Albert Baantjer - De Cock en de wortel van het kwaad

Ook hier was geen enkel raam waardoor het daglicht naar binnen kon dringen.

De Cock draaide zich al schijnend om naar Vledder.

“In dit zaaltje worden kennelijk de bijeenkomsten van de club gehouden. Daar in het midden staat een katheder met een microfoon.”

Vledder zuchtte.

“Laten we in hemelsnaam teruggaan en de deur achter ons sluiten. Het lijkt mij geen goed idee om hier onbevoegd rond te struinen.”

De Cock draaide zich weer terug en liep rustig door de ruimte. Hij liet het licht van zijn zaklantaarn langs de rijen stoelen en de muren glijden.

Vledder liep onwillig achter hem aan.

“Wat zoek je?”

“Aanwijzingen.”

“Waarvoor?”

“Hier moet toch ergens een vertrek zijn waar kantoor wordt gehouden…waar ze hun ledenbestand en andere administratie bijhouden.”

Het geluid van zijn stem klonk hol in de donkere ruimte.

“Misschien is dat niet hier. Misschien worden hier alleen bijeenkomsten gehouden.”

Vledder hoopte dat ze snel zouden vertrekken uit deze sinistere zaal.

“Dat geloof ik niet.”

De oude rechercheur liep verder met zijn zaklantaarn de ruimte in. Achter de katheder hing een zwart gordijn. Hij schoof het opzij en ontdekte een dichte deur. Opnieuw pakte hij zijn inbrekersapparaatje en zocht de juiste sleutelbaard. Toen hij de deur had ontsloten duwde hij die met zijn knie verder open. Het licht van zijn zaklantaarn gleed over kasten en computers. Ineens deinsde de grijze speurder geschrokken achteruit. Het ovaal van zijn zaklantaarn hield het lichaam van een man gevangen. Hij lag op zijn buik. Zijn benen iets uit elkaar. De rechterarm stak naar voren met de palm van de hand omhoog. In de rug tussen de schouderbladen stak tot aan het heft een slanke stiletto.

De Cock hurkte bij de man neer. In de palm van zijn rechterhand ontdekte hij een kleine rood plastic hartje. Vledder ademde in zijn nek.

“Probeer eens in zijn gezicht te schijnen.”

De Cock hield de zaklamp op de grond en bescheen het gezicht van de man.

Vledder bukte zich en hijgde.

“Het is Jean-Baptiste de Boyer.”

De Cock knikte.

“Geliquideerd.”

De Cock voelde met de rug van zijn hand aan de wang van de dode man. Daarna betastte hij de kin. Toen bekeek hij de stiletto zorgvuldig. Hij kende het wapen en schatte dat het staal zeventien centimeter in het lichaam van het slachtoffer was binnengedrongen. Na zijn onderzoek kwam hij omhoog, waarbij zijn oude knieën kraakten. Hij keek naar Vledder, die nog op zijn hurken zat.

“Zijn lichaam voelt erg koud aan,” gaf hij weer, “en het is al enige tijd over de periode van de lijkstijfheid heen. Volgens mij ligt Jean-Baptiste de Boyer hier al enkele dagen op zijn dode buik.”

Vledder zuchtte.

“Iemand moet hem naar hier hebben gelokt en hem ter plekke hebben vermoord.”

De Cock knikte.

“Iemand die beschikt over de sleutels van de toegangsdeur en de deur van het kantoor.”

Vledder boog zich over de uitgestoken rechterhand met daarin het rode plastic hartje.

“Zie je dat er een klein gaatje in zit? Zou Jean-Baptiste de Boyer dat rode hartje bij zich hebben gehad toen hij hier kwam of heeft de moordenaar het hartje later in zijn hand gedrukt? Wat kan het betekenen?”

De Cock trok zijn schouders op.

“Moordenaars omgeven hun daad vaak met vreemde rituelen en fantasieën. Denk maar eens aan de man die op de revers van zijn slachtoffers een receptenbriefje prikte met een wraakzuchtige tekst. [2] Zie: De Cock en een recept voor moord . ”

Vledder gebaarde om zich heen.

“Hoe nu verder?”

“Wat bedoel je nou met hoe nu verder?” sprak De Cock kribbig.

“Waarschuwen we de meute?”

De Cock keek hem verwonderd aan.

“Natuurlijk waarschuwen we de meute.”

Vledder wees naar de deur van het kantoor.

“En hoe verklaren wij onze aanwezigheid hier.”

De Cock grijnsde.

“Baart jou dat zorgen?”

Vledder knikte.

“We krijgen door dat vervloekte apparaatje van jou nog eens de grootste moeilijkheden. Het is pure huis- of lokaalvredebreuk wat wij hier doen.”

“Hou toch op, Dick. Het is helemaal geen breuk. Let wel, wij waren op zoek naar de vermiste Jean-Baptiste de Boyer en we wisten dat hij aan deze club was verbonden. Dus gingen we adequaat op onderzoek uit en vonden hier de deuren uitnodigend open.”

Vledder maakte een wegwerpgebaar.

“En dat gelooft men?”

De Cock gniffelde.

“Er blijft voor anderen geen ruimte om iets anders te geloven. Je moet in dit soort zaken leren liegen met het gemak waarmee een doortrapte crimineel de eed aflegt.”

Vledder lachte droog.

“Is dat geen belediging van de dierbare en door onze overheid zo geliefde zondebokken? En hoe denk jij over onze ambtseed?”

De Cock grinnikte.

“Welke waarde heeft de eed nog voor de mensen, laat staan de criminelen onder ons. Twee vingers van je rechterhand omhoog en Zo waarlijk helpe mij God Almachtig . Voor hen een spreuk zonder inhoud. Die luitjes geloven in God noch gebod.”

“Draaideurcriminelen,” zei Vledder.

“Ik zou wel eens willen weten welke journalist deze term voor het eerst heeft gebruikt. Er komen er steeds…”

De jonge rechercheur stokte. Plotseling baadde de kantoorruimte in het volle licht. Het gezicht van De Cock betrok.

“Er is iemand dit pand binnengekomen,” zei hij zacht. Hij nam Vledder bij de arm en leidde hem met zijn rug naar de muur aan de scharnierzijde van de deur.

“De indringer,” fluisterde hij, “zal wel naar het kantoor komen.”

“Hoe durf jij,” fluisterde Vledder, “het woord indringer te gebruiken.”

Hij snoof.

De Cock reageerde niet. Met zijn scherpe gehoor analyseerde hij de naderende voetstappen.

“Het is een man,” sprak hij zacht, “zwaargebouwd, en hij draagt schoenen met leren zolen.”

Na enkele seconden ging de deur naast de rechercheurs open en de rug van een man met een imposant figuur stapte het vertrek binnen. Hij slofte naar het slachtoffer op de vloer. Te oordelen naar zijn houding, toonde de man bij het zien van het lijk op de vloer geen emoties. Hij boog zich over het slachtoffer.

Toen De Cock zag dat de man reikte naar de hand van het slachtoffer met daarin het rode plastic hartje, deed hij een stap naar voren.

“Blijf van dat lijk af,” brulde hij.

De man draaide zich geschrokken om. Zijn gezicht zag bleek en zijn grove handen trilden. Hij keek van De Cock naar Vledder en terug.

“Wie…eh, wie zijn jullie,” stamelde hij. De Cock liep nog een stap dichter naar hem toe en monsterde de indrukwekkende gestalte. Hij schatte de man op een jaar of veertig. Hij had een breed gezicht met hoog oplopende jukbeenderen, waarachter zijn ogen nauwelijks zichtbaar waren. Rondom zijn mond en kin had hij een onverzorgde grauwe baard van wel vier centimeter lang. Het versleten kostuum dat hij droeg, slobberde om zijn omvangrijke lijf. De oude rechercheur grijnsde breed.

“Mijn naam is De Cock met…eh, met ceeooceekaa,” introduceerde hij zich. Hij duimde over zijn schouder.

“Dat is mijn collega Vledder. We zijn als rechercheurs verbonden aan het politiebureau in de Warmoesstraat.”

De man slikte.

“Recherche?”

De Cock knikte.

“En u bent…”

De man antwoordde niet direct. Het duurde enige tijd voor hij zijn schrik weer enigszins te boven was.

“Ik…eh, mijn naam is Spencer…Julius Spencer,” sprak hij hakkelend.

“Ik ben de leider van deze club hier…directeur van de Stichting Gouden Harten.”

De Cock wees naar het slachtoffer op de vloer.

“Kent u die man?”

Spencer knikte.

“Jean-Baptiste de Boyer, lid van onze club en een van onze ijverigste medewerkers.”