Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Μια νύχτα, λοιπόν, εκεί που καθόταν και κοιτούσε από μακριά το χωριό, είπε μέσα του:

«Δεν είναι άδικο αυτοί να κοιμούνται κι εγώ να ξαγρυπνώ; Ας ξαγρυπνήσουν κι αυτοί μια βραδιά να δω πώς θα τους φανεί…».

Σηκώθηκε τότε απάνω κι άρχισε να φωνάζει όσο μπορούσε πιο δυνατά:

– Λύκοι! Λύκοι! Τρεχάτε, χωριανοί!…

Οι χωρικοί ξύπνησαν τρομαγμένοι από τις αγριοφωνάρες του κι έτρεξαν στην πλαγιά του βουνού, κρατώντας άλλος τουφέκι, άλλος αξίνα, άλλος ένα χοντρό ξύλο, για να διώξουν τους λύκους, προτού φάνε τα πρόβατά τους.

Όταν όμως έφτασαν στην πλαγιά, βρήκανε τα πρόβατα να βόσκουν ήσυχα και το βοσκό να στέκεται όρθιος και να τους περι-μένει.

– Τι έπαθες; Πού είναι οι λύκοι; τον ρώτησαν λαχανιάζοντας από το τρέξιμο.

– Φοβήθηκαν από τις φωνές μου και κρύφτηκαν μέσα στο δάσος, τους εξήγησε ο βοσκός. Φοβάμαι όμως μην ξαναγυρίσουν…

– Θα μείνουμε ως το πρωί μαζί σου, του υποσχέθηκαν οι χωρικοί.

Και ξενύχτησαν μαζί του, χωρίς όμως να φανεί κανένας λύκος.

Ύστερα από λίγες μέρες, ο βοσκός, ένα βράδυ, έβαλε πάλι τις φωνές:

– Λύκοι! Λύκοι! Τρεχάτε, χωριανοί!

Πάλι έτρεξαν οι συχωριανοί του και πάλι δεν βρήκαν κανένα λύκο.

Ο βοσκός ήταν ευχαριστημένος με το παιχνίδι του.

Ένα βράδυ, όμως, παρουσιάστηκαν, πραγματικά, δυο λύκοι και τότε έβγαλε πιο δυνατές φωνές:

– Τρεχάτε, χωριανοί! Λύκοι! Λύκοι!

Αλλ' οι χωρικοί, μόλο που τον άκουσαν, προτίμησαν να συνε-χίσουν τον ύπνο τους, παρά να κάνουν εκείνο τον κόπο άδικα, γιατί είχαν υποψιαστεί πως ο βοσκός τους κορόιδευε.

Οι λύκοι σκότωσαν καμιά δεκαπενταριά πρόβατα, τ' άλλα σκόρπισαν κι ο βοσκός γύρισε τρέμοντας κι ολομόναχος στο χωριό.

– Πού είναι τα πρόβατα; τον ρώτησαν οι χωρικοί σαστισμένοι.

– Τα 'φαγαν οι λύκοι, τους εξήγησε. Εγώ σας φώναζα, αλλά σεις δεν ήρθατε για να τους διώξουμε.

– Εσύ φταις, του είπαν θυμωμένοι οι χωρικοί. Μας είπες τόσες φορές ψέματα, ώστε, μια φορά που είπες την αλήθεια, δεν σε πιστέψαμε.

Κάποτε, ένα λιοντάρι αρρώστησε βαριά και δεν μπορούσε πια να βγει, τη νύχτα, για να κυνηγήσει, μόνο έμενε νύχτα και μέρα, πλαγιασμένο μέσα στη σπηλιά του.

Όλα τα ζώα του δάσους και της γύρω περιοχής, άγρια και ήμερα, χάρηκαν, όταν έμαθαν την αρρώστια του, γιατί το λιοντάρι τα κυνηγούσε όλα, κι όλα το φοβόντουσαν.

Και, φυσικά, κανένα ζώο δεν πήγαινε να δει το άρρωστο αγρίμι.

Μόνο μια γριά αλεπού, που η φωλιά της ήτανε κοντά στη σπηλιά, όπου έμενε το λιοντάρι, πήγαινε ταχτικά και το 'βλεπε.

– Πώς πας, λιοντάρι μου, σήμερα; το ρώτησε ένα πρωί, που πήγε να δει πώς είναι.

– Νιώθω μεγάλη αδυναμία, κυρά αλεπού μου! της αποκρίθηκε το λιοντάρι. Με τρώει κι η μοναξιά, γιατί κανένα ζώο δεν έρχεται να ρωτήσει πώς είμαι.

– Είναι όλα αχάριστα, λιοντάρι μου. Μην κοιτάς εμένα… Εγώ διαφέρω απ' όλα τ' αγρίμια. Δεν ξεχνάω ότι ποτέ δεν πείραξες καμιά κότα, ούτε πετεινό, γιατί ξέρεις ότι αυτά τα πουλερικά τα νοστιμεύομαι.

– Εσένα σ' εκτιμώ, κυρά αλεπού μου, και σου έχω εμπιστοσύνη. Κι αν δεν πεθάνω, θα το χρωστάω σ' εσένα…

– Τι θέλεις να πεις, λιοντάρι μου;

– Για να γιατρευτώ, κυρά αλεπού μου, πρέπει να φάω εντόσθια ελαφιού.

– Ώστε αυτό είναι το γιατρικό που σου χρειάζεται; Κρίμα που δεν μπορώ να σου βρω κανένα σκοτωμένο ελάφι, για να σου φέρω τα εντόσθιά του, να τα φας, να γίνεις καλά!

– Τώρα που είμαι άρρωστο, δεν είναι δυνατό να βρεις ελάφι σκοτωμένο, γιατί τα ελάφια τα σκοτώνουμε εγώ κι οι άνθρωποι. Και, καθώς ξέρεις, όταν οι άνθρωποι σκοτώνουν ένα ελάφι, δεν τ' αφήνουν στο δάσος, μόνο το κουβαλάνε στα σπίτια τους.

– Αυτό το ξέρω και γι' αυτό σου λέω ότι δεν θα μπορέσω να σου φέρω εντόσθια ελαφιού.

– Εσύ, όμως, με την εξυπνάδα σου, μπορείς να με βοηθήσεις…

– Πώς, λιοντάρι μου;

– Ξέρεις εκείνο το μεγάλο ελάφι, που ζει μέσα στο λόγγο;

– Και ποιος δεν το ξέρει;

– Ε, λοιπόν, πήγαινε να το βρεις και κατάφερέ το, με τα γλυκόλογά σου, να 'ρθει εδώ μέσα και τότε εγώ το σκοτώνω και τρώω τα εντόσθιά του.

– Πάω κι ελπίζω να τα καταφέρω! υποσχέθηκε η γριά αλεπού.

Έφυγε λοιπόν, τρέχοντας, από τη σπηλιά του λιονταριού και πήγε να βρει το ελάφι.

– Καλημέρα, ελάφι μου, του είπε όσο μπορούσε πιο τρυφερά. Τα 'μαθες τα νέα;

– Ποια νέα;

– Το λιοντάρι, ο βασιλιάς μας, πεθαίνει.

– Τόσο το καλύτερο, γιατί όλα τ' αγρίμια τα κυνηγούσε, απο-κρίθηκε το ελάφι.

– Σ' αυτό έχεις δίκιο. Τ' άλλα τα νέα όμως δεν τα ξέρεις.

– Τι θέλεις να πεις;

– Είναι γείτονάς μου, καθώς ξέρεις, το λιοντάρι και, σαν γείτονας που είναι, μου τα λέει όλα. Μου είπε λοιπόν ότι, τώρα που είναι να πεθάνει, αποφάσισε να βάλει άλλο αγρίμι στη θέση του και να το κάνει βασιλιά.