Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

Vledder keek hem schattend aan.

‘Laten we de zaak moeder De Graaf rusten?’

De Cock stoof op.

‘Moord is moord,’ brieste hij. ‘Goddank wordt moord in ons land nog niet gedoogd.’

Vledder grinnikte.

‘Het is leuk. Ik heb je in mijn leven nog nooit zo kwaad gezien.’

De Cock blies stoom af.

‘Moet ik het als politieman per defi nitie eens zijn met de maatregelen van de overheid? Heb ik geen eigen verantwoordelijkheid, geen eigen inzichten?’

Vledder antwoordde niet. Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en de jonge rechercheur riep: ‘Binnen.’

De deur gleed open en in de deuropening verscheen een jonge vrouw. De Cock schatte haar op voor in de twintig. Ze droeg een lichtgroene regenmantel met capuchon, met daaronder een lang, exotisch gewaad dat tot haar enkels reikte. Haar olijfkleurig gelaat, waarin een paar donkere amandelvormige ogen schitterden, had de uitstraling van een Egyptische prinses. De oude rechercheur dacht aan een verrassende reïncarnatie van koningin Nefertete.

Ze liep op hem toe.

‘U bent toch rechercheur De Cock?’

De grijze speurder knikte.

‘Met… eh, met ceeooceekaa,’ reageerde hij haast automatisch.

‘Mag ik u spreken?’ vroeg ze zangerig.

De oude rechercheur gebaarde naar de stoel naast zijn bureau.

‘Gaat u zitten.’

Ze knoopte haar regenmantel los, nam plaats en verschoof iets aan haar gewaad.

‘Mijn naam is Stephanie… Stephanie van Bruggen. Ik ben de vriendin van Arno de Graaf.’

‘Prettig met u kennis te maken,’ reageerde De Cock vormelijk.

Stephanie van Bruggen schonk hem een glimlach. ‘Volgens mijn informatie bent u een eerlijk en betrouwbaar man.’

De Cock maakte een grimas. ‘Uitzonderlijk voor een politieman?’ vroeg hij met een zweem van spot.

Stephanie van Bruggen leek even verward. ‘Iemand raadde mij aan om met u te praten.’

‘Over wie… over wat?’

‘Arno.’

De Cock reageerde verrast. ‘Hij was hier, nog geen uur geleden!’

Stephanie zuchtte.

‘Dat weet ik. Hij heeft mij gebeld. Arno was totaal in de war. hij vertelde van de moord op zijn moeder en dat u de zaak in onderzoek heeft.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Hij heeft u aangeraden om mij te bezoeken?’ vroeg hij argwanend.

Stephanie schudde haar hoofd.

‘Ik kom uit mijzelf… op aanraden van een vriend van mijn vader… een oud-collega van u. Hij roemde uw betrouwbaarheid als mens en politieman.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Wat is er met Arno?’

‘Ik hou van hem.’

De Cock grinnikte.

‘Over liefde wordt in ons Wetboek van Strafrecht met geen woord gerept.’

Het grapje ontging Stephanie van Bruggen. De jonge vrouw trok haar gezicht in een ernstige plooi.

‘Ik ben bang, meneer De Cock,’ sprak ze angstig. ‘Bang dat Arno domme dingen gaat doen.’

‘Zoals?’

Stephanie verschoof iets op haar stoel.

‘Arno is er van overtuigd dat zijn neef Henry Achterberch verantwoordelijk is voor de dood van zijn moeder.’

‘En?’

‘Hij is naar hem op zoek.’

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

‘Om… eh, om neef Henry heel vriendelijk en nederig te vragen of hij misschien zijn moeder heeft gedood?’

Zijn stem droop van sarcasme.

Stephanie draaide haar hoofd iets weg.

‘Ik denk niet,’ antwoordde ze zacht, ‘dat Arno vragen gaat stellen. Daar heeft hij het geduld niet voor. Ik ken Arno… ik weet hoe hij is. Ik… eh, ik houd altijd rekening met zijn opvliegende aard… zijn soms exploderend temperament.’

De Cock keek haar streng aan. ‘Wat verwacht u?’

Stephanie slikte. ‘Dat hij neef Henry iets aandoet.’

De Cock boog zich naar haar toe. ‘Hij heeft mij gezegd dat hij voor alles “in” is… behalve voor moord.’

Stephanie keek hem aan. Haar donkere ogen glansden. ‘Arno zal het geen moord noemen.’

‘Hoe dan?’

‘Een daad van gerechtigheid.’

Vledder keek De Cock gespannen aan.

‘Hoe voorkomen wij een moord?’

De oude rechercheur maakte een grimas.

‘Door Henry Achterberch te waarschuwen of eerder bij hem te zijn dan Arno de Graaf.’

‘Kan dat nog?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik ben bang van niet,’ sprak hij somber. ‘Stephanie van Bruggen kende geen telefoonnummer of adres van hem, en moeder

De Graaf is dood.’

‘Inlichtingen bij de telefoondienst?’

‘Leverde niets op.’

‘Andere bronnen?’

De oude rechercheur wees voor zich uit.

‘Jij hebt met zijn ouders gebeld?’

Vledder knikte.

‘Die hadden al in maanden geen contact meer met hun zoon…wilden dat ook niet meer. Te veel strubbelingen. Volgens hun laatste berichten verbleef hij in kraakpanden. En dat is in Amsterdam zoeken naar een speld in een hooiberg.’

‘Heb je de ouders van Henry verteld van de gewelddadige dood van Anna-Marie de Graaf?’

Vledder knikte.

‘Ik heb hen gecondoleerd. Heel gevoelig, met een sombere grafstem.’

‘Hoe reageerden ze?’

‘Lauw.’

‘Hoe bedoel je… lauw?’

‘Ik kreeg niet het idee van warme familiebanden. Integendeel. Het echtpaar was beslist niet onder de indruk.’

‘Vreemd,’ sprak De Cock peinzend. ‘Anna-Marie de Graaf was toch zijn zuster en haar schoonzuster?’

Vledder grijnsde.

‘Ze vroegen niet eens naar bijzonderheden, hoe of wat er was gebeurd. “O, is ze dood.” Dat was hun enige commentaar.’

De Cock staarde nadenkend voor zich uit.

‘We moeten toch eens met hen praten. Misschien komt er iets los. Spanningen in de familie zijn voor ons vaak heilzaam.’

De rechercheurs zwegen een tijdje. Het was De Cock die de stilte verbrak.

‘Komen er in de antecedenten* van Arno de Graaf daden van geweld voor?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ondanks zijn nog jonge leeftijd is Arno de Graaf in een snel tempo vrijwel het hele Wetboek van Strafrecht door gehuppeld… alle vormen van diefstal, inbraak, vernielingen, oplichtingen, fraude. Maar daar zijn geen vormen van ernstig geweld bij.’

De Cock wees naar de telefoon.

‘Vraag die Henry Achterberch eens op. Misschien hebben we ergens een oud adres als uitgangspunt. Probeer ook wat meer te weten te komen van Gerard van Akkeren, de nieuwe vriend van wijlen moeder De Graaf.’

Vledder pakte de hoorn van zijn toestel en keek op.

‘Moeder De Graaf zal hem zonder enige achterdocht hebben binnengelaten.’

‘Zeker. Een prille liefde laat je niet voor de deur staan.’

Vledder trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Welbeschouwd is die Gerard van Akkeren ook een redelijke verdachte.’

De Cock glimlachte.

‘Je begint al als een echte rechercheur te denken.’

‘Is dat gunstig?’

De Cock grinnikte.

‘Het begin van een beroepsdeformatie.’

Vledder draaide een nummer.

‘Met die deformatie,’ gromde hij onderwijl, ‘kun jij toch al jaren aardig uit de voeten.’

* Opgeslagen gegevens over gepleegde misdrijven.

De Cock reageerde niet. Hij stond van zijn stoel op en begon door de kamer te stappen. Hij deed dat graag. In de cadans van zijn slenterpas lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen. De telefonerende Vledder hinderde hem niet.

De oude rechercheur vroeg zich af of het leven van Henry Achterberch werkelijk gevaar liep. Arno de Graaf was naar zijn gevoel geen moordenaar, maar de jongeman had in de boezem van de Tentakelbende besluitvormingen tot liquidatiemoorden bijgewoond… bemerkt hoe lichtvaardig men over leven en dood oordeelde. In hoeverre had dat zijn denken en doen beïnvloed?

Vledder had zijn telefoongesprek beëindigd en wenkte De Cock naderbij.