Albert Baantjer - De Cock en een veld papavers

“Ja.”

De Cock glimlachte.

“Dat de dader uw huidige echtgenoot is?”

Judith keek naar hem op.

“Precies. Peter heeft al eens een man vermoord.”

“Jan van Noordwolde.”

“Ja.”

De Cock keek de vrouw schuins aan.

“Heeft Peter u die moord opgebiecht?”

Judith sloot even haar ogen.

“Nee. Toen ik het hem eens rechtstreeks vroeg, ontkende hij en beriep zich op zijn vrijspraak. Ik heb hem destijds geloofd.”

Ze zuchtte opnieuw.

“Ik weet inmiddels hoe anderen over die vrijspraak denken.”

De Cock nam een kleine pauze.

“Hebt u van Jasper van de Gouwenaer een sleutel van zijn flat gekregen?”

Judith knikte.

“Een paar maanden geleden.”

“Mag ik die eens zien?”

Judith nam het handtasje van haar schoot, opende de klep en grabbelde in de inhoud. Haar handelingen werden steeds nerveuzer. Na een poosje keek ze op.

“Hij is weg.”

De Cock gebaarde naar het lasje.

“Mist u nog andere sleutels?”

Judith grabbelde opnieuw. Tevergeefs. Ze keek vertwijfeld naar De Cock op.

“Al mijn sleutels zijn weg.”

De oude rechercheur knikte.

“Uw man heeft ze weggenomen.”

De mond van Judith viel open.

“Mijn man?”

De Cock knikte opnieuw.

“Petertje Slibbroek, alias Petertje de Knoet. Hij wantrouwt u. Al meer dan een jaar gaat hij in het geniep al uw gangen na. Hij heeft die sleutels uit uw tasje geprobeerd op de sloten van de woningen van de mannen die u zo nu en dan een bezoek bracht.”

Het gezicht van Judith verstarde.

“De schoft,” siste ze tussen haar tanden.

“Vuile, gore moordenaar. Be begrijp het nu. Hij heeft de sleutel van Jaspers flatje gebruikt om hem te vermoorden.”

De Cock reageerde niet.

Hij trok een lade van zijn bureau open en nam daaruit de doorschijnende plastic zak met de dolk, die dokter Rusteloos uit de rug van Jasper van de Gouwenaer had verwijderd. Hij hield de zak omhoog.

“Kent u deze dolk?”

Judith knikte vaag.

“Mijn man had zo’n dolk.”

De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd.

“Petertje Slibbroek had zo’n dolk?”

vroeg hij verrast. Judith knikte.

“Ook Jasper had er een. Jasper was, naar ik meen, de eerste die zo’n dolk in zijn bezit had. Broer Joost had die voor hem meegenomen uit Bulgarije.”

“Uit Bulgarije?”

“Ja. Er is daar ergens een klein winkeltje waar ze die dingen verkopen. Het model schijnt voor mannen een bijzondere aantrekkingskracht te hebben.”

Ze trok een grijns.

“En mannen zijn net kleine kinderen…als de een iets heeft…”

Ze maakte haar zin niet af. De Cock keek haar strak aan.

“U bedoelt,” vroeg hij ongelovig, “dat er meer van die dolken in omloop zijn?”

Judith grijnsde opnieuw.

“Ik denk,” sprak ze gnuivend, “dat elk personeelslid van het vervoersbedrijf waar Jasper werkte zo’n dolk in zijn bezit heeft.”

De Cock sloeg even zijn handen voor zijn brede gezicht. De mededeling dat er meerdere soortgelijke dolken in omloop waren, kwam bij de grijze speurder hard aan.

“Weten alle personeelsleden van het transportbedrijf,” vroeg hij zwaar zuchtend, “dat bijzondere winkeltje in Bulgarije te vinden?”

Judith schudde haar hoofd.

“Dat denk ik niet. Ik vermoed dat alleen Joost dat winkeltje kent. Hij handelde zo’n beetje in die vreemde dolken.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Waar is de dolk van Jasper gebleven? Wij hebben dat wapen bij ons onderzoek in zijn flat niet teruggevonden.”

Judith trok haar schouders op.

“Misschien heeft hij die weggegeven of verkocht.”

Ze schonk De Cock een zoete glimlach.

“De enkele keren dat ik bij Jasper op visite kwam, koesterde ik andere belangstellingen dan zijn dolk.”

De oude rechercheur lachte om haar opmerking.

“U gaat niet meer terug naar uw man…naar Petertje Slibbroek?”

Judith schudde haar hoofd.

“Ik ga een echtscheidingsprocedure op gang brengen. Ik wil van die vent af.”

Ze boog zich vertrouwelijk naar De Cock toe.

“Waarom arresteren jullie hem niet?”

De oude rechercheur ademde diep.

“Omdat ik het gevoel heb dat hij aan die moord onschuldig is…dat hij het niet gedaan heeft.”

Judith keek hem onderzoekend aan.

“En dat gevoel bedriegt u nooit?”

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

“Dat is een pure gewetensvraag,” sprak hij ernstig.

“Ik heb wel de instelling dat ik naar mijn gevoel wil luisteren. In de loop der jaren is het ontwikkeld en ik ben er steeds meer op gaan vertrouwen.”

Hij zweeg even. Op zijn gezicht lag nog een ernstige trek.

“Ik had gehoopt dat u ten aanzien van de heer Slib-broek met aanwijzingen zou komen die dat gevoel van zijn onschuld zouden ombuigen.”

Judith maakte een verontschuldigend gebaar.

“Petertje heeft nooit vertrouwelijkheden met mij gedeeld. Hij was altijd erg op zijn hoede…alsof hij een groot geheim bewaarde. Ik kan mij maar één keer herinneren dat hij even de controle over zichzelf kwijt was.”

“Wanneer was dat?”

Judith klemde haar handen om de beugel van haar handtasje.

“We waren nog niet zo lang getrouwd toen hij midden in de nacht met een gil wakker werd. Hij zat rechtop in bed en keek verwilderd om zich heen. Ik denk dat hij mij op dat moment niet eens herkende. Hij bracht zijn handen trillend naar voren en riep: ‘Een veld papavers’.”

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

“Een veld papavers?”

“Dat riep hij,” zei Judith.

“Een veld papavers. Toen ik hem de volgende morgen aan het ontbijt vroeg of hij van papavers had gedroomd, keek hij mij vreemd aan. ‘Waarom,’ vroeg hij, ‘zou ik van papavers hebben gedroomd?’ Ik zei: ‘Vannacht werd je met een gil wakker en je riep: ‘Een veld papavers’.’”

“En toen?”

Judith spreidde haar handen. Ze zag ineens inbleek en uit haar reebruine ogen kwam een schichtige blik.

“Petertje,” stamelde ze, “Petertje keek mij lange tijd vreemd gespannen aan. Ik las iets van angst in zijn ogen. ‘Heb ik…heb ik niets méér gezegd?’ vroeg hij verward. Ik zei: ‘Nee, je bent daarna weer gaan slapen.’ Hij nam toen een slok van zijn thee, zuchtte diep en zei: ‘Het…het moet een nachtmerrie zijn geweest’.”

Toen de bloedmooie Judith van Zeebrugge met haar handtasje onder de arm in luchtige tred de grote recherchekamer had verlaten, keek Vledder zijn oude collega bedremmeld aan.

“Een veld papavers,” sprak hij hoofdschuddend, “een veld papavers. Wat moeten wij daarmee? Past een veld papavers in ons onderzoek naar de gruwelijke moord op Jasper van de Gouwenaer?”

In zijn stem trilde ongeloof. De Cock maakte een schouderbeweging.

“Ik…eh, ik zie geen enkele relatie,” sprak hij achteloos.

“Ik zie ook niet in waarom wij nachtmerries in ons onderzoek zouden moeten betrekken. Mijn oude moeder leerde me altijd al: dromen zijn bedrog.”

Vledder keek hem uitdagend aan.

“Je zegt zelf altijd dat wij in een moordonderzoek nooit iets mogen verwaarlozen. Vallen nachtmerries daar niet onder?”

De Cock glimlachte.

“Waaraan denk jij bij een veld papavers?”

“Opium.”

De Cock knikte.

“Je hebt gelijk. Papavers…opium. Dat was ook mijn eerste gedachte.”

Vledder keek hem onderzoekend aan.

“Ken jij dat spul?”

“Ik heb het jaren geleden eens op grond van de Opiumwet in beslag genomen…bruine drab, gevouwen in een vetvrij papiertje. Ik vond het bij de fouillering van een man die verdacht werd van mishandeling.”

Vledder grinnikte.

“Bruine drab.”

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.