verder een paar foto’s van het kantoor en een prent van het hele pand.”

De oude rechercheur draaide zich om. In de deuropening van het kantoor stond dokter Den Koninghe. Achter hem torenden twee broeders van de Geneeskundige Dienst met hun onafscheidelijke brancard.

De Cock liep op de dokter toe. De grijze speurder koesterde sinds lang een bijzondere genegenheid voor de excentrieke lijkschouwer met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig zwarte jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed. Ze liepen allebei tegen hun pensioen.

“Alles goed?” vroeg hij belangstellend.

Dokter Den Koninghe bromde wat en wees naar de dode op de vloer.

“Maar met hem niet, zo te zien,” sprak hij hoofdschuddend. De Cock onderdrukte een glimlach.

De oude lijkschouwer trok de pijpen van zijn pantalon aan de vouw iets omhoog en hurkte bij de dode neer. Hij bezag de plek en de stand van de stiletto en bevoelde, net als De Cock dat eerder had gedaan, de wang en de kin van het slachtoffer. Al snel kwam de lijkschouwer omhoog. Hij steunde en zijn oude knieën kraakten. Met precieze bewegingen nam hij zijn bril af, pakte de witzijden pochet uit het borstzakje van zijn jacquet en poetste de glazen. De Cock kende de bewegingen en wachtte gelaten.

De oude dokter wees met de pochet in zijn hand naar de stiletto.

“Een toevalstreffer?”

“Hoezo?”

“Het valt niet mee om langs de schouderbladen en precies tussen de ribben door het hart te raken.”

“Dat is gebeurd?”

De oude lijkschouwer knikte. Hij wees nog eens naar het slachtoffer.

“Hij is dood,” sprak hij laconiek.

“Dat begreep ik,” reageerde De Cock simpel.

“Inwendige bloedingen?”

“Precies.”

“Hoelang is hij dood?”

“Al enige dagen.”

“Is daar iets naders van te zeggen? Drie, of vier dagen?”

De lijkschouwer knikte.

“Zo ongeveer.”

Hij zette zijn bril weer op en plooide zijn pochet terug in het borstzakje van zijn jacquet.

“De rigor mortis… de lijkstijfheid, is geheel verdwenen. Zelfs aan de kaak. Lijkstijfheid verdwijnt meestal na de derde dag.”

De lijkschouwer lichtte tot afscheid zijn hoed, draaide zich om en liep met afgemeten passen het kantoor uit. De Cock keek hem na. Daarna wendde hij zich tot de fotograaf, die zijn fraaie Hasselblad behoedzaam in het koffertje teruglegde.

“Ben je klaar?”

Van Wielingen knikte.

“Ik heb alles. Ook die hand met het rode hartje. Je hebt de plaatjes zo snel mogelijk op je bureau. Ik stuur ook Ben Kreuger, onze dactyloscoop, naar je toe.”

Bram van Wielingen nam afscheid en De Cock wenkte de broeders naderbij.

“Laat hem op zijn buik liggen. Dokter Rusteloos wil niet dat die wond in zijn rug wordt beschadigd. Ik heb daarover al eens ruzie met hem gehad.”

De broeders drapeerden een laken over de dode. De canvas flappen lieten ze hangen. Zacht wiegend droegen ze hem het kantoor uit. De Cock keek ze na. Het tentje midden op de rug van het slachtoffer vond hij een komisch gezicht. Vledder stond ineens naast hem.

“Ik heb Julius Spencer naar huis laten gaan. Ik heb zijn adres en telefoonnummer. Hij is bereid om direct te komen als wij hem oproepen.”