Albert Baantjer - De Cock en de wortel van het kwaad

Ze zuchtte diep en trok een ernstig gezicht.

“Ik ben mijn broer kwijt. Mijn jongere broer. Hij is al zeker een dag of vier niet thuis in zijn woning geweest. Ik maak mij zorgen en wil u verzoeken hem voor mij op te sporen.”

De Cock wees naar de deur.

“Uw vriend kent uw verdwenen broer?”

De vrouw knikte.

“Zeker.”

De Cock glimlachte opnieuw.

“Dan praat ik straks ook nog wel even met hem.”

De oude speurder nam weer plaats en keek hoe de vrouw met licht trillende vingers het jasje van haar getailleerde mantelpakje losknoopte. Voorzichtig liet zij zich op de stoel zakken en zette haar tasje op haar schoot. Vragend keek ze in de richting van Vledder.

“Spreekt u vrijuit, mijn collega Vledder en ik zijn een team. Wij vormen als het ware een twee-eenheid,” zei De Cock met een knipoog naar Vledder.

De vrouw boog zich iets naar hem toe. Op haar gezicht lag een ernstige trek. Wat gehaast begon ze te praten.

“Sinds de dood van mijn ouders heb ik altijd een beetje over Jean-Baptiste gemoederd. Ik hield zijn woning schoon en zorgde ervoor dat hij op tijd te eten kreeg. Jonge mannen hebben niet de ervaring om…”

De Cock maakte een afwerend gebaar.

“Voor u…eh, voor u verdergaat…wie bent u en wie is de verdwenen Jean-Baptiste?”

Er gleed een lichte blos over haar gezicht.

“Dom. Vreselijk dom…ik had mij moeten voorstellen. Mijn naam is Gabriëlle…Gabriëlle van de Kraaienhoek.”

De Cock schoof zijn onderlip iets naar voren.

“Gabriëlle van de Kraaienhoek,” herhaalde hij langzaam.

“Een mooie naam.”

De vrouw knikte instemmend.

“Ik ben weduwe. Sinds mijn man is verongelukt, blijf ik zijn naam dragen. Kraaienhoek schijnt een gehucht te zijn ergens in Noord — Brabant. Daar kwam mijn man vandaan.”

“En?” vroeg De Cock.

Gabriëlle van de Kraaienhoek keek vragend.

“Wat bedoelt u?”

“Mijn tweede vraag. Wie is de verdwenen Jean-Baptiste?”

Gabriëlle maakte haar leren tasje open en nam daaruit een foto van een jongeman.

“Jean-Baptiste. Jean-Baptiste de Boyer heet hij voluit, een Franse naam. Onze familie stamt af van de hugenoten.”

Ze reikte de foto aan De Cock over.

“Jean-Baptiste is hier op de foto enige jaren jonger, maar ik heb geen ander portret van hem. Hij is nu vijfendertig jaar.”

Ze liet haar hoofd iets zakken.

“Als hij nog leeft.”

Het klonk uiterst somber. De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Waaraan ontleent u het idee dat uw broer niet meer zou leven?”

Gabriëlle antwoordde niet direct. Ze liet haar hoofd iets zakken. Haar lange blonde haren gleden als een gordijn voor haar gezicht.

Na luttele seconden keek ze op.

“Zijn gedrag,” antwoordde ze benepen.

“Jean-Baptiste is zo’n pietje-precies. Altijd uiterst punctueel. Als jochie had hij al een onwrikbaar vaste dagindeling. Daar wijkt hij nooit van af. Hij heeft zijn ritme. Dat geeft hem een gevoel van veiligheid, en het behoedt hem voor onzekerheden.”

De Cock keek haar onderzoekend aan.

“En dat levensritme van uw broer is verstoord?”

Gabriëlle keek van De Cock naar Vledder.

“Ja, daar is hij duidelijk van afgeweken.”

“Hebt u daar aanwijzingen voor?” vroeg Vledder. Gabriëlle zuchtte.

“Zeker,” Ze knikte in de richting van Vledders computer.

“Ik heb zijn pc opgestart. Zijn laatste aantekeningen zijn van vier dagen geleden. Sindsdien heeft hij het apparaat niet meer aangeraakt.”

“Wat is hij van beroep?” vroeg De Cock. Gabriëlle van de Kraaienhoek maakte een vaag gebaar.

“Ik weet niet of je het een beroep kunt noemen. Jean-Baptiste is auteur…schrijver.”

“Wat schrijft hij?”

“Detectiveromans.”

De Cock plukte aan zijn neus.

“Schrijvers houden zich in de regel toch niet aan een strikte dagindeling.”

Het klonk alsof de oude rechercheur daar alles van wist.

Gabriëlle trok haar gezicht strak.

“Jean-Baptiste wel,” reageerde ze scherp.

“Hij hield zich aan zijn schema! Hij schreef drie pagina’s per dag, absoluut. Daar week hij niet vanaf. Ook als het niet zo best lukte, bleef hij net zo lang worstelen met zijn tekst tot hij tevreden was.”

De Cock nam een kleine pauze. Hij gunde zich even de tijd om heimelijk de fraaie lijn van haar buste te bewonderen. Het ontging hem niet dat Vledder hem met een geamuseerde blik gadesloeg.

“Waarom,” ging hij verder tegen Gabriëlle, “meldt u de vermissing van Jean-Baptiste?”

Ze keek hem met grote ogen aan.

“Ik ben zijn zuster,” zei ze, verbaasd over de vraag van De Cock. De oude rechercheur glimlachte.

“Jean-Baptiste is niet getrouwd?” vroeg hij.

“Nee.”

“En zijn er ook geen vrienden of kennissen die zijn vermissing hebben opgemerkt?”

Gabriëlle schudde haar hoofd.

“Jean-Baptiste leidde een nogal solitair bestaan,” sprak ze traag.

“Hij leefde voor zijn werk en bemoeide zich verder praktisch met niemand. Eenmaal in de week ging hij naar zijn club. Dat was, geloof ik, zijn enige vertier.”

De Cock boog zich over de foto van Jean-Baptiste de Boyer. Zijn gezicht met een wat weke kin had, zo vond hij, een melancholische, zwaarmoedige uitstraling. Hij schoof de foto van zich af en keek op.

Gabriëlle keek hem verwachtingsvol aan, maar De Cock kwam weer met een vraag.

“U hebt bij hem thuis geen afscheidsbrief van hem gevonden?”

Gabriëlle deinsde bijna achteruit.

“Afscheidsbrief?” vroeg ze in opperste verbazing. De Cock knikte.

“Dat bedoel ik. Misschien had hij plannen om afscheid te nemen van het leven.”

“Nee!”

Ongeloof klonk door in haar stem.

“U heeft niets vreemds in zijn woning gezien? Er zijn ook geen koffers gepakt?”

“Nee…”

“Deze foto van Jean-Baptiste mag ik voor mijn onderzoek gebruiken?”

“Zeker.”

Ze schoof de foto met een triest gebaar terug over het bureau.

De Cock stond op van zijn stoel en wenkte Gabriëlle om hem te volgen.

“Nu ga ik even met uw vriend praten. Wilt u zo vriendelijk zijn en buiten deze kamer op de bank wachten tot ik daarmee klaar ben? Daarna roep ik u weer naar binnen en dan geeft u aan mijn collega uw adres en telefoonnummer. En we willen graag een signalement van Jean-Baptiste; bijvoorbeeld welke kleding hij gewoonlijk droeg. Ook zijn adres, geboorteplaats en — datum. Bijzondere kenmerken. Mijn collega, rechercheur Vledder, zal u daarbij helpen.”

Vledder begeleidde de vrouw tot de bank in de gang naast de deur van de recherchekamer. Hij knikte vriendelijk naar haar en met lenige sprongen daalde hij de trap af naar de hal. De Cock kon hem wel even missen. Hij zou de draad van de ondervraging snel genoeg weer oppakken.

De vriend van Gabriëlle van de Kraaienhoek bleek een goedgebouwde veertiger, gekleed in een onberispelijk lichtgrijs kostuum. De Cock liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen en nam hem nauwkeurig in zich op. De vriend was het type van een knappe man met een fraai gevormd uiterlijk, een lichtbruin getinte huid, zwart, enigszins golvend haar en glanzende donkerbruine ogen.

“Wie bent u?” vroeg De Cock. De man glimlachte.

“Ik neem aan dat u beroepshalve elk gesprek met deze vraag begint?”

De Cock knikte.

“Wij willen nu eenmaal graag weten met wie wij spreken.”

De man glimlachte opnieuw.

“Ik ben Felix…Felix de Waard. Ik ben tweeënveertig jaar, al meer dan zeven jaar weduwnaar, van beroep zakenman. Ik woon op de Keizersgracht 953. Ik ben de vriend van Gabriëlle van de Kraaienhoek en als ik mijn zaken aan het eind van het jaar goed heb geregeld, vraag ik haar ten huwelijk.”

De Cock lachte om het jeugdig enthousiasme van de man.