СтаВл Зосимов Премудрословски - N THE DIT. E vërteta humori

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-8542-9

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

shënimi 1

perëndia fishkëllente

Pasi i shkrova nënës time: «Eja lardhë, përshëndetje nënë!», Unë shkova në drejtim të hotelit tim të uritur për studime dhe mendova:

– Cili është ndryshimi midis rusëve dhe amerikanëve dhe evropianëve?

– Dhe nga fakti që ata jetojnë dhe mendojnë logjikisht, ne jemi abstraktë. – iu përgjigja vetes dhe vazhdova. Doja të pija – e frikshme dhe kafshuese. Po shkoj, kështu që po kaloj rrugicën në distancën e gardhit me pllaka betoni të disa ndërmarrjeve industriale. Unë shoh që po errësohet. Dëgjoj që në anën tjetër të gardhit dikush bën një qetësi, por shpuar, jo të aftë të fishkëllijë. Unë u përgjigja njësoj. Unë shoh që një qese me patate fluturon nga diçka në anën tjetër të gardhit, e mbushur me diçka edhe mbi mua. Unë kërceja, dhe çanta preku largimin e një qeni të një race të panjohur, të mbetur jo shumë larg meje. Unë u ngjita tek ai, e ekzaminova me kuriozitet, dhe, duke mos dyshuar apo menduar ndonjë gjë, e lidhi, dhe atje …, atje?! Atje ai ishte paketuar ngushtë, madje u shtyp me sallam të tymosur. Pa menduar asgjë, e nxora njërën, kapa çantën nga molla e Adamit dhe, duke e hedhur mbi supet e mia, përshpejtova me shpejtësinë e Ferrarit drejt hotelit tim, duke gllabëruar atë shkop të paharruar të sallamit gjatë rrugës.

Unë menjëherë doja të studioja dhe të jetoja.

Happenedfarë ndodhi atëherë?! Kuzma. Lee: ai është një bilbil, ai është një hedhës qese me patate, ai është gjithashtu një vendas i Syktyvkar dhe erdhi tek shoku dhe bashkëpunëtori i tij: një vendas i grykës Aldyrbaguy, ferma «Më jep të ha», rolin e së cilës kam luajtur në robëri dhe nuk flet rusisht.

– Ku është çanta? Pyeti Kuzya.

– Dhe ti e hodhe? – Shoku hebre u përgjigj pyetjes.

– Dhe ju bilbilit?

– Dhe ti..??

Pastaj vjen një betejë e heshtur. Por sinqerisht, salçiçi ishte i hidhur dhe i hollë dhe i shijshëm…

P.S.: Ne ia kemi shitur familjen dyshemenë e çantës dhe u përmbytëm me një det të egër dhe marrëzi… Seancës iu dha një zhurmë…

Një ditë tjetër, për mos dorëzimin e seancës, ata më morën në radhët e forcave të armatosura të Bashkimit Sovjetik, domethënë në ushtri. Aty, brenda një muaji, harrova gjithçka që kam studiuar në qendrat e kujdesit ditor, në një kopsht fëmijësh, në shkollë të mesme dhe në dy shkolla profesionale me numër: shtatëqind e tetë mijë e nëntëqind e dyzet e tre pikë njëzet e katërqind, që ishte në të majtë të rrugës nga mjekra në vendin e tullac, ku metro.

Ne qëndrojmë, kështu që jemi pothuajse në detyrë në hyrje të njësisë ushtarake dhe pimë cigare në hyrje. Pastaj pati një krizë në vendin tonë të shqetësuar. Koha ishte e vështirë, cigare tre pako në muaj. Dhe pjesa jonë është e vendosur pranë fermës kolektive «Bullt ull» dhe kjo është e vërtetë. Kështu që ne qëndrojmë dhe pinë duhan, dhe Baba Yaga mashtron nga pas një peme. E vërtetë, emri i saj ishte Jadwiga. Well. – mendojmë, – një zogth i vjetër dhe, përkundër tij, ëndërrojmë për shkurre me manaferra. Dhe ajo ulërin duke ndërprerë mendimet tona. Ajo është e shurdhër dhe e verbër.

– Oh, ushtarë, përgjigjeni, ah?!

– B, budalla, çfarë po bërtisni, të moshuar? Jemi tetëqind e dy centimetra larg jush?! Pas gardhit!!

– Si?

– Bes! – u përgjigj përsëri oficeri i detyrës. – Whatfarë ju duhet, të themi, ose shkoni karrota?

– Unë, thotë gjyshja shumë e vjetër. – ju duhet të shkoni për një shitje, – dhe buzëqeshi, – një derri të vogël, Boryusenka. Do ta vë dritën e hënës në tryezë, madje do t’ia jap.

– What’sfarë është me ju tani? E pyeta, një burrë që pa derra vetëm në kopshtin zoologjik, por për disa arsye ata quhen hippos.

– Si?

– Dras!! Broughtfarë solli me vete?? E përsërisja me një zë.

– Unë do t’ju jap ca derri … – pa dëgjuar ose pa kuptuar pyetjen time, u përgjigj plaku.

– Ajo, gjatë rrugës, kishte një mizë agarike.. – i sugjerova, para shokëve të mi.

– Dhe ku jetoni? – pyeti një mik

– Dhe ti vije në fshat dhe pyet Yadu, rrugët tona janë memecë.

– ?farë? Arseniku, apo çfarë? Unë bërtita në veshin e saj, si në një mikrofon.

– Jo, i dashur! Hehe.. Pyete Yad Vigu!!

– Dhe kur të vijë? – e pyeti shoku.

– Dhe në fundjavë, në mesditë! Unë nuk do ta ushqej vetëm atë. – u përgjigj gjyshja dhe shkoi për të mbledhur shkurre të gjelbërta pikante.

Përfundimi, pyeta një koleg.

– Shoku, a there derra?

– Sigurisht. Kam jetuar në një qytet fermë kolektive.

E diela ka mbërritur. Ne shpëtuam në një AWOL përmes këndit të largët të gardhit. Arritëm në fshat pa asnjë problem dhe nuk ishte e vështirë për ne që të gjenim kasolle e saj, veçanërisht pasi në fshat kishte vetëm pesë shtëpi, dhe një bujtinë me punëtorë migrantë, sharre. Eja do të thotë për të. Dhe ajo dhe bukët e bukës, kripën, dhe madje edhe google gjetën. Hëngrëm ushqim natyral dhe pimë më shumë.

– Epo, grua e moshuar? – filloi shoku. – ku është derri?

– Po, ai është një derr, i dashur në hambar. ajo u përgjigj dhe hyri në dhomë. Ai nxjerr një pako gjysmë metri. Shpalos dhe tërheq një shpatë të shekullit të pestë para Krishtit, siç duket nga mosha e. I ndryshkur, i ndryshkur dhe dorezë e mbështjellë me shirit elektrik.

– Këtu, djem, ky është Jozefi im i ndjerë, përsëri në Grantin e Luftës së Parë Botërore. Kur ishte në një fabrikë të mishit, ai pushtoi dhe preu të gjithë: madje edhe lopët dhe pulën.

Ndihesha e shqetësuar duke shikuar Stakhanovsky, pamjen e saj transparente. Një mik e mori thikën nga duart e zonjës…

– Eja, më thuaj. – Ku ka tufë, A?

Ajo na kthen në hambar.

– Atje, – thotë, – Borusenka ime e dashur.

Sinqerisht, unë shikoj këtë Borusenka dhe sytë e mi janë pas veshëve.

Koralorja e tij u hodh nga bordet me prerje dy nga tre. Dhe nga çarjet e çarjeve, palosjet dhe shufra varen në elastikë. Me sa duket kjo është gjysma e jetës së Boryushishche të gicës dhe nuk gënjen.

– Oh, i dashur, do të shkoj në kasolle. – gjyshja e mbytur, duke mbuluar gojën e tij pa dhëmbë me qoshet e një shalli. – Dhe jeni më të kujdesshëm me boryusenka. Unë jam i vetmi nga të afërmit e mi. Askush nuk është tjetër, unë kujdesem për të që nga lindja. Mirupafshim, bagëtitë e mia të jahteve. Yyyyyyy!! – gruaja e moshuar u zbeh dhe menjëherë ndaloi të qortonte në një çikë, duke ndryshuar zërin e saj nga squeaky në bas. – Dhe mos harroni, zonja, e kam në shitje…

– Gjithçka do të bërtasë, gjyshe!!! – Shoku inkurajoi dhe u kthye drejt meje. – Dhe ti, shoku im, më ndihmo, hap portën.

Unë iu afrova me vjedhje dhe ktheva shtyllën, porta u rrit dhe derri as nuk e lëvizi veshin. Këput bastard. Epo, shoku im nuk u hutua menjëherë, dhe me gjithë fuqinë e tij, si ai shkurton një derr në një nikel, u hodh në gjysmë të rrugës dhe u ngjit. Një nikel, madhësia e një pjate. Pas disa sekondash, derri hapi syrin e tij të djathtë, dhe pastaj e majta. Pastaj pasoi një kërcell dhe një «vigan» me emrin Luftimi u hodh mbi thuprat e tij duke u ngjitur nga stomaku, këmbët e tij nuk u vunë re.