Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

‘Weet je, Lowie,’ sprak hij dromerig, ‘er zijn van die momenten, dat ik mij zelfs met het leven van een rechercheur kan verzoenen.’

Vledder en de caféhouder lachten luid, riepen ‘proost’ en proefden hun cognac.

De Cock omklemde het glas met beide handen en zette het zachtjes voor zich neer. Het was een teder, haast devoot gebaar. Hij hield van cognac en genoot intens van de schaarse momenten die de misdaad hem toestond in het schemerig intieme lokaaltje van Lowie door te brengen. ‘Schenk nog eens in,’ gebood hij. Smalle Lowietje gehoorzaamde als een slaaf.

‘Hoe is het aan de Warmoesstraat?’

De Cock bromde. ‘Een gekkenhuis.’

‘Heb je nog wat met die moord op de gracht van doen?’ De Cock keek naar hem op. ‘Waar ze die seances houden?’ De caféhouder knikte instemmend. ‘Daar is toch een vrouw vermoord?’

De Cock keek bedenkelijk. ‘Zwarte Sophie. Die moet jij toch kennen?’

Smalle Lowietje grinnikte. ‘Al jaar en dag. Ik kende Zwarte Sophie al toen ze nog in haar blote tietjes serveerde.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Ze hing hier vaak nog wat rond voordat die seances begonnen.’

De Cock nam zijn glas weer op. ‘Heb eh… heb jij enig idee waarom ze die meid koud hebben gemaakt?’

De caféhouder schudde meewarig het hoofd. ‘Ik heb ook niets horen fluisteren in de buurt. De jongens van de penoze vinden het maar gek. Volgens hen gebeuren er in dat huis aan de gracht vreemde dingen.’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan. ‘Wat voor vreemde dingen?’

‘Nou… met dode geesten en zo. Ze hebben mij verteld dat ze ook wel eens een tafel laten dansen.’

De Cock glimlachte. ‘Dat is nog wat anders dan moord.’ Smalle Lowietje keek om zich heen en boog zich toen iets naar hem toe. ‘Weet u dat ze stinkend rijk is?’

‘Wie?’

‘Dat wijf… dat blinde wijf, dat daar die spiritistische seances houdt.’

‘Jennifer Jordan?’

Smalle Lowietje trok een ernstig gezicht. ‘Ze moet een enorm vermogen hebben geërfd van haar vader. Schilderijen, sieraden en een kostbare postzegelverzameling. Haar vader was een of andere hoge hotemetoot uit Engeland. Een lord of zoiets, die in een onbewaakt ogenblik met een Hollands grietje was getrouwd.’ ‘De moeder van Jennifer?’

De caféhouder trok zijn schouders op. ‘Ik heb die moeder nooit gekend. Jennifer wel. Ik ken haar nog uit de tijd dat zij niet blind was.’ Hij zweeg en nipte behaaglijk van zijn cognac. ‘Toen hebben we nog wel eens plannetjes gemaakt.’

‘Wie?’

‘Ik en een paar jongens uit de penoze.’

‘Wat voor plannetjes?’

Smalle Lowietje trok wat onwillig zijn schouders op. ‘Om eh… om eens bij haar te gaan kijken. Begrijp je… als ze niet thuis was.’

‘Inbreken.’

De caféhouder grijnsde. ‘Jij gebruikt altijd van die nare woorden.’ Het klonk wat spottend. ‘Inbreken… gewoon eens kijken of er wat te halen viel.’

De Cock keek hem scherp, onderzoekend aan. ‘En dat is nooit gebeurd?’

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd. ‘Voor wij onze plannetjes goed en wel klaar hadden, hoorden wij dat Jennifer blind was geworden.’

‘Het ging niet door?’

De caféhouder keek wat bedroefd. ‘Van een blind mens steel je toch niet?’

De Cock keek hem glimlachend aan. Hij hief zijn glas op. ‘Je hebt gelijk, Lowie… mijn karakter… van een blind mens steel je niet.’

Het was al donker toen Vledder en De Cock het café verlieten. Het regende een beetje, maar de business op de Walletjes was in vol bedrijf. Langzaam schuifelden de vele hongerigen en nieuwsgierigen langs de verlichte etalages met vrouwen en meisjes in zacht roze.

De Cock schoof zijn hoed wat naar voren en sjorde zijn ceintuur vast. Hij blikte opzij naar Vledder. ‘Het is al laat, ik zou maar naar huis gaan. Morgen is er weer een dag.’

‘En jij?’

De Cock glimlachte. ‘Ik loop nog even langs de Warmoesstraat en dan ga ik ook naar huis. Ik krijg toch al klachten over mijn echtelijke trouw.’

Vledder wuifde en verdween in de menigte. Met zijn handen diep in de zakken van zijn jas slenterde De Cock terug. Buiten de besloten sfeer van het cafeetje voelde hij zich wat triest. Hij had een vreemd, onbestemd gevoel dat er iets was gebeurd. Iets waarmee hij persoonlijk te maken had. In de Warmoesstraat groette hij een paar dienders, stapte het bureau binnen en liep naar de balie.

Meindert Post keek op. Om zijn lippen een grijns.

‘Jouw baas,’ riep hij spottend, ‘doet het beter dan jij.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Baas?’

De wachtcommandant knikte. ‘Hij heeft samen met onze officier van justitie de moordenaar gearresteerd. We hebben hem in de cel.’

‘Welke moordenaar?’

Meindert Post grijnsde breed. ‘Van Zwarte Sophie.’

Met een gezicht als een dreigende donderwolk stapte De Cock de kamer van commissaris Buitendam binnen. Hij had de smoor in.

Hij hield er niet van als anderen in zijn onderzoek wroetten. In het verleden had hij zich daar altijd heftig tegen verzet. Het feit dat zijn eigen chef, nog wel gesteund door een officier van justitie, de euvele moed had om in zijn zaak een arrestatie te verrichten, zat hem hoog. Breed, ongenaakbaar, bleef hij voor het bureau van Buitendam staan.

‘U had mij laten roepen?’ vroeg hij afgebeten.

Op het smalle, bleke gelaat van de commissaris lag een brede glimlach, speels, bijna uitdagend.

‘Inderdaad, De Cock,’ zei hij geaffecteerd. ‘We moeten die moordaffaire in dat huis aan de gracht eens met elkaar doornemen.’ Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Ga zitten.’ De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik verkies te staan,’ sprak hij nors. De commissaris friemelde aan zijn parelgrijze stropdas. ‘Zo je wilt, De Cock.’ Hij kuchte. ‘Het lijkt mij toe dat die moordzaak nu zo goed als zeker is geklaard.’

De Cock trok een effen gezicht. ‘Gefeliciteerd.’

De commissaris leunde iets achterover.

‘Het was een inspirerend idee van Mathilda eh… ik bedoel mevrouw Van Lochem. De spiritistische seance, die men voor de officier van justitie en mij had gearrangeerd, was een overweldigend succes, dat moet ik zeggen. Het medium, die mevrouw Jordan, is bijzonder sensitief. Ze had vrijwel onmiddellijk contact met de geestenwereld. Indrukwekkend. Reeds bij de tweede manifestatie wees het bord die Harry als de dader aan.’ De Cock kneep zijn ogen wat toe. ‘Harry Donkervliet?’ Commissaris Buitendam knikte. ‘Juist, Harry Donkervliet, de neef van het medium Jordan. Wij zijn gisteravond onmiddellijk tot arrestatie overgegaan.’

De Cock keek hem wat schuins aan. ‘Op basis van die eh… die mededeling van een geest?’

Commissaris Buitendam schudde zijn hoofd. ‘Niet alleen. Het was een uitgangspunt. Meer niet. Na die mededeling wisten wij op wie wij onze aandacht dienden te richten.’

De Cock grinnikte ongelovig. ‘Op Harry Donkervliet?’ Commissaris Buitendam knikte opnieuw. Heftig.

‘Er kwamen toen ook verrassende dingen aan het licht. Uit een reeks summiere verhoren van de aanwezige vrouwen bleek, dat die Harry Donkervliet vrijwel de enige was die op die bewuste dag vergif door de koffie had kunnen mengen. Hij was daartoe ruimschoots in de gelegenheid.’

‘Toen hebt u hem gearresteerd?’

‘Ja.’

‘Heeft hij al een bekentenis afgelegd?’

Commissaris Buitendam antwoordde niet direct. Hij pakte een vulpen van zijn bureau en speelde daarmee. ‘De jongen ontkent nog,’ begon hij aarzelend. ‘De officier van justitie en ik zijn van mening, dat hij nog eens aan een streng verhoor moet worden onderworpen.’ Hij legde zijn pen weer neer en keek langzaam omhoog. ‘Het leek ons het beste dat jij dat verhoor zou doen. Het valt niet te ontkennen, jij hebt buitengewoon veel ervaring in dat soort zaken.’