Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

‘Ik wil graag weten wat er aan de hand is.’

De Cock schonk de vrouw zijn beminnelijkste glimlach.

‘Met wie heb ik het genoegen?’

De vrouw maakte haar rode hoofddoekje los. Een weelde aan kastanjebruin haar golfde langs haar smal gezicht.

‘Mijn naam is Sarah… Sarah Harreveld. Ik ben een vriendin van Sabrine. Vandaar mijn belangstelling.’

‘Hoe lang?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Hoe lang bent u al vriendin van Sabrine?’

Sarah Harreveld keek hem licht verwijtend aan.

‘Hoe lang?’ herhaalde ze scherp. ‘Ik geloof dat het er weinig toe doet… hoe lang. Ik wil eenvoudig weten wat er met haar is gebeurd.’

De Cock antwoordde niet direct. Hij streek met zijn hand over zijn brede kin.

‘Uw… eh, uw vriendin is overleden.’

Sarah Harreveld slikte.

‘Overleden,’ herhaalde ze toonloos.

De Cock knikte traag.

‘We hebben haar gisteravond dood in haar woning aangetroffen.’

Sarah Harreveld liet haar hoofd iets zakken.

‘Verschrikkelijk,’ mompelde ze zacht. ‘Verschrikkelijk. Arme Sabrine. Het is verschrikkelijk.’

Ze keek weer op.

‘Waarom was u daar?’

In haar stem trilde argwaan.

‘Een jongeman,’ antwoordde De Cock kalm, ‘met wie Sabrine Achterbroek gisteravond een afspraak had, trof haar levenloos aan en waarschuwde ons.’

‘Een jongeman?’

De Cock knikte.

‘Peter van der Horst… misschien kent u hem?’

Sarah Harreveld schudde haar hoofd.

‘Peter van der Horst,’ antwoordde ze kribbig. ‘Ken ik niet.’ Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Waarom… waarom waarschuwde hij u?’

De Cock zuchtte. De agressieve toon van de vrouw maakte hem onrustig. ‘De… eh, de omstandigheden,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘waaronder hij uw vriendin dood aantrof, deden hem daartoe besluiten.’

‘Wat voor omstandigheden?’

De Cock zuchtte opnieuw.

‘In het belang van het onderzoek kan ik u daarover geen nadere mededelingen doen.’

Sarah Harreveld kneep haar lippen samen.

‘Ze is vermoord.’

Het klonk overtuigend.

De Cock keek haar secondenlang lang aan. Het smalle gezicht van de vrouw was wit vertrokken. De oude rechercheur boog zich iets naar haar toe.

‘Waarom zegt u dat?’ vroeg hij met een zweem van verbazing.

Sarah Harreveld klopte met haar tot een vuist gebalde rechterhand op haar borst.

‘Omdat ik hier vanbinnen weet dat het zo is.’

De Cock boog zich nog verder naar haar toe. Uit haar kastanjebruine haren geurde een vleugje parfum.

‘Vanwaar die zekerheid?’ vroeg hij zacht, bijna fluisterend.

Sarah Harreveld keek naar hem op. Tranen glommen in haar lichtgroene ogen. Ineens zakte de scherpte uit haar smalle gezicht… verdween haar weerbaarheid.

‘Ik heb het al maanden zien aankomen,’ sprak ze snikkend. ‘Het is haar eigen schuld. Sabrine is soms zo cru, zo hardvochtig, zo beledigend, dat ze iemands ziel vertrapt.’

De Cock reageerde niet direct. Hij zag geduldig toe hoe ze een minuscuul zakdoekje uit haar tasje nam en haar tranen droogde.

‘Wiens… eh, wiens ziel had ze vertrapt?’ vroeg hij na een poosje.

‘Bob Verhagen.’

‘Wie is Bob Verhagen?’

‘Haar ex-man. Sinds de scheiding maakt ze hem het leven ondraaglijk. Ze ontneemt hem elke kans om een nieuwe relatie op te bouwen.’

‘Wrok?’

Sarah Harreveld schudde haar hoofd.

‘Dat is het niet. Sabrine heeft zelf op een scheiding aangedrongen. Het is boosaardigheid. Ze gunt Bob geen leven aan de zijde van een andere vrouw.’

Ze zweeg even en vouwde haar handen in haar schoot.

‘Vorige week kwam ik hem in de stad tegen. Bob zag er belabberd uit. Ze had hem weer eens getreiterd… leugenachtige brieven geschreven naar een vrouw die hij had leren kennen.’

Ze zuchtte diep.

‘Sabrine heeft sinds de scheiding een nerveus wrak van hem gemaakt. “Sarah,” zei hij tegen mij, “ik bezweer het je… een dezer dagen maak ik haar koud.”’

Sarah Harreveld sloeg haar handen voor haar gezicht.

‘Het kwam uit het diepst van zijn hart.’

Compleet… met zwarte cape en rode hoofddoek tippelde Sarah Harreveld op haar modieuze laarsjes de grote recherchekamer af.

De Cock keek haar na. Het beeld van de vrouw riep herinneringen bij hem op aan de eerste Franse les, die hij op reeds gevorderde leeftijd in een wilde drang tot meerdere educatie had genoten. Het was tevens zijn laatste. De Franse taal lag hem niet.

‘Le petit chaperon-rouge,’ mompelde hij.

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wat zeg je?’

De Cock trok een grimas.

‘Le petit chaperon-rouge … Roodkapje… ze werd door de boze wolf opgevreten.’

Vledder grijnsde.

‘Ga je sprookjes vertellen?’

De Cock wuifde de opmerking weg. Hij wees naar de deur, waarachter Sarah Harreveld was verdwenen.

‘Ik heb haar al eens eerder ontmoet.’

‘Wanneer?’

De Cock knikte ‘Toen ze de recherchekamer binnenstapte kwam ze mij direct al bekend voor. Volgens mij was ze een van de vrouwen, die op Vredenhof bij de begrafenis van Yolanda van Zelhem aanwezig waren.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘Waarom heb je haar niet gevraagd of ze Yolanda van Zelhem heeft gekend?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat leek mij niet zinvol. Sarah Harreveld zegt een vriendin van Sabrine Achterbroek te zijn geweest en Sabrine Achterbroek was een vriendin van Yolanda van Zelhem. Het is vrijwel zeker, dat Sarah Harreveld Yolanda van Zelhem heeft gekend en belangstelling voor haar begrafenis toonde.’

Vledder bromde.

‘Ik had het haar toch maar gevraagd. Misschien wist zij bijzonderheden.’

‘Over Yolanda van Zelhem?’

‘Ja.’

De Cock grinnikte.

‘Een zaak die wij zouden laten rusten?’

De vraag klonk cynisch.

Vledder trok een beteuterd gezicht.

‘Als je toch een getuige bij de hand hebt, die haar bij leven heeft gekend.’

De Cock lachte hem toe.

‘Waarom nog?’

De oude rechercheur wees opnieuw naar de deur van de grote recherchekamer.

‘Hoe simpel is ons speurderswerk,’ riep hij jubelend. ‘De moordenaar wordt ons op een presenteerblaadje gebracht. Je hebt zijn adres gekregen. We behoeven hem alleen maar op te halen.’

Vledder keek hem argwanend aan.

‘Je bedoelt Bob Verhagen, ex-echtgenoot van Sabrine Achterbroek?’

De Cock spreidde zijn handen in een theatraal gebaar.

‘Een diep vernederde, wegkwijnende man met een vertrapte ziel.’

Vledder beluisterde de toon.

‘Jij… eh, jij gelooft niet in hem… als moordenaar?’ vroeg hij aarzelend.

De Cock trok zijn schouders op.

‘Vrouwen kunnen het leven van een man… ook na een echtscheiding… nog verwoesten, totaal ondraaglijk maken. Ik ken daar genoeg voorbeelden van. Het geldt uiteraard ook andersom. Gelukkig leidt dat zelden tot moord. Mensen kunnen blijkbaar veel kwellingen verdragen.’

Vledder kneep zijn lippen op elkaar.

‘Sabrine Achterbroek leek mij een serpent.’

De Cock keek zijn jonge collega secondenlang aan.

‘Ik ben blij met die opmerking,’ sprak hij opgelucht.

De oude rechercheur kauwde peinzend op zijn onderlip.

‘Het vreemde is,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘dat haar dood bij mij geen greintje mededogen heeft opgewekt. Vanaf het moment dat ik haar aan die deur zag hangen, werd ik overvallen door een onverklaarbaar, onbestemd gevoel, dat ze het heeft verdiend… dat ze het noodlot heeft getart.’

Vledder keek hem schuins aan.

‘Door haar man tot het uiterste te drijven?’

De Cock antwoordde niet. Hij staarde een poosje peinzend voor zich uit. Toen stond hij van zijn stoel op en slenterde naar de kapstok.