Albert Baantjer - De Cock en een veld papavers

Hij tastte achter zich aan de deurstijl naar een schakelaar van het licht. Toen hij die had gevonden en de schakelaar had omgezet, baadde het kamertje in een zee van licht. De Cock liep op de slapende vrouw toe en schudde haar zachtjes aan haar schouder heen en weer. Toen ze verschrikt wakker werd keek ze hem met grote angstige ogen aan. De oude rechercheur bracht zijn beminnelijkste glimlach.

“Judith van Zeebrugge…wat doet u hier?”

Toen De Cock in de kamer van de moord terugkwam, keek Vledder hem onderzoekend aan.

“Dat heeft lang geduurd. Iets gevonden?”

De Cock knikte.

“Een slapende vrouw.”

“Wat?”

“Spreek ik Spaans?”

“Een slapende vrouw, zei je.”

“Dat zei ik. Judith van Zeebrugge.”

De mond van Vledder viel halfopen.

“Sliep die daar?”

De Cock knikte opnieuw.

“Sinds ze bij Petertje de Knoet was weggelopen. Van Joost mocht ze het zolderkamertje gebruiken tot ze ergens een degelijke woning kon betrekken.”

“Had ze iets met Joost van de Gouwenaer…een verhouding?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ze zegt van niet. Ze wilde alleen niet bij een van haar minnaars intrekken.”

“Waarom niet?”

De Cock lachte.

“Volgens Judith is dat het absolute einde van een sprookje. Minnaars, zegt zij, bemin je maar heb je niet lief. Voor een min of meer duurzame verbintenis is alleen beminnen niet genoeg.”

Vledder gniffelde.

“Een aardige filosofie van onze Judith. Met beminnen alleen bouwt men geen duurzame relatie op. Waar liefde woont, gebiedt de Heer zijn zegen. [4] Psalm 133, vers 3. ”

De Cock reageerde verwonderd.

“Sinds wanneer citeer jij bijbelteksten?”

Vledder glimlachte.

“Tijdens de onderhandelingen met mijn Adelheid over het convenant voor ons huwelijk bracht ze plotseling die tekst ter discussie.”

“En die heb je onthouden?”

De jonge rechercheur wuifde het weg.

“Hoe reageerde Judith op de dood van Joost?”

“Ik heb het haar niet verteld.”

Vledder keek hem verward aan.

“Je hebt het haar niet verteld?”

herhaalde hij ongelovig. De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik wilde haar nachtrust niet bederven. Ik heb een tijdje met haar gebabbeld…over haar huwelijk met Petertje de Knoet…over haar liefde voor Jasper. Daarna heb ik haar toegedekt en gezegd dat ze morgenochtend aan bureau Warmoesstraat moest komen, omdat ik haar nog iets had te vragen.”

Vledder keek hem verwijtend aan.

“Soms ben je een sentimentele oude dwaas,” sprak hij vernietigend.

“Het kan toch zijn dat Judith vanavond iets heeft gehoord of gezien, iets dat belangrijk kan zijn voor ons onderzoek.”

“Dat horen wij dan morgen wel,” reageerde De Cock gelaten. De oude rechercheur wees naar een gevulde plastic boodschappentas midden op de vierkante eikenhouten tafel.

“Wat heb je daar?”

Vledder zuchtte.

“Xavier de la Croix is een slimme jongen. Hij vond weliswaar geen vingerafdrukken, maar toen hij de secretaire onderzocht, meende hij dat het meubel, gezien de omvang, een geheime bergplaats moest hebben.”

“En?”

“Die vond hij. Na het verschuiven van een paar panelen kwam in de secretaire een ruimte vrij.”

De Cock wees opnieuw naar de boodschappentas.

“Dat zat erin?”

“Twee splinternieuwe dolken en een zakje met zaad,” antwoordde Vledder.

De Cock trok zijn neus iets op.

“Zaad?”

Vledder greep in een gebaar van vertwijfeling even met zijn handen naar zijn hoofd.

“Zaad voor het telen van papavers.”

Toen rechercheur De Cock de volgende morgen na een verkwikkende nachtrust niet meer dan een halfuur te laat in bureau Warmoesstraat de grote recherchekamer binnenstapte, trof hij Vledder achter het scherm van zijn computer. De snelle vingers van de jonge rechercheur raasden over het toetsenbord. Toen de oude rechercheur tegenover hem op zijn bureaustoel zakte, liet hij zijn vingers even rusten. Met een pijnlijke trek op zijn gezicht strekte hij zijn rug en gaapte.

“Ik heb vannacht,” verzuchtte hij, “slecht geslapen. Ik heb de hele nacht…”

De Cock stak afwerend zijn handen omhoog.

“Voor wij jouw verminkte nachtrust ter sprake brengen,” sprak hij plechtig, “eerst een paar vragen. Heb je vader Van de Gouwenaer van de moord op zijn stiefzoon Joost op de hoogte gebracht?”

“Hij komt in de loop van de dag,” zei Vledder.

“Hij wilde nog eens serieus met je praten. Ook over de moord op Jasper.”

De Cock glimlachte.

“Vader Van de Gouwenaer is welkom. Misschien trekt hij nu zijn klacht tegen mij in.”

Vledder snoof.

“Daar zou ik maar niet op rekenen.”

De Cock negeerde de opmerking.

“Heb je Louis van Marcinelle verteld dat hij een chauffeur minder op zijn dienstrooster heeft?”

De Vledder knikte.

“Vader Van de Gouwenaer leek minder verrast dan Louis van Marcinelle, die zich vertwijfeld afvroeg of er iemand van de concurrentie opgewekt bezig was zijn hele personeelsbestand uit te roeien.”

“Komt hij praten?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Daar heeft hij niets over gezegd.”

De Cock wuifde het onderwerp weg.

“Laten we het eens hebben over jouw slechte nachtrust. Ruzie met Adelheid?”

Vledder schudde opnieuw zijn hoofd.

“Adelheid en ik hebben nog wel eens verschil van mening, maar dat ontaardt nooit in een werkelijke ruzie.”

De jonge rechercheur zwaaide geagiteerd.

“Nee, dat zaad…dat zaad voor het telen van papavers. Ik kwam er niet uit. Het bleef tollen in mijn gedachten. Hoe wordt zaad voor het telen van papavers, geborgen in een geheime bergplaats van de secretaire van Joost van de Gouwenaer, een veld van papavers in een nachtmerrie van Petertje de Knoet?”

De Cock lachte.

“Jouw associatievermogen volgt vreemde paden,” reageerde hij vrolijk.

“Hoe kom je erbij dat er een verband zou moeten bestaan tussen deze zaken?”

Vledder zuchtte.

“Wij zijn deze zaken in ons onderzoek tegengekomen…dus zocht ik naar een verband.”

De Cock knikte hem bemoedigend toe.

“Lofwaardig.”

Vledder schoof zijn computerscherm iets opzij en boog zich naar voren.

“Ik ben de hele nacht met mijn gedachten aan het worstelen geweest. Weet je dat wij voor deze twee moorden een ideale verdachte binnen handbereik hebben?”

De Cock hield zijn hoofd een beetje schuin en glimlachte.

“Vertel eens?”

“Judith van Zeebrugge.”

De Cock keek zijn jonge collega verbaasd aan.

“Judith van Zeebrugge?”

“Ja. Ze heeft in de praktische mogelijkheid verkeerd om de moorden te plegen. Ze had een sleutel van de woning van Jasper en ze had vrijwel zeker ook vrije toegang tot de woning van Joost.”

De Cock schoof zijn onderlip iets naar voren.

“Motief?”

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

“Dat is het zwakke punt. Ten aanzien van Jasper zou het een versmade liefde kunnen zijn. Sommige vrouwen kunnen het idee dat ze zijn afgewezen maar moeilijk verwerken. Bij Joost blijf ik steken. Ze heeft jou verteld dat ze niets met die kolossale man te maken had…dat hij haar om niet het zolderkamertje had toegewezen.”

De Cock plooide zijn lippen tot een tuitje.

“In ieder geval was haar relatie tot Joost zo goed, dat zij hem haar netelige situatie na het verlaten van Petertje de Knoet heeft opgebiecht.”

Vledder knikte instemmend.

“Je hebt gelijk. Anders was Joost nooit zover gekomen om haar dat kamertje aan te bieden.”

De Cock krabde zich achter in de nek.

“De dood van Joost van de Gouwenaer komt ook ons slecht gelegen,” sprak hij somber.

“Hij kan ons niet meer vertellen aan wie hij zijn befaamde Bulgaarse dolken heeft geleverd en hij kan ons niet meer vertellen wat hij met dat zakje papaverzaad van plan was. Hij heeft bij zijn woning geen tuin…zelfs geen balkon.”