Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

Agatha van Keulen reageerde ongemeen fel.

‘Ik heb het Martha gevraagd.’ Haar hoge, schelle stem sloeg bijna over. ‘In haar laatste ogenblikken heb ik haar hand vastgehouden en gevraagd of wij haar bij de volgende seance mochten oproepen… of ze bij ons wilde zijn.’ Ze slikte. ‘Mijn zuster Martha was bijzonder helder, kort voor haar dood. Ze knikte mij blij en bemoedigend toe en zei: “Vraag het Jennifer.”’ Christine kwam haar blinde vriendin te hulp.

‘Als Jennifer meent,’ sprak ze zalvend, ‘dat wij de geesten van pas gestorvenen niet mogen storen, dan dienen wij die mening te respecteren. Jennifer kent de geesten beter dan wij. Bedenk dat wij alleen door haar de mogelijkheid hebben om contacten met het schimmenrijk te onderhouden.’

Zwarte Sophie stond op.

‘Ik vind dat Jennifer het moet proberen. Als Martha aan haar zuster de belofte heeft gedaan om zich na haar dood aan ons te manifesteren, dan zal zij dat zeker doen. Ze is Agatha veel verplicht. Agatha heeft bijna haar leven lang voor Martha gezorgd.’ Jennifer Jordan klemde haar lippen opeen.

‘In het rijk der geesten,’ reageerde ze scherp, ‘heersen andere normen dan hier op aarde.’

Agatha van Keulen zwaaide met haar korte armen.

‘Martha was ons altijd goedgezind,’ riep ze luid. ‘Dat zal haar geest ook zijn.’

Schuin rechts van Christine kwam Annette van Leeuwenhoek met een ruk van haar stoel overeind. Ze wreef het lange grijze haar uit haar gezicht.

Haar dunne lippen trilden.

‘Wat is zo’n belofte waard?’ riep ze geëmotioneerd. ‘Wat betekent het als Martha zegt dat ze zich na haar dood aan ons zal manifesteren? We kennen Martha toch allemaal. We weten hoe ze was. Ze heeft in haar leven meer dingen gezegd, uitspraken gedaan, die op z’n minst twijfelachtig waren.’

De kleine Agatha van Keulen snoof. Ze boog zich gespannen voorover. De rug gekromd. Haar donkerbruine ogen flikkerden kwaadaardig.

‘Je wilt toch niet zeggen,’ brieste ze, ‘dat Martha in haar stervensuur loog?’

Annette van Leeuwenhoek antwoordde niet. Ze draaide zich van Agatha van Keulen weg en strekte haar arm in de richting van Zwarte Sophie.

‘Een paar dagen voor haar dood heeft Martha mij opgezocht. Thuis. Speciaal om over jou te roddelen. De verschrikkelijkste dingen heeft ze gezegd. Ik wil haar beschuldigingen niet openlijk herhalen, maar als Martha zich hier vanavond als geest aan ons durft te manifesteren, zou ik haar maar eens om opheldering vragen.’ Het klonk bijna spottend.

Agatha van Keulen kookte van woede. Haar gezicht zag rood en haar handen leken klauwen.

‘Martha zou ook over jou een aardig boekje kunnen opendoen,’ snauwde ze. ‘Vraag haar maar eens hoe jouw eerste man is overleden.’

Zwarte Sophie keek verschrikt naar Annette van Leeuwenhoek. ‘Wat heeft Martha over mij gezegd?’ vroeg ze toonloos. Jennifer Jordan stak haar armen schuin naar voren in een bezwerend gebaar.

‘Laten we dit subtiele onderwerp even rusten tot na of tijdens de koffie.’ Haar stem had een cynische ondertoon. ‘Ik stel voor dat wij dan met elkaar gaan stemmen of wij de geest van Martha van Keulen zullen oproepen of niet. Hoewel ik er persoonlijk op tegen ben, sluit ik mij bij de meerderheid aan. Ik waarschuw alleen. Als ik jullie zo beluister, kan het consequenties hebben.’ Ze zuchtte diep en tastte naar het kruis voor zich op de tafel. Ze had bijzonder veel van deze seance verwacht. De resultaten van de vorige week leken dat te rechtvaardigen. Ze had zich ook goed voorbereid, maar de ordinaire ruzie tussen enige leden van de kring had haar uit haar concentratie gebracht. Ze voelde zich weinig mediatief. Het schimmige dodenrijk leek ver weg. De geesten onbereikbaar. Toch voelde ze in haar onmiddellijke nabijheid spanningen, het trillen van hartstochten, felle emoties. Er was iets gaande om haar heen… iets dramatisch… lugubers… iets wat ze niet in de hand had. Voor enkele ogenblikken hoopte ze vurig weer te kunnen zien… de gezichten om haar heen… de ogen, de monden, de expressie van haat, afgunst, moordlust. ‘Pak het kruis,’ gebood ze. Haar stem klonk veel harder dan ze bedoelde. ‘Stel u open voor de komst en de wil van de geesten.’ Ze voelde dat het kruis door de anderen werd opgenomen. Het schoof in hun handen heen en weer. Ze wist dat de pen in het midden over het bord met het alfabet bewoog. Ze trachtte het kruis te sturen zoals ze gewoon was te doen. Het lukte niet. Ze voelde hoe een kracht sterker dan zij de leiding had overgenomen. ‘ S ,’ lispelde Christine naast haar, ‘ J, A , en nog eens A , dan een N .’ De stem van Christine weifelde even. ‘De oproep is voor Sjaan.’ Er viel een stilte. Drukkend. Bijna tastbaar. ‘Wie is Sjaan?’ Niemand uit de kring antwoordde.

Christine hijgde. ‘Wie is Sjaan?’ herhaalde ze.

Het bleef angstig stil en het kruis begon weer over het alfabet te dansen.

‘ S ,’ lispelde Christine, ‘ T, E, R, F, T .’

Jennifer Jordan hoorde dat de adem van haar vriendin stokte. ‘Sjaan sterft,’ riep ze geschrokken. Ze grinnikte vreugdeloos, als kon ze het niet vatten. ‘Dat is het… dat is het bericht… Sjaan sterft.’

Jennifer Jordan liet het kruis uit haar handen vallen. Ze greep naar haar oren en gilde: ‘Stop!’ Het klamme zweet parelde op haar voorhoofd. ‘Stop… er is een kwade geest in ons midden.’ Ze zwaaide met haar armen, wild, onbeheerst. ‘Jaag haar weg. Snel. Doe het licht aan… jaag haar weg.’

Harry Donkervliet kwam verschrikt de keuken uithollen. Het licht floepte aan. Niemand sprak een woord. Niemand bewoog. Ze keken elkaar verbijsterd aan. Het duurde minuten. Lange minuten. Toen liet Jennifer Jordan zich weer op haar stoel vallen. De stemmen kwamen los en Christine wenkte om de koffie. Dè vreemde gebeurtenissen in de seance hielden allen nog in de ban. Maar allengs werd men losser, minder bedrukt. Men vroeg zich openlijk af wat het vreemde bericht betekende, voor wie het bestemd was.

Plotseling greep Zwarte Sophie naar haar keel. Haar gezicht zwol op, rood, wanstaltig. Haar ogen werden groot, puilden bijna uit de kassen. Toen gleed ze opzij en plofte op het berbertapijt.

Harry Donkervliet schoot toe en boog zich over haar heen. Toen hij weer overeind kwam, leek hij verstard.

‘Sophie,’ sprak hij hees, ‘Sophie is dood.’

De al wat gammele politie-Volkswagen werd geparkeerd aan de wallenkant tussen de bomen. Rechercheur De Cock van het bekende politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat stapte uit. Hij keek omhoog langs een fraaie Oud-Hollandse grachtengevel. Vledder sloot de wagen af en kwam naast hem staan. ‘Is het hier?’ vroeg De Cock.

Vledder tastte in het borstzakje van zijn colbert en plukte er een notitie uit.

‘Exact, nummer dertien.’

Ze staken de rijbaan over en bestegen de blauwstenen stoep. De zware buitendeur stond op een kier. Ze duwden haar verder open. Via een ruime, met marmer beklede hal bereikten ze een hardhouten trap. De Cock hees zijn negentig kilo moeizaam omhoog. Vledder volgde met lichte tred.

Op het portaal, boven aan de trap, stond Harry Donkervliet. ‘U bent van de recherche?’

De grijze speurder schonk hem zijn beminnelijkste glimlach. ‘De Cock,’ sprak hij plechtig, ‘om u te dienen.’ Hij wees achter zich. ‘En dat is Vledder, mijn onvolprezen hulp.’

Harry Donkervliet gebaarde wat zenuwachtig voor zich uit. ‘Ze ligt in de voorkamer,’ zei hij en hij slikte. ‘Op het tapijt. Op uw verzoek hebben wij aan de situatie niets veranderd. Ze ligt er nog net zo. Dood. Vermoord, denken wij, door een geest.’ De Cock keek verrast naar hem op.

‘Door een geest?’ vroeg hij ongelovig.

‘Ja.’

‘Wat voor een geest?’

Harry Donkervliet reageerde wat weifelend. ‘De geest van een gestorvene. Ze manifesteerde zich tijdens de seance.’ De Cock snoof hoorbaar. ‘Gestorvenen zijn in de hemel of in de hel,’ sprak hij kriegel. ‘En uit beide windstreken heb ik nog nooit een moordenaar zien komen.’