Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

‘De berichten over Gerard van Akkeren zijn nogal vaag. Hij heeft een dossier bij de Narcoticabrigade, waarin melding wordt gemaakt van een mogelijke betrokkenheid bij handel in hasj. Maar tot een vervolging en veroordeling is het nooit gekomen. Over de man stond in het dossier een merkwaardige opmerking: on-be-re-ken-baar.’

De Cock snoof.

‘Onberekenbaar. Zo ken ik er meer. Wat heb je over Henry

Achterberch?’

Vledder wees naar de aantekeningen voor hem op zijn bureau.

‘Een strafblad van hier tot ginder. Meest diefstal uit auto’s. Aanvankelijk gaf hij als zijn woonplek het adres van zijn ouders op. Daarna eenmaal een kraakpand aan de Oostenburgerkade. Maar bij zijn laatste aanhoudingen staat zet-vee-wee.’

‘Zonder vaste woon-of verblijfplaats.’

‘Weinig hoopvol.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Laten we samen eens gaan neuzen op die Oostenburgerkade.

Misschien dat iemand zich daar iets van Henry Achterberch kan en… eh, wil herinneren.’

De oude rechercheur slenterde naar de kapstok en greep naar zijn regenjas en hoedje.

‘Neem een paar goede zaklantaarns mee,’ riep hij naar Vledder. ‘ ’s Avonds is het aardedonker in die gore kraakpanden. Ze hebben meest geen licht en geen water om hun…’

Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt.

Vledder riep: ‘Binnen.’

In de deuropening verscheen en kleine, wat gezette vrouw. De Cock schatte haar op achter in de veertig. Ze droeg een effen bruin mantelpakje van een ruige tweed. Haar grijzende haren waren bedekt door een vreemd soort jagershoedje met een grote klep, waardoor haar ogen nauwelijks zichtbaar waren. Op haar stoerstevige wandelschoenen liep ze op de grijze speurder toe.

‘U bent rechercheur De Cock?’

Hij keek haar even aan.

‘Met… eh, met…’

De oude rechercheur beet op het puntje van zijn tong, bedwong zijn gebruikelijke reactie en knikte.

‘Ik ben De Cock.’

De vrouw glimlachte.

‘Met ceeooceekaa, heb ik gehoord. Hebt u even tijd voor mij?’

De Cock hing met een hoorbare zucht zijn regenjas en hoedje terug op de kapstok. Over het hoofd van de vrouw heen wendde hij zich tot Vledder.

‘Ga jij maar even kijken. Alleen. Wees voorzichtig. En maak het niet te lang. Dring niet te veel aan als ze niets willen zeggen. Ze zien je als politieman in zo’n kraakpand net zo graag als ik een rotte kool bij een groentevrouw.’

Bezorgd keek hij toe hoe zijn jonge collega de recherchekamer verliet. Daarna liep hij voor de vrouw uit en liet haar op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen.

‘Waarmee zou ik u van dienst kunnen zijn?’ opende hij het onderhoud.

Ze schoof de klep van haar hoedje iets terug.

‘Ik ben Aleida… Aleida de Waal. Ik bewoon net als Anna-Marie de Graaf ook een appartement in een oud pakhuis… aan de Realen gracht bij de Zandhoek. Ik ben… was… bevriend met haar. Vanavond heeft haar zoon Arno mij gebeld en verteld wat er vanmiddag met zijn moeder is gebeurd. Verschrikkelijk, gewoon verschrikkelijk.’

Ze sprak snel, zonder enige intonatie.

‘Ik ben er kapot van. Ik heb in m’n eentje eerst een potje zitten janken, maar dat is nu over. Anna-Marie was niet altijd even makkelijk, maar ze had een hart van goud. Eenieder kon op haar hulp en steun rekenen. Ik heb wel eens tegen haar gezegd…’

De Cock onderbrak haar woordenstroom.

‘En verder?’

Aleida de Waal leek even van haar stuk gebracht.

‘Wat bedoelt u?’

‘Hebt u na deze korte karakterschets van mevrouw De Graaf nog andere mededelingen?’

Aleida de Waal verschoof iets op haar stoel.

‘Arno de Graaf zei mij dat u de zaak in behandeling hebt.’

‘Dat klopt.’

‘Weet u al wie het heeft gedaan?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Nog geen fl auw idee. Het onderzoek is nauwelijks gestart.’ Hij boog zich iets naar de vrouw toe. ‘Hoelang was u met haar bevriend?’

‘Vele jaren.’

‘Hoe hebt u haar leren kennen?’

‘Door onze mannen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Mevrouw De Graaf is al enkele jaren weduwe.’

Aleida de Waal knikte instemmend.

‘Inderdaad. Net als ik. Haar man en mijn man zijn kort na elkaar overleden.’

De Cock lette scherp op haar reactie.

‘Van de man van mevrouw De Graaf,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘werd gezegd dat hij in verdovende middelen handelde, tot een bende behoorde en vermoedelijk werd geliquideerd.’

Aleida de Waal keek hem bewonderend aan.

‘U bent goed geïnformeerd.’

De Cock schonk haar zijn liefste glimlach.

‘Behoorde uw overleden man wellicht ook tot een… eh, een bende?’

Aleida de Waal liet haar hoofd iets zakken. De klep van haar hoedje schoof weer naar voren.

‘Alex, mijn man, en André waren vrienden.’

‘En behoorden beiden,’ drong De Cock aan, ‘tot hetzelfde misdadige genootschap?’

Aleida de Waal knikte traag.

‘Waarom zal ik het verzwijgen?’ verzuchtte ze. ‘Het is verleden tijd.’

‘De Tentakels?’

‘Inderdaad. Zo noemden ze zich.’

‘Vriend André, begrijp ik goed, was de man van mevrouw De

Graaf?’

Over het gezicht van Aleida de Waal trok een schaduw.

‘Ze wilden op een andere manier zaken gaan doen. Netter. Openlijker. Met een gewoon kantoor en zo. Niet zo ruw, zo gewelddadig. Alex en André wilden beiden van die vreselijke Pedro de Jaager af. Zijn botte manier van werken beviel hen niet langer.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Het werd hun dood.’

Aleida de Waal keek op en schoof haar hoedje terug.

‘Het werd hun dood,’ herhaalde ze somber.

‘Uw vriendschap met Anna-Marie de Graaf bleef?’

Aleida de Waal knikte.

‘Ik was blij dat ik haar had.’ Ze zweeg even. ‘Wat Anna-Marie de Graaf is overkomen,’ ging ze ernstig verder, ‘kan ook mij overkomen.’

De Cock keek haar schattend aan.

‘Dat begrijp ik niet.’ Pedro de Jaager deinst voor geen moord terug. Toen niet en nu niet. Hij heeft al eens dodelijke bedreigingen tegen ons uitgesproken. Dat was toen Anna-Marie het plan opvatte om in verband met de liquidatie van haar man naar de politie te stappen.’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Pedro de Jaager is dood.’

‘Wanneer?’‘Vanmorgen… in de buurt van Maarssen door een motorrijder met een duopassagier geliquideerd.’

Aleida de Waal ademde diep.

ddank,’ reageerde ze opgelucht. ‘En ik hoop dat zijn moordenaar nooit wordt gevonden.’

De Cock liet haar even begaan. ‘Een dode Pedro de Jaager kan uw vriendin niet hebben vermoord. Hebt u enig idee in welke richting ik haar moordenaar moet zoeken?’

Aleida de Waal trok haar schouders op. ‘Ik heb alleen aan die ellendige Pedro de Jaager gedacht.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Hebt u door uw vriendschap met mevrouw De Graaf ene Henry Achterberch leren kennen?’

Aleida de Waal keek hem fronsend aan. ‘Een neef van AnnaMarie.’

De Cock knikte. ‘Arno de Graaf vermoedt dat die neef… die… eh, Henry Achterberch verantwoordelijk is voor de dood van zijn moeder.’

Aleida de Waal keek hem meelijwekkend aan. ‘Daar geloof ik niets van.’

‘Kent u Henry Achterberch?’

Aleida de Waal knikte nadrukkelijk. ‘Hij kwam wel eens bij mij thuis aan de Realengracht.’

‘Om geld voor zijn verslaving?’

‘Ook dat.’

De Cock grinnikte. ‘Wat nog meer?’

‘Hij heeft bij Anna-Marie en mij laatst een lening afgesloten.’

De Cock trok zijn neus iets op. ‘Een lening?’

‘Ja.’

‘Waarvoor?’

‘Machinerieën.’

De Cock grijnsde. ‘Wat moet een junk met machinerieën?’

Aleida de Waal schudde haar hoofd. ‘Zo erg verslaafd is Henry nu ook weer niet. Hij is heel handig. Technisch. In zijn schuur in de Houthaven sleutelt hij aan oude motorfietsen. Dat is zijn lust en zijn leven.’