Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

– Τα ξημερώματα. Την ώρα που θα φωνάξεις εσύ το πρώτο «κουκουρίκου», θα 'ρθω να σε πάρω.

– Σύμφωνοι! είπε ο πετεινός.

Νύχτα ακόμα, προτού ξημερώσει, λάλησε ο πετεινός κι ο σκύλος πήγε και τον βρήκε.

– Πάμε! του είπε.

Πήδησαν από τη μάντρα του σπιτιού, πέρασαν, τρέχοντας, το χωριό, και την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, είχανε φτάσει στο μεγάλο δάσος του βουνού.

– Τώρα είμαστε πια ελεύθεροι! γάβγισε χαρούμενα ο σκύλος.

– Κουκουρίκου! Κουκουρίκου! ξελαρυγγιάστηκε να λαλεί ο πετεινός.

Πέρασαν περίφημα, την πρώτη εκείνη μέρα της ελευθερίας τους.

Ο σκύλος έβγαλε κάτι αγριοκούνελα και πρόφτασε ν' αρπάξει δυο απ' αυτά, που τα' φαγε με πολλή όρεξη.

Ο πετεινός πάλι βρήκε σκουλήκια μπόλικα κι έφαγε όσο δεν είχε φάει ποτέ στη ζωή του ως τότε.

Όταν νύχτωσε, διάλεξαν ένα γέρικο κουφαλιασμένο δέντρο, για να περάσουν τη νύχτα τους.

Ο πετεινός κούρνιασε στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου κι ο σκύλος πλάγιασε μέσα στην κουφάλα του.

Προτού να ξημερώσει ακόμα, ο πετεινός ξύπνησε κι άρχισε να φωνάζει δυνατά:

– Κουκουρίκου! Κουκουρίκου!

Μια αλεπού, που τον άκουσε, παραξενεύτηκε, γιατί ποτέ ως τότε δεν είχε ακούσει λάλημα πετεινού μέσα στο δάσος.

Πήγε λοιπόν κάτω από το δέντρο, σήκωσε ψηλά το κεφάλι της κι είδε τον κουρνιασμένο πετεινό.

– Τι όμορφα που λαλείς! του είπε. Ποτέ μου δεν άκουσα τέτοιο λάλημα πετεινού. Κατέβα κάτω να σε φιλήσω!

– Η πόρτα είναι κλειδωμένη και το κλειδί το έχει ο πορτιέρης, της αποκρίθηκε ο πετεινός. Ξύπνησέ τον να σου το δώσει. Κοιμάται στο ισόγειο.

Η αλεπού ετοιμάστηκε να μπει στην κουφάλα, για να ξυπνήσει τον πορτιέρη, αλλ' ο σκύλος, που την είχε μυριστεί, πήδηξε απάνω της και την κυνήγησε.

Όσο κι αν ήτανε πονηρή η αλεπού, δεν μπόρεσε να πετύχει το σκοπό της, γιατί ο πετεινός, σαν φρόνιμος που ήταν, ήξερε πως δεν μπορούσε να τα βάλει μαζί της και την έστειλε στο φίλο του το σκύλο, που ήτανε πιο δυνατός.

Ένας γεωργός είχε μια κόρη πολύ όμορφη, τόσο όμορφη, ώστε, μια μέρα, που είχε πάει στο δάσος για να μαζέψει χουρμάδες, την είδε ένα λιοντάρι και τα 'χασε από την ομορφιά της. Τα έχασε μάλιστα τόσο πολύ, ώστε, αντί να πηδήσει απάνω της και να την φάει, έμεινε ακίνητο και την θαύμαζε.

Την άλλη μέρα, η πεντάμορφη κοπέλα ξαναπήγε στο δάσος για χουρμάδες, άφοβη, γιατί πρόσεξε πως το λιοντάρι δεν έδειχνε σκοπό να την πειράξει.

Το λιοντάρι πάλι, όταν την ξαναείδε, στάθηκε να την κοιτάξει και κατάλαβε πως εκείνη η γυναίκα ήταν πιο όμορφη απ' όλες τις λιονταρίνες του δάσους και πως, αν ήτανε να παντρευτεί, μόνο αυτήν θα παίρνε γυναίκα του κι όχι καμιά λιονταρίνα.

Μέρα με την ημέρα, η αγάπη του για την κόρη του γεωργού μεγάλωνε και, στο τέλος, μη μπορώντας πια να κρατηθεί, της το είπε:

– Σ' αγαπώ και θέλω να γίνεις γυναίκα μου!

Η κοπέλα, για να μη δείξει πως τρόμαξε και για να μη θυμώσει το λιοντάρι και την φάει, του είπε:

– Αν με θέλεις γυναίκα σου, πρέπει να με ζητήσεις από τον πατέρα μου!

– Θα σε ζητήσω! υποσχέθηκε το λιοντάρι.

Κι επειδή η κοπέλα, που είχε τρομοκρατηθεί, δεν ξαναπήγε στο δάσος, το ερωτευμένο λιοντάρι ξεκίνησε και πήγε να βρει το γεωργό.

– Αγαπώ την κόρη σου και θέλω να την κάνω γυναίκα μου! του είπε.

Ο γεωργός τρόμαξε και δεν ήξερε τι να κάνει.

Ούτε να δώσει την κόρη του στο λιοντάρι ήθελε, αλλ' ούτε και να το διώξει τολμούσε.

– Θα της το πω της ίδιας, τραύλισε.

– Της το είπα εγώ κι εκείνη με συμβούλεψε να την ζητήσω από σένα, του εξήγησε το λιοντάρι.

– Ναι, έτσι γίνεται σ' εμάς τους ανθρώπους, είπε ο γεωργός. Αλλά συνηθίζουμε να ρωτάμε τα κορίτσια μας προτού δώσουμε το λόγο μας.

– Καλά! Θα 'ρθω αύριο, τέτοιαν ώρα, να πάρω την απάντησή σου! είπε το λιοντάρι.

Κι έφυγε, αφήνοντας ένα βροντερό βρυχηθμό, που έκανε το αίμα του γεωργού να παγώσει μέσα στις φλέβες του.

Όλη εκείνη τη νύχτα, ο καημένος ο γεωργός, δεν έκλεισε μάτι από την αγωνία του. Σκέφτηκε μάλιστα να πάρει την κόρη του και να φύγουν, αλλά φοβήθηκε μήπως τους παραφύλαγε το λιοντάρι και τότε πια δεν γλίτωναν από τα νύχια του και τα δόντια του.

Τέλος, πήρε μιαν απόφαση.

Όταν, την άλλη μέρα, ήρθε το λιοντάρι να τον βρει, του είπε χαμογελώντας με καλοσύνη:

– Η κόρη μου δέχεται να σε πάρει άντρα της, αλλά πρέπει να βγάλεις πρώτα τα δόντια σου και να κόψεις τα νύχια σου, γιατί έτσι όπως είσαι, σε φοβάται.

– Θα κάνω ό,τι μου ζητάει! υποσχέθηκε το λιοντάρι, που ήτανε τόσο πολύ ερωτευμένο, ώστε είχε χάσει πια τα λογικά του.

Και, πραγματικά, την άλλη μέρα, όταν ξαναπήγε στο σπίτι του γεωργού, δεν είχε ούτε νύχια, ούτε δόντια.