Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

‘Ik ging haar gangen niet na.’

‘Zij de uwe wel.’

Bob Verhagen snoof verachtelijk.

‘Als een model-detective.’

De Cock onderdrukte een glimlach.

‘Hebt u Yolanda van Zelhem gekend?’

Bob Verhagen knikte.

‘Sabrine beschouwde haar als haar vriendin.’

‘Zoals Sarah Harreveld?’

Bob Verhagen reageerde wrevelig.

‘Anders… totaal anders. Ik heb de vriendschap tussen die twee vrouwen nooit goed begrepen. Volgens mij voelde Yolanda van Zelhem zich in het gezelschap van Sabrine nooit op haar gemak… bleef in zichzelf gekeerd… gesloten. Ik heb ook nooit enig contact met die Yolanda gehad… nooit een gesprek met haar gevoerd.’

‘En met Sarah Harreveld?’

Bob Verhagen glimlachte.

‘Sarah is een boeiende vrouw,’ sprak hij hartelijk. ‘Zoals ik al zei: impulsief, levenslustig. Een vrouw met brede interessen. Zij was de enige vrouw voor wie Sabrine enig ontzag had.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Andere vriendinnen?’

‘Er was een Evelien Eikenroos met wie Sabrine correspondeerde. Maar die vrouw heb ik nooit ontmoet.’

‘Vrienden?’

Bob Verhagen verschoof iets in zijn fauteuil.

‘Ik heb wel eens in stilte gehoopt dat Sabrine een man zou ontmoeten die haar kon imponeren.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘U… eh, u hoopte op haar ontrouw?’ vroeg hij ongelovig.

Bob Verhagen trok zijn schouders iets op.

‘Ik heb dikwijls naar de luwte van haar aandacht verlangd.’

De Cock beluisterde de intonatie, proefde de kracht van zijn woorden. De oude rechercheur bespeurde zoveel verdriet, zoveel bitterheid, dat hij in een korte gedachteflits overwoog om de man voor moord op zijn ex-vrouw te arresteren en het verhoor in de Warmoesstraat voort te zetten.

Wat hem hinderde, was de openheid waarmee de man zijn gevoelens prijsgaf. Dat paste niet in het beeld dat hij van de moordenaar van Sabrine Achterbroek had.

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Wie van uw beiden beheerde tijdens uw huwelijk de financiën?’

Bob Verhagen spreidde zijn handen.

‘Ik gaf haar maandelijks huishoudgeld. Ruim voldoende, dacht ik. Verder had Sabrine een eigen inkomen, waarmee ik mij niet bemoeide.’

De Cock wreef over zijn brede kin.

‘Yolanda van Zelhem heeft nog kort voor haar dood vijfentwintigduizend gulden aan Sabrine overgemaakt. Enig idee waar dat geld voor diende?’

Bob Verhagen keek hem verwonderd aan.

‘Vijfentwintigduizend gulden?’

De Cock knikte.

‘Het vreemde is, dat na haar dood alle bescheiden uit de woning van uw ex-vrouw zijn verdwenen. Ik kan haar administratie niet meer nagaan.’

De oude rechercheur boog zich naar de man toe.

‘Meneer Verhagen, bent u nog in het bezit van een sleutel van de Prinsengracht, de woning die u eens samen met haar deelde?’

Bob Verhagen toonde voor het eerst tijdens het onderhoud enige onrust. Zijn handen friemelden aan de zoom van zijn colbert.

‘Ik… eh, ik moet nog wel ergens een sleutel van die woning hebben.’

De Cock boog zich nog verder naar hem toe.

‘Het was voor u dus mogelijk om zonder de toegangsdeur te forceren bij haar binnen te komen.’

Bob Verhagen sloot even zijn ogen.

‘Die mogelijkheid had ik.’

De Cock knikte.

‘Toen Sabrine dood in haar woning werd aangetroffen, stond de deur van haar woning op een kier. Er waren geen sporen van braak.’

Bob Verhagen kwam met een ruk overeind.

‘Wat suggereert u?’ riep hij fel.

De Cock keek onverstoord naar hem op.

‘Droeg Sabrine wel eens een roodzijden nachthemd?’

De vraag verraste Bob Verhagen zichtbaar. Zijn mond zakte half open. Wild schudde hij zijn hoofd.

‘Nooit,’ reageerde hij fel. ‘Nooit een hemd. Altijd zo’n vervloekte strakke pyjama.’

Bob Verhagen bracht de rechercheurs door de marmeren gang tot aan de zware toegangsdeur van zijn woning. Hij drukte De Cock tot afscheid de hand. ‘Als ik u behulpzaam kan zijn bij uw onderzoek… ik sta volledig tot uw beschikking.’

De oude rechercheur glimlachte. ‘Misschien herinnert u zich iets… vreemde relaties van Sabrine… een afwijkend gedragspatroon… strubbelingen bij Avondzon. Alles kan helpen. We tasten nog volkomen in het duister.’

De grijze speurder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd. ‘Had Sabrine een bankrekening?’

Bob Verhagen knikte. ‘Bij de IJsselsteinse Bank. Ze had die rekening al voordat ik met haar trouwde.’ Hij grinnikte hoofdschuddend. ‘Ik heb nooit een bankafschrift van haar onder ogen gekregen.’

‘U was niet nieuwsgierig?’

Bob Verhagen grinnikte opnieuw. ‘Dat wel,’ sprak hij hoofdknikkend. ‘Maar ik kreeg gewoon de kans niet om de stand van haar financiën na te gaan. Ze hield haar afrekeningen altijd angstvallig achter slot en grendel.’

De Cock wreef zich nadenkend achter in zijn nek. ‘Sarah Harreveld sprak met mij over een vrouw die u pas had leren kennen.’

Bob Verhagen knikte. ‘Marjolein… Marjolein Ridderspoor.’

‘Sabrine schreef haar?’

Bob Verhagen zuchtte. ‘Een lange brief, waarin ze Marjolein een verdere relatie met mij afraadde.’

‘Waarom?’

Bob Verhagen schonk hem een matte glimlach. ‘Ik had,’ sprak hij schuchter, ‘volgens Sabrine seksueel maar weinig te bieden.’

De Cock trok zijn neus iets op. ‘Was Marjolein niet in staat om dat zelf te ervaren… te beoordelen?’

Bob Verhagen gebaarde achteloos. ‘Het is ook pure onzin. Kwaadsprekerij.’

De Cock grijnsde. ‘Nijd.’

‘Zoiets.’

‘Hoe wist Sabrine van uw relatie met Marjolein Ridderspoor? Hebt u haar dat verteld?’

Bob Verhagen schudde resoluut zijn hoofd. ‘Ik sprak niet meer met Sabrine. Het was Marjolein, die Sabrine van onze relatie op de hoogte bracht. Sabrine en zij waren vriendinnen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Vriendinnen?’

Bob Verhagen knikte. ‘Sabrine had Marjolein Ridderspoor al eens als vriendin van haar aan mij voorgesteld. Jaren geleden. Na mijn echtscheiding van Sabrine ontmoette ik Marjolein puur bij toeval als secretaresse van een handelsrelatie. En uit die ontmoeting is onze verhouding gegroeid.’

De Cock knikte begrijpend, wuifde tot afscheid en liep de Kromme Waal op. Vledder volgde.

De oude rechercheur knipperde tegen een laaghangende zon en wees omhoog naar de bomen aan de wallenkant. ‘Er komt al groen aan,’ jubelde hij.

Vledder bromde. ‘Groen, groen,’ riep hij gebelgd. ‘Wat interesseert mij dat groen aan de bomen. We hadden die vent moeten arresteren.’

De Cock keek hem verwonderd aan. ‘Waarom?’

‘Die vent had een duidelijk motief. Als ik met zo’n serpent getrouwd was geweest, dan…’ De jonge rechercheur maakte zijn zin niet af.

De Cock schoof zijn onderlip naar voren. ‘Waar ik mij aan stoor,’ sprak hij traag, ‘is dat Bob Verhagen dat motief zo prominent etaleert. Vermoedelijk was Sabrine Achterbroek een kenau van een wijf. Ik geloof best dat ze hem volkomen heeft gedomineerd. Maar eens is hij toch met haar in het huwelijksbootje gestapt en hij heeft het bijna elf jaar met haar uitgehouden. Bovendien ging het initiatief tot de scheiding niet van hem uit, maar van haar.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht. ‘De houding van de mensen rondom Sabrine Achterbroek is zo ambivalent,’ antwoordde hij wrevelig. ‘Yolanda van Zelhem voelde zich in haar bijzijn niet op haar gemak… toch bleef ze haar vriendin. Sarah Harreveld spreekt bepaald niet vleiend over haar, maar verbreekt de vriendschap niet.’

Vledder lachte. ‘En Marjolein Ridderspoor, een andere vriendin, begint een relatie met de ex-man van Sabrine en neemt daarover even contact met haar op om te informeren of hij het in bed wel goed doet.’