Valentin Ruzanov - De kie mi estas. Kial mi estas ĉi tie. Kien mi iras 2.0. Memuaroj de eksterterano

© Valentin Ruzanov, 2021

ISBN 978-5-0055-3237-4

Created with Ridero smart publishing system

Longa tago, brulanta suno kaj flava sablo. Mi estas tre laca. Tre. Ĝi estis longa vojaĝo kaj ne ekzistas vojo reen. Post horo aŭ horo kaj duono, mi estos en la kolonio, kaj ĉio estos en ordo. Kaj kun mi, kaj kun la kolonio, kaj kun tiuj, por kiuj mi iris. Kompreneble ĉio estos en ordo, ĉar ni elektis la plej fortan por nenio – tiu, kiu povas superi ĉion kaj savi tiujn, kiuj restas ĉe la bazo kaj estas kondamnitaj nur atendi. Atendu, kion mi devas fari nun, kaj se la fonto estos sekura, tiam mi estingos mian soifon.

La flavaj okuloj serĉas kaj trovas nenion, kion ili fermas kaj malfermas denove.

La sablo en miaj okuloj igas min pli akra, sed se mi ne trovas sekuran aliron al la fonto, ĝi povas esti danĝera. Mi bezonas akvon. Mi ne povas vivi sen akvo. Eble provu trovi ŝin ĉi tie proksime. En sablo. Kaj kio, la veteranoj diris, ke tio okazis. Mi bezonas nur unu molekulon. Du hidrogeno, unu oksigeno. Du hidrogeno, unu oksigeno… Du hidrogeno…

Ruĝa lango elstaras el la buŝo. La riceviloj malrapide verdiĝas kaj kovriĝas per filmo.

Unu oksigeno… Mi bezonas nur unu molekulon, alie… Du hidrogeno, unu oksigeno…

La nigra nazo faras plurajn konvulsiajn spirojn, la okuloj larĝiĝas.

Alie, mi ne trovos direkton.

Resalto!

Agonie, mi kaŝas mian kapon en la sablo por ne senti doloron.

– Kie vi skribis ĉi tion? – la knabo frapis min sur la ŝultron kaj rektigis sian rideton. Mi hezitis, sed tamen turnante min, rimarkante bonan trinkejon, mi decidis ne fordoni min.

– MI ESTAS?

Post pensado, la ulo elprenis malgrandan libron. Turnante unu paĝon post alia, li eklegis laŭte.

– Kaj kiu vi estas efektive?

«La diablo», la ulo frapfermis la libron.

– Kaj kion vi serĉas ĉi tie?

La ulo denove rigardis la libron. – Ĝi diras ĉi tie…

Vi neniam scias, kio estas skribita tie. Sed venu al nekonata urbo, surmetu kravaton, kaj en ĉi tiu formo eliru sur la straton. Ĉi tio estas tro multe!

– Ĉu vi aŭskultas min?

Mi aŭskultas. Mi aŭskultas. Kaj mi ankaŭ serĉas vojon al la drinkejo.

– Kiel vi komprenas tion?

– Vi ofendiĝis. Ŝi ne venis. La ulo kun la libro. Sukcenaj okuloj.

(Sonĝoj)

Do, la unuan tagon de la monato, kolektinte ĉion, kion mi bezonas, mi ekveturis. Kiam mi forlasas la domon, mi malŝaltas mian telefonon kaj stumblas pro marmora ŝtoneto. «Jen la ĉambroj…»

Turnante la ŝtoneton en miajn manojn, mi malpeze ĵetas ĝin en mian tornistron. Miaj intencoj estas la plej seriozaj.

– Ĉu vi atendas iun?

Elprenante nikelon el mia poŝo, mi ĵetas ĝin en reklaman standon.

– Lasu min diri sortojn.

Mi etendas mian manon. Mi ridetas al la bona humoro.

– Via trajno, cigano!

– Nyis.

(Ĉerizo)

Post la kraŝo, mi eliras el la aŭto. Mi povas vidi nenion. Mi ekfrapas mian kapon kontraŭ tabulon.

«Distrikto Z».

Kaptinte malagrablan odoron, mi esploras la ĉirkaŭaĵojn. Aŝdvaa planto. Rivero. Enpleniginte mian dorsosakon per gruzo kuŝanta sub miaj piedoj, mi grimpas ĝis la dua etaĝo por ripozi. La sonoj de la metroo vekas min de duondormo.

– Sekva stacidomo estas Park Kultury.

– … kaj ripozu, – mi blekas, disĵetante altvaloran gruzon dum la kuro.

(Elkavatoro)

– Se neniu havas ion por diri, tiam ni povas daŭrigi la finon de geedzeca kuniĝo.

– Lasu ilin kisi unue.

– Ne, ili unue subskribu.

Post iom da tempo observante la spektantaron, mi forlasas la konstruaĵon kaj diras al la koĉero, ke li konduku min al mia fianĉino.

«Mi scias tiel,» la koĉero vivas.

– Ĉu vero?

– Atosh!

La ĉevaloj flugis supren. Mi ankaŭ volis aldoni: «veturi pli rapide», sed mi ektiris kun tia forto, ke mi apenaŭ havis tempon kapti mian tornistron. Flugante preter butiko kun nekonata ŝildo, mi apenaŭ sukcesis transdoni al la koĉero, ke ni nepre devas halti ĉi tie.

KELKAJ VORTOJ PRI OKAZI

Post neatendita renkontiĝo, la aspiranta verkisto ekvojaĝas. Movita de memoroj, li forlasas sian hejmon, provante redoni la perditajn kaj akiri la nekonatan.

TEMPO: akcelita

KULTURO: ciberstim

VESTOJ: antaŭtuko kaj pitagora

MORALA: – (streketo)

– Saluton. Ni ŝatus renkontiĝi kun vi. Kun vi sola. Restoracio «Zorotaya Spora…» Sporrra… Ora Sprono. Sep pi um. BONE?

Mi senĝene kontrolas la muzikajn libretojn kaj forlasas la muzikan butikon. Decembra neĝo sur la vizaĝo. Aŭtomobilaj viŝiloj ĉe trafiklumoj. Estas piedira kruciĝo, duonhoron da la vojo tra la urbocentro, kaj riskante mian vivon mi transiras la vojon antaŭ «Sprono». Estas du frostaj figuroj sur la benko ĉe la enirejo de la restoracio.

– Haloveno!

– Saluton! Vi tamen estas iom frua.

– Ni amas tian veteron. Ankaŭ vi frue.

– Mi nur ĉirkaŭiris.

Laŭ sonoj de elektro-ĵazo ni iras en restoracion, kie mi ne estis de tridek jaroj. Tiam ĝi estis nur kafejo alloganta junulojn kun pruvo de japanaj bildstrioj ĉe la ĵus aperitaj videoludiloj.

– Kion vi ordonos?

– Mi estas vegano.

– Pro kiuj kialoj?

– Etika.

La usonanoj, sen montri ajnan signon, ankaŭ mendas vegetaran: borĉo, frititaj terpomoj, salato kaj akvo.

– Vi kondukas sanan vivmanieron. Ĉu vi ne volas ĉesi fumi?

– Mi ne volas.

– Ĉu vi estas kontenta pri ĉio?

– Jes.

– Ĉu vi iam amis?

– Dufoje. La unua edziĝis al la alia. Ĉiuj kontaktoj de la dua estas perditaj.

– Nu. Vi devos aspekti pli bona!

Ankoraŭ duonhoro da senpripensa konversacio kaj eĉ la najbaraj tabloj ekscios pri mia juneca revo – ludi ĵazon en Novjorko, la manko de ruslingvaj manlibroj tiutempe kaj pri mia intereso pri la angla. Mia sindonema historio en flua angla lingvo estas interrompita de neatendita rimarko de unu el la usonanoj:

– Bonan vesperon!

Sekvante la rigardon de la fremdulo, mi turnas min. Mi vidas la brulantajn okulojn de dudekjara kelnerino, kiu nerimarkeble staras malantaŭ mia dorso, tiaj okuloj estas ĉe la publiko, kiam vi prezentas virtuozajn pasejojn dum improvizo.

– Bonan vesperon! – la kelnerino, iom embarasita kaj kun iometa rideto sur la vizaĝo, rigardas, kiel mi, kun la buŝo malfermita, denove turnas mian rigardon al la usonanoj.

– Vi devas aspekti pli bone! Ili kapjesas.

(Decembro)

Nokto. Mergite en malfacilaj pensoj, mi marŝas laŭ la aŭtovojo. Ĉi tiu konkreta monstro estis speciale konstruita de la lasta svatanto de la princino por rapida veturado kaj oftaj rendevuoj kun ŝi. Sed laŭ lokaj loĝantoj, la plej mallonga vojo al la Princlando estas la fera vojo. Kaj multaj, kiel mi, elektis ĉi tiun vojon.

– He! Jen mia tolo, – longa, magra knabino en ledjako blokis mian vojon.

– Estas forko plu. Eble ni disiĝos.

– Estas nur du reloj.

– Sed estas multaj dormantoj!

– Ash Litova nyasuprantu.

– Kaj mi tre bone komprenas ŝin.

Kiam mi atingis la forkon, mi tute ne volis iri laŭ rondirvojo, kaj mi sugestis.

– Malvarmas. Ĉu ni povas dormi kune?