Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

‘Wie belde?’

Bob Verhagen likte aan zijn drooggeworden lippen.

‘Marjolein… Marjolein Ridderspoor. U weet… ze is de nieuwe vrouw in mijn leven. Marjolein was volkomen over haar toeren. Ik kon aan haar verhaal aanvankelijk geen touw vastknopen. Ze vertelde dat ze een afspraak had met Sarah Harreveld. Ze zou bij haar op bezoek gaan in haar woning aan de Amstel en toen…’

Bob Verhagen stokte. Het duurde enige tijd voor hij verderging.

‘Ze vond Sarah aan de deur van haar slaapkamer. Ze had zich verhangen.’

‘Dat… eh, dat zei Marjolein.’

Bob Verhagen knikte.

‘De eerste keer.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Marjolein heeft mij twee keer gebeld. Eerst heel kort uit de woning van Sarah. Daarna is ze nog verstijfd van schrik de straat op gerend. Toen ze weer wat bij haar positieven kwam, is ze ergens een café binnengelopen. Daar heeft ze een paar Martini’s gedronken.’

‘Om tot rust te komen.’

Bob Verhagen schonk hem een matte glimlach.

‘Marjolein drinkt graag Martini’s. Ze was ook uiterst rustig toen ze mij vanuit dat café belde en opnieuw haar verhaal deed. Uitgebreider.’

‘Heeft ze u verteld wat de reden was van haar bezoek aan Sarah Harreveld?’

Bob Verhagen schudde zijn hoofd.

‘Ik heb haar dat ook niet gevraagd.’

‘Interesseerde u dat niet?’

Bob Verhagen maakte een schouderbeweging.

‘Die vraag is niet bij mij opgekomen. Die vrouwen kenden elkaar al geruime tijd.’

De Cock liet het onderwerp rusten.

‘Wat hebt u Marjolein geadviseerd?’

Bob Verhagen ademde diep.

‘Ik was verbijsterd door het bericht. Ik zei Marjolein dat ze de politie moest bellen.’

‘En?’

‘Dat wilde ze niet.’

De Cock veinsde verbazing.

‘Waarom niet?’

‘Geen idee,’ riep Verhagen hulpeloos. ‘Toen ik haar aanraadde om de politie in kennis te stellen, verbrak Marjolein de verbinding.’

‘Hebt u daarna nog contact met haar gehad?’

Bob Verhagen schudde zijn hoofd.

‘Ik heb vanavond al een paar maal geprobeerd haar thuis te bereiken, maar er wordt niet opgenomen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Wanneer hebt u de politie gebeld?’

‘Na dat tweede telefoontje van Marjolein vanuit het café.’

‘Waarom zocht u verbinding met mij aan het bureau Warmoesstraat?’

Bob Verhagen liet zijn hoofd iets zakken.

‘Ik heb onmiddellijk aan de dood van Sabrine gedacht. Daarom heb ik geprobeerd om u te bereiken.’

De Cock keek hem schuins onderzoekend aan.

‘Wat was daarvan de reden?’ vroeg hij scherp. ‘Ik bedoel, waarom dacht u bij het horen van het bericht dat Sarah Harreveld zich had verhangen, onmiddellijk aan de dood van uw ex-vrouw Sabrine?’

Bob Verhagen vouwde zijn handen.

‘Marjolein had mij verteld dat Sarah Harreveld, hangend aan die deur, wat vreemd was gekleed. Volgens haar bespottelijk… in een lang roodzijden nachthemd.’

Na een korte afscheidsgroet deed Bob Verhagen de zware mosgroene deur achter hen dicht. De grendels klikten. De Cock en Vledder slenterden de Kromme Waal af. Het drukke stadsgewoel ging aan de rustige gracht voorbij. Het was er stil. Aan de wallenkant, in het flauwgele licht van een straatlantaarn, scharrelde tussen de bomen een enkele rat.

Langs een reeks Chinese restaurants in de Binnen Bantammerstraat, staken ze de brede kant van de Geldersekade over en sjokten over de brug naar de Stormsteeg.

Het regende opnieuw, zachter, niet zo fel als in de vooravond. De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn hoedje iets naar voren. De oude rechercheur keek zo nu en dan omhoog naar een dichtbewolkte hemel. Onderwijl floot hij uiterst vals het wijsje van O, kom er eens kijken… wat er in mijn schoentje zit . Of de goedheiligman nu in het land was of niet, als De Cock floot, floot hij altijd dezelfde sinterklaasdeun. Het onzekere, het element van verrassing, dat het simpele liedje bezong, trok hem aan. Als rechercheur, belast met een onderzoek naar moord, zo was zijn ervaring, tastte men altijd in het ongewisse. Wist men nooit wat er in je schoentje zat .

Vledder zwaaide om zich heen. ‘Het regent alweer,’ bromde hij. ‘De stad krijgt gewoon geen tijd om op te drogen.’

De Cock schonk hem een milde glimlach, maar reageerde verder niet. Het miezerige weer tastte zijn humeur niet aan. Regen behoorde, volgens hem, bij Amsterdam als de fog bij Londen.

Vledder blikte opzij.

‘Bob Verhagen was dus de anonymus die het bureau Lijnbaansgracht inlichtte.’

De Cock grinnikte.

‘Op aanraden van onze eigen wachtcommandant.’

‘Had hij dat beter niet kunnen doen?’ vroeg Vledder bezorgd. ‘Collega Van der Stek was niet zo blij met onze aanwezigheid in de woning van Sarah Harreveld.’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Jan Kusters had gelijk. De Amstel valt binnen het ressort van het bureau Lijnbaansgracht.’

‘Vind je de verklaring die Bob Verhagen ons gaf plausibel?’

‘Ik had niets anders verwacht.’

‘Waarom?’

‘Bob Verhagen lijkt mij te intelligent om controleerbare fouten te maken.’

‘Ik ben het niet met je eens,’ reageerde Vledder scherp. ‘Ik vind Bob Verhagen nog steeds een uiterst belangrijke verdachte. Maar op basis van jouw uitspraak zou je hem als dader moeten uitsluiten.’

‘Hoezo?’

‘De moorden op Sabrine Achterbroek en Sarah Harreveld werden als zelfmoorden gepresenteerd. En dat was wel een controleerbare fout. Wij kunnen aantonen dat het in beide gevallen geen zelfmoord was.’

De Cock likte een regendruppel van zijn bovenlip.

‘Ik ga er voorlopig van uit, dat de moordenaar die fouten nog niet heeft doorzien. Misschien is het een verkeerde tactiek om hem voor de tweede maal te doen geloven dat zijn camouflage is geslaagd, maar ik zie voorlopig geen andere mogelijkheid.’

Vledder keek hem peilend aan.

‘Bob Verhagen blijft ook voor jou verdachte?’

De Cock ontweek de vraag.

‘Marjolein Ridderspoor zal zijn verhaal moeten bevestigen.’

‘Je bedoelt het verhaal dat zij de zogenaamde zelfmoord van Sarah Harreveld heeft ontdekt en Bob Verhagen telefonisch van die ontdekking op de hoogte bracht?’

‘Precies.’

‘Zal zij dat doen?’

De Cock knikte.

‘Vast.’

Vledder bleef plotseling staan.

‘Maar het behoeft niet waar te zijn,’ riep hij opgewonden. ‘Bob Verhagen kan Sarah Harreveld hebben vermoord en later met Marjolein Ridderspoor hebben afgesproken dat zij de ontdekking van de zelfmoord op zich zou nemen.’

Ook De Cock hield zijn pas in. De oude rechercheur dacht even na en plooide zijn lippen in een tuitje.

‘Dat veronderstelt,’ sprak hij, ‘een samenwerkingsverband tussen Bob Verhagen en Marjolein Ridderspoor. Een uiterst riskant samenwerkingsverband, met moord als inzet.’

‘Kan dat niet?’

‘Dan zou er ook sprake moeten zijn van een gezamenlijke interesse.’

Vledder grinnikte vreugdeloos

‘Die twee hebben een verhouding.’

‘Sinds kort.’

Vledder reageerde verrast.

‘Wat maakt dat uit?’

De Cock voelde een waarschuwende tinteling in zijn kuiten. Hij deed een paar passen achteruit en leunde in de Korte Niezel met zijn rug tegen een gevel.

Vledder liep op hem toe.

‘Wat maakt dat uit?’ herhaalde hij feller.

De Cock wreef met zijn vlakke hand over zijn nat gezicht.

‘Ik weet nog echt niet,’ sprak hij vermoeid, ‘wat het motief is voor de moorden op Sabrine Achterbroek en Sarah Harreveld. Ik kan er nog geen lijn in ontdekken.’

De grijze speurder kromde zijn beide handen en klopte met de toppen van zijn vingers op zijn borst.

‘Maar hier vanbinnen heb ik het gevoel, dat die geheimzinnige stortingen van vijfentwintigduizend gulden op de rekening van de vermoorde Sabrine Achterbroek iets met dat motief te maken hebben. Er… hoe dan ook… een wezenlijk bestanddeel van uitmaken.’