Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

Vledder knikte heftig. ‘Precies. Ze moet ons maar eens uitleggen waarom zij dat bedrag op de rekening van Sabrine heeft gestort… en waarvoor dat geld diende.’

‘Als ze dat wil.’

Vledder liet even het stuur van de Golf los. ‘Als ze dat wil?’ herhaalde hij geraakt.

De Cock knikte. ‘Als Sarah Harreveld beweert,’ antwoordde hij kalm, ‘dat zij nooit vijfentwintigduizend gulden aan Sabrine Achterbroek heeft overgemaakt, dan zullen wij met dat antwoord genoegen moeten nemen.’

Vledder grinnikte vreugdeloos. ‘Maar wij weten toch dat zij dat geld op de rekening van Sabrine heeft gestort?’

De Cock knikte. ‘Maar het is een wetenschap waarmee wij weinig kunnen doen. We kunnen het niet uitspelen zonder mijn anonieme informanten in gevaar te brengen. En dat is iets waarvoor ik pas.’

Vledder zuchtte diep. ‘In wat voor een bezopen rechtsstaat leven wij feitelijk… Je bezit als rechercheur een belangrijk gegeven, maar mag dat gegeven bij je onderzoek niet gebruiken.’

De Cock grijnsde. ‘Dat heet onrechtmatig verkregen bewijs en dat is een bewijs dat niet geldt.’

‘Dwaas.’

De Cock lachte. ‘Dat riep ik twintig jaar geleden al, maar nooit heeft iemand naar mij willen luisteren.’

Ze reden een tijdje zwijgend voort. De Cock blikte om zich heen.

‘Weet je waar je moet zijn?’

Vledder knikte. ‘Sarah Harreveld woont aan de Amstel bijna recht tegenover de Magere Brug.’

De Cock drukte zich iets omhoog. ‘Hadden we vanaf de Warmoesstraat niet beter kunnen gaan lopen?’

Vledder bromde. ‘Ik begrijp nu waarom de schrijver Leslie Charteris in zijn verhalen over de Saint steeds zegt dat alle Europese rechercheurs platvoeten hebben… ze willen alles te voet doen.’

De Cock reageerde niet. In de Nieuwe Kerkstraat frommelde de jonge rechercheur de politie-Golf in een krappe parkeerplaats. Ze stapten uit en liepen over de pittoreske Magere Brug naar de andere zijde van de Amstel. Vanaf het midden van de brug toonde Amsterdam haar ultieme schoonheid. De Cock bleef er even voor staan.

Vledder had geen oog voor het stedelijk schoon. Hij beende ver voor zijn oudere collega uit naar een smalle gevel en bleef aarzelend bij de toegangsdeur staan.

Toen De Cock naderbij was gekomen, wees hij voor zich uit. Zijn gezicht zag bleek. ‘De deur staat open.’

De Cock grijnsde. ‘Dan kan ik het apparaatje van Handige Henkie in mijn zak houden.’ Hij liep langs de jonge rechercheur, duwde de deur verder open en besteeg de houten trap. Onder licht gekreun drukte hij zijn negentig kilo omhoog. De treden kraakten onder zijn voeten.

Vledder volgde met lichte tred.

Op het kleine onverlichte portaal van de tweede verdieping bleef De Cock staan en pakte zijn zaklantaarn. Het ovaal van licht gleed langs ongeschonden sponningen en bleef rusten op het slot. Voorzichtig duwde de oude rechercheur de woningdeur, die op een kier stond, verder open. Via een smalle keuken bereikte hij een schaars gemeubileerde kamer met twee ramen, die een schitterend uitzicht over de Amstel boden. Omzichtig sloop De Cock verder de kamer in. Plotseling bleef hij staan.

Aan de kruk van de deur die naar de slaapkamer leidde, stak schuin omhoog een stuk elektriciteitsdraad.

De verbijstering van de oude rechercheur duurde slechts enkele seconden. Toen liep hij toe. Met de binnenzijde van zijn linkerknie schoof hij de deur verder open.

De hete adem van Vledder kriebelde in zijn nek.

Aan de andere kant, slechts gekleed in een lang roodzijden nachthemd dat tot haar enkels reikte, hing het levenloze lichaam van Sarah Harreveld.

Met de dikke wijsvinger van zijn linkerhand schoof De Cock de fraaie lange kastanjebruine haren van de dode vrouw iets opzij en bezag haar opgezwollen gelaat en de halfopen mond met de iets naar buiten gegleden tong. Hij kneep een moment zijn ogen dicht. Het beeld raakte hem diep en op het beeldscherm van zijn gedachten werd ongewild de tekst boze wolf geprojecteerd. Hij onderkende de tekst als dwaas en wiste de woorden onmiddellijk uit.

De oude rechercheur nam zijn vinger weg. Het lange haar gleed weer voor haar gezicht. Terwijl hij de dode in zijn blik gevangen hield, deed hij een paar passen terug.

Opnieuw zocht de grijze speurder naar dissonanten, valse tonen in het requiem van een zelfmoord. Hoewel hij er vrijwel onmiddellijk van overtuigd was, dat de dood van Sarah Harreveld een replica was van de moord op Sabrine Achterbroek, ging hij alles nauwkeurig na: de lijkvlekken, de insnoeringen van de draad in de hals. Even liet hij de zachte zijde van het lange rode hemd langs de toppen van zijn vingers strelen. Daarna nam hij uit de woonkamer een stoel en bekeek de richting van de beschadigde houtvezels boven op de deur.

Vledder sloeg zijn verrichtingen nauwlettend gade.

‘Hetzelfde?’

De Cock kwam van de stoel af en knikte.

‘Net als bij Sabrine Achterbroek: een gecamoufleerde moord.’

‘Door dezelfde dader?’

De Cock trok een ernstig gezicht.

‘Het lijkt mij zinvol,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘om daar voorlopig van uit te gaan. Het is in ieder geval dezelfde modus operandi. [8] Modus operandi: werkwijze. Ik heb een sterk vermoeden dat de moordenaar in de overtuiging leeft, dat wij bij de moord op Sabrine Achterbroek zijn misleidingen niet hebben doorzien.’

Vledder klemde zijn lippen op elkaar.

‘Hij herhaalde zijn succesformule.’

Het klonk bitter.

De Cock knikte.

‘Waarom?’ verzuchtte hij. ‘Waarom deze tweede moord op dezelfde manier?’

De oude rechercheur wierp nog eens een blik op de dode. ‘Waarom moest Sarah Harreveld sterven?’

In zijn stem trilde onbegrip.

Hij wendde zich tot Vledder.

‘Waarschuw de meute.’

De grijze speurder blikte om zich heen en wees naar een telefoontoestel op een tafeltje tussen de twee ramen.

‘Niet van hier. Misschien zitten er bruikbare vingerafdrukken op het toestel. Bel maar beneden bij de buren.’

Vledder aarzelde.

‘Passen wij dezelfde methode toe als bij de moord op Sabrine Achterbroek?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Hoe bedoel je?’

‘Maken wij de dood van Sarah Harreveld niet als moord bekend? Laten we ook nu de moordenaar in de waan dat wij in zijn opzet geloven?’

De Cock maakte een weifelend gebaar.

‘Daar moet ik nog eens over nadenken,’ antwoordde hij traag. ‘Er schuilt namelijk het gevaar in, dat de dader door zijn successen overmoedig wordt. Wij weten niet of hij nog meer slachtoffers op zijn dodenlijstje heeft staan.’

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Je spreekt steeds over hij en over de dader . Ben je er absoluut van overtuigd dat de moordenaar een man is?’

De Cock knikte.

‘Men moet over een behoorlijke lichaamskracht beschikken om een lijk aan een stuk elektriciteitsdraad van de grond omhoog te hijsen.’

De oude rechercheur wees naar het lichaam van de dode Sarah Harreveld aan de deur.

‘Zij is niet zo zwaar, maar Sabrine Achterbroek was een stevig gebouwde vrouw. Ik schatte haar zeker op vijfentachtig kilo. En om dat gewicht van de grond…’

De Cock maakte zijn zin niet af.

Vledder glimlachte.

‘Tot zo’n krachtsinspanning acht je een vrouw niet in staat?’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Je mag geen enkele mogelijkheid uitsluiten, maar het zou mij hooglijk verbazen wanneer achteraf zou blijken dat de moordenaar een vrouw was.’

Hij zweeg even en streek over zijn kin.

‘Als je de meute hebt gewaarschuwd, kijk dan eens of ook uit deze woning alle bescheiden zijn verdwenen.’

Vledder knikte.

Plotseling kwam vanuit de keuken een man de woonkamer binnenstappen. De Cock keek verbaasd op en herkende een collega-rechercheur van het politiebureau aan de Lijnbaansgracht.