StaVl Zosimov Premudroslovskij - Freneza Detektivo. Amuza detektivo

– Nenio ŝrumpi vin mem?! – Li ne eldiris sian voĉon, kaj transdonis la cigaredon al Intsefalopato. -on Harutun, tenu. Kiel spertulo, trovu la diferencon inter ŝovo kaj ŝalmo.

– Kaj mi neniam fumis gxin. Apchi. Mi ne scias kiel.

– Kiel cigaredo, nur ne ellasu la fumon. Mi diras, ne enmetu ĝin tute en vian buŝon, lasu interspacon por provizi aeron al la pulmoj kaj enigu, enigu kaj ne ellasu. Tiru ĝin kaj sentu ĝin interne de vi.

Harutun malrapide ĉirkaŭpaŝis kaj reprenis la ĝambon. Li fumis, kiel ordonis la estro. Post momento, li transformiĝis en vegetaĵon kaj fuŝiĝis kiel meleagro.

– Donu la infanon. – Ottila forgesis kaj ordonis Harutun. – Lasu la ŝercon antaŭ la malliberejo … – post duonhoro Ottila daŭrigis -Arutun, alle. Pri kio vi timas?

– Ah? Donu.. – la maljunulo svingis kaj venis al siaj prudentoj. Li etendis cigaredon. Idot prenis la ĝambon, pufiĝis kaj transdonis ĝin ĉirkaŭ la distrikto. Li komencis la duan ĉirkaŭvojon, kaj baldaŭ Incefalopato finis la kalkanon.

– Nu, kio? – foriru de Bedbug. – fumo? Kion vi fumas, infano?

– Belomor. – Mi ricevis pakon da Idoto kaj prenis ĉiun cigaredon kaj mi mem. Ellasita. Ili prenis kaj fumis.

– Nu, diru al mi, kiel vi laŭleĝe semis kanabo? – komencis Bedbug.

– Heh, ĉu vi povas diri al mi komence kiel vi apchi laŭleĝe plantis ŝin? – aldonis Harutun.

– Kiel, heh. – pinĉis Idoto. – sur la traktoro.

– Kion vi persekutas, salaga? – furiozis Harutun. – Sur traktoro, ĝi skrapas. Sidiĝu, bastardo! Por la vivo!!!

– Jes, sidiĝu, vi, alie vi staras kiel hoko. Tie sidu sur la portiko. – sugestis Korpa lito.

– Mallonge, la ŝerco praktikis. – la komenco de Idot.

– Kaj kiun vi studis? demandis Klop.

– Jes, por trakciisto-generalisto. Nu, ili sendis al la planoj, kanabo purigi por ŝnuroj. Oni kudras tukon por via UAZ el kanabo-ŝnuroj.

– Jen kiel? – surprizis Ottila. – Kaj kio?

– Nu, ili metis min sur kanabran rikoltmaŝinon.

– Kaj kio estas tio? demandis Klop.

– Jes. – Konfirmita incefalopato.

– Kaj kie vi scias? – surprizis Klop.

“Mi estas en mia junaĝo, Apchi”, Harutun komencis, sed Idot daŭrigis:

– … estis drogemulo.

– Silentu, hundido! – Harutun ekscitiĝis. – vi ludas, apchi, vi sidas longe.

– Trankviliĝu, Harutun. – Klop ridetis. – daŭrigu.

– Nu, en mia junaĝo mi loĝis kaj studis en Kaŭkazo en Sharaga, kaj ni havis subjekton – oni nomis agrikulturan maŝinaron. Do ni trairis kanaban rikoltmaŝinon. Ŝi, upchi, alkroĉiĝas al Belorusujo aŭ MTZ-40. Voot, apchi.

– Kaj kio sekvas? – turnis sin la infano.

– Nu, mi supreniras … – dauxrigis Idot.

– Kiel farigxas? demandis Klop.

“Jes, kiel kombinoj, apchi unu post la alia,” klarigis Intsephalopath. – nur ni havas taĉmenton, kaj, apchi, ili havas ŝtupetaron.

– Mi vidas. Do kio sekvas?

– Nu, mi iras. – la komenco de Idot.

– Mi ebriiĝis tuj. – aldonis Klop.

– Kio, apchi, kanabo estas la sama maro. – pinĉis Harutun.

– Ne, estro, ni estis kaptita de traktoro de UAZ kun distrikta polico kaj flegistino. Oni povis porti bason kun ranetkako, sed ne pli. La kuracisto senĉese premas. Ne estas fenestroj sur la traktoro, la varmego, nur la tegmento kaj la vento, ambaŭ de la forno kaj de la buŝo marŝas. Dum kvar horoj la movo tiel spiras, ke fumado ne necesas. Post ĉio, vi mem estas en ĝi. Ĉi tie. Kaj trans la kampoj laŭ la vojo inter la nikeloj, jeep, la kaza theoj kaptas la traktoron kaj veturas, kriante: “Malfermu la tamburon. Jes.” Sed se vi ne malfermos ĝin, ili mortigos. Do vi obeas. Vi purigas la tamburajn klingojn de polvo, kaj la polvo estas Galimovy hash. Por ĉi tio ili ĵetas dolĉojn en la kajuton kaj malplenigas. Ĝis kvin kilogramoj tiris pezon, grafo, pent!? La matĉa estro dum tri horoj kovras kvin. Jen la temo.

– Kaj tiom malmultaj, kaj tri? – demandis filo Izya, kiu kvietiĝis. – provi.

– Nu, li saltis en la domon, ruzulo. Ĉu vi ne povas vidi, ke mi pridemandas?

– Li aŭskultu, laŭleĝa kaj instrua – la patrino, kiu ankaŭ varmigis ŝian orelon, interrompis. – kio sekvos, irante?

– Nu, mallonge, mi foriras, la zumado flugas kaj ĝi min kovris, sed mi ne frotis ĝin, mi nur ronĝis la aeron. Kaj mi rigardas, la kunulo veturas antaŭen, kaj li saltos el la traktoro kaj kuros al la flanko, kaj la traktoro ankoraŭ iras. Mi rigardas min en la spegulo, kaj en ĝi UAZ-policisto kaj kuracisto alproksimiĝas al ŝanĝa ŝanĝo. Mi ne estas surloke. Kaj el la UAZ, la pentilo elkuris post la fuŝkontaktan flankon por kaptiĝi.

– Kaj kial li veturigis tiel, ĉu vi riproĉas? – cimon Klop.

– Fumita, moron, antaux la segado. Kaj la bruo ĝenerale detruis la turon de la malriĉulo kaj ŝajnis al li, ke laŭ li, laŭ via opinio, li mortigas la muŝojn laŭ la planoj. Kaj tiam, laŭ tipo, la pentes brulis. Nu, li kulpas.

– Hi hah hoh huh heh. – Klop ridis, kaj Harutun pendis, ie en Kaŭkazo … – Kaj kion, ili kaptis?

– Jes, en unu horo. Kaj la traktoro flugis en la kanalon.

– Amuzo, apchi, tie. -Arutun suĉis snoton.

– Jes, amuze. – subtenis Idoto. – Nu, mi iris?!

– Hehehehehe … – La litokovro malrapide cxesis ridi. – Iru, kaj morgaŭ tagmeze vi venos. Vi ankoraŭ frotos ĝin, kaj tiam ni kaptos vin denove, ni forigos vin kaj ni certe plantos vin.

– Por kio? – Idot surpriziĝis kaj suspiris.

– Harutun, ricevu sian abonon pri ne foriri. – La cimo leviĝis kaj arĉis sian dorson.

– Aŭ eble ni konsentos? – proponis Idot, kiu tuj ĉesis plori. – Morgaŭ vi venos kun porko, ni vidos. Ĉiuj eliras ambaŭ. Mi estas laca. La labortago finiĝis.

– Venu, apchi, idioto. – sugestis Harutun kaj ekiris al la elirejo.

– Idoto. – sekvis la korpa knabo.

– … Kaj kun porko, vi alportas virŝafon al mi. Ĉu vi atingis ĝin? -Arutun haltis kaj kapsalutis Idoton antaŭen. Kiam Idot ekgvidis, Harutun piedbatis lin en la azenon kaj svingis lin en la dorson, ridante laŭte…

Ili baldaŭ foriris kaj Ottila iris al la domo por vespermanĝo…

Ottila malfermis siajn malklarigitajn okulojn kaj neklarigeble ekzamenis la kuirejon. Estis elpelito kaj li terure volis manĝi, sed la tablo estis malplena.

– Kio estis tio? li pensis. – Ĝi estas kovrita!

Mi deŝiris larmojn de mia seĝo kaj mi nur volis komenci kolekti manĝaĵojn sur la tablo, kiam li estis gardata de trankvila kaj beata ĝemo venanta el la dormoĉambroj de la loĝanta parto de la kabano.

– Sarah? – ekbrilis en lia kapo. – Sed ŝi …?!

Sarah estis la unua filino de Ottila kaj Isolde, sed ŝi havis naskan difekton, tio estas, ŝi estis surda en ambaŭ oreloj ekde naskiĝo, blinda en ambaŭ okuloj kaj muta, alivorte, blinde muta kaj tial ne bezonis esti reprezentita antaŭe. Sed nun venis la tempo, precipe pro tio, ke la ĝemoj venantaj el la fundoj de la kabano apartenis al ŝi. Parenteze, Dio donis al ŝi belan figuron kaj belan vizaĝon.

Sed li estis embarasita de alia novaĵo transdonita de kuracisto el Sankt-Peterburgo, la tagon post la ekzameno, kiam Sarah malsaniĝis kaj ŝia patro serioze pensis pri ŝi.

– Ŝi, prapatrino, estas graveda, kaj ĉi tio malsanigas ŝin. – la kuracisto rapide finis.

– Kaj kiu estas la patro? Finfine, neniu venas al ŝi?! – surprizis Klop. – Krom hejmoj.

– Nekonata. DNA-testado povas esti farita, sed ĉi tiu interveno eble interfluos la disvolviĝon de la infano. Kiam vi naskiĝos, vi vidos: la patro estas negro aŭ ĉino. – respondis la kuracisto kaj rapide foriris. Izzy sekvis lin.

– Doktoro, dankon pro ne fordoni min.