Нінка зноў зірнула ў вакно. Машына стаяла на месцы.
– Толькі клопату з ей. Ужо колькі Пятру кажу – зрабі гараж. Вунь колькі пра крадзяжы гавораць. Нават банкі ў гораде грабяць. Сейфы ўскрываюць. А тут што? Веска. І не ўпільнуеш. А потым шукай, дзе хочаш. Ды і хто шукаць будзе? Івончык на пенсіі. А новы ўчастковы – бясплатны дадатак да часопiса «Мурзiлка». Карысці з яго аніякай.
Нінка прыслухалася. На двары сонна гаўкаў Тузік. Пятро прывалок сабаку ад сваяка ў той жа дзень, калі купілі машыну. Сабака быў ладны, пародзісты. Пятру не раз прапанавалі прадаць сабаку. Грошы немалыя давалі. Той толькі аднеківаўся. Такі сабака і самаму патрэбны. Вялікі, амаль з цяля, чорны, мардасты Тузік нікога, акрамя Пятра да сабе не падпускаў. Нават на Нінку рычаў і пазіраў коса. У такога не тое што машыну з пад носу, травіну ля дарогі не адарвеш. Толькі вось назвалі яго смешна – Тузік. Для такой тварыны самае імя было б Д’ябал, альбо Чорт.
Нінка яшчэ раз прыслухалася. Тузік заціх.
– Заснуў пэўна, – падумала Нінка і пазіхнула.
Пятро перавярнуўся на другі бок і перастаў храпець.
– Слава богу! – Нінка падбіла падушку. – Заўтра нікуды яго не пушчу. Ні на якую рыбу, ні ў якія грыбы. Хай гараж будуе. Хутка дажды пачнуцца, што з машынай станецца? Такія ж грошы плочаны!
Нінка яшчэ раз салодка пазіхнула і не заўважыла, як заснула.
Прачнулася яна ад лязгату ў карыдоры і мацюкання Пятра.
– Тваю макаўку! – абураўся мужык. – Не, ты толькі паглядзі! Паразіты! Рукі, ногі ім паабрываць!
– Што здарылася? – Нінка перапалохана ўскачыла з ложку. – Ніяк машыну ўкралі?
– Ды не! – Пятро кінуўся камусьці названіваць. – З машынай усе ў парадку. Тузіка сперлі!
– Як гэта сперлі? – не зразумела Нінка.
– А вось так! – Пятро нярвова круціў тэлефонны дыск. – Далі яму напэўна нейкай трасцы, каб ен заснуў і сперлі. Паразіты!
– Мо сам адарваўся?
– Адарваўся! З такога ланцугу не адарвешся. Ды і ашэйнік ля будкi валяецца. Сам жа ен не мог яго зняць.
– Не мог, – пагадзілася Нінка.
– Каб ім павылазіла ўсім! – не сціхаў Пятро. – Такія грошы – кату пад хвост.
– Якія грошы? – здзівілася Нінка.
– А ты думаеш сваяк мне дарма такога сабаку аддаў? Зараз табе! Ведаеш, колькі такія шчанюкі ў горадзе каштуюць?
Нінка нічога на гэта не адказала. Галоўнае, што машына была ў сахраннасц,. а Тузік яе нісколечкі не турбаваў.
– А каму гэта ты названіваеш? – пацікавілася Нінка, прыймаючыся гатаваць снеданак.
– Новаму ўчастковаму. Як яго там? Камарову.
– Найшоў каму званіць! – усміхнулася Нінка. – Ды і што ты яму скажаш? Што ў цябе сабаку сперлі? На смех толькі сябе падымеш. Людзі прападаюць і нікому справы няма. А тут сабака!
Пятро паразважаў хвілінку і паклаў трубку на месца. Потым устаў, пашоргаў у шафе і накіраваўся на вуліцу.
– Куды ты? А есці?
– Потым! – адмахнуўся Пятро і выйшаў з хаты.
З«явіўся пад вечар. Хмуры і злы.
– Ну і дзе ты шастаў? – накінулася Нінка на мужыка. – Я ўжо і не ведала што думаць. Падаўся кудысьці, ні слова не сказаў.
– Па справах хадзіў, – незадаволена прабурчэў Пятро.
– Па якіх яшчэ справах? – не зразумела Нінка.
– Там, на двары… – Пятро махнуў рукой. – Сама ўбачыш.
Нінка выскачыла на двор. Хвілін праз пяць яна ўскачыла ў хату і залямантавала:
– Табе што рабіць больш няма чаго? Табе грошы дзяваць некуды? Навошта ты гэтага шчанюка прыпер? Табе аднаго мала было? Хочаш, каб і гэтага сперлі?
– Не сапруць, – Пятро прапускаў міма вушэй жонкін лямант.
– Не сапруць! – не сцiхала Нiнка. – Калі Тузіка сперлі, гэтага і падаўна сапруць.
– Ну гэта мы яшчэ паглядзім, – Пятро хітра пасмейваўся.
Нінка плюнула і не жадаючы больш спрачацца, занялася хатнімі справамі.
– Ведаеш, што, – толькі і сказала яна, – калі заўтра за гараж не прыймешся, сам напару са сваім сабакам будзеш машыну пільнаваць! Зразумела табе?
Пятро прамаўчаў.
Ноч зноў не спалі. Прыслухоўваліся. Пятро на гэты раз запіхнуў сабаку ў аўтамабiль. Калі хто спакусіцца на жывеліну – не дастане, а калі хто пазарыцца на машыну – сабака падыме гвалт. Але на двары было ціха.
– Нінка праўду кажа, – разважаў Пятро, – трэба гараж будаваць. Колькі машыне на двары стаяць? Ды і інструмент будзе куды скласці. Нінка колькі разоў намагалася яго з кладоўцы выкінуць. Усе! Заўтра пайду да Міколы, калі той будзе цвярозы, і пачнем. Дня за тры, думаю, збудуем. Галоўнае дах навесці, а там…
Пятро павярнуўся да сцяны і ціха захрапеў.
Нінка таксама ціха пасапывала на вуха мужыку. Гэтая гульня з сабакамі, з незбудаваным гаражом і начнымі вартамі ей парадкам надакучыла. Заўтра, вырашыла яна, Пятру прадыхнуць не дам, пакуль не збудуе гараж і не пазбавіцца ад сабакі. Заўтра. А пакуль спаць.
Читать дальше