Valentin Ruzanov - Mən hardanam. Mən niyə burdayam. Hara gedirəm 2.0. Bir yad adamın xatirələri

Mənim adım Peretz, seçdiyim isə Baldır. Bütün qadınlar olduğu üçün … Yaxşı, özünüz başa düşürsünüz. Adım Peretz niyə? Aramızda olanları sizə deyim və özünüz hər şeyi başa düşəcəksiniz. Hər şey gənc olduğum və soyuqdəyməni iyrənc kastor yağı ilə müalicə etdiyim o qədim zamanlarda başladı. Blokumuzdakı hər şey kimi çirkin idi və qiyməti 20 qəpik idi. "Ucuz!" – Düşündüm və öz fikrimcə haqlı idim. Başqa bir kastor yağı içdikdən sonra özümü pis hiss edirdim, amma nəinki kastor yağı, hətta ağ tutacaqları olan iynələri belə heç vaxt toxunmayan o cazibədar eczacının yanına getdim. Və canavarlar canımda uladı. Və sonra bir gün yeni bir ağ eşarpla aptekə gedirəm və çox gülümsəyirəm.

– Lyusya, sənin üçün bir neçə eynək ala bilərəmmi?

– İçmirəm, – Lucy cavab verir,

– Bəlkə yenə kastor yağı?

– Yaxşı, bir restorana gedək, – davam edirəm, – bir donuz alaq.

– Qeyri -kafi fiziki fəaliyyətlə bir qram yağ yandırılır …

– Cəhənnəmə! Lucy, səni sevirəm!

– Adınızı belə bilmirəm!

– Oh, bu insanlar! – dedi yasəmən yağış paltosunda hündür boylu bir qurbağa və stansiya kürsüsünə oturdu. Əziz əmisinin gəlişinə yarım saat qalmışdı və yaxşı gözləyərək peronun ətrafında gəzdikdən sonra kafenin pəncərəsinin yanında yerləşdi.

– Yemək üçün verilir!

– Nədir, ofisiant?

– Kiçik yaşıllar.

Qurbağanın gözlərindəki yaşlar fransız dilini yaxşı başa düşdüyünü ifadə etmirdi və lüğətdən vərəqlədikdən sonra qurbağa sakitləşdi ki, bu dialoq hər hansı bir məna kəsb edə bilər, amma qorxudan düşündüyü kimi deyil.

– Yaşıl, deyirsən?

– Bəli, müsyö. En sevdiyiniz ayaqlar.

Qurbağa təəccüblənən bir sifətlə yaxınlaşan buxar lokomotivinin fitlərində əriyən bu çirkin sözü bütün stansiyaya qışqırdı və qışqırdı.

– Pe … to … fi … tu!

Valyok açarı çıxarıb mənzilin qapısını açdı. Günəşli idi və buna görə də evdə yüngül idi. Mən ac idim. Mətbəxə keçdi və ətrafa baxdı. Sobanın üstündə qapalı bir qızartma qab vardı. Ana evdə deyildi. Qızartma qabının qapağını götürən Valyok, yenidənqurmadan sonrakı illərdə evdə nadir bir şey tapdı – ət. Qızardılmış ət parçaları! Sonuncu dəfə belə yeməyi bir neçə il əvvəl yeyəndə Banana onu çalmağa çölə apardıqda və bir saatda saksafon və gitara ilə çox pul qazandılar. İndi də qızardılmış ət o vaxt olduğu kimi ləzzətli idi. Telefon zəng çaldı. Valyok telefonu götürdü:

– Bəli … saat neçədə …? Yaxşı.

Bir saat sonra artıq stansiyada idi və Fomiç, Valera və Qohumunu görüb salamladı:

– Hey!

– Hey!

– Hər şeyi götürmüsən?

– Bəli.

– Siqaret alacağam.

Geri qayıdan Valyok, dayanan dostlarının yanında oturan qəribə bir tip gördü. Qəribə tip, təxminən otuz yaşlarında tamamilə ağıllı bir oğlan idi, amma ya oğlanda iyrənc bir şey var idi, ya da Valek bir şeydən əsəbiləşirdi:

– Nə Fomiç, mavi olanlar yenə yapışır?

Tip tam boyuna qalxdı və Valyok bir az tərəddüd etdi. Dava olmadı. Söhbət əsnasında elektrik qatarı yaxınlaşdı. Çantalar və çantalar götürüb hamı maşınlara tələsdi və ağıllı tip geri qalmadı:

– Məni özünlə apar?

– Yox.

– Yazıq!

– Selyavi!

Yarım saat sonra vaqondan boşaldıqdan sonra hamı yola çıxdı. Baqajın ən çətini, növbə ilə sürüklənən düymə akkordeonu idi.

Yerə gələrək, çantalarını çıxarıb istirahət etdikdə axşamın necə yaxınlaşdığını fərq etmədilər.

– Yaxşı, balıq ovu?

– Balıqçı çubuqlarınız varmı?

Bir qohum hər birinə bir çubuq verdi və qurdlar qazıb bir müddət gölməçə axtarıb gəzdikdən sonra hamısı sahildə oturdu. Balıq tutulmadı. Göydə nəhəng sarı ay göründü. Belə bir gecədə yalnız canavar və canavar yox idi.

– Burada heç nə tutmayacağıq.

– Və dişləyirəm!

Fomich Valkın yanına getdi və kubokuna baxdı:

– Hələ kiçik, böyüsün!

Valyok əsəbi halda ayrılan dairələrə baxdı, qızardılmış balıq istədi.

Balıqçılıqdan bağçaya qayıdıb atəş yandırarkən çantalarımızı açdıq. Əslində buna görə bura gəldik: atəşin yanında spirt və qəlyanaltı göründü. Fomich bir düymə akkordeonu çıxardı və hamı rahatlıqla atəşin yanında yerləşdi.

– Və qəlyanaltı olmadan edə bilərəm!

– Düzdür, Fomich? Mən də həmçinin!

– Nə haqqında mübahisə edirik?

– Yüz rubl üçün!

Üçüncüsündən sonra Valyok sendviçə uzandı və ağzına qoydu.

– İtirildi!

– Fomiç, mən səndən heç vaxt pul almazdım.

– Yaxşı … mən … bu …

Fomich özündən inciyirdi. Valyokun ona verməyəcəyi pul təəssüf doğurmurdu. Dəbli bir hit səsləndi. Atəşin işığında, yerli yaz sakinləri aydın görə və eşidə bilirdilər: düymə qarmonunun səsinə, üç oğlan qollarını bir -birinin ardınca tək bir fayl şəklində atəşin ətrafında hərəkət edən bir təyyarə təsvir edən kimi qucaqlayırlar. : “Zhanna adlı stüardessa! Sevilən və arzulanan birisən! "

Yoldan keçən bir avtomobildə (Fomiçin ödədiyi) evə səssizcə getdik.

"Zəfər Meydanını dayandırın" – dinamikdə metal bir səs gəldi. Valyok trolleybusdan düşüb Həmkarlar İttifaqı Sarayına tərəf getdi, bir əlində gitara, digərində orta ölçülü idman çantası vardı. Qarşıda maraqlı bir gün var: Valera və Fomich artıq çantalarında bir neçə litr pivə və tamaşaçı kütləsi ilə girişdə dayanmışdılar.

– Hey!

– Hey!

– Gəl sənə göstərim.

Girişdəki izdihamı sıxaraq foyedə girib ikinci mərtəbəyə qalxdıq.